Γενικό Εμπορικό Μητρώο: ταλαιπωρία πολλών στάσεων

Έκανα το λάθος να πιστέψω τις τυμπανοκρουσίες του πρώην Πρωθυπουργού αλλά και του κου Χρυσοχοϊδη για την «υπηρεσία μιας στάσης» για ίδρυση νέας επιχείρησης, η οποία μάλιστα επωλήθη στην τρόικα ως μέγιστο επίτευγμα. Πήγα λοιπόν στην συμβολαιογράφο για να ιδρύσω μια Ε.Π.Ε. και συνειδητοποίησα άμεσα ότι απαιτείται και δεύτερη στάση αφού μου ζήτησε αντίγραφο ταυτότητας θεωρημένο από την Αστυνομία. Στη συνέχεια με ενημέρωσε ότι δεν μπόρεσε να λάβει αυτόματα-ηλεκτρονικά φορολογική ενημερότητα παρά το ότι δεν είχα καμία ληξιπρόθεσμη οφειλή στην εφορία. Σε μια καφκική εμπειρία πραγματοποίησα τρίτη στάση στην οικεία Δ.Ο.Υ. όπου μου ζήτησαν να τους στείλω με fax τις πληρωμές που είχα κάνει μέσω ηλεκτρονικής τραπεζικής προ μίας εβδομάδας! Κατά τα φαινόμενα δεν είχαν ενημερωθεί τα απαράδεκτα συστήματά τους. Στον διπλανό μου μάλιστα, ζήτησαν να τους βεβαιώσει ότι δεν τους χρωστάει φόρο μισθωτών υπηρεσιών προκειμένου να του βεβαιώσουν ότι δεν τους χρωστάει! Η τρίτη στάση μου κόστισε περίπου μισή μέρα ενώ χρειάστηκε να απασχοληθεί και η εφοριακός για περίπου 20 λεπτά. Παρά το ότι το σύστημα του ΓΕΜΗ κατάφερε να λάβει αυτόματα την ασφαλιστική μου ενημερότητα από τον ΟΑΕΕ, η συμβολαιογράφος μου ζήτησε και ασφαλιστική ενημερότητα από το ΙΚΑ δεδομένου ότι ευθύνομαι προσωπικά για τις οφειλές ομορρύθμου εταιρείας στην οποία είμαι διαχειριστής. Απευθύνθηκα στο υποκατάστημα όπου υπάγεται η εταιρεία μου, αλλά ως πρωταθλητές του πινγκ-πονγκ αρνήθηκαν να μου τη δώσουν και με παρέπεμψαν στο ΙΚΑ της περιοχής κατοικίας μου! Σημειωτέον ότι το ΙΚΑ της περιοχής κατοικίας μου αναζήτησε υπηρεσιακά τα στοιχεία των εταιρειών μου από το υποκατάστημα όπου υπάγονται με αποτέλεσμα να υπάρξει απολύτως αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Φοβάμαι ότι τα ΚΕΠ, τα fast track και οι υπηρεσίες μιας στάσης στη χώρα μας, θυμίζουν σκηνικό του Χόλυγουντ με ωραίες προσόψεις και τίποτε από πίσω. Η αθλιότητα του θεσμικού πλαισίου, των συστημάτων, των διαδικασιών και ενίοτε του προσωπικού δεν αντισταθμίζονται με εξαγγελίες και «υπηρεσίες μιας στάσης». Χρειάζεται εκ βάθρων επανασχεδιασμός των διαδικασιών με γνώμονα τον πολίτη και στη συνέχεια κατάργηση όλων των υφισταμένων υπηρεσιών και ίδρυση νέων, όπως συνέβη στην περίπτωση της παλαιάς και νέας Ολυμπιακής.

Quick and Dirty Benny

Το Υπουργείο Οικονομικών, μέσα στην απελπισία του για την δραματική κατάσταση των δημοσίων εσόδων, φαίνεται να εμπνέεται από τη “Ζούγκλα” του κυρίου Τριανταφυλλόπουλου.  Επειδή η διοικητική δικαιοσύνη έχει πέσει πλέον σε μη αναστρέψιμο κώμα, με περισσότερες από 160.000 υποθέσεις να λιμνάζουν σε συνθήκες που παραπέμπουν στη Δίκη του Κάφκα, το πάνσοφο Υπουργείο κατέφυγε σε είδος λύσης που οι Αμερικανοί ονομάζουν “quick and dirty”.  Θέσπισε ένα νόμο που καθιστά (κατά τρόπο  που στερείται λογικής) την οφειλή χρημάτων στο Δημόσιο στιγμιαίο αδίκημα το οποίο αντιμετωπίζεται με την αυτόφωρη διαδικασία, θέτοντας μάλιστα και το σχετικό  κατώτατο όριο σε αστεία επίπεδα (5.000 Ευρώ βλ. "Νόμος as you like it"). Κάποιος ξένος παρατηρητής βεβαίως θα απορούσε πως το δημόσιο είναι τόσο σκληρό όταν την ίδια στιγμή το ίδιο χρωστάει 6,5 δις ευρώ σε πολίτες και επιχειρήσεις, πολλοί από τους οποίους μάλιστα αντιμετωπίζουν την αυτόφωρη διαδικασία για χρέη προς το δημόσιο τα οποία οφείλονται σε φέσια του ευρύτερου δημόσιου τομέα προς αυτούς! Ο αφελής ξένος βεβαίως δεν γνωρίζει όμως ότι η αρχή λειτουργίας του Ελληνικού Δημοσίου συμπυκνώνεται στην γνωστή φράση “τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας”.  Και σαν να μην αρκεί η ακραία, ασχέτως αιτίας, ποινικοποίηση της οφειλής προς το (διεφθαρμένο, σπάταλο, αναποτελεσματικό και γενικώς απαράδεκτα άθλιο) ελληνικό δημόσιο οι φωστήρες του Υπουργείου Οικονομικών φροντίζουν να φιλοξενούνται καθημερινά στον Τύπο εκτενή ρεπορτάζ για την σύλληψη του Α & Β, κατά κανόνα μη διαπλεκόμενου πλην επώνυμου, επιχειρηματία με συγκεκριμένες αναφορές τόσο σε ονόματα όσο και σε ποσά. Ποσά η διαδικασία βεβαίωσης των οποίων είναι λογικά και ηθικά διάτρητη εξ αιτίας της τυπολατρίας και αμετροέπειας του νομοθέτη αλλά και της μεγάλης διάβρωσης των υπηρεσιών από τη διαφθορά. Αυτό διαπίστωσε και η Ομάδα Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σημειώνοντας χαρακτηριστικά στην πρώτη της έκθεση: «...το ίδιο το μέγεθος των [ανεξόφλητων] φόρων γεννά υπόνοιες όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της συνολικής φορολογικής διαχείρισης». Η σύλληψη και ο διασυρμός των οφειλετών, ασχέτως του εάν πρόκειται για περιπτώσεις απάτης & δόλου ή για περιπτώσεις τιμίως πτωχευσάντων εξ αιτίας επιχειρηματικής αποτυχίας, αμαυρώνει το σύνολο των επιχειρηματιών. Η έννοια της επιχείρισης είναι συνυφασμένη με την ανάληψη επιχειρηματικού κινδύνου η επέλευση του οποίου φέρνει την επιχείρηση ή/και τον φορέα της σε κατάσταση αδυναμίας καταβολής των οφειλομένων στο δημόσιο. Ειδικά στην περίπτωση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, οι επιχειρήσεις σήμερα όταν τον πληρώνουν δεν πρόκειται περί απόδοσης φόρου αλλά περί δωρεάν χρηματοδότησης του δημοσίου, στο οποίο πρακτικά προκαταβάλουν ποσά τα οποία θα εισπράξουν πολύ αργότερα (και συχνά ποτέ) από τους πελάτες τους. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά η ποινικοποίηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας το μόνο που θα πετύχει είναι την αποεπένδυση δεδομένου ότι άλλο είναι να χάσεις τα χρήματά σου και άλλο την υπόληψή σου και την ελευθερία σου και μάλιστα με διαβλητές διαδικασίες «εξπρές». Μ’άλλα λόγια το μόνο που θα καταφέρει ο Μπένι με την κατάπτυστη αυτή καμπάνια δημοσίων σχέσεων (η οποία δεν αγγίζει πραγματικά λαμόγια τα οποία κάνουν prime time εκπομπές στην τηλεόραση ή πολιτικούς με real estate που θα ζήλευε και ο Donald Trump) είναι να ψάχνει επιχειρήσεις να φορολογήσει στο μέλλον. Και μη χειρότερα.

Ο κομμωτής και το αυτόφωρo

Οι διεφθαρμένες και αναποτελεσματικές ως προς τα δημόσια έσοδα ελεγκτικές υπηρεσίες έχουν επιδοθεί, προφανώς κατ’ εντολήν της πολιτικής ηγεσίας, σε μια εκτεταμένη καμπάνια δημοσιότητος με εργαλείο την αυτόφωρη διαδικασία που προβλέπεται για χρέη από ΦΠΑ. Πρώτα συνελήφθη γνωστή επιχειρηματίας εμπορίας ενδυμάτων από τη Θεσσαλονίκη η οποία αφέθηκε αμέσως ελεύθερη αφού εξήγησε στους ανακριτές τους λόγους για τους οποίους είναι σε αντικειμενική αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της. Ακολούθησαν μεγαλοκατασκευαστής και υπεύθυνος επώνυμου κομμωτηρίου.

Σήμερα οι περισσότεροι επιχειρηματίες βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης λόγω της κατακόρυφης μείωσης της ζήτησης, της επιβολής φόρων ασχέτων του εισοδήματος/κέρδους, της μεγάλης δυσκολίας πιστοδότησης και της στάσης πληρωμών που έχει κηρύξει το δημόσιο προς τρίτους. Σε αυτό το περιβάλλον οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν αντικειμενική αδυναμία να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας είναι απαιτητός εντός μηνός από το κράτος αλλά δεν εισπράττεται πριν περάσουν 8-10 μήνες στη χονδρική και άλλοι τόσοι στη λιανική όταν γίνεται χρήση πιστωτικής κάρτας με δόσεις. Στην πράξη δηλαδή δεν πρόκειται για μη απόδοση εισπραχθέντος φόρου αλλά για αδυναμία προεξόφλησης του φόρου, δηλαδή αδυναμία της επιχείρισης να χρηματοδοτήσει το κράτος. Οι περιπτώσεις δόλου και απάτης, όπως π.χ. η είσπραξη επιστροφών (όταν γίνονταν επιστροφές) βάσει πλαστών παραστατικών πρέπει πράγματι να αντιμετωπίζονται με τη μέγιστη αυστηρότητα. Ο διασυρμός ωστόσο επιχειρηματιών που παλεύουν να κρατήσουν την επιχείρησή τους εν ζωή το μόνο που θα πετύχει είναι να αποθαρρύνει οποιονδήποτε από το να επενδύσει σε επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας. Όταν οι –ανύπαρκτες προς το παρόν- επενδύσεις, κυρίως οι άμεσες ξένες επενδύσεις, είναι η μόνη διέξοδος. Μέχρι τώρα ο ξένος επενδυτής αντιμετώπιζε μόνο τον κίνδυνο να χάσει τα λεφτά του – πλέον αντιμετωπίζει και τον κίνδυνο να χάσει την προσωπική του ελευθερία. Πιστεύετε ότι θα έρθει κανείς;

Η αγραμματοσύνη και η καφρίλα της εφορίας του Γιουνανιστάν

Πολλές επιχειρήσεις έλαβαν προσφάτως το ακόλουθο μήνυμα από το Υπουργείο Οικονομικών:

“

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

 Αποδέκτης: [……….. ] Username: [……..]

Κύριοι,

Στα πλαίσια εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 55 παρ. 6 και 7 του Ν.4002/2011, σας γνωρίζουμε ότι η επιχείρησή σας θα μεταφερθεί, με κεντρικές μηχανογραφικές διαδικασίες, στην αρμοδιότητα της Δ.Ο.Υ. […….]. Παρακαλούμε μέχρι την 4η Οκτωβρίου 2011 να προβείτε, μέσω TaxisNet, στην υποβολή δήλωσης αντιστοίχισης ΚΑΔ , εφόσον δεν έχει ήδη υποβληθεί, καθώς επίσης και σε τακτοποίηση τυχόν εκκρεμοτήτων σας.

Με εκτίμηση

Ο Γενικός Γραμματέας Φορολογικών και Τελωνειακών Θεμάτων

Ιωάννης Καπελέρης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάθε ηλεκτρονικό μήνυμα που σας στέλνουμε από τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, εφόσον δεν αποτελεί απάντηση σε προηγούμενο δικό σας, περιλαμβάνει στο επάνω μέρος του το όνομά σας και το όνομα χρήστη (Username). Εάν λάβετε μήνυμα που αναφέρει ότι προέρχεται από τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων χωρίς να περιέχει τα στοιχεία αυτά και δεν αποτελεί απάντηση σε προηγούμενο δικό σας μήνυμα, να το διαγράψετε μια και θα είναι πλαστό και πιθανώς να περιέχει κακόβουλο περιεχόμενο.

“

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν η απερίγραπτη σύνταξη, τα ορθογραφικά λάθη (αντιστοίχιση αντί αντιστοίχηση)  αλλά και η τεχνολογική υπανάπτυξη αφού η πιστοποίηση της αυθεντικότητας δεν μπορεί να στηρίζεται, στην εποχή της ψηφιακής υπογραφής, στη γνώση του ονόματος και του username του φορολογούμενου. Η επιστολή δεν αναφέρει πότε θα πραγματοποιηθεί η μετάπτωση ούτε τους λόγους για τους οποίους γίνεται. Επίσης, ως συνήθως, το ελληνικό δημόσιο δεν μοιράζεται με τον πολίτη κανένα άλλο στοιχείο όπως π.χ.  τη διεύθυνση, το τηλέφωνο επικοινωνίας, το e-mail και το όνομα του υπευθύνου στη νέα ΔΟΥ.

Θυμάμαι ανάλογο μήνυμα από τη Γαλλική εφορία το οποίο, πέραν όλων των προαναφερθέντων, με πληροφορούσε για τις ώρες γραφείου της υπεύθυνης αλλά και για το γεγονός ότι ο χάρτης των δικαιωμάτων του φορολογουμένου και οι πολιτική διαχείρισης προσωπικών δεδομένων της εφορίας ήταν διαθέσιμα σε έντυπη μορφή στο γραφείο της εφορίας και στο διαδίκτυο. Το μήνυμα έκλεινε με τη φράση ότι η γαλλική εφορία λειτουργεί με βάση της αρχές της ισότητας, της δικαιοσύνης και της διαφάνειας.

Πως θα μπορούσε λοιπόν να ήταν το ηλεκτρονικό μήνυμα εάν η Ελλάδα δεν ήταν τριτοκοσμική χώρα με ντιπ αγράμματους δημοσίους υπαλλήλους.

"

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ

ΓΕΝΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΕΛΩΝΕΙΑΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

(ταχυδρομική διεύθυνση, τηλέφωνο, fax, όνομα υπευθύνου, e-mail, ώρες εξυπηρέτησης κοινού, διεύθυνση website)

Αποδέκτης: [……….. ] Username: [……..]

Αξιότιμοι Κύριοι,

Στα πλαίσια εφαρμογής των διατάξεων του άρθρου 55 παρ. 6 και 7 του Ν.4002/2011, σας γνωρίζουμε ότι η επιχείρησή σας θα μεταφερθεί στις 30 Οκτωβρίου 2011, με κεντρικές μηχανογραφικές διαδικασίες, στην αρμοδιότητα της Δ.Ο.Υ. […….].  Η αλλαγή αυτή πραγματοποιείται στα πλαίσια της αναδιοργάνωσης των φορολογικών υπηρεσιών με στόχο την βελτίωση της αποτελεσματικότητάς τους και του επιπέδου εξυπηρέτησης των φορολογουμένων και των επιχειρήσεων.

Τα στοιχεία επικοινωνίας της νέας σας ΔΟΥ  είναι

(διεύθυνση, τηλέφωνο, fax, όνομα υπευθύνου, e-mail, ώρες εξυπηρέτησης κοινού)

Σε περίπτωση που εκκρεμεί υποβολή δήλωσης αντιστοίχησης κωδικού αριθμού δραστηριότητας (ΚΑΔ) της εταιρείας σας, παρακαλούμε όπως την υποβάλλετε το αργότερο μέχρι τις 4 Οκτωβρίου 2011 μέσω του Taxisnet.  Λόγω της επικείμενης μεταφοράς παρακαλούμε επίσης όπως τακτοποιήσετε όλες τις τυχόν εκκρεμότητές σας πριν την εκπνοή της ανωτέρω προθεσμίας.

Η βοήθειά σας είναι σημαντική για την επιτυχία του εγχειρήματος ενώ βρίσκομαι πάντα στη διάθεσή σας για παράπονα ή συμβουλές που θα μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε την ποιότητα των υπηρεσιών.

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη συνεργασία,

Με εκτίμηση

Ιωάννης Καπελέρης

Γενικός Γραμματέας (με συνημμένη ψηφιακή υπογραφή)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάθε ηλεκτρονικό μήνυμα που λαμβάνετε από τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων  πρέπει να περιλαμβάνει απαραιτήτως πιστοποιημένη ψηφιακή υπογραφή. Χωρίς αυτή είναι το μήνυμα είναι πλαστό ή κακόβουλο και πρέπει να διαγραφεί διότι ενδέχεται να περιέχει ιό.

Ο χάρτης δικαιωμάτων του φορολογουμένου και η πολιτική διαχείρισης ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων είναι διαθέσιμα σε έντυπη μορφή σε όλες τις ΔΟΥ και Οικονομικών και στην ηλεκτρονική διεύθυνση [......].

Οι φορολογικές υπηρεσίες λειτουργούν με βάση τις αρχές τις ισότητας, της δικαιοσύνης και της διαφάνειας.

"

Μπορεί η ικανότητα χειρισμού της ελληνικής γλώσσας να αποτελεί αισθητικό και όχι απαραιτήτως λειτουργικό ζήτημα. Όμως ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί το Υπουργείο Οικονομικών με τους φορολογούμενους μαρτυρά μια βαθιά έλλειψη σεβασμού προς τους πολίτες και τις επιχειρήσεις. Και ως γνωστόν κανείς δεν σέβεται εάν δεν τον σέβονται.

Πόσες εντελώς άχρηστες “υπηρεσίες” λειτουργούν στο δημόσιο;

Σήμερα δέχθηκα τηλεφώνημα από τη Νομαρχία η οποία μου ζήτησε αντίγραφα της δημοσίευσης στο ΦΕΚ και σε εφημερίδες της πρόσκλησης Γενικής Συνέλευσης της εταιρείας. Βλέπετε η βασική μέριμνα της Νομαρχίας είναι να μην χάνει ο Μπόμπολας, και ο κάθε Μπόμπολας, έσοδα από άχρηστες δημοσιεύσεις. Τους εξήγησα ότι δεν δημοσιεύσαμε πρόσκληση δεδομένου ότι έγινε αυτόκλητη Γενική Συνέλευση όπου παρέστησαν όλοι οι μέτοχοι με αποτέλεσμα να μην απαιτείται δημοσίευση.

Μου αντέτεινε ότι δεν παρέστη ο Μήτσος και της εξήγησα ότι κωλυόταν δεδομένου ότι βρίσκεται θαμμένος στο νεκροταφείο Παπάγου (τάφος 1888) και δεν μπόρεσε να έρθει. Πανικοβλήθηκε και με συνέδεσε με τον προϊστάμενο ο οποίος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μου είπε ότι η Γενική Συνέλευση είναι άκυρη γιατί ο νόμος δεν κάνει διάκριση μεταξύ ζώντων η μη μετόχων. Δεν μπόρεσε βέβαια να μου απαντήσει στην ερώτηση εάν η δημοσίευση πρόσκλησης σε κάποια κολοφυλλάδα θα λειτουργούσε όπως η δευτέρα παρουσία και θα έφερνε τον Μήτσο και πάλι κοντά μας (και στη Γενική Συνέλευση). Ευτυχώς που δεν βρισκόμουν εκεί γιατί είναι πιθανό να είχα κάνει φόνο ενώ θαύμασα την ψυχραιμία μου χάρη στην οποία δεν του είπα ότι σκεφτόμουν.

Η Διεύθυνση Ανωνύμων Εταιρειών στη Νομαρχία είναι καθ’ όλα περιττή και το σύνολο των “υπηρεσιών” της μπορεί να γίνει ηλεκτρονικά στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο ανακουφίζοντας τις εταιρείες από χρόνο, κόστος (παράβολα) και το περιβάλλον από τόνους χαρτιού. Αλλά βλέπετε η Νομαρχία είναι αυτή που εφαρμόζει τις διατάξεις του νόμου του 1920 βάσει του οποίου οι εταιρείες (και τελικά οι καταναλωτές) ταΐζουν τον παρασιτικό Τύπο. Οι δε υπάλληλοί της δείχνουν απίστευτο ζήλο μπας και χάσει ο Μπόμπολας 200 ευρώ καταχώριση.  Από την άλλη βεβαίως και παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις (προσφάτως στη ΔΕΘ) του Γεωργίου “Λεφτά Υπάρχουν” Παπανδρέου, το ΓΕΜΗ δεν δουλεύει (όπως έχουν επίσης παραμυθιάσει την τρόϊκα).

Ηθικό δίδαγμα: Δεν χρειάζεται εργασιακή εφεδρεία. Χρειάζεται να κλείσουν χιλιάδες υπηρεσίες και διευθύνσεις που δεν έχουν λόγο ύπαρξης και να ΑΠΟΛΥΘΟΥΝ εκατοντάδες χιλιάδες άχρηστοι κατά Πάγκαλον (ορθώς) κοπρίτες. Γιατί όχι μόνο μας έχουν γονατίσει οικονομικά αλλά με την «εργασία τους» μας κάνουν και τα νεύρα σμπαράλια.

Sloppy Troika

I read excerpts of Mr. Traa’s speech at the Economist conference with great interest. He tried to explain the dismal failure of “troika’s” plan by blaming it on the greater than expected instability in the financial markets, European politics and Greek government incompetence. While he is right on all counts, the IMF/EC/ECB team still bears a significant share of responsibility for killing the Greek economy without really sorting out the problem. The initial “Memorandum” had been hastily put together but this does not altogether justify the sloppy work behind it. How did the troika, for example, rationally expect revenues from the extraordinary (i.e. permanent) tax on company earnings to remain stable at 600 million Euros per annum until 2013? They obviously used an Excel spreadsheet to calculate potential state revenue from each measure without considering the interaction between taxes and the simple fact that all taxes directly or indirectly affecting the consumer e.g. VAT, taxes on property, gasoline, tobacco, alcohol etc are all paid from the same wallet. They apparently ignored the fact that price increases will, in most cases, adversely affect demand and therefore the yield of planned measures. They have tragically underestimated the depth of recession that all this Mongolian cluster fuck of a plan would cause.

Although the initial memorandum had a number of commitments that were in the right direction, e.g levelling severance pay between white collar and blue collar workers the Troikans have done little to push them through. They happily agreed to additional tax measures without insisting on expense reduction which should have been the focus from day one. They were also very lax on the Greek government which was not really implementing any of the much needed  deregulation. They were afraid, from day one, to ask for redundancies in the public sector although it was mathematically obvious that there was no other way to permanently reduce government deficit. Instead they were happy to pile new taxes on the same group of taxpayers, destroying the economy and any hope of recovery. More that 300.000 jobs were lost in the private sector half of which would have been sustainable under a better plan.

Mr Traa was never tasked with implementing the fiscal austerity agreement. But he is responsible for putting together a badly designed plan. He might claim that there are no econometric tools that will work on the semi-Soviet Greek economy. He might also claim that the European Commission came to Greece with an axe to grind. Although these claims may be true, this does not change the fact that they have botched the job. And they should, at least, accept their share of responsibility instead of taking the moral high ground.

Ο σοφέρ του κυρίου Αντώναρου

Προ ολίγου (είναι Σάββατο) πέτυχα τον κύριο Αντώναρο να αγοράζει εφημερίδες στο περίπτερο της δεύτερης πλατείας.  Ακριβώς μπροστά τον περίμενε ο οδηγός του με ένα πολυτελές BMW. 

Μόλις προχθές μου ήρθε η εισφορά αλληλεγγύης εξ αιτίας της οποίας καλούμαι να πληρώσω, μεταξύ άλλων, τον πέμπτο κατά σειρά φόρο στο αυτοκίνητό μου. Πρώτος φόρος είναι ο ΦΠΑ στο μίσθωμα ο οποίος όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν εκπίπτεται.  Το 70% του μη εκπεσθέντος ΦΠΑ ξαναφορολογείται μαζί με το μίσθωμα αφού η εφορία θεωρεί (επειδή έτσι της αρέσει) ότι το χρησιμοποιώ κατά 70% για την πλάκα μου. Στη συνέχεια η εφορία προσθέτει 7.000 ευρώ στο εισόδημα μου το οποίο και φορολογεί ασχέτως του ότι αυτά που είχα ήδη δηλώσει δικαιολογούν επαρκώς την κατοχή και χρήση του αυτοκινήτου. Σημειωτέον ότι πουθενά στον κόσμο δεν φορολογείται και η εταιρεία και ο χρήστης ενός αυτοκινήτου. Επιπλέον φέτος πλήρωσα 700 ευρώ τέλη κυκλοφορίας ενώ, όταν αποφάσισα να το αγοράσω, απαλλασσόταν επειδή είναι υβριδικής τεχνολογίας. Η τελευταία (ελπίζω) πράξη του δράματος είναι άλλα 700 ευρώ “εισφορά αλληλεγγύης” που αποτελεί τον πέμπτο κατά σειρά φόρο στο ίδιο όχημα δηλαδή ένας φόρος για κάθε ρόδα συμπεριλαμβανομένης και της ρεζέρβας.

Βλέποντας λοιπόν τον κύριο Αντώναρο με τον σοφέρ και το υψηλού κυβισμού αυτοκίνητο σκέφθηκα ότι η εισφορά αλληλεγγύης που μου ζητούν αυτοί οι αλήτες που μας κυβερνούν ήταν για να συνεχίζει να πληρώνει η βουλή μισθώματα και μισθούς σοφέρ. Σημειωτέον ότι ακόμη και στο Ψυχικό όπου κατοικεί ο αναίσθητος κύριος Αντώναρος η πλειοψηφία των "εχόντων και κατεχόντων" κατοίκων δεν έχει οδηγό.

Αναρωτιέμαι σε ποια άλλη χώρα θα ψήφιζαν οι εθνοπατέρες νόμο που υποχρεώνει τη ΔΕΗ να κόβει το ρεύμα στους πολίτες που δεν έχουν να πληρώσουν το κατά τον άθλιο κύριο Βενιζέλο «ελάχιστο ασφάλιστρο» επί της περιουσίας τους, χωρίς να έχουν πρώτα επιστρέψει τον σοφέρ, το αυτοκίνητο και τους παρατρεχάμενους. Αν και η κυρία Παπαραρήγα μου γυρίζει τα άντερα με τρόμο διαπιστώνω ότι σκέφτομαι σοβαρά να ακολουθήσω την προτροπή της και να μην πληρώσω την εισφορά αλληλεγγύης έως ότου  οι Αντώναροι επιστρέψουν σοφέρ και όχημα στη Βουλή.

9/11 - δώδεκα μέρες μετά

Δώδεκα μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου βρέθηκα στη Νέα Υόρκη συνοδεύοντας συγγενή μου που θα υποβαλλόταν σε προγραμματισμένη από καιρό θεραπεία στη Βαλτιμόρη. Μετά από πολύ σκέψη αποφασίσαμε τότε να μην ακυρώσουμε το σχετικό ραντεβού δεδομένου ότι αυτό θα ήταν λάθος από ιατρικής πλευράς αλλά και με το σκεπτικό ότι η πιθανότητα δεύτερης επίθεσης σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν απειροελάχιστη. Έτσι πριν περάσουν δύο εβδομάδες από την επίθεση προσγειώθηκα στο JFK όπου, πέρα από την σαστιμάρα των υπαλλήλων, δεν είχε αλλάξει τίποτε. Εάν κάποιος δεν γνώριζε ότι μόλις δέκα μέρες πριν είχε γίνει η φρικτότερη τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών δύσκολα θα το υποπτευόταν φθάνοντας στο αεροδρόμιο. Το «9/11» ήταν τόσο πρόσφατο που τα μέτρα ασφαλείας παρέμεναν όπως ήταν πριν την επίθεση, δηλαδή εξόχως χαλαρά σε σχέση με τα σημερινά που δυστυχώς ταλαιπωρούν πολύ τους ταξιδιώτες.


Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο δεκάδες αυτοκίνητα και ταξί έφεραν μεγάλες αμερικανικές σημαίες. Πολλά από αυτά είχαν οδηγούς αραβικής καταγωγής που με αυτόν τον τρόπο μάλλον προσπαθούσαν να προστατευθούν από την μήνη των Αμερικανών οι οποίοι ακόμη και πριν το συμβάν δεν ήταν γνωστοί για τις πολιτισμικές τους ευαισθησίες. Φθάνοντας στο Manhattan η πρώτη εμπειρική επιβεβαίωση του φονικού ήταν η απουσία των δίδυμων πύργων από το skyline της πόλης αν και δεν είμαι βέβαιος ότι θα το πρόσεχα εάν δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Ακόμη και τότε η τεράστια αυτή καταστροφή ήταν στο μυαλό μου σαν σκηνές μιας κινηματογραφικής ταινίας και όχι σαν κάτι πραγματικό. Η δύσκολη συνειδητοποίηση ήρθε όταν έφθασα στο Penn Station για να πάρω το τραίνο για την Βαλτιμόρη. Ο συγκεκριμένος σταθμός έχει μια μεγάλου μήκους και πλάτους υπόγεια διάβαση πεζών που οδηγεί στην είσοδο της 7ης Λεωφόρου. Κάθε σπιθαμή τοίχου δεξιά και αριστερά του διαδρόμου ήταν καλυμμένη από φωτοτυπίες με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των αγνοουμένων που είχαν φτιάξει πρόχειρα οι πανικοβλημένοι συγγενείς και φίλοι τους. Βλέποντάς τις συνειδητοποιούσε κανείς ότι οι χιλιάδες αγνοούμενοι –η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν, δεδομένης της έκτασης της καταστροφής, προφανών νεκροί- είχαν ονοματεπώνυμο και ήταν αγαπημένα πρόσωπα κάποιων. Όταν αργότερα άκουσα την τερατώδη ανοησία που κυκλοφόρησε στη χώρα μας περί της μη ύπαρξης Εβραίων μεταξύ των θυμάτων, θυμήθηκα με μεγάλη θλίψη ότι πολλά από τα ονόματα ήταν Αμερικανοί εβραϊκής καταγωγής.

Επιστρέφοντας από την Βαλτιμόρη μείναμε δύο βράδια στη Νέα Υόρκη. Λόγω των συνθηκών τα ξενοδοχεία είχαν μειώσει σημαντικά τις τιμές τους και έτσι πλήρωσα 160 δολάρια τη βραδιά για ένα δωμάτιο το οποίο δύο βδομάδες πριν στοίχιζε πάνω από 700. Το ενδιαφέρον ήταν ότι λόγω τις κρίσης πολλά από τα τμήματα του ξενοδοχείου δεν λειτουργούσαν και οι αντίστοιχοι υπάλληλοι είχαν τεθεί σε προσωρινή διαθεσιμότητα κάτι που θα ήταν νομικά αδύνατον στην Ευρώπη.

Αν και είχαν πλέον περάσει δύο εβδομάδες η πόλη ήταν καλυμμένη ακόμη από ένα λεπτό στρώμα γκρι σκόνης και είχε μια απροσδιόριστη μυρωδιά. Η ανθρώπινη, πλην νοσηρή, περιέργειά μου να επισκεφθώ το σημείο μηδέν δεν ικανοποιήθηκε γιατί, πολύ σωστά, η τοπική αστυνομία είχε αποκλείσει τη γύρω περιοχή. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ακόμη και σήμερα είναι η δύναμη των κατοίκων της πόλης οι οποίοι παρά την απερίγραπτη τραγωδία –δεν υπήρχε κανείς που να μην είχε χάσει κάποιον συγγενή η φίλο- ήταν απολύτως αποφασισμένοι να την αντιμετωπίσουν. Οι συνήθως απότομοι Νεοϋορκέζοι έδειχναν μια συγκινητική και απρόσμενοι ανθρωπιά και αλληλεγγύη και στήριζαν ο ένας τον άλλον. Μπορεί το ταξίδι αυτό να μην ήταν μια ευχάριστη εμπειρία ήταν όμως οπωσδήποτε διδακτικό.

Καταδικασμένο να αποτύχει το Εθνικό Φορολογικό Σύστημα

Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς εμπλεκόμενος στο φορολογικό σύστημα, είτε πρόκειται για φορολογούμενο πολίτη, επιχείριση, ακόμη και για τις ίδιες τις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών που θα ισχυρισθεί ότι το υφιστάμενο πλαίσιο είναι απλό, δίκαιο η αποτελεσματικό. Δεκαετίες αποσπασματικών παρεμβάσεων και προσπαθειών  παράκαμψης του προβληματικού ελεγκτικού μηχανισμού σε έναν καμβά εντεινόμενης διαφθοράς και αδιαφανούς χρήματος έχουν  χτίσει ένα δαιδαλώδες, τυπολατρικό, δυσλειτουργικό, αναποτελεσματικό, αντιαναπτυξιακό και κατάφωρα άδικο σύστημα.  

Ωστόσο, παρά την πανθομολογούμενη αθλιότητά του, το πρόβλημα του φορολογικού συστήματος είναι κατ’ αρχήν λειτουργικό και δευτερευόντως ζήτημα σχεδιασμού.  Ακόμη και το καλύτερο και πλέον ισορροπημένο θεσμικό πλαίσιο θα αποτύχει εάν τα συμφέροντα και κατά συνέπεια οι συμπεριφορές όλων των εμπλεκομένων δηλαδή της πολιτικής ηγεσίας, του ελεγκτικού μηχανισμού, των επιχειρήσεων και των φορολογουμένων  δεν είναι πλήρως ευθυγραμμισμένες.  Το μεγαλύτερο εμπόδιο σήμερα προκειμένου να επιτευχθεί τούτο είναι η διαφθορά. Η δαιμονοποιηθήσα και εκτεταμένη φοροδιαφυγή είναι μία μόνο όψη ενός ιδιαίτερα σύνθετου φαινομένου το οποίο περιλαμβάνει την αδιαφανή χρηματοδότηση πολιτικών & κομμάτων και την εκτεταμένη δωροδοκία-δωροληψία. Η οικονομική συμπεριφορά πολιτών και επιχειρήσεων, είτε αφορά νόμιμες είτε παράνομες συναλλαγές, είναι  εκ των πραγμάτων ορθολογική άρα τόσο η φοροδιαφυγή όσο και η γενικότερη διαφθορά υπάρχουν απλούστατα γιατί συμφέρουν τους επιδιδόμενους σε αυτές.

Έτσι, αντί του Εθνικού Φορολογικού Συστήματος πρέπει να εφαρμοστεί ένα εθνικό πρόγραμμα κατά της διαφθοράς. Προφανώς ένα σωστά σχεδιασμένο, εκ του μηδενός, φορολογικό σύστημα θα είναι αναπόσπαστο μέρος αυτού του ευρύτερου προγράμματος. Ομοίως πρέπει να αναθεωρηθεί το άκρως υποκριτικό σήμερα σύστημα χρηματοδότησης των κομμάτων από επιχειρήσεις και πολίτες στα πρότυπα π.χ. των ΗΠΑ και να επαναπροσδιορισθούν σε ρεαλιστικά επίπεδα τα όρια δαπανών για προεκλογικές εκστρατείες. Η κατάτμηση των εκλογικών περιφερειών σε μικρότερες και η αναμόρφωση του εκλογικού συστήματος π.χ. στα πρότυπα του Γερμανικού θα μειώσουν αντίστοιχα την απαιτούμενη επένδυση προκειμένου να εκλεγεί κανείς και κατά συνέπεια την ανάγκη για αδιαφανές χρήμα.

Οι μεγαλύτερες τομές ενός εθνικού προγράμματος κατά της διαφθοράς πρέπει να γίνουν στο δημόσιο και κυρίως στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Η θέσπιση μιας ανεξάρτητης ελεγκτικής αρχής, χωρίς μονιμότητα, με καλές αμοιβές, χρονικά περιορισμένη θητεία και ασφυκτικό έλεγχο των οικονομικών όσων υπηρετούν σε αυτήν θα αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα. Στόχος του μηχανισμού δεν θα πρέπει να είναι τα έσοδα καθαυτά αλλά η επίτευξη καθολικής σχεδόν συμμόρφωσης επιχειρήσεων και πολιτών με το νέο δίκαιο, απλό και ισορροπημένο φορολογικό πλαίσιο. Το σημερινό σύστημα ελέγχου με το οποίο φοριέται βιαίως το ίδιο “κουστούμι” σε κάθε επιχείριση, λίγο πολύ ανεξαρτήτως του βαθμού στον οποίο έχει φοροδιαφύγει, δεν προάγει τη νομιμότητα.

Το Εθνικό Πρόγραμμα κατά της διαφθοράς θα πρέπει να προβλέπει ένα πλέγμα μηχανισμών που θα ελέγχουν και θα ελέγχονται με απόλυτα στεγανά μεταξύ των δύο ιδιοτήτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Υπουργείο Οικονομικών προχώρησε φέτος σε σύσταση της δικής του Υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων παρά το γεγονός ότι η αντίστοιχη υπηρεσία της Αστυνομίας είχε πολύ καλές επιδόσεις και το σοβαρό πλεονέκτημα ότι ελεγκτής και ελεγχόμενος υπάγοντο σε διαφορετικά Υπουργεία. Ουδείς και για κανένα λόγο δεν θα εξαιρείται του ελέγχου είτε πρόκειται για πολιτικά κόμματα, την εκκλησία, τους ΟΤΑ,  το στρατό, τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τις τράπεζες, τα media και όσους σήμερα απολαμβάνουν στην πράξη ειδικής μεταχείρισης.  Ο έλεγχος των εμπορικών τραπεζών από την ανεξάρτητη και έχουσα την απαραίτητη τεχνογνωσία Blackrock  είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα απόφασης προς τη σωστή κατεύθυνση.

Η διαφθορά μπορεί να εξυπηρετεί τους πολιτικούς όταν χρηματοδοτεί τις προεκλογικές τους εκστρατείες και το lifestyle τους αλλά τους φέρνει σε απόγνωση όταν συμπιέζει τα φορολογικά έσοδα. Σε αντίθεση όμως με τη χοληστερίνη δεν υπάρχει καλή και κακή διαφθορά. Έτσι εάν θέλουμε να αντιμετωπιστεί η καταστροφική για τη χώρα φοροδιαφυγή οφείλουμε πρώτα να αποφασίσουμε ως κοινωνία εάν θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τη διαφθορά ή όχι.

Αγάντα μία - γλυκά.

Με αφορμή πρόσφατη δήλωση συμπαθούς πολιτικού της πλειοψηφίας, του τύπου «τώρα που τελείωσαν οι διακοπές, σηκώνουμε τα μανίκια και δίνουμε τα πάντα χωρίς ηττοπάθεια» και χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στο ότι υπό τις παρούσες συνθήκες το γεγονός ότι η κυβέρνηση πήγε διακοπές μόνο αναισθησία δείχνει,  μοιράζομαι μαζί σας δύο ιστορίες.

Προ πολλών δεκαετιών ένας πλωτάρχης του Πολεμικού (Βασιλικού τότε) Ναυτικού, του μόνου ενδόξου όπλου μας που δεν έχει υποστείλει ποτέ τη σημαία,  υπηρετούσε ως κυβερνήτης αποβατικού. Σε μία άσκηση έπρεπε το εν λόγω σκάφος να πραγματοποιήσει τον σκοπό για τον οποίο ναυπηγήθηκε, δηλαδή να βγει στην άμμο και να κατεβάσει φαντάρους και οχήματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το αποβατικό κατευθύνεται προς την ακτή και λίγο πριν φθάσει ρίχνει την άγκυρα ώστε κατ’ αρχήν να μπορεί να ελέγξει καλύτερα την ταχύτητά του κατά την προσέγγιση και στη συνέχεια να «κρατάει» την πρύμνη του.  Ο,  γνωστός για τις περιορισμένες ικανότητές του, κυβερνήτης υπολόγισε λάθος και έδωσε εντολή να πέσει η άγκυρα τουλάχιστον ένα μίλι ενωρίτερα από το σημείο όπου έπρεπε.  Αποτέλεσμα ήταν να ξετυλιχθεί το σύνολο της καδένας και λόγω των τεράστιων δυνάμεων να αποκολληθεί ο εργάτης μαζί με ένα καλό κομμάτι της πρύμνης. Ο απίστευτος πλωτάρχης της ιστορίας μας δεν κατάλαβε τίποτε από τη γέφυρα όπου βρισκόταν και λίγο αργότερα δίνει εντολή μέσω της ενδοσυνεννόησης σε ότι είχε μείνει από την πρύμνη «Αγάντα (κράτα) μία – γλυκά!».

Σε παρόμοια  περίπτωση ανικανότητας οι χειρούργοι του ΝΙΜΙΤΣ κυκλοφορούσαν το ακόλουθο ανέκδοτο για συνάδελφό τους. Εγχείριζε λέει ο συνάδελφος και ο ασθενής απεβίωσε κατά την διάρκεια της επέμβασης. Ανεβαίνει ο ασθενής στον Άγιο Πέτρο σκασμένος στα γέλια. Τέκνον μου το λέει ο Άγιος Πέτρος εσύ λέει μόλις πέθανες. Γιατί γελάς; Να λέει ο εκλιπών. Εγώ έχω πεθάνει ένα τέταρτο και αυτός ο [.....] με ράβει ακόμη.

Αφιερωμένες στο κυβερνητικό επιτελείο που αναζητά «αφήγηση» για τη ΔΕΘ.  

Παράλογη η αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση

AΠOΨH : Nα βελτιωθούν ή να κλείσουν*

Η αύξηση, υπό το κράτος του πανικού, του ΦΠΑ στην εστίαση στο πρωτοφανές 23%, μόνο σαν παραδοχή παταγώδους αποτυχίας του οικονομικού επιτελείου μπορεί να εκληφθεί.

Ορισμένοι σωστά θα αντιτείνουν ότι η φοροδιαφυγή ενδημεί στον συγκεκριμένο κλάδο, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Όμως κυριαρχούν και οι, επίσης αφορολόγητες, «αμοιβές» των ουκ ολίγων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που αδειοδοτούν ή ελέγχουν τα «καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος» αλλά και οι παραλόγου ύψους νόμιμες επιβαρύνσεις όπως δημοτικά τέλη (2%-5% επί τζίρου), νυκτερινό ένσημο, δικαιώματα μουσικής κλπ. Στην προκειμένη περίπτωση οι εστιάτορες έχουν απόλυτο δίκιο που αγανακτούν.

Είναι βέβαιο ότι οι ίδιοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού πολλοί εξ αυτών παρέχουν κακές και υπερτιμημένες υπηρεσίες, κυρίως στους τουριστικούς προορισμούς. Αυτό το φαινόμενο όμως σταδιακά περιορίζεται, αφού τουλάχιστον ο χτυπημένος από την κρίση Έλληνας πελάτης, δύσκολα ανέχεται πλέον τέτοιες πρακτικές.

Δυστυχώς, η άλογη αύξηση του ΦΠΑ θα βαρύνει από τη μία πλευρά μόνο τους συνεπείς εστιάτορες και από την άλλη κυρίως τους καταναλωτές με χαμηλό εισόδημα, προσφέροντας ταυτόχρονα στους ασυνεπείς ένα σημαντικό πλην άδικο πλεονέκτημα. Πέραν της προαγωγής του αθέμιτου ανταγωνισμού και της διαφθοράς, είναι αμφίβολο εάν η αύξηση θα αποδώσει εισπρακτικά, αφού στην πράξη δεν γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι. Το κλειδί είναι ακριβώς η πραγματοποίηση συστηματικών και αδιάβλητων ελέγχων σε όλα τα επίπεδα: φορολογικό, εργασιακό, υγιεινής κλπ. με στόχο όμως πρώτα τη συμμόρφωση και δευτερευόντως τα έσοδα.

Τα λοιπά μπορούν σήμερα ευχερώς να αφεθούν στον καταναλωτή, ο οποίος, όντας πλέον πολύ απαιτητικός και προσεκτικός, θέτει τους κακούς εστιάτορες προ του διλήμματος να βελτιωθούν ή να κλείσουν.

Το δε υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί με την περιστολή της διαφθοράς και της κρατικής σπατάλης αντί να καταδικάζει σε θάνατο δι’ ασφυξίας έναν ολόκληρο κλάδο. Γιατί το μόνο που θα πετύχει είναι να σπρώξει τη χώρα ακόμη βαθύτερα στην ύφεση, περιορίζοντας τελικά τα δημόσια έσοδα σε όρους καθαρής παρούσας αξίας.

*Φιλοξενήθηκε στην Καθημερινή του Σαββάτου 20.8.2011 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_20/08/2011_453189

O Ηλίας Μόσιαλος πρωταγωνιστεί στο remake του Οther People’s Money παραγκωνίζοντας τον Ντάνι Ντε Βίτο.

Χθες παρουσιάστηκε το σενάριο του remake της επιτυχημένης ταινίας «Με τα λεφτά των άλλων» το οποίο διαδραματίζεται στην Ελλάδα με επίκεντρο την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση.  Ο πρωταγωνιστής Ηλίας Μόσιαλος (παίζει τον εαυτό του) σκαρφίζεται, στα πρότυπα του συμπαθούς Ιταλοαμερικανού ηθοποιού, διάφορα ευφάνταστα κόλπα, πάντα με τα δικά μας λεφτά.  Έτσι προχωρεί σε ανακατατάξεις, αναδιαρθρώσεις, αξιοποίηση ακινήτων και επενδύσεις τα οποία βεβαίως θα ήταν θαυμάσια εάν επρόκειτο π.χ. για ένα ιδιωτικό κανάλι και ο πρωταγωνιστής μας «έπαιζε» τα χρήματα των μετόχων και όχι, όπως θα έλεγε η Αλέκα -η οποία παρενθετικώς εδώ παίζει έναν μικρό πλην λίαν προβλέψιμο και υστερικό ρόλο- «του λαού». Έτσι ο συμπαθής, πλην πανούργος, πρωταγωνιστής μας δεν ασχολείται καθόλου με το λεγόμενο «πάπλωμα». Κάνει όσα θαυμάσια κάνει στο όνομα του λαού χωρίς να έχει κατ’αρχήν ρωτήσει τον λαό εάν θέλει να πληρώνει 50 ευρώ ετησίως (και πολύ περισσότερα εμμέσως) for the privilege (σ.τ.σ. πρωταγωνιστής μας είναι Αγγλοσπουδασμένος παραβλέπει όμως ότι στην Αγγλία το BBC το πληρώνει μόνο όποιος το βλέπει). Και επειδή όπως επίσης λεν οι Αγγλοσάξωνες «ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες», το ετήσιο υποχρεωτικό χαράτσι της ΕΡΤ πλην των καταναλωτών (που το πληρώνουν και στο εξοχικό) το καταβάλλουν και όλες οι επιχειρήσεις για κάθε μετρητή ΔΕΗ παρά το ότι οι περισσότερες εξ αυτών δεν έχουν τηλεόραση [η ημετέρα μετριότης πληρώνει ετησίως 600 ευρώ στην  ΕΡΤ χωρίς να έχει τηλεόραση προκειμένου να παίζει ο κύριος Μόσιαλος]. Οι εταιρείες προσθέτουν το σχετικό ποσό (μαζί με τα άλλα δεκάδες χαράτσια υπέρ διαφόρων τρίτων) στην τιμή και τελικώς το μάρμαρο πληρώνει, για μια ακόμη φορά, ο καταναλωτής.  Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που το εναλλακτικό σενάριο του γραφικού κύριου Καρατζαφέρη είναι πολύ καλύτερο (και ελπίζω να επικρατήσει ως happy end). Ο λίαν ευλύγιστος (παρά το μέγεθός του) αυτός σεναριογράφος προτείνει την ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ και την κατάργηση των play money του κυρίου Μόσιαλου δηλαδή του υποχρεωτικού χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ. Εν προκειμένω η ιδιωτική πρωτοβουλία παρέχει, με πόρους που προέρχονται κυρίως από την ιδιωτική διαφήμιση, πρόγραμμα για κάθε γούστο. Από το απερίγραπτο δελτίο ειδήσεων του  Star έως το πολιτισμένο του ΣΚΑΙ και τα τηλεκαφενεία Αντέννα & Μέγκα. Η ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ (με μόνη υποχρέωση τη διατήρηση του πολύτιμου αρχείου της) θα απελευθερώσει σχεδόν μισό δις ευρώ στην οικονομία με ευεργετικές επιδράσεις. Ακόμη και το πλήρες κλείσιμο με την εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων είναι προτιμότερο. Και αυτό το πιστεύω όντας ταυτόχρονα φανατικός ακροατής του τρίτου προγράμματος στο ραδιόφωνο. Αλλά και η, έχουσα τη συνείδηση αριστερά και την τσέπη δεξιά, «Ελληνοφρένεια» μου λείπει πολύ. Δεν την πλήρωσα όμως ποτέ με το στανιό.

Η Παναγιά βοήθα

Παραθέτω αποσπάσματα από τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών της 15ης Αυγούστου.

Ο Καρατζαφέρης ξεπέρασε και τον ακρο-λαϊκιστή εαυτό του λέγοντας ότι  «Η Υπέρμαχος Στρατηγός πάντα βοηθούσε το έθνος σε στιγμές κρίσης. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα πρέπει να δεηθούμε για την εκ νέου βοήθειά της, από τη στιγμή που υπάρχει μία πλήρης ανεπάρκεια από τους κυβερνώντες. Η Παναγία να μας βοηθήσει »

O Σαμαράς , ιδιοπαθώς ποιητικός, κινήθηκε κάπου στη μέση:“Η πατρίδα, πράγματι, δοκιμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά, αλλά θα τα βγάλει πέρα. Υπό τη σκέπη, υπό τη δύναμη της Παναγιάς”

Ακόμη και ο μάλλον γκιαούρης  (σ.τ.σ. τουρκιστί “’άπιστος”) GAP έκανε την, έστω προσεκτική, αναφορά του χάριν των ψήφων του χριστεπώνυμου ΠΑΣΟΚ:  “Γιορτάζουμε σήμερα την Παναγία, την Κοίμηση της Θεοτόκου (…) Εμπνεόμαστε, αντλούμε δύναμη από την ιστορία και την παράδοσή μας. Και ξέρουμε ότι οι κόποι του Ελληνικού λαού σήμερα πιάνουν τόπο» (το τελευταίο δεν μας είπε πως το ξέρει).

Προσωπικώς δεν αμφισβητώ το πνευματικό μέγεθος του Θωμά Ακινάτη που έγραψε τον θαυμάσιο ύμνο Panis angelicus fit panis hominum (δηλαδή το αγγελικό ψωμί γίνεται ψωμί των ανθρώπων). Ο μηχανισμός του ανωτέρω μετασχηματισμού όμως δεν έχει μέχρι σήμερα δοκιμαστεί εμπειρικά και ως εκ τούτου η, από πλευράς των πολιτικών αρχηγών, επίκληση της Μεγαλόχαρης με τρομοκρατεί (πλην του Καρατζαφέρη ο οποίος συνεχώς προεκτείνει τα όρια της έννοιας του γραφικού). Εκτός εάν π.χ. η Παναγία, όπως ο υιός της στον γάμο της Κανά, πάρει  τα έσοδα από την πρόσφατη έκδοση εντόκων γραμματίων του δημοσίου (δηλαδή την εκβιαστική απορρόφηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών που σπρώχνει την οικονομία αλλά και τις ίδιες κοντύτερα στον γκρεμό) και τα πολλαπλασιάσει δια της αμώμου χρηματογεννήσεως. Στην αντίθετη περίπτωση αντί της Υπερμάχου Στρατηγού καλύτερα θα ήταν να προχωρούσαν οι περίφημες μεταρρυθμίσεις (δηλ. το ξήλωμα του ελληνικού ημι-σοβιετικού μοντέλου) οι οποίες θα έδιναν αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία και θα μας βοηθούσαν να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας χωρίς την οποία δεν θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε ξένες άμεσες επενδύσεις  που αποτελούν τη μόνη διέξοδο που θεωρητικώς έχουμε σήμερα. 

Ο οδοντίατρος που τα έβαλε με τις αγορές

«...Όσο για την κρίση στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο καλός αρθρογράφος σας πιστεύει ότι φταίει αυτός ο σοβιετισμός. Εγώ πάλι, χωρίς να παραγνωρίζω τη δημοσιονομική κρίση, πιστεύω ότι η ρίζα βρίσκεται στις ασύδοτες αγορές και στους κερδοσκόπους. Δεν συμφωνώ ούτε με τον σοβιετισμό – κρατισμό ούτε όμως και με τον αγοραίο νεοφιλελευθερισμό. Πιστεύω σε κανόνες που ρυθμίζουν τις αγορές και οργανώνουν την κοινωνία, απελευθερώνοντας δυνάμεις και προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες ισότιμα στους πολίτες, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή….» 

Αυτά απάντησε ο οδοντίατρος και Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (sic) κύριος Δημήτρης Π. Ρέππας, με αφορμή άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, σε επιστολή του που φιλοξένησε η Καθημερινή στις 12.08.2011.  Δεν γνωρίζω εάν η οδοντιατρική σχολή παρέχει τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές γνώσεις που απαιτούνται για την κατανόηση της έννοιας και πολύ περισσότερο της λειτουργίας των «αγορών».  Κρίνοντας από το γεγονός ότι ελάχιστοι θα εμπιστεύονταν τα δόντια τους στον κύριο Ρέππα (ή στους κ.κ. Γιακουμάτο και Λαλιώτη), θεωρώ ότι οι πιθανότητες ευθυκρισίας σε ξένο προς την οδοντιατρική γνωστικό αντικείμενο είναι μικρές.

Εάν κατάλαβα καλά ο κύριος Ρέππας θεωρεί ως βασικούς υπεύθυνους για την κρίση τους δανειστές μας που σταμάτησαν να μας δίνουν χρήματα προκειμένου να απασχολούμε αέργους στο Δημόσιο, να δίνουμε συντάξεις πολλαπλάσιες των εισφορών, ακόμη, όπως μάθαμε σήμερα, για να πληρώνονται εγκαίρως οι μίζες των υποβρυχίων! Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε μια πρωτόγνωρη αναταραχή των αγορών η οποία έχει τις ρίζες της στην οικονομική γιγάντωση της Κίνας και της Ασίας γενικότερα, στην έλλειψη ενιαίων διεθνών κανόνων που να ρυθμίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και στο έλλειμμα πολιτικής τόσο στην Ευρώπη όσο  και στις ΗΠΑ. Η αναταραχή δεν έχει σχέση με τα δομικά προβλήματα και τις αγκυλώσες της όντως ημι-σοβιετικού τύπου ελληνικής οικονομίας ούτε με το γεγονός ότι μετά την είσοδο στο Ευρώ και όσο διαρκούσαν τα «καλά χρόνια» οι έμπλεοι ρευστότητας δανειστές μας δεν πολυστεναχωριόντουσαν (και ενδεχομένως σωστά αφού τουλάχιστον μέχρι στιγμής πληρώνονται).

Κατά τα φαινόμενα ο κύριος Ρέππας όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το ότι την συντριπτική ευθύνη για την κατάντια μας, φέρει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και όχι οι «αγορές». Φοβάμαι ότι μπορεί «να μην παραγνωρίζει την δημοσιονομική κρίση» (παραγνωρίζεται άραγε;) παραγνωρίζει όμως τη δική του καίρια συνδρομή σε αυτήν με το συστηματικό «ξήλωμα» της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση.  Το τραγικό είναι το ότι βρίσκεται σήμερα σε μία θέση κλειδί απ'όπου καλείται να προωθήσει κρίσιμες για την επιβίωση της χώρας μεταρρυθμίσεις στις οποίες  προφανώς δεν πιστεύει.

Νόμος as you like it

And for mine too: when law can do no right,

Let it be lawful that law bar no wrong:

Law cannot give my child his kingdom here,

For he that holds his kingdom holds the law;

Therefore, since law itself is perfect wrong,

How can the law forbid my tongue to curse?

Shakespeare, King John, 3.1.190

Ο unlikely υφΥπουργός Οικονομικών κος Οικονόμου δήλωσε ότι ο πρόσφατος (ανόητος) νόμος που προβλέπει την αυτόφωρη διαδικασία για όσους χρωστούν άνω των 5.000 ευρώ στο Δημόσιο (το οποίο παρεπιπτώντως χρωστά σε χιλιάδες φορολογούμενους και προμηθευτές περισσότερα) δεν πρόκειται να εφαρμοστεί.  Συγκεκριμένα είπε «Δεν πρόκειται να πάνε στο αυτόφωρο όσοι οφείλουν στην Εφορία 5.000 και 10.000 ευρώ. Εμείς θα κυνηγήσουμε όσους οφείλουν από 150.000 ευρώ και πάνω. Αυτή είναι η δέσμευσή μας».

Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας υπ’όψιν ότι το νομοσχέδιο ήταν του Υπουργείου Οικονομικών του οποίου μάλιστα προϊσταται πλέον διαπρεπής νομικός, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν υιοθετήθηκαν ex ante οι «δεσμεύσεις» του κυρίου Οικονόμου.  Ο οποίος, ως βουλευτής, πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι «νόμος δεν είναι άποψη, ή έστω η δέσμευση, του Οικονόμου» αλλά αυτό που ψήφισε ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.

Όπως και να έχει το πράγμα κατά τα φαινόμενα ο νόμος στην Ελλάδα είναι όπως αρέσει στον καθένα. Κρίνοντας δε από την πράξη βλέπω κανένα κακομοίρη Γιάννη Αγιάννη που χρωστά 5.001 ευρώ να σέρνεται σιδηροδέσμιος στη φυλακή και μεγαλο-οφειλέτες όπως π.χ. τον κύριο Κουρή να κουνάει το πούρο του στον κύριο Οικονόμου από το απέναντι τραπέζι.

ΥΓ: Είχα προτείνει στον προκάτοχο του κυρίου Οικονόμου να εφαρμόσει κατ' αναλογία το αυτόφωρο και για τους Διευθυντές των ΔΟΥ που δεν επιστρέφουν τα οφειλόμενα από ΦΠΑ στις εταιρείες, ο οποίος απλώς κοκκίνησε (τουλάχιστον κάποιοι ντρέπονται ακόμη)

Με τη ΝΔ θα αποκτήσουμε ψυχολόγο για Υπουργό Οικονομικών

Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, και παρά τις προσπάθειες του anti-spam μου, ο Πολιτικός Σχεδιασμός (sic) της Νέας Δημοκρατίας επιμένει να μου στέλνει μηνύματα. Το τελευταίο, εξόχως κακόγουστο γραφιστικά και κατά το πλείστον γραφικό από πλευράς περιεχομένου, τιτλοφορείτο «21 Επίκαιρες Απαντήσεις», σε ισάριθμες προφανώς ερωτήσεις. Στην 8^η ερώτηση (Τι προτείνει η Νέα Δημοκρατία για τους φορολογικούς συντελεστές;) περιλαμβάνεται η φράση «Τα μέτρα αυτά (σ.σ. μείωση εργοδοτικών εισφορών κατά 25%, και ΦΠΑ στο 19%) βελτιώνουν την ψυχολογία της αγοράς που είναι το 50% της οικονομίας». Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι «η ψυχολογία τις αγοράς» ως έννοια αφορά τις αγορές μετοχών και συναφών χρηματοπιστωτικών προϊόντων και όχι τις αγορές προϊόντων και υπηρεσιών. Ούτε στο γεγονός ότι τα Νόμπελ Οικονομετρίας της Συγγρού κατάφεραν να ποσοτικοποιήσουν το ποσοστό της οικονομίας που αποτελείται από «την ψυχολογία της αγοράς» καταλήγοντας σε συγκεκριμένο νούμερο. Ούτε στο ότι η συγκεκριμένη φράση  μπορεί μεν να ακουγόταν σε ορεινό καφενείο, αλλά δεν έχει θέση σε σοβαρό κείμενο πολιτικού σχεδιασμού. Αντιθέτως η ανωτέρω μπαρούφα μου κέντρισε το ενδιαφέρον ως προς τη σχέση της ψυχολογίας με την οικονομία. Πρόκειται προφανώς για μία σχέση αλληλεπίδρασης με κύριο άξονα την επίδραση της οικονομικής πραγματικότητας στην ψυχολογία των πολιτών. Η τραγική οικονομική κρίση που βιώνουμε έχει οδηγήσει π.χ. σε σημαντική αύξηση των αυτοκτονιών και σχεδόν σε διπλασιασμό των περιστατικών που δέχονται τα ψυχιατρικά νοσοκομεία.  Το ερώτημα όμως που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι σε τι βαθμό επηρεάζει η «ψυχολογία» την οικονομία. Δεδομένου ότι η οικονομική επιστήμη στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι οικονομικές αποφάσεις του ανθρώπου είναι ορθολογικές θα μπορούσε να πει κανείς ότι η «ψυχολογία» καθαυτή δεν έχει καμία επίδραση. Αντιθέτως αυτό που επιδρά στην οικονομία (και μάλλον εννοεί ο ποιητής του πονήματος των 21 ερωταπαντήσεων) είναι η προσδοκία των καταναλωτών, εργαζομένων, επιχειρηματιών, συνταξιούχων κλπ για μελλοντικό κέρδος η ζημία. Έτσι, στην περίπτωση των εξόχως αρνητικών προσδοκιών και αβεβαιότητας που βιώνουμε σήμερα, οι καταναλωτές περιορίζουν τις αγορές τους, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για μεγάλα κονδύλια (σπίτι, αυτοκίνητο κλπ). Σε κάθε περίπτωση όμως το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα και τα πραγματικά θεμελιώδη μεγέθη της οικονομίας είναι αυτά που κατ΄αρχήν καθορίζουν, πολύ περισσότερο από την «ψυχολογία», τις προσδοκίες και την οικονομική συμπεριφορά των ανθρώπων.  Και τα θεμελιώδη μεγέθη, στην περίπτωση της Ελλάδος, μπορούν να βελτιωθούν μόνο με σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στην δημόσια διοίκηση, στην δικαιοσύνη, στην εργατική νομοθεσία, στην παιδεία, με αποφάσεις και παρεμβάσεις που θα περιορίσουν το σπάταλο κράτος, τη διαφθορά που στραγγαλίζει την οικονομική δραστηριότητα και, ασφαλώς, με τις επενδύσεις που θα προσελκύσουμε όταν πάψει η χώρα να είναι τόσο εχθρική προς την επιχειρηματικότητα.  Για αυτά οι 21 ερωτήσεις δεν έχουν απάντηση (πλην ενός χλιαρού σχολίου για την «απενοχοποίηση της επιχειρηματικότητας» το οποίο έρχεται σε άμεση αντίθεση π..χ. με την καταψήφιση από τους βουλευτές της ΝΔ της τροπολογίας του Γιώργου Χαραλαμπόπουλου για την κατάργηση της υποχρεωτικής δημοσίευσης των ισολογισμών στις εφημερίδες). Έτσι εάν ανέλθει η ΝΔ στην εξουσία και με δεδομένο ότι η ψυχολογία είναι μισή οικονομία (κατά το «η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά) εκτιμώ ότι θα τοποθετήσει ψυχολόγο στη θέση του Υπουργού ή έστω Υφυπουργού Οικονομικών. Και εμείς θα χρειαστούμε πολύ γρήγορα ψυχίατρο.

Η εφορία αγκαλιάζει την “ηλεκτρονική διακυβέρνηση” και την “πράσινη ανάπτυξη”

Ένας καλός φίλος υπέβαλε μαζί με εκατομμύρια άλλους Έλληνες, την φορολογική του δήλωση ηλεκτρονικά μέσω του “ιντερνέ”. Επειδή είχε μαζέψει και μπόλικες αποδείξεις κατά την εκκαθάριση η εφορία βρέθηκε να του χρωστά περί τα 1.500 ευρώ επιστροφή (το "επιτυχημένο κίνημα των αποδείξεων" σχεδιάστηκε, όπως όλα, στο πόδι και, naturally, τους ήρθε μπούμερανγκ) . Ως γνωστόν η ελληνική εφορία είναι αμείλικτη όταν ο φορολογούμενος καθυστερεί οποιαδήποτε καταβολή ενώ όταν αυτή χρωστά στον φορολογούμενο ή στην επιχείριση τότε κατά ο λαϊκόν, "σφυρίζει κλέφτικα" ή κατά το παραδοσιακόν "ποιεί την νήσσαν". Στα πλαίσια λοιπόν της πολιτικής “κάνω τα πάντα για να μην επιστρέψω αυτά που οφείλω” ο έφορος, μετά από  πολλές επισκέψεις ανέθεσε την υπόθεση του ελέγχου της δήλωσης του φίλου μου, σε συγκεκριμένη υπάλληλο. Πήγε ο τάλας στην υπάλληλο με όλα τα χαρτιά, πλην της δήλωσης η οποία είχε υποβληθεί ηλεκτρονικά.  Η  υπάλληλος που μάλλον έβλεπε Star όταν ο ταλαίπωρος ο Γιώργος μιλούσε για την ηλεκτρονική διακυβέρνηση του ζήτησε εκτύπωση της δήλωσης. Μα μαντάμ της λέει η δήλωση υποβλήθηκε ηλεκτρονικά και είναι προσβάσιμη από το κομπιούτερ σας.  Όχι λέει τη θέλω τυπωμένη (ούτε περί “πράσινης ανάπτυξης” είχε ακούσει).  Καλά της λέει ο φίλος μου, τότε τυπώστε την. Η αχαρακτήριστη αρνήθηκε και τον ανάγκασε να χάσει μια ακόμη ημέρα και πολύτιμο χρόνο για να ξαναεπισκεφθεί την εφορία με την εκτυπωμένη  δήλωση.  Το ηθικό δίδαγμα: εάν δεν καταργηθεί η μονιμότητα προκειμένου να καθαρίσει το δημόσιο από τα ανεπίδεκτα μαθήσεως κοπρόσκυλα και να σφίξουν τα λουριά για τα κοπρόσκυλα τα οποία υπό προϋποθέσεις μπορούν να αποδώσουν, έξοδο από την κρίση μην περιμένετε.

26th IAF Convention HK

Creaming the market

Μία γνωστή τακτική μάρκετινγκ είναι να «μαζεύεις την κρέμα» δηλαδή να εισπράττεις στην αρχή περισσότερα για το προϊόν σου από αυτούς που, για λόγους ανυπομονησίας ή χάρη στο υψηλό διαθέσιμο εισόδημά τους ή επειδή δεν υπάρχει ανταγωνιστής, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν περισσότερο. Μετά από ένα χρονικό διάστημα, και αφού εξαντληθούν αυτοί οι καταναλωτές (ή εμφανισθεί ανταγωνιστής), προσφέρεις το προϊόν σε άλλη συσκευασία ή εκδοχή σε σαφώς χαμηλότερη τιμή, προσελκύοντας τον όγκο της πελατείας. Τα βιβλία θεωρούνται η κλασσικότερη περίπτωση creaming αφού παραδοσιακά κυκλοφορούν αρχικά δεμένα (hardcover) και μερικούς μήνες μετά άδετα (paperback) στη μισή τιμή.  Η διαφορά τιμής είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που δικαιολογεί η διαφορά κόστους παραγωγής και οφείλεται στην ανωτέρω τακτική. Με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον είδα στο αγγλικό Amazon μια ανατροπή του παραδείγματος. Π.χ. το βιβλίο “Agent 6” προσφέρεται σε ψηφιακή έκδοση (Kindle edition) προς 10.5 λίρες, δύο λίρες ακριβότερα από το δεμένο (8.5) και σχεδόν στη διπλή τιμή από το paperback (5.99). Προσωπικά, παρά το ότι το Kindle στο ipad μου είναι όντως ιδιαίτερα βολικό, ειδικά σε ταξείδι, δεν θα πλήρωνα επ'ουδενί περισσότερο την ψηφιακή έκδοση. Ανήκω ίσως στη γενιά που θέλει να χαϊδεύει το βιβλίο και να το βλέπει στη συνέχεια στη βιβλιοθήκη του. Αλλά, ο tempora o mores.

Μήπως τελικά έχουμε ανάγκη τους ξένους; *

Λυσσαλέες υπήρξαν οι αντιδράσεις των κυβερνώντων στην προοπτική τοποθέτησης ξένων επιτρόπων ή τοποτηρητών σε Υπουργεία και υπηρεσίες, στα πλαίσια της προσπάθειας εξυγίανσης των οικονομικών μας.  Κατά τα φαινόμενα ο ελληνικός τράχηλος πέραν του “ζυγού” δεν υποφέρει ούτε τον “μπάστακα”. Δεδομένου όμως ότι είναι μάλλον αδύνατον για κάποιον που αποτελεί  την πηγή του προβλήματος να προσφέρει λύσεις, θα έπρεπε ίσως να το σκεφθούμε καλύτερα. Αντί οι “ξένοι” να μας δανείζουν συνεχώς χρήματα με επαχθείς όρους, μεταθέτοντας απλώς το μοιραίο, θα ήταν πολύ καλύτερα να μας παράσχουν πολύτιμη τεχνογνωσία για να νοικοκυρέψουμε τα του οίκου μας. Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, αντί να μας δίνουν ψάρια, να μας μάθουν να ψαρεύουμε. Εν προκειμένω ίσως αξίζει να διδαχθούμε από την περίπτωση της Δημοκρατίας της Μοζαμβίκης. Η οποία είχε τελωνεία “σουρωτήρια”, άνδρα διαφθοράς, κλοπής και εγκλήματος ενώ ένα ελάχιστο μέρος των εισπράξεων κατέληγε στο ταμείο του κράτους. Το 1997 η κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας το πρόβλημα, ανέθεσε πλήρως τη διοίκηση και τη στελέχωσή τους στο μη κερδοσκοπικό ίδρυμα Crown Agents1 το οποίο εδρεύει στο Λονδίνο και έχει ιστορία τριών περίπου αιώνων. Το εν λόγω ίδρυμα, που ειδικεύεται σε τέτοιου είδους προγράμματα, προχώρησε σε ριζική αναδιοργάνωση και πλήρη μηχανογράφηση την διαδικασιών. Υιοθέτησε τις διεθνείς δασμολογικές κλάσεις (η Μοζαμβίκη είχε το δικό της κωδικολόγιο πριν την παρέμβαση) και καθιέρωσε το περίφημο “documento unico”  δηλαδή  ένα και μοναδικό ηλεκτρονικό έγγραφο για κάθε εισαγωγή με το οποίο γίνονται, πέραν των δασμών και επιβαρύνσεων, και οι πληρωμές στους προμηθευτές. Εκτός από τον εκ βάθρων σχεδιασμό και οργάνωση των διαδικασιών, οι Crown Agents απέσπασαν Βρετανούς τελωνειακούς σε όλες τις κρίσιμες θέσεις, στα λιμάνια αλλά και σύνορα για να ελέγχουν ότι όλα γίνονται σωστά και για να εκπαιδεύσουν τους  ντόπιους. Έξι χρόνια μετά παρέδωσαν, ή σωστότερα επέστρεψαν, τη διοίκηση των τελωνείων, τα οποία είχαν εν τω μεταξύ στελεχωθεί με εκπαιδευμένους Μοζαμβικανούς, διέθεταν ολοκληρωμένη μηχανογράφηση, υποδειγματική ασφάλεια και τριπλάσια έσοδα σε σχέση με την πρότερη κατάσταση.  Παρέμειναν για ακόμη τρία χρόνια, έως το 2006, αξιοποιώντας την επιτυχή εμπειρία των τελωνείων για να οργανώσουν και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι με την αποχώρηση των Άγγλων επανέκαμψε η διαφθορά, ωστόσο σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με το παρελθόν. Θεωρώ ότι πρέπει να δούμε πολύ σοβαρά τη πιθανότητα ενός αντίστοιχου προγράμματος π.χ. στον φορο-ελεγκτικό μηχανισμό σε συνδυασμό με τον εκ του μηδενός επανασχεδιασμό του φορολογικού συστήματος. Το σημερινό οικοδόμημα είναι αποτέλεσμα πολυετών αποσπασματικών πειραματισμών με κύριο γνώρισμα την προσπάθεια παράκαμψης των αδυναμιών του κομματοκρατούμενου ελεγκτικού μηχανισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι στην αιχμή του δόρατος του σημερινού συστήματος βρίσκεται η φορολογική καταλήστευση της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, που φέρνει έσοδα επειδή λειτουργεί, λόγω της φύσης της αλλά και των “αντικειμενικών” αξιών, εν πολλοίς ανεξαρτήτως από τον βαθμό διαφθοράς η αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση της δηλωμένης μισθωτής εργασίας με αποτέλεσμα το βάρος να τελικά πέφτει κυρίως στους ώμους των νομοταγών. Η εξουσιοδότηση ενός «εμπίστου τρίτου», χωρίς κομματικές ή άλλες δεσμεύσεις αποτελεί ίσως τη μόνη λύση για την ανασυγκρότηση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Με δεδομένη δε την κρισιμότητα του ελληνικού ζητήματος είναι πολύ πιθανό να υπάρξει και σημαντική οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή/και τα κράτη μέλη για την χρηματοδότηση ενός τέτοιου προγράμματος.

1 http://www.crownagents.com/Projects/Mozambique-A-radical-plan-for-transformation.aspx

* δημοσιεύθηκε στην στήλη "Γνώμες" της Καθημερινής του Σαββάτου 25.6.2011 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_25/06/2011_447038

ΟΤΕ-Deutsche Telekom – > Schadenfreude*

*Schadenfreude is pleasure derived from the misfortunes of others. This German word is used as a loanword in English.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γερμανοί πρωτοπορούν σε έννοιες όπως «ευχαρίστηση που πηγάζει από την ατυχία των άλλων» και δανείζουν τον σχετικό όρο και σε άλλες γλώσσες. Η λέξη περιγράφει και τα δικά μου αισθήματα όταν είδα τους ΟΤΕτζήδες να διαμαρτύρονται για την επερχόμενη πώληση τουλάχιστον του 10% των μετοχών του ΟΤΕ που κατέχει το δημόσιο στην Deutsche Telekom.

Το 1999 αλλάξαμε το τηλεφωνικό μας κέντρο και ζητήσαμε την μετατροπή των PSTN συνδέσεων σε ISDN. Συγκεκριμένα ζήτησα 6 συνδέσεις BRI ISDN δηλαδή δώδεκα «γραμμές» τηλεφώνου που θα αντικαθιστούσαν ισάριθμες «ψηφιακές» συνδέσεις. Πήγα να καταθέσω τις αιτήσεις στον ΟΤΕ Αθηνάς ζητώντας ταυτόχρονα οι γραμμές να γίνουν συνοπτικές, δηλαδή όταν είναι κατειλημμένος ένας αριθμός, το κέντρο του ΟΤΕ να μεταφέρει την εισερχόμενη κλήση σε άλλη διαθέσιμη γραμμή. Η συγκεκριμένη δυνατότητα υλοποιείται πολύ εύκολα στα ψηφιακά κέντρα σε αντίθεση με τα παλαιά ηλεκτρομηχανικά όπου απαιτούσε φυσική παρέμβαση και εγκατάσταση ειδικών διατάξεων, ενώ έπρεπε να είναι συνεχόμενοι οι αριθμοί κλήσης. Σημειωτέον ότι όταν εγκαταστήσαμε το 1974 το πρώτο μας κέντρο, τύπου Ericsson, είχαμε ζητήσει από τον ΟΤΕ να κάνει τις γραμμές συνοπτικές και πληρώναμε σημαντικό μηνιαίο πάγιο για αυτή τη δυνατότητα. Εξεπλάγην λοιπόν όταν το γαϊδούρι που ήταν τότε τεχνικός προϊστάμενος στον ΟΤΕ Αθηνάς μου είπε ότι δεν παρέχουν την ευκολία αυτή στο ISDN παρά μόνο εάν η σύνδεση είναι PRI δηλαδή «πακέτο» τριάντα (30) γραμμών με πάγιο τότε 150.000 δρχ/μηνιαίως. Όταν του είπα α) ότι χρειάζομαι 12 και όχι 30 γραμμές και β) πώς είναι δυνατόν να μας παρείχε ο ΟΤΕ το 1974 αυτή τη δυνατότητα σε 3 γραμμές (!) και μάλιστα με μεγάλη δυσκολία (στο ψηφιακό κέντρο του ΟΤΕ η υλοποίηση της ευκολίας αυτής γίνεται από την οθόνη ενός υπολογιστή σε ελάχιστα λεπτά) ο προϊστάμενος μου έτριψε κυριολεκτικά στη μούρη ένα fax που είχε λάβει από την περιφερειακή διοίκηση, η οποία είχε αποφασίσει να μην γίνονται συνοπτικές οι BRI συνδέσεις (2 γραμμές) αλλά μόνο οι PRI (30 γραμμές). Όταν του ζήτησα να μιλήσω τηλεφωνικά με τον υπογράφοντα το fax στα κεντρικά, ο αχαρακτήριστος μου είπε το απίθανο «να τον πάρεις από το κινητό σου»! Φανταστείτε να είστε στο κατάστημα «Νότα» της οδού Ακαδημίας, να ψάχνετε ένα νούμερο που δεν υπάρχει, να ρωτήσετε εάν υπάρχει στο κατάστημα του Νέου Ψυχικού και να σας πει η υπεύθυνη, σε άψογο ενικό «να πάρεις από το κινητό σου να ρωτήσεις». Είπα λοιπόν στον ΟΤΕτζή τότε ότι οι εποχές αλλάζουν και ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ΟΤΕ έχει πλέον ανάγκη τον πελάτη και όχι τανάπαλιν όπως στο παρελθόν. Δυστυχώς και οι διαμαρτυρόμενοι χθες φαίνεται ότι δεν έχουν καταλάβει ακόμη ότι ο ΟΤΕ πολύ σύντομα δεν θα έχει ούτε λίγο «δημόσιο χαρακτήρα».


ΥΓ Προφανώς έχω πάψει προ πολλού να είμαι πελάτης του ΟΤΕ και ενδεχομένως να επιστρέψω εάν η απόσυρση του δημοσίου και η κατάργηση της μονιμότητας των υπαλλήλων του, επιτρέψει στον «εθνικό πάροχο» να είναι ανταγωνιστικός και να σέβεται τον πελάτη.


ΥΓ2 Γιατί άραγε έχει επικρατήσει να θεωρείται ο «δημόσιος χαρακτήρας» θετικό στοιχείο. Μεγαλύτερη κακοτροπιά και γαϊδουριά από τις επιχειρήσεις με «δημόσιο χαρακτήρα» δεν υπάρχει – απλά συγκρίνετε την παλαιά με τη νέα Ολυμπιακή.

Σύγχρονη ανακύκλωση στο ιστορικό κέντρο

Τις τελευταίες εβδομάδες βλέπει κανείς στο κέντρο όλο και περισσότερους, κυρίως οικονομικούς μετανάστες, να κυκλοφορούν με καρότσια σούπερ μάρκετ συλλέγοντας μεταλλικά αντικείμενα προς ανακύκλωση. Σε όσους παρακολουθούσαν τη σειρά “The Wire” θυμίζουν τον λίαν συμπαθή Bubbles (βλ. φωτό). Μόνο που δεν θα περιμέναμε να το βλέπαμε και στο κέντρο της Αθήνας, αφού ο Babs στο σενάριο δραστηριοποιείτο στο γκέτο των ναρκωτικών της Βαλτιμόρης. H νέα αυτή επιχειρηματική δραστηριότητα ανταγωνίζεται ευθέως τους κατά κανόνα βενζινοκίνητους αθίγγανους και ελπίζω να μην εισέλθουν και αυτοί στο χορό της βίας στο όνομα του market share. Βέβαια μπορεί ότι οι νέου τύπου αυτοί συλλέκτες μετάλλων συχνά να αφαιρούν και χρήσιμα αντικείμενα (όπως π.χ. τα ηλεκτροφόρα καλώδια του ΟΣΕ), δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε την καθοριστική συμβολή τους στη ανακύκλωση και μάλιστα χωρίς καμία ανάμιξη της Birbili.

Το κατάντημα του ιστορικού κέντρου

Συμπληρώνω τριάντα σχεδόν χρόνια εργασιακού βίου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και θλίβομαι καθημερινά από την κατάντια αλλά και τη συνεχιζόμενη απαξίωσή του. Οργίζομαι ταυτόχρονα από τις δηλώσεις των αρμοδίων οι οποίοι μεταθέτουν ξεδιάντροπα τις ευθύνες ο ένας στον άλλον και από τις συσκέψεις επί συσκέψεων, τις πρωτοβουλίες και τα πολυδιαφημισμένα μέτρα.  Το πρόβλημα του ιστορικού κέντρου οφείλεται κυρίως στο ότι είναι ασύμφορο να δραστηριοποιηθεί κανείς επαγγελματικά αλλά και δύσκολο να κατοικήσει σε αυτό, κυρίως εξ αιτίας της εγκληματικότητας αλλά και του σχετικά υψηλού κόστους. Δεν χρειάζεται παρά να διανύσει κανείς εκατό περίπου μέτρα σε οποιονδήποτε δρόμο κάτω από την οδό Αθηνάς για να διαπιστώσει ισάριθμες περιπτώσεις εμπορίας ναρκωτικών, παρανόμων μεταναστών, παραεμπορίου ενώ ενίοτε μπορεί να απολαύσει δωρεάν σκηνές από πολεμική ταινία.  Αυτά δεν τα ¨βλέπει¨ η αστυνομία. Ο αδελφός μου μια φορά είχε ρωτήσει τον επικεφαλής μιας πεζής περιπόλου εάν το σώμα αντλεί τα στελέχη του από την σχολή τυφλών.  Είναι προφανές ότι η Αστυνομία αδυνατεί να εφαρμόσει το νόμο και προσπαθεί να καλύψει το κενό με επικοινωνιακές επιχειρήσεις-σκούπα που έχουν καταντήσει ημερήσιες εκδρομές στη ΓΑΔΑ για την πλειοψηφία των προσαγομένων.   Η ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής και υποδομών σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια της αστυνομίας έχουν καταντήσει το ιστορικό κέντρο σκουπιδοτενεκέ αλλοδαπών κυρίως ψυχών. Ο δεύτερος σημαντικός άξονας του προβλήματος είναι οικονομικός. Δεν μπορεί η πολιτεία να αναζητά λύση για το ιστορικό κέντρο και ταυτόχρονα να εγκρίνει την κατασκευή 53.000 τετραγωνικών μέτρων εμπορικών χώρων στον Βοτανικό, λίγα χιλόμετρα πιο κάτω και πρακτικά εκτός οικιστικού ιστού. Δεν μπορεί ο Δήμος π.χ. να χρεώνει δημοτικά τέλη στα κλιμακοστάσια επιβαρύνοντας ένα μέσο κτίριο με 1.000-1.500 ευρώ ετησίως για τέλη ηλεκτροφωτισμού και καθαριότητας μόνο για τις σκάλες! και μετά να αναρωτιέται γιατί ερημώνει το κέντρο. Δεν μπορεί ο χαμερπής πωλητής απομιμήσεων να μην πληρώνει κανένα φόρο,  να ανταγωνίζεται αθέμιτα τον νόμιμο έμπορο χωρίς να τον ενοχλεί κανείς. Αντίθετα εάν κάποιος έχει κατάστημα και νόμιμη έδρα να υφίσταται όλο το κόστος, επίσημο και μη, της εφορίας, τα αδικαιολόγητα χαράτσια της επιθεώρησης εργασίας και πολλών άλλων διαφθαρμένων και μη δημοσίων λειτουργών, κανείς από τους οποίους δεν έχει πάει για έλεγχο κάτω από την οδό Αθηνάς. Εάν η συντεταγμένη πολιτεία είχε θεσπίσει μακροπρόθεσμο στρατηγικό πρόγραμμα γκετοποίησης του κέντρου δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο από αυτά που κάνει -ή δεν κάνει- σήμερα. Λύση στο πρόβλημα δεν υπάρχει διότι αυτό είναι απλώς σύμπτωμα της παράλυσης του κράτους. Η λύση βρίσκεται στην πραγματική, όχι απλώς επικοινωνιακή, επανίδρυσή του.

Η φοροδιαφυγή δεν είναι πρόβλημα

Σήμερα θα ανακοινωθεί ένα ακόμη σχέδιο-ευχολόγιο για την «καταπολέμηση της φοροδιαφυγής» το οποίο μετά βεβαιότητος θα αποτύχει. Διότι η μισή λύση ενός προβλήματος είναι ο σωστός ορισμός αυτού. Με αυτή την έννοια η «φοροδιαφυγή» δεν είναι το πρόβλημα αλλά το σύμπτωμα. Βασική της αιτία είναι η εγγενής διαφθορά που είναι και το βασικό μας πρόβλημα ως χώρα σήμερα. Όταν κάποιος έχει υψηλό πυρετό λόγω βαρύτατης λοίμωξης η λύση δεν είναι η χορήγηση αντιπυρετικών (μπορεί βεβαίως να χρειαστούν επικουρικά) αλλά αντιβιοτικών για την αντιμετώπιση της αιτίας της, αυτού δηλαδή που ευστόχως αποκαλείται στα Αγγλικά «the underlying cause».  Η λύση βρίσκεται στη συνολική, συστημική αντιμετώπιση του προβλήματος της διαφθοράς με βαθειές τομές στον ελεγκτικό μηχανισμό τόσο από πλευράς στελέχωσης, διαδικασιών και πραγματικής αξιοποίησης της πληφορορικής σε συνδυασμό με την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος και την μείωση του διαχειριστικού κόστους συμμόρφωσης. Ταυτόχρονα απαιτείται μεγάλη μείωση των προστίμων εξασφαλίζοντας όμως την βέβαιη επιβολή τους σε περίπτωση παράβασης. 

Τελικά θέλουμε συμμόρφωση ή έσοδα;

Η αγορά είναι γεμάτη φήμες ότι οι φορολογικοί έλεγχοι προσεγγίζουν πλέον τα επίπεδα του μεσαιωνικού φοροεισπράκτορα που έμπαινε στο σπίτι και έπαιρνε όλο το βιος της οικογένειας χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το πώς θα ζήσουν στη συνέχεια. Οι “στόχοι” ανά εφορία, η αβεβαιότητα των ελεγκτών για τη θέση τους και η ατυχής αναβολή πολύ σημαντικών μεταρρυθμίσεων έχουν δημιουργήσει [σε συνδυασμό με την παρανοϊκή απαίτηση να καταβάλλει η επιχείριση το 50% των (συχνότατα παρατύπως) καταλογισθέντων φόρων και προστίμων προκειμένου να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια]  συνθήκες που θυμίζουν τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας.  Ταυτόχρονα οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ αποκαλύπτουν δυσθεώρητα ποσοστά παραβατικότητας που θέλουν σχεδόν τις μισές (και ενίοτε περισσότερες) επιχειρήσεις να έχουν υποπέσει σε φορολογικό παράπτωμα. Είναι προφανές ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στα “core values” του φορολογικού συστήματος το οποίο στην πραγματικότητα αδιαφορεί εντελώς για το εάν οι επιχειρήσεις συμμορφώνονται ή όχι στις κείμενες διατάξεις.  Στόχος του συστήματος ήταν πάντα τα "έσοδα", τόσο αυτά που φθάνουν στα ταμεία του κράτους αλλά και αυτά που χάνονται στη διαδρομή. Μάλιστα φρονώ ότι το “σύστημα” δεν επιθυμεί πραγματικά να συμμορφώνονται οι επιχειρήσεις γιατί αυτό περιορίζει κυρίως το μέρος των εσόδων που δεν φθάνει στα ταμεία του κράτους.  Έτσι πολλές φορές, ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχει συμμόρφωση, κάτι πολύ δύσκολο δεδομένου ότι η συχνότητα αλλαγής του φορολογικού πλαισίου αλλά και η πολυπλοκότητά του δυσκολεύουν απίστευτα τις επιχειρήσεις που θέλουν να είναι καθ’όλα εντάξει, ο ελεγκτικός μηχανισμός καταφεύγει σε παρατυπίες προκειμένου να καταλογίσει π.χ. λογιστικές διαφορές για να πιάσει τον στόχο (και την άτυπη quota).  Έτσι οι συνεπείς επιχειρήσεις όχι μόνο δεν επιβραβεύονται αλλά στην πράξη τιμωρούνται σε σχέση με όσες έχουν κλέψει πολύ περισσότερα από αυτά που τους στοιχίζει το κάθε μορφής συγχωροχάρτι. Το δε Υπουργείο Οικονομικών δεν κάνει καμία απολύτως θετική ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσει την συμμόρφωση. Τέτοιες ενέργειες θα ήταν η απλοποίηση των διαδικασιών και των υποχρεώσεων ώστε να είναι ευκολότερη και διαχειριστικά φθηνότερη η συμμόρφωση, η ενεργή υποστήριξη επιχειρήσεων και επιχειρηματιών & η γρήγορη και αποτελεσματική λειτουργία της διοικητικής δικαιοσύνης.  Σε ότι αφορά την τελευταία είναι προφανές ότι εάν, όπως στο εξωτερικό, υπήρχε πλήρης αξιοποίηση της πληροφορικής (ηλεκτρονική υποβολή προσφυγών, ηλεκτρονική παρακολούθηση & υποβολή υπομνημάτων κλπ) δεδομένου ότι το 90% των περιπτώσεων παρουσιάζουν πολύ μεγάλή ομοιότητα η ταχύτητα απονομής της διοικητικής δικαιοσύνης θα ήταν γεωμετρικά καλύτερη, Και δεν θα χρειαζόταν η κατάπτυστη διάταξη του 50% που δεν είναι τίποτε άλλο από βροντερή ομολογία αποτυχίας.  Τις τελευταίες δεκαετίες (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) η κυβέρνηση καταφεύγει παγίως στην ατελέσφορη καταστολή και ποινικοποίηση. Κάτι μάλλον αστείο όταν σήμερα 18 από τους 194 οικονομικούς της επιθωρητές (η κορυφαία ελεγκτική βαθμίδα) έχουν περάσει πρόσφατα το κατώφλι της εισαγγελίας ως κατηγορούμενοι για διαφορά.

Πώς είμαστε;

Προ ολίγων μηνών έκανα μια αξονική καρδιάς στο Ωνάσειο μετά το πέρας της οποίας η νοσοκόμα με ρώτησε «Πώς είμαστε;» και της απάντησα «Εγώ καλά, εσείς δεν γνωρίζω». Σε ένα καφέ στο Κολωνάκι η γκαρσόνα με ρώτησε «Τί θα πιούμε;» και της απάντησα «Εγώ ένα καφέ, εσύ κοπέλα μου δεν ξέρω τι πίνεις συνήθως». Προχθές έκανα φυσιοθεραπεία (τενοντίτιδα) και η θεραπεύτρια με ρώτησε «Πονάμε;» και της απάντησα «Εγώ πολύ, δεν μπορώ να ξέρω για εσάς». Το αποκορύφωμα ήταν χθες σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου με ρώτησαν «Έχουμε 1 ευρώ και 40 λεπτά;» για να δεχθούν (κλασικά) την απάντηση «Εγώ να δω, εσάς το ταμείο πάντως φαίνεται γεμάτο ψιλά». Μαζί με τα υποκοριστικά («να σα πω μια τιμούλα», «θα μου βάλετε μια υπογραφούλα» κ.λ.π.) το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο έχει πλέον καθιερωθεί στην αγράμματη Ελλάδα ως νεωτερική μορφή ευγένειας αντί του ορθού δεύτερου πληθυντικού (πώς είστε, πονάτε, έχετε 1,4 ευρώ, τι θα πιείτε κλπ). Πέρα από το ότι είναι αντιαισθητικό και ενδεικτικό ελλιπούς παιδείας, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο είναι και λογικά λάθος αφού είναι προφανές π.χ. ότι μια γκαρσόνα δεν νοείται να ρωτάει τον πελάτη (και) για το τι θα πάρει η ίδια.  'Ετσι την επόμενο φορά που θα με ρωτήσουν «Τι θα πάρουμε;» θα πώ «Των ομματιών μας» (ή καλύτερα κάτι που δεν γράφεται).

Ποσοστά

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ανέφερε ότι το 25% των απασχολουμένων στις εγκαταστάσεις που ελέγχθηκαν ήταν ανασφάλιστοι. Η/Ο ΥΠΕΔΑ-ΣΔΟΕ-ΥΠΕΕ-ΣΔΟΕ ανεβάζει τα αντίστοιχα ποσοστά φορολογικής παραβατικότητας σε επίπεδα ανώτερα του 40%.  Αναρωτιέμαι εάν οι, επιδιδόμενοι στην περίφημη  «επικοινωνιακή διαχείριση», αρμόδιοι αντιλαμβάνονται ότι τέτοια ποσοστά μαρτυρούν κυρίως τη δική τους τραγική αποτυχία.  Θα φανταζόταν ποτέ κανείς το 40% των οδηγών να οδηγούσε αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα; Το 25% των πιλότων να πετάει αεροπλάνο χωρίς πτυχίο;  Όταν, σε μια θεωρητικώς τουλάχιστον ευνομούμενη χώρα τα ποσοστά μη συμμόρφωσης φθάνουν σε δυσθεώρητα επίπεδα, υπάρχει πλέον συστημικό πρόβλημα. Με απλά λόγια το κύριο βάρος της ευθύνης για το ξεχαρβάλωμα φέρει το κράτος και όχι ο “παραβάτης”. Υπάρχει δηλαδή ουσιώδες πρόβλημα είτε στους κανόνες καθαυτούς ή/και στις διαδικασίες ελέγχου. Αντί λοιπόν οι διάφοροι φερέλπιδες γραμματείς να εκδίδουν αυτάρεσκα τέτοιες ανακοινώσεις θα ήταν καλύτερα να ασχοληθούν με τη λύση του προβλήματος. Η οποία, περιέργως, απαιτεί εσωστρέφεια αφού αυτό εντοπίζεται κατ' αρχήν στους κανόνες και στις υπηρεσίες του κράτους.