Τα ρούχα του στρατού ράβονται στην Κίνα και εμείς εδώ πεθαίνουμε απ΄την πείνα

Αυτό ήταν το σύνθημα των υπό απόλυση εργαζομένων μίας από τις τελευταίες βιομηχανίες ενδυμάτων που διατηρεί την παραγωγή της στην Ελλάδα. Υπό την πίεση της ύφεσης, της πτώσης των πωλήσεων η εταιρεία, η οποία με τεχνικο-οικονομικούς όρους θα έπρεπε να είχε διακόψει την εγχώρια παραγωγική της διαδικασία εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, αποφάσισε να την μεταφέρει στην Ρουμανία όπου διατηρεί εργοστάσιο.

Προσωπικά βρέθηκα στην ίδια θέση το 2001 όταν αναγκάστηκα, προκειμένου να μην πτωχεύσουμε, να κλείσω τα εργαστήριά μας στην Ελλάδα και να απολύσω εργαζόμενους σε μας για πολλά χρόνια από τους οποίους η εταιρεία δεν είχε το παραμικρό παράπονο. Σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να απολύεις κάποιον, όχι λόγω ανεπάρκειας αλλά επειδή μία Κινεζούλα (ή ένας Κινέζος – στα εργοστάσια της Κίνας θα δείτε πολλούς άνδρες να ράβουν), πέντε χιλιάδες μίλια μακρυά κάνει την ίδια δουλειά με εννέα φορές χαμηλότερο κόστος.

Η συζήτηση όμως περί του θέματος ανήκει σε αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν “don’t cry over spilt milk”. Όταν δρομολογήθηκε, πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, η πλήρης κατάργηση της πολυϊνικής συμφωνίας και η ενσωμάτωση των κλωστοϋφαντουργικών στην GATT οι Ευρωπαίοι πολιτικοί στηρίχθηκαν στην παραδοχή ότι εμείς θα παράγουμε τα δύσκολα (και ακριβά) και οι Κινέζοι τα εύκολα (και φθηνά) και ταυτόχρονα θα τους πουλάμε Airbus, μηχανήματα, τεχνολογία, μυαλό και …”μούρη”.  Εκ των υστέρων η πρόβλεψη αυτή αποδείχθηκε λαθεμένη.

Με την είσοδο της Κίνας στον ΠΟΕ και την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου το 2005 δόθηκε η χαριστική βολή στην βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής παραγωγής, με εξαίρεση ορισμένες από τις χώρες που εισήλθαν τελευταίες στην Ε.Ε. Κατά το παρελθόν η Ευρώπη έχασε μία ευκαιρία να ενδυναμώσει τις χώρες της λεκάνης της Μεσογείου (Αίγυπτος, Μάγκρεμπ κλπ) η παραγωγή στις οποίες έχει μεγάλη πολιτική και οικονομική σημασία για αυτήν. Η συγκεκριμένη ιδέα υπήρξε βασικός στρατηγικός άξονας του Σαρκοζί αλλά δυστυχώς το τραίνο είχε πλέον αναχωρήσει.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα μη αναστρέψιμο δεδομένο ενώ η οικονομική δύναμη της Κίνας, και της κεντρικής & Ν.Α. Ασίας γενικότερα, είναι τέτοια που η επιστροφή στον προστατευτισμό, ακόμη και εάν είχε νόημα, δεν είναι εφικτή. Όμως όσο και αν καταλαβαίνω την αγωνία των 80 περίπου ανθρώπων του κλάδου μας που θα βγουν στο δρόμο, τόσο θεωρώ ατυχέστατο και ανόητο το σύνθημά τους.

Ειδικά σε ότι αφορά τον στρατό είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο όπου αυτός διαθέτει το δικό του εργοστάσιο (την Ηλεκτρομηχανική Κύμης, θυγατρική της “Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα”) – απόδειξη του σοβιετικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (στο τέως σοβιετικό Καζαχστάν που επισκέφθηκα ο στρατός αγοράζει από τις τοπικές βιοτεχνίες). Το ς να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος τέσσερις ή πέντε φορές περισσότερο για μία στολή ώστε αυτή να παράγεται στην Ελλάδα στερείται λογικής. Ο ίδιος φορολογούμενος, μέσω της μείωσης της επιβάρυνσής του από το κράτος, θα δαπανούσε τα χρήματα αυτά στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών και θα δημιουργούσε ζήτηση η οποία θα εξασφάλιζε την απασχόληση των αντίστοιχων εργαζομένων με ανταγωνιστικούς όρους. Το Υπουργείο Οικονομικών μάλιστα κατέβαλλε προ ολίγων ημερών, από τα ελάχιστα χρήματα που έχει, 500.000 ευρώ για "οφειλές" στην Ηλεκτρομηχανική Κύμης αντί να επιστρέψει τον ΦΠΑ σε βιώσιμες και εξωστρεφείς βιομηχανίες του κλάδου τις οποίες έχει γονατίσει με την αφερεγγυότητά του.

Εμείς εδώ πεθαίνουμε στην πείνα ακριβώς επειδή τα ρούχα του στρατού δεν ράβονται (επισήμως τουλάχιστον) στην Κίνα. Εάν οι άτυχοι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους έπρεπε να ζητήσουν κάτι, αυτό θα ήταν η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο περιορισμός της επιδότησης των συντάξεων των ΔΕΚΟ και ο περιορισμός της παρανοϊκής σπατάλης στο στρατό.

Οι Κινέζοι δεν φταίνε. Αντιθέτως φέρνουν πολύτιμες επενδύσεις και δουλειές στη χώρα μας.