Ελάχιστη συζήτηση έγινε για το ποιος πρέπει να πληρώνει τη δημόσια τηλεόραση και πόσο. Με το υφιστάμενο καθεστώς το χαράτσι των 50 περίπου ευρώ ετησίως πληρώνουν όσοι έχουν ηλεκτρική σύνδεση, ασχέτως του εάν βλέπουν (ή ακόμη και εάν έχουν) τηλεόραση. Έτσι τα γραφεία των εταιρειών, τα εργοστάσια, τα καταστήματα πληρώνουν το ίδιο ποσό ακόμη και όταν δεν υπάρχει τηλεοπτικός δέκτης στο χώρο, όπως συμβαίνει στην πλειονότητα των επαγγελματικών εγκαταστάσεων. Αποτέλεσμα είναι η διπλή επιβάρυνση των πολιτών οι οποίοι πληρώνουν το τέλος με τη ΔΕΗ του σπιτιού τους και εμμέσως τα τέλη ΕΡΤ των εταιρειών οι οποίες αναγκαστικά μετακυλίουν το σχετικό κόστος στις τιμές των προϊόντων. Έτσι εάν διαιρέσουμε τις συνολικές εισπράξεις των 292.000.000 ευρώ ετησίως με τον πληθυσμό της χώρας (9.900.000 κάτοικοι) προκύπτει μία ετήσια κατά κεφαλήν επιβάρυνση της τάξεως των 29,5 ευρώ (μεγαλύτερη εάν εξαιρέσουμε τις ηλικίες 0-4) ήτοι περί τα 90 ευρώ για μία μέση, τριμελή, οικογένεια.
Δεδομένου τώρα ότι με μέση τηλεθέαση, αθροιστικά όλων των καναλιών της ΕΡΤ, της τάξεως του 10% προκύπτει ένα μέσο κόστος ανά τηλεθεατή περί τα 300 ευρώ το οποίο όμως επιβαρύνονται κυρίως οι άλλοι εννέα που δεν βλέπουν κρατική τηλεόραση.
Μπορεί τα 50 ευρώ ανά ρολόι της ΔΕΗ ή τα 30 ευρώ ανά κάτοικο της χώρας να μην ακούγονται υψηλά ως ποσά. Αν και δεν είμαι βέβαιος ότι την άποψη αυτή συμμερίζονται οι 1.500.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα που τα πληρώνουν χωρίς να έχουν εισόδημα, το σίγουρο είναι ότι το πρόβλημα προκύπτει από τη στιγμή που τα τέλη που εισπράττονται α) καταλήγουν κατά ένα μέρος σε άλλους σκοπούς και β) η διαχείρισή τους γίνεται με αδιαφανή και αναξιοκρατικό τρόπο . Ακόμη σοβαρότερο όμως είναι το γεγονός ότι ο καθολικός χαρακτήρας του χαρατσιού της ΔΕΗ αποσυνδέει τελείως την ποιότητα της υπηρεσίας από την υποχρέωση αγοράς της. Μ’ άλλα λόγια το γεγονός ότι ο Έλληνας πολίτης είναι αναγκασμένος να πληρώνει την ΕΡΤ ασχέτως της ποιότητας της δουλειάς της, αφαιρεί όλα τα κίνητρα που έχει η δημόσια τηλεόραση για να βελτιώσει τις πρακτικές της, τα προγράμματά της, τη διαχείρισή της κ.λ.π.
Προσωπικά θα ήμουν πολύ ευτυχής με ένα μοντέλο όπως αυτό του BBC (το οποίο παρενθετικώς απασχολεί 23.000 υπαλλήλους και όχι 800 όπως θέλει ο αστικός μύθος) που εισπράττει ένα πολύ υψηλό τέλος (145 στερλίνες περίπου ετησίως) μόνο όμως από όσους το βλέπουν. Ταυτόχρονα σε επίπεδο εταιρικής διακυβέρνησης το BBC είναι ημιαυτόνομο με ανεξάρτητο Board of Trustees το οποίο εποπτεύει τη λειτουργία του. Μ΄άλλα λόγια το BBC δεν είναι πεδίο δόξης λαμπρό του άθλιου πελατειακού κράτους όπως η ΕΡΤ στην Ελλάδα.
Το ότι έκλεισε η ΕΡΤ, έστω με τρόπο εντελώς απαράδεκτο, είναι καλό νέο. Το κακό νέο είναι ότι θα ξανανοίξει με το νέο μαγαζί να είναι πιθανότατα πολύ χειρότερο από αυτό που έκλεισε
