Wednesday, June 27, 2012

Τα διδάγματα από την σύγκριση του αεροδρομίου Ελληνικού με το “Ελ.Βενιζέλος”

Επέστρεφα χθες από το Παρίσι και σκέφθηκα ότι το αεροδρόμιο των Σπάτων αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας. Η οποία σήμερα λειτουργεί κατά το πλείστον όπως το, περήφανα δημόσιο, αεροδρόμιο Ελληνικού το οποίο έχει κλείσει εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Η εικόνα του, πριν κλείσει, θύμιζε Αφρικανική χώρα. Προσθήκες επί προσθηκών στα κτίρια είχαν οδηγήσει σε ένα αισθητικό και λειτουργικό χάος και είχαν καταστρέψει ακόμη και το κτίριο-αριστούργημα του Έερο Σάαρινεν στο Ανατολικό αεροδρόμιο. Στο Δυτικό, κατά τα πρότυπα Λατινο-Αμερικανικής δικτατορίας στάθμευε παγίως μία αύρα (τανκ) της Αστυνομίας δημιουργώντας σοβαρές απορίες για την χρησιμότητά της αλλά και γιατί δεν υπήρχαν αντίστοιχα μέτρα και στο Ανατολικό. Τα νεότερα κτίρια του δυτικού είχαν κατασκευαστεί για να τοποθετηθούν “φυσούνες” οι οποίες όμως δεν μπήκαν ποτέ. Πέρα από το γενικό σκουπιδαριό, τις συνήθεις στο δημόσιο χειρόγραφες επιγραφές κολλημένες με σελοτέϊπ στην κολόνα κ.λ.π. και στα δύο αεροδρόμια δεν υπήρχε πτήση που να μην καθυστερεί. Για όσους ταξίδευαν συχνά καθυστέρηση έως μία ώρα δεν λογιζόταν έως τέτοια ενώ οι έμπειροι έπαιρναν τηλέφωνο πριν για να μην χάσουν χρόνο. Όποιος είχε κολλητούς και μέσα εξασφάλιζε upgrades, περισσότερες αποσκευές, πρόσβαση στο lounge (το μόνο καλό που είχε ήταν ότι με την παλιά χρυσή κάρτα ερχόταν και σε έπαιρνε πριβέ αυτοκίνητο από τη σκάλα). Η παράδοση των αποσκευών γινόταν σε τρία τέρμενα ωστόσο εάν δεν είχε κανείς αποσκευή ο χρόνος μεταξύ αποβίβασης από το αεροπλάνο και επιβίβασης στο αυτοκίνητο που ήταν σταθμευμένο στο ανεπαρκές και τριτοκοσμικό πάρκινγκ δεν ξεπερνούσε τα 10 λεπτά (στο Ελ.Βελ. είναι στην καλύτερη περίπτωση διπλάσιος). Το Ελληνικό είχε φθάσει να είναι ντροπή για τη χώρα και πηγή μεγάλης ταλαιπωρίας για τον επιβάτη. Το νέο αεροδρόμιο, πέρα από το έξοχο όνομά του, λειτουργεί ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Με εξαίρεση την φορά που πιάστηκαν ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον χιονιά, οι καθυστερήσεις, που είναι έτσι και αλλιώς ελάχιστες, οφείλονται παγίως σε προβλήματα των εταιρειών ή σε απεργίες των (ακόμη δημόσιων) ελεγκτών εναερίου κυκλοφορίας. Το πάρκινγκ είναι επαρκές όπως και η σύνδεση με το μετρό και τον προαστειακό. Η τάξη, η καθαριότητα και η νοικοκυροσύνη εξαιρετική. Το Ελευθέριος Βενιζέλος είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα όπου οι ιθαγενείς μετατρέπονται μαγικά σε νομοταγείς πολίτες και π.χ. περιμένουν να περάσουν οι πεζοί από τις διαβάσεις αντί να τους κυνηγούν και πάνω στο πεζοδρόμιο όπως κάνουν στην Αθήνα (ιδιαίτερα τα μηχανάκια). Η επένδυση αποτελούσε μέρος συνολικού σχεδίου που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους σε παράλληλες εμπορικές δραστηριότητες. Οι εγκαταστάσεις του εμπορευματικού σταθμού είναι σύγχρονες σε αντίθεση με τις συνθήκες Ουγκάντας που επικρατούσαν στο Ελληνικό. Εκεί για παράδειγμα μια μεταφορική εταιρεία, ελλείψει χώρου γραφείων, στεγαζόταν σε ένα παλαιό βαν VW ενώ ποτέ δεν αφήναμε εμπορεύματα εξαγωγής να διανυκτερεύσουν γιατί δεν τα έβρισκε όλα το ξημέρωμα. Το νέο αεροδρόμιο δεν είναι τέλειο. Θα έπρεπε πολύ περισσότερες πτήσεις να εξυπηρετούνται με φυσούνες. Ο σχεδιασμός του θα μπορούσε να είναι φιλικότερος προς τον επιβάτη. Ο διάδρομος που ενώνει το πάρκινγκ με το κτίριο του αεροσταθμού δεν κλιματίζεται ενώ το ίδιο το πάρκινγκ θα έπρεπε να ήταν στεγασμένο ή να είχε πολύ περισσότερα δέντρα. Το ίδιο το κτίριο είναι αρχιτεκτονικά κακό, χάσαμε δηλαδή την ευκαιρία να φτιάξουμε ένα τοπόσημο (landmark). Παρ’ όλα αυτά είναι ασύγκριτα καλύτερο από το χαλικουταριό του Ελληνικού. Το οποίο χαρακτηρίζει και σήμερα την πλειονότητα των οργανισμών του δημοσίου στη χώρα μας.

Το στοίχημα είναι εάν μπορούμε να μεταβούμε, ως χώρα, από το Ελληνικό στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η εμπειρία του τελευταίου έχει δείξει ότι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, οι πολίτες συμμορφώνονται με τους κανόνες. Η έκβαση θα εξαρτηθεί τελικά από τις άθλιες, πελατειακές, κομματικές συντεχνίες που σαμποτάρουν συστηματικά κάθε προσπάθεια προόδου.

Saturday, June 23, 2012

Μονιμότητα μήτηρ πάσης κακίας

Ένας σοφός φίλος έλεγε ότι όλα τα προβλήματα στην Ελλάδα θα λυθούν εάν καταργηθεί το πανεπιστημιακό άσυλο (κάτι που έγινε προς το παρόν στα χαρτιά μόνο), η βουλευτική ασυλία και η μονιμότητα στο δημόσιο. Μπορεί οι υπερ-απλουστεύσεις να είναι πολύ επικίνδυνες, στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση δεν μπορώ να βρω κανένα τρωτό σημείο. Η σημαντικότερη δε από τις τρεις “καταργήσεις” είναι αυτή της μονιμότητας στο Δημόσιο. Μιλούσα τις προάλλες με τον Δήμαρχο μιας από τις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας. Ο άνθρωπος ήταν βαθιά απογοητευμένος από την αναποτελεσματικότητα, την οκνηρία και την αβυσσαλέα παραγωγικότητα των υπηρεσιών του Δήμου, τους εργαζόμενους στις οποίες κληρονόμησε χωρίς να μπορεί να απομακρύνει ή να τους αλλάξει. Είναι προφανές ότι διοίκηση χωρίς τη δυνατότητα να επιλέγεις τους συνεργάτες του αλλά και, σε περιπτώσεις σοβαρού προβλήματος, να απολύεις προσωπικό δεν υπάρχει.

Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων κατοχυρώθηκε συνταγματικά από τον Ελευθέριο Βενιζέλο το 1911 με το επιχείρημα ότι “Είναι το ριζικότερον πλήγμα κατά της συναλλαγής». Στο συγκεκριμένο θέμα ο μεγάλος εθνάρχης δεν προέβλεψε καθόλου καλά. Αντί για πλήγμα κατά της συναλλαγής η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων το μόνο που κατάφερε είναι να σωρεύονται νέες συναλλαγές επί των παλαιών και να διογκώνεται, χωρίς επιχειρησιακό λόγο, ο αριθμός των απασχολουμένων και το κόστος μισθοδοσίας του Δημοσίου.

Η καθιέρωση της μονιμότητας έγινε με το σκεπτικό της διατήρησης της συνέχειας της διοίκησης ασχέτως του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία. Με την εγκληματική κατάργηση του θεσμού των Γενικών Διευθυντών από τον διεφθαρμένο Μένιο Κουτσόγιωργα χάθηκε η όποια συνέχεια αφού κάθε Υπουργός διοικούσε (ας πούμε) με έναν στρατό μετακλητών Γενικών Γραμματέων και Ειδικών Συμβούλων κατά κανόνα άσχετων με την ιεραρχία κάθε Υπουργείου αλλά και συχνά με το ίδιο το αντικείμενό του. Έτσι η συσσώρευση αχρείαστων υπαλλήλων συνδυάστηκε με την πλήρη διάλυση της διοικητικής ιεραρχίας αλλά και του δημόσιου τομέα γενικότερα.

Ο πρόωρα χαμένος φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης έγραφε το 1991: “Το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων προερχόταν από στρώματα καθυστερημένα από πολιτισμική άποψη, είχε σοβαρές επιπτώσεις στο ποιόν του κρατικού μηχανισμού, του οποίου η λειτουργία πρόσκοπτε αδιάκοπα όχι μόνο στην αγραμματοσύνη, τη στενοκεφαλιά, την κουτοπονηριά ή τη συμπλεγματικότητα, αλλά επίσης στην ανυπέρβλητη ανικανότητα του μέσου υπαλλήλου να προσανατολίσει τη δραστηριότητά του σε απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές, εφ' όσον η νοοτροπία του εμφορούνταν από τις αξίες της πατριαρχικής κοινωνίας, ήτοι την πρωταρχική νομιμοφροσύνη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους συγγενείς του, τους φίλους του, τους φίλους των φίλων του, τους προστάτες και τους προστατευόμενους του.”

Η επιβίωση της χώρας εξαρτάται απολύτως από την επιτυχία ενός προγράμματος δραστικής βελτίωσης της αποτελεσματικότητας του δημοσίου μέσω της πάταξης της πανταχού παρούσας διαφθοράς, την θέσπιση απλών, λειτουργικών κανόνων (τις απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές του Κονδύλη), την καθολική χρήση της πληροφορικής και του e-government και τέλος την στελέχωση του δημοσίου εξ αρχής με ικανούς ανθρώπους. Στελέχη τα οποία θα επιλεγούν αξιοκρατικά και επί ίσοις όροις μεταξύ των ήδη υπηρετούντων στο δημόσιο και των περισσοτέρων του 1.000.000 ανέργων. Στελέχη που δεν θα απολαμβάνουν θεσμικής μονιμότητας και τα οποία θα λειτουργούν π.χ. με πενταετείς συμβάσεις οι οποίες θα ανανεώνονται με κριτήρια απόδοσης.

Κατά το παρελθόν οι απολυμένοι υπάλληλοι του Δημοσίου συγκεντρώνονταν στην Πλατεία 25ης Μαρτίου, όπου βρισκόταν τότε το Υπουργείο Οικονομικών και το Νομισματοκοπείο και έκλαιγαν τη μοίρα τους. Λόγω δε αυτού του κλαυθμού και οδυρμού η πλατεία ονομάστηκε από το λαό ως «Κλαυθμώνος», όνομα με το οποίο είναι γνωστή και σήμερα. Εάν δεν ακουστεί ξανά, σύντομα, κλάμα στην Κλαυθμώνος τότε φοβάμαι ότι θα κλαίμε όλοι ανεξαιρέτως όπως το γνωστό χορωδιακό από τον Ναμπούκο του Βέρντι (“Ω πατρίδα μου, τόσο ωραία και χαμένη”).

Thursday, June 14, 2012

Μνημόνιο ή ΣΥΡΙΖΑ;

Το Μνημόνιο ΙΙ, σε αντίθεση με το πρώτο που ήταν βιαστικά σχεδιασμένο με διάθεση "τιμωρίας", είναι ένας εξαιρετικός "οδικός χάρτης" σημαντικών μεταρρυθμίσεων και εκσυγχρονισμού του κράτους. Προβλέπει παρεμβάσεις που εμείς πρώτοι έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και πολύ καιρό. Ένας παχύσαρκος γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει δίαιτα όσο ενοχλητική και εαν είναι αυτή γιατί η εναλλακτική λύση είναι πολύ χειρότερη.

Ιδού μία σύντομη ανάλυση του ψευδοδιλήμματος του κυρ' Αλέξη. Δε νομίζω ότι υπάρχει νοήμων άνθρωπος, που να έχει διαβάσει και να ξέρει τι προβλέπει το Μνημόνιο, που να προτιμήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι στην περίπτωση αυτή δεν θα κόψει, όπως λέει ο μέντωρας του Προέδρου κος Ζίζεκ, "τους όρχεις του καπιταλισμού" αλλά τους δικούς του.

Μνημόνιο
ΣΥΡΙΖΑ
Δανειοδότηση από τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, το ΔΝΤ προς το κράτος και από ΕΚΤ/ELA προς τις τράπεζες άνω των 250 δις με πολύ χαμηλό επιτόκιο (1-2%). Περαιτέρω στήριξη στην περίπτωση που υπάρχει έμπρακτη διάθεση προώθησης των αλλαγών.

Εκβιασμός των εταίρων για περαιτέρω χρηματοδότηση. Σε περίπτωση αποτυχίας αναζήτηση πόρων από φόρους σε μία οικονομία με μικρή πλέον φοροδοτική ικανότητα και τελικά έκδοση scrip ή νέου νομίσματος
Χρηματοδότηση 6 δις για την αποπληρωμή των υποχρεώσεων του κράτους προς τους προμηθευτές και προς τις επιχειρήσεις (επιστροφές ΦΠΑ)

Ανυπέρβλητα εμπόδια στη λειτουργία των νοσοκομείων λόγω εμπάργκο και ραγδαία επιδείνωση της ανεργίας λόγω ασφυξίας των επιχειρήσεων
Πρόσβαση Τραπεζών στο Ευρωσύστημα για ρευστότητα

Πτώχευση Τραπεζών και απώλεια καταθέσεων
Υλοποίηση ενός ολοκληρωμένου σχεδίου σημαντικών μεταρρυθμίσεων στο κράτος, στη φορολογία, στην υγεία
Ακύρωση των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών και περαιτέρω μεγένθυση του υπερτροφικού κράτους
Τεχνική βοήθεια (task force) χωρίς κανένα κόστος για την Ελλάδα που φέρνει την σωρευμένη εμπειρία και τις καλές πρακτικές των κρατών μελών

Συνεργασία με διαφόρους γραφικούς έως επικίνδυνους (Ζίζεκ)
Προσέλκυση επενδύσεων και προώθηση μεγάλων επενδυτικών  projects (Αξιοποίηση Ελληνικού)

Ακύρωση όλων των επενδυτικών σχεδίων και “δημόσια αξιοποίηση”
Άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων

Κλείσιμο και των ανοικτών
Αποκατάσταση της λειτουργίας της αγοράς εργασίας και σύνδεση αμοιβής-παραγωγικότητας

Επαναφορά των αγκυλώσεων στην αγορά εργασίας.
Περιορισμός του μη ανταποδοτικού μη μισθολογικού κόστους (ΛΑΕΚ, Στράτευση, ΟΕΚ, Εργατική Εστία)

Επανασύσταση Εργατικής Κατοικίας και Εργατικής Εστίας
Παραμονή στην Ευρωζώνη και κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση
Έξοδος από την Ευρωζώνη και δεδομένου ότι αυτό νομικά δεν προβλέπεται έξοδος και από την Ευρωπαϊκή Ένωση

Monday, June 11, 2012

Επιχείρηση στην κόψη του ξυραφιού

Το κατάστημα "Νότα" Ακαδημίας το 1975

1. Έχει νόημα να συνεχίσουμε τη συνεργασία


“Καλημέρα Βασίλη, Ελπίζω να είσαι καλά σε αυτή την παρανοϊκή περίοδο. Θέλω να συζητήσουμε για τη συνεργασία μας στην Ελλάδα. Βλέπω τον τζίρο να μειώνεται συνεχώς, γεγονός μάλλον φυσιολογικό κάτω από τις παρούσες συνθήκες. Από πλευράς κόστους/ωφέλειας στα σημερινά επίπεδα δεν ξέρω εάν έχει νόημα να συνεχίσουμε. Εσύ τι πιστεύεις; Από την άλλη εάν σταματήσουμε θα χάσουμε τη θέση μας στην αγορά. Τέλος η ασφαλιστική μας εταιρεία μας είπε ότι δεν καλύπτει πλέον τις πιστώσεις μας προς εσάς. Θα σου τηλεφωνήσω να δούμε τι θα κάνουμε. Φιλικά, Gregoire”. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό μήνυμα από αυτά που δέχομαι μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου τους τελευταίους μήνες. Και μάλιστα σχετικά ήπιο γιατί σε επιχειρήσεις με λιγότερη ιστορία οι ξένοι προμηθευτές δεν το συζητούν. Απλώς σταματούν την πίστωση. Τουλάχιστον στη δική μας περίπτωση η εταιρεία συμπληρώνει φέτος πενήντα χρόνια λειτουργίας και διαθέτει ακόμη απόθεμα καλής πίστης. Τον Gregoire τον θυμάμαι ακόμη μαθητή πριν αναλάβει, όπως και εγώ νωρίτερα, την αντίστοιχη οικογενειακή του επιχείρηση στη Γαλλία ενώ στην αρχή με συμβουλευόταν συχνά. Δουλεύω, με εξαίρεση τη διετία που έκανα μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, για περισσότερα από είκοσι επτά χρόνια και για πρώτη φορά τους τελευταίους μήνες δεν θέλω να πηγαίνω στο γραφείο. Και αυτό όταν κατά το παρελθόν πήγαινα ευχαρίστως και πολλά Σάββατα. Τώρα όμως κάθε μέρα φέρνει ένα ή περισσότερα δυσάρεστα μαντάτα.

Η πτώση της ζήτησης, ο τυφλός θυμός, ο παραλυτικός φόβος και η πλήρης αποστράγγιση της αγοράς από ρευστότητα προκαλούν πανταχόθεν ασφυξία. Οι καταναλωτές δεν αγοράζουν παρά μόνο τα απαραίτητα και στη δική μας περίπτωση μπορούν να ζήσουν χωρίς καινούργιες πιζάμες, εσώρουχα ή μαγιό ποιότητος. Ακόμη και οι καταναλώτριες που έχουν χρήματα δύσκολα τα δίνουν φοβούμενες για τα μελλούμενα. Διάβαζα ότι εκτιμάται ότι περί τα 15 δις ευρώ βρίσκονται καταχωνιασμένα δια παν ενδεχόμενο σε θυρίδες, στρώματα ή άλλης απίθανης εμπνεύσεως κρυψώνες, αμφιβόλου ασφάλειας ακόμη και σε σχέση με τις φαλιρισμένες τράπεζες. Οι οποίες μας δανείζουν πλέον με επιτόκια τριπλάσια από αυτά που δίναμε πριν την κρίση του 2008, σε μια προσπάθεια να καλύψουν το κόστος άντλησης χρήματος -αφού δίνουν πολύ υψηλές αποδόσεις στις καταθέσεις- αλλά και να ρεφάρουν όσο μπορούν τη ζημιά από τα πολλά δις μη εξυπηρετούμενων δανείων.

2. Πως "τιμωρούνται" οι συνεπείς


Έτσι κάνει και το κράτος˙ φορολογεί ακόμη περισσότερο αυτούς που ήταν συνεπείς στο παρελθόν και μάλιστα άσχετα από το εισόδημά τους. Τώρα που οι πωλήσεις καταρρέουν και τα κόστη αρχίζουν να μας πνίγουν άρχισα να καταλαβαίνω πόσες δεκάδες χιλιάδες ευρώ δίνω σε φόρους που καμία σχέση δεν έχουν με το εάν κερδίζουμε ή χάνουμε. Επειδή τώρα συμβαίνει το δεύτερο, τελικώς πληρώνουμε στην πραγματικότητα φόρο επί της ζημιάς. Για να χρησιμοποιήσουμε τους ιδιόκτητους χώρους μας πρακτικά πληρώνουμε ενοίκιο στο κράτος το οποίο ταυτόχρονα εισπράττει κάθε χρόνο εισφορά 0,6% και επί των τόκων δανείων, μια ρύθμιση που χρονολογείται από το 1975 και ξεπερνά σε ανοησία ακόμη και τις τεράστιες ικανότητες που έχει σε αυτόν τον τομέα το Ελληνικό Δημόσιο. «Τέλος επιτηδεύματος» ίσα με πεντακόσια ευρώ για κάθε μαγαζί, παράβολα δημοσίευσης ΦΕΚ, υποχρεωτικές συνδρομές στα Επιμελητήρια (η τρόικα έκλεισε τον ΕΟΜΜΕΧ αλλά το βαθύ κράτος «βόλεψε» τους υπαλλήλους του εδώ και εκεί τρεις εκ των οποίων κατέληξαν στο ΒΕΑ Ο ένας ήταν οδηγός και επειδή δεν είχαν τι να τον κάνουν το επιμελητήριο αγόρασε αυτοκίνητο!), αμοιβή ελεγκτών, τεχνικού ασφαλείας και δεκάδες άλλα περιττά και μη ανταποδοτικά χαράτσια που τελικώς καταλήγουν στην πλάτη του καταναλωτή. Ή μάλλον κατέληγαν, διότι με το να μην αγοράζει ο κόσμος όπως πριν, τα χαράτσια αυτά διευρύνουν τις ζημιές για να συντηρούν ανεπρόκοπους και παράσιτα. Σχεδόν το 5% του μισθού κάθε υπαλλήλου αφορά απίθανες, εξίσου παρασιτικές επιβαρύνσεις όπως επίδομα στράτευσης, Εργατική Εστία, Εργατική Κατοικία, ΛΑΕΚ, Λογαριασμός Αφερεγγυότητας Εργοδότη κ.α. ποσά που καταλήγουν αδιαφανώς σε τσέπες συνδικαλιστών και συντηρούν άλλες άχρηστες δομές με ελάχιστη ανταποδοτικότητα.

3. Εργαζόμενοι σε limbo


Την ίδια στιγμή σε μια προσπάθεια επιβίωσης αναγκαστήκαμε να διώξουμε κόσμο και να περιορίσουμε μισθούς. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο για τον εργοδότη όσο νομίζει κανείς. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να μπορείς να πληρώνεις καλά τους ανθρώπους σου και να πηγαίνει ταυτόχρονα καλά και η εταιρεία. Πριν από 25 χρόνια πληρώναμε στην παραγωγή βάσει απόδοσης, μετρούσαμε δηλαδή ταλεπτά παραγωγής» που έβγαζε κάθε κοπέλα με αποτέλεσμα πολλές να αμείβονται με ποσά διπλάσια από αυτά που προέβλεπαν οι τότε συμβάσεις. Τώρα δυσκολευόμαστε να πληρώσουμε ακόμη και αυτά που προβλέπει η σύμβαση ενώ πολλοί εργαζόμενοι δουλεύουν τετραήμερο. Η απόφαση σε ποιόν θα κάνεις μείωση και σε ποια έκταση σε κάνει να μην κοιμάσαι το βράδυ. ‘Άνθρωποι τους οποίους γνώρισα ως μαθητής και είναι πάνω από 30 χρόνια στην εταιρεία, άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά κάθε μέρα και που λόγω της κρίσης συχνά είναι οι μόνοι που εισφέρουν εισόδημα στην οικογένειά τους (κατά το αλησμόνητο «ένας εργαζόμενος για κάθε οικογένεια»). Αλλά όταν δεν έχεις να δώσεις τα χρήματα διότι δεν πουλάς, δεν σε πληρώνουν οι πελάτες, σε γδύνουν κυριολεκτικά οι φόροι, τα έξοδα και οι τόκοι το να γίνεις ευχάριστος και να μην κάνεις περικοπές δεν θα κρατήσει πολύ. Γιατί απλούστατα θα φθάσει η στιγμή, η οποία είναι πραγματικότητα σχεδόν για τις μισές επιχειρήσεις σήμερα, που δεν θα έχεις να πληρώσεις. Ούτε θα έχεις χρήματα να δώσεις τις υψηλότατες αποζημιώσεις που προβλέπει ο νόμος με αποτέλεσμα εργοδότης και εργαζόμενος να παγιδεύονται σε μια κατάσταση limbo που τελικώς αποβαίνει σε βάρος και των δύο. Η «μισητή» τρόικα ζήτησε να εξισωθούν οι αποζημιώσεις μισθωτών και εργατών. Η μέγιστη αποζημίωση απόλυσης, μετά από περίπου τρεις δεκαετίες εργασίας, είναι στην πρώτη περίπτωση είκοσι οκτώ μήνες και στη δεύτερη έξι! Μια εξόχως ρατσιστική, απαράδεκτη και αναχρονιστική ρύθμιση την οποία με την συνήθη κουτοπονηριά των κυβερνώντων καταφέραμε να «διαπραγματευθούμε» διατηρώντας τη εν ισχύι με οριακές μεταβολές σε περίπτωση προειδοποίησης.

4. Εμείς οι "μισητοί" εργοδότες


Η έννοια του εργοδότη και του επιχειρηματία στην Ελλάδα είναι συνειρμικά συνυφασμένη με τον Αλ Καπόνε. Θεωρούμεθα εν πολλοίς κρατικοδίαιτα λαμόγια που πίνουν το αίμα το εργαζόμενου, φοροδιαφεύγουν και διάγουν βίο αντίστοιχο του πεσόντος Άκη. Αλλά από εμένα δεν έχει αγοράσει ποτέ το κράτος. Όχι μόνο δεν τρεφόμαστε από αυτό αλλά μας υποβάλλει σε θανατηφόρο δίαιτα. Πληρώναμε και πληρώνουμε του φόρους μας (δεν ξέρω για πόσο θα μπορούμε ακόμη) στο ακέραιο και στη συνέχεια ερχόταν το διεφθαρμένο κράτος να μας κατακλέψει. Βλέπετε σε κάθε έλεγχο υπάρχει ένα άτυπο ποσοστό λογιστικών διαφορών (δηλαδή φόρων) το οποίο πρέπει να «βγάλει» ο εφοριακός, άσχετα από το εάν και σε τι έκταση έχει φοροδιαφύγει η εταιρεία.

Κατηγορούν τους εργοδότες για έλλειψη οράματος, καινοτομίας και επένδυσης στο ανθρώπινο δυναμικό. Εμείς βραβευθήκαμε από την ΕΕΔΕ για την προσήλωσή μας στην εκπαίδευση (είχαμε κάνει τότε σεμινάρια με θεματολογία middle management στις γαζώτριες με την προοπτική να διαμορφωθεί η παραγωγή σε flexible manufacturing cells) ενώ η εταιρεία αποτέλεσε στο παρελθόν αντικείμενο μελέτης περίπτωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για νέες μορφές οργάνωσης της εργασίας. Εκδώσαμε το πρώτο μας τιμολόγιο μηχανογραφικά το 1983, αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε γραμμωτό κώδικα το 1985 και εφαρμόσαμε ηλεκτρονική ανταλλαγή δεδομένων το 1994 ενώ πέρσι εγκαταστήσαμε ένα state-of-the-art σύστημα για τον ίδιο σκοπό. Συμμετέχουμε περισσότερες από 25 συνεχείς χρονιές στην κορυφαία διεθνή έκθεση του κλάδου και εξάγουμε σε πολύ απαιτητικές αγορές όπως η Ιαπωνία, η Ελβετία και η Ρωσία. Καταφέραμε να επιζήσουμε για πενήντα χρόνια προσαρμοζόμενοι κάθε φορά στις απαιτήσεις των καιρών. Τώρα, αντί να γιορτάζουμε τη σημαντική αυτή επέτειο, αναρωτιόμαστε εάν θα φθάσουμε τα πενήντα ένα. Ακυρώσαμε τα περισσότερα εορταστικά των πενήντα ετών προγράμματα όχι μόνο για λόγους κόστους αλλά και για να μην προκαλέσουμε τους εκατομμύρια δοκιμαζόμενους συνανθρώπους μας.

5. Προς τον μεσαίωνα της ανεργίας


Το να έχεις επιχείρηση στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν δύσκολη υπόθεση. Προσωπικά παρομοιάζω το Ελληνικό κράτος με έναν Ιάπωνα κηπουρό bonsai, χωρίς όμως ίχνος καλλιτεχνικής ευαισθησίας. Στην συγκεκριμένη κηπουρική τεχνική, ή καλύτερα τέχνη, ένα δέντρο που κανονικά θα έφθανε συν τω χρόνω τα σαράντα μέτρα διατηρείται, με προσεκτικές, σχεδόν χειρουργικές παρεμβάσεις, σε ύψος μερικών εκατοστών. Στο παρελθόν κάποια δένδρα είτε ξέφευγαν ή τουλάχιστον επιζούσαν. Το σημερινό περιβάλλον όμως είναι πλέον απολύτως τοξικό για τις επιχειρήσεις. Όπως μου είπε πρόσφατα ένας στενός φίλος τραπεζίτης οι Έλληνες επιχειρηματίες είναι θέμα πολύ λίγου χρόνου να παραδώσουν τα κλειδιά. Στην περίπτωση αυτή θα περιοριστεί αυτό που οι μη-αντιπροσωπευτικοί κρατικοδίαιτοι «κοινωνικοί εταίροι» αποκαλούν «εργασιακό μεσαίωνα». Το λυπηρό είναι ότι θα αντικατασταθεί από τον μεσαίωνα της ανεργίας.

* δημοσιεύθηκε στο "Κ" της Καθημερινής στις 10 Ιουνίου 2012

Βασίλης Μασσέλος

Saturday, June 09, 2012

Οι δυνάμεις της συντήρησης (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ) θέλουν να επανασυστήσουν τους Οργανισμούς Εργατικής Εστίας και Κατοικίας

Ο αξιότιμος κος Στρατούλης χαρακτήρισε έγκλημα του ΠΑΣΟΚ & της ΝΔ το “κλείσιμο” των Οργανισμών Εργατικής Εστίας και Εργατικής Κατοικίας. Ο Ευάγγελος (sic) Βενιζέλος (sic) αν και κατά Στρατούλη «εγκληματίας» χαρακτήρισε το προαναφερθέν «κλείσιμο» ετσιθελική παρέμβαση της τρόικας και υποσχέθηκε να την αλλάξει χωρίς να εξηγήσει σε κανέναν γιατί την δέχθηκε και την συνυπέγραψε.

Η λέξη κλείσιμο είναι σε εισαγωγικά διότι το σύνολο των υπαλλήλων και το μισθολογικό κόστος των ανωτέρω οργανισμών μεταφέρθηκαν στον ΟΑΕΔ ενώ διατηρήθηκε το μέρος των εισφορών που «δίνει» ο εργαζόμενος. Παρενθετικώς ποτέ δεν κατάλαβα τις εισφορές «εργοδότη» και «εργαζόμενου» δεδομένου ότι ιστορικά ως εργοδότης πλήρωνα και πληρώνω και τις δύο εγώ ή, σωστότερα, η εταιρεία. Το σύνολο των ανωτέρω εισφορών ανέρχεται σε 2,45% επί του μισθού ή κατά μέσο όρο σε 500 ευρώ ετησίως ανά απασχολούμενο.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον εάν οι δυνάμεις της συντήρησης, της διαφθοράς, του πατερναλισμού ρωτούσαν κάποτε τους εργαζόμενους εάν θα προτιμούσαν να εισπράττουν το ποσό αυτό αντί να απολαμβάνουν τις «παροχές» της εργατικής εστίας και κατοικίας. Είμαι διατεθειμένος να στοιχηματίσω ότι το ποσοστό που θα έλεγε «τα λεφτά στο χέρι» θα ξεπερνούσε το 95%.

Η κατάσταση σήμερα είναι ακόμη χειρότερη γιατί έχει διατηρηθεί το μεγαλύτερο μέρος των εισφορών ενώ έχουν καταργηθεί όλες οι παροχές πλην των παλαιών επιδοτήσεων δανείων του ΟΕΚ.

Η τρόικα, σωστότατα, απαίτησε να κλείσουν δύο οργανισμοί οι οποίοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης και επιβαρύνουν σημαντικά το κόστος εργασίας και την ανταγωνιστικότητα. Αλλά βλέπετε, πέρα από τους εργαζόμενους σε αυτούς ένα σημαντικό μέρος των εισφορών καταλήγει αδιαφανώς σε παρασιτικούς συνδικαλιστές οι οποίοι απολαμβάνουν σημαντικούς πόρους άσχετα από επίπεδο υπηρεσιών τους προς τους εργαζομένους. Ο υγιής συνδικαλισμός είναι αυτός στον οποίο ο εργαζόμενος επιλέγει, συμμετέχει άμεσα και πληρώνει ο ίδιος, προαιρετικά, τον φορέα ο οποίος τον εκπροσωπεί. Είναι αυτός όπου ο εν λόγω φορέας παρέχει τις υπηρεσίες του αποκλειστικά στα μέλη του δηλαδή τυχόν συμφωνίες με εργοδοτική οργάνωση ή εργοδότη εφαρμόζονται αποκλειστικά σε αυτά και όχι αυτομάτως σε όλους τους εργαζόμενους. Δεν είναι ο «κοινωνικός εταίρος» που εισπράττει «από την πίσω πόρτα" ποσοστά από διάφορες εισφορές χωρίς να ρωτήσει κανέναν εργαζόμενο (ή εργοδότη στην περίπτωση των εργοδοτικών οργανώσεων) εάν θέλει την υπηρεσία εκπροσώπησης.

Ο λόγος που έχουν απηυδήσει οι ξένοι με εμάς είναι ότι το Δημόσιο αποδεικνύεται λερναία ‘Υδρα. Ο Κουτρουμάνης «κλείνει» τον ΟΕΚ και την ΕΕ και μεταφέρει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους τους στον ΟΑΕΔ. Δεν δίνει δεκάρα για το πεντακοσάρικο το οποίο σήμερα θα έκανε τεράστια διαφορά για τον εργαζόμενο και την οικονομία. Η βασική του προτεραιότητα ήταν να διατηρήσει ο πελατειακό κράτος και τα τροφεία του παρασιτικού συνδικαλισμού από τον οποίο προέρχεται.

Το μνημόνιο και η τρόικα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν σχεδιάσει ευεργετικές παρεμβάσεις που εάν υλοποιηθούν θα αλλάξουν τη χώρα προς το καλύτερο. Τα άθλια παράσιτα όμως της συντήρησης δεν θέλουν να θίξουν με τίποτα τους «πελάτες» τους και την σφαίρα επιρροή τους. Το προκλητικότερο δε είναι ότι ο κάνουν στο όνομα του «λαού» ο οποίος πληρώνει τα σπασμένα χωρίς να τον έχει ρωτήσει ποτέ κανένας εάν θέλει. Ξέρετε πόσα θέατρα μπορεί να πάει κανείς με πεντακόσια ευρώ;

Friday, June 08, 2012

Βία με μπλε και κόκκινους κόκκους

Του πυγμαχικού επεισοδίου του κου Κασιδιάρη (what’s in a name) κανονικά πρέπει να επιληφθεί κτηνίατρος αφού τόσο ο πρωταγωνιστής όσο και η πράξη ήτο κτηνώδεις. Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι η αγανάκτηση που προκάλεσε πολιτικά και δημοσιογραφικά. Όταν, επίσης on camera, συνδικαλιστές γρονθοκόπησαν τον κο Χατζηδάκη υπήρξε μια χλιαρή μάλλον αντίδραση ενώ τα λαγωνικά της Ελληνικής Αστυνομίας (ο θεός να την κάνει) δεν κατάφεραν να ταυτοποιήσουν τους δράστες παρά το ότι αυτοί φαίνονταν εμφανώς στο βίντεο. Την ίδια μέρα που η εξόχως ευαίσθητη κα Ράικου διέταζε (ορθώς) τη σύλληψη του ακροδεξιού τραμπούκου οι ομόλογοί του στο ΠΑΜΕ εμπόδιζαν την είσοδο στους εργαζόμενους στην Χαλυβουργική παρά το ότι η απεργία είχε κηρυχθεί καταχρηστική. Ούτε η κυρία Ράικου ούτε η Αστυνομία έκαναν το καθήκον τους στην περίπτωση αυτή αφήνοντας τους βιαιοποργούντες τους ΚΚΕ να κάνουν ότι θέλουν. Η έτερη αποδέκτης του εκνευρισμού του κυρίου Κασιδιάρη προέρχεται από ένα κόμμα το οποίο εάν δεν υποκινεί τουλάχιστον υποθάλπει τους εγκληματίες που καταστρέφουν την Αθήνα στα πλαίσια της «λαϊκής αγανάκτησης». Τα κτήνη δηλαδή που έκαψαν ζωντανούς τρεις συνανθρώπους μας στην Μαρφίν, άλλη μια υπόθεση την οποία η Ελληνική Αστυνομία απέτυχε να εξιχνιάσει. Από μία πλευρά η χθεσινή αθλιότητα του αγροίκου της Χρυσής Αυγής είναι θετική.  Γιατί ενδεχομένως να αφυπνίσει τον κόσμο ώστε να καταλάβει ότι η βία –πλην της έννομης βίας που το κράτος μπορεί λελογισμένα και μέσα σε αυστηρά πλαίσια να χρησιμοποιεί- απ’όπου και εάν προέρχεται είναι κτηνώδης αλλά και εξόχως επικίνδυνη. Εύχομαι να αποσταλεί άμεσα κλιμάκιο κτηνιάτρων στην Χρυσή Αυγή, στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ.

Wednesday, June 06, 2012

Εάν ο Τσίπρας ήταν απόφοιτος της Γαλακτοκομικής Επαγγελματικής Σχολής Ιωαννίνων θα τον ψήφιζα.

Στη Γαλακτοκομική ΕΠΑ.Σ. Ιωαννίνων λειτουργεί η ειδικότητα της «Γαλακτοκομίας-Τυροκομίας». Η Σχολή έχει 95χρονη εμπειρία και είναι το μοναδικό φυτώριο Τυροκόμων στην Ελλάδα. Διαθέτει άριστη υλικοτεχνική υποδομή, βιβλιοθήκη και σύγχρονα εξοπλισμένα εργαστήρια. Οι σπουδαστές παρακολουθούν εξειδικευμένα μαθήματα και όταν αποφοιτήσουν είναι έτοιμοι να στελεχώσουν με επιτυχία οποιαδήποτε μονάδα παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων ή και να ιδρύσουν δική τους μονάδα.

‘Ετσι αυτοσυστήνεται η γαλακτοκομική σχολή Ιωαννίνων στο blog της. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα δημόσιας μεταλυκειακής εκπαίδευσης στην Ελλάδα ενώ έχει παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανάπτυξη της ελληνικής τυροκομίας η οποία έχει εξασφαλίσει σήμερα είκοσι μία (21) Προστατευόμενες Ονομασίες Προέλευσης!

Η σχολή, σε αντίθεση με τα δεκάδες ΤΕΙ και ΑΕΙ που ιδρύθηκαν σε απίθανα μέρη στην επαρχία για να νοικιάζουν γκαρσονιέρες και να πουλάνε φραπέδες οι ντόπιοι (π.χ. το ΤΕΙ μόδας στο Κιλκίς), εγκαταστάθηκε σε μία περιοχή κατ’εξοχήν κτηνοτροφική που φημίζεται για το γάλα της. Από την αρχή συνδέθηκε απόλυτα με τις ανάγκες της παραγωγής παρέχοντας εξαιρετικού επιπέδου κατάρτιση. Επειδή κατά κανόνα εκεί φοιτούν παιδιά κτηνοτρόφων και τυροκόμων με περιορισμένα μέσα, η σχολή παρέχει δωρεάν διαμονή και σίτιση. Οι σπουδαστές δεν χτίζουν τις πόρτες των καθηγητών τους, δεν σπάζονται στο ξύλο, δεν αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος των σπουδών τους σε κομματικές νεολαίες. Μαθαίνουν καλά μία τέχνη και γίνονται πολύ χρήσιμοι πολίτες.

Οι καθηγητές δεν πολιτεύονται, δεν διορίζονται σε ΔΕΚΟ ή ως μαριονέτες σε επιτροπές και ασχολούνται αποκλειστικά με το πως θα μεταφέρουν με τον καλύτερο τρόπο τις γνώσεις τους στους σπουδαστές.

Προ πολλών ετών ο Σύνδεσμος Ενδυμάτων συνεργάστηκε με το ΤΕΙ Κλωστοϋφαντουργίας προκειμένου να στηθεί ένα πρότυπο εργαστήρι ένδυσης, πλήρως εξοπλισμένο με συστήματα σχεδιασμού, πατρόν, κοπής & ραφής. Είχε μάλιστα εξασφαλίσει δωρεάν χώρο σε εταιρεία-μέλος και όλο τον εξοπλισμό με χρησιδάνεια από προμηθευτές του κλάδου. Μέχρι που εμφανίστηκε ο γνωστός συντηρητικός σκοταδισμός και ματαίωσε εκβιαστικά τα σχέδια αφού «το πρόγραμμα σπουδών δεν μπορεί να καθορίζεται από το κεφάλαιο». Έχοντας παγίως έλλειψη χιούμορ δεν αντιλήφθηκαν ότι ο μέσος βιοτέχνης δεν εμπίπτει καν σε αυτό που οι σκοταδιστές αποκαλούν με πεζοδρομιακούς όρους «κεφάλαιο». Ούτε καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τίποτε ευεργετικότερο για μια οικονομία (και για το λαό) από τη δυνατότητά της να δημιουργεί (συσσωρεύει) κεφάλαιο με την επιστημονική έννοια του όρου.

Η σχολή Γαλακτοκομίας βραβεύθηκε χθες από τον Γαστρονόμο της «Καθημερινής» σε μια συγκινητική τελετή. Μαζί της βραβεύθηκαν και άλλοι δέκα περίπου φωτισμένοι παραγωγοί, άνθρωποι το μόχθου και της προσπάθειας. Άνθρωποι που σε αντίθεση με τους σκοταδιστές αποτελούν πολύτιμο κεφάλαιο για τη χώρα δημιουργώντας ταυτόχρονα κεφάλαιο με την οικονομική έννοια του όρου.

Εάν ο Αλέξης είχε αποφοιτήσει από την Γαλακτοκομική Επαγγελματική Σχολή Ιωαννίνων θα τον ψήφιζα. Γιατί οι απόφοιτοι της Σχολής βγαίνουν πολύ πλουσιότεροι σε γνώσεις και είναι αμέσως χρήσιμοι και αξιοποιήσιμοι. Ξέρουν να φτιάχνουν όλα τα είδη ελληνικών τυριών και αρκετά ξένα. Άραγε πόσοι θα εμπιστεύονταν τον λαϊκιστή μπαχαλάκια να τους κάνει, πολιτικός μηχανικός ων (τουλάχιστον στα χαρτιά), τη στατική μελέτη του σπιτιού τους;

Monday, June 04, 2012

Επιτέλους ας σταματήσει η ανόητη σύγκριση Ισλανδίας - Ελλάδας


Η σύγκριση μεταξύ Ελλάδος και Ισλανδίας που κυκλοφορεί σε διάφορα blogs είναι αδόκιμη (για να μην πω εντελώς ανόητη).

Η Ελλάδα είναι εντός της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης, 30πλάσια σε μέγεθος και πληθυσμό  από την Ισλανδία και με σοβαρότατα δομικά προβλήματα τόσο σε επίπεδο οικονομίας όσο παιδείας και κοινωνίας. Η Ισλανδία είναι μια μικρή μεν αλλά υγιής οικονομία με μεγάλες εξαγωγές ως ποσοστό του ΑΕΠ  (56%), τουρισμό, φθηνή ενέργεια και εμπορικό πλεόνασμα.

Κοινωνικά (και γονιδιακά) είναι απολύτως ομοιογενής και δεν έχει διαφθορά (π.χ. φοροδιαφυγή, Τσοχατζόπουλους, πελατειακό σύστημα, ΔΕΚΟ). Το πρόβλημα της Ισλανδίας αφορούσε την γιγάντωση του τραπεζικού τομέα στο εξωτερικό με απάτες τύπου Ponzi (αεροπλανάκι) και θύματα κυρίως Βρετανούς και Ολλανδούς καταθέτες οι οποίοι αποζημιώθηκαν ως ένα βαθμό από τα κράτη τους.

Στη συνέχεια η Αγγλία και η Ολλανδία ζήτησαν από τους Ισλανδούς φορολογούμενους να πληρώσουν τα σπασμένα της απάτης των τραπεζών τους στηριζόμενες κυρίως στην ισχύ τους και στον εκβιασμό μέσω του ΔΝΤ αφού η νομική βάση διεκδίκησης ήταν σαθρότατη εάν όχι ανύπαρκτη (στηριζόταν σε ένα σύμφωνο Ισλανδίας-ΕΕ βάσει του οποίου η πρώτη έπρεπε να ιδρύσει ταμείο προστασίας καταθέσεων).

Η Ισλανδία βρήκε χρήματα από την Ρωσία και αρνήθηκε (σωστά) να πληρώσει. Χωρίς να χρειαστεί τελικά να δανειστεί όλο το ποσό από την Ρωσία και με τη στήριξη των Σκανδιναβών, οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ δέχθηκαν να τελικά να τη χρηματοδοτήσουν.  Η μικρή και υγιής της οικονομία άντεξε αλλά πρακτικά έχασε την εμπιστοσύνη στο νόμισμά της, το οποίο υποτιμήθηκε σημαντικά.

Η Ελλάδα δεν έχει ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με την Ισλανδία ως παράδειγμα αφού

- Έχει ένα ιδιαίτερα διεφθαρμένο, υπερτροφικό και αναποτελεσματικό κράτος το οποίο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη συνθλίβοντας τον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα.

- Η δικαιοσύνη στη χώρα μας έχει πρακτικά καταρρεύσει

- Η Ισλανδία δεν έχει το μεταναστευτικό ζήτημα της Ελλάδος με ότι αυτό συνεπάγεται στην οικονομία.

- Η Ισλανδία δεν δαπανά τεράστια ποσά για την άμυνά της

- Η Ισλανδία εξάγει το 56% του ΑΕΠ της και η Ελλάδα το 20%!. Τα νούμερα συμπεριλαμβάνουν και υπηρεσίες.

- Η Ισλανδία έχει ιστορικά εμπορικό πλεόνασμα και η Ελλάδα έλλειμμα. Πριν την κρίση είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό.

- Η Ισλανδία έχει πάμφθηνη γεωθερμική ενέργεια

- Η Ισλανδία είχε το δικό της νόμισμα. Η μετάβαση στην δραχμή (ή κάτι άλλο) θα ήταν καταστροφική (βλ. την οικονομετρική ανάλυση του Παύλου Μυλωνά της ΕΤΕ)

- Η Ισλανδία βρήκε τη Ρωσία πρόθυμη να της δανείσει 4 δις με αποτέλεσμα να "σπάσει" ο εκβιασμός της Αγγλίας και της Ολλανδίας. Οι άμεσες ανάγκες της όταν ξέσπασε η κρίση ήταν 600 εκ. Ευρώ. Η Ελλάδα έχει δανειστεί περισσότερα από 250 δις συμπεριλαμβανομένου του EFSF, του Ευρωσυστήματος και του ELA. Δεν υπάρχει κανείς πλην της τρόικα (π.χ. Κίνα, Ρωσία, εξωγήινοι) που να έχει τέτοιο χρήμα και να θέλει να μας το δανείσει.

Η Ισλανδία είχε δίκιο να αντισταθεί στον άθλιο εκβιασμό της Αγγλίας και της Ολλανδίας. Η Ελλάδα δεν εκβιάστηκε από κανέναν ενώ τώρα ο Τσίπρας εκβιάζει. Η Ισλανδία ηθικά είχε δίκιο και εμείς άδικο γιατί από το 2001 τρώγαμε τα λεφτά (που όντως μας δάνειζαν ανοήτως) των φορολογουμένων του βορρά.

Η Ελλάδα, εάν η τρόικα "τραβήξει τον αναπνευστήρα" θα υποστεί καταστροφή την οποία μπορείτε να διαβάσετε λεπτομερώς στην έκθεση της Εθνικής. Για όσους βιαστούν να μιλήσουν περί τρομοκρατίας και καταστροφολογίας οι συναρτήσεις και το οικονομετρικό μοντέλο παρουσιάζονται αναλυτικά στο τέλος. Μέχρι τώρα, πέρα από άναρθρες κραυγές και τις συνήθεις στη χώρα μας θεωρίες συνωμοσίας, δεν είδα κανέναν να αμφισβητεί με επιστημονικά επιχειρήματα το μοντέλο ή τους υπολογισμούς του.

Το να ψηφίσετε αντιμνημονιακά αντιστοιχεί με το να επιθυμεί κάποιος που είναι στην εντατική να κλείσουν τα μηχανήματα. Εάν είναι εγκεφαλικά νεκρός έχει νόημα και λέγεται ευθανασία. Το λυπηρό είναι ότι πολλοί, ο εγκέφαλος των οποίων φαίνεται να παρουσιάζει δραστηριότητα, θέλουν να αυτοκτονήσουν αρνούμενοι την πάμφθηνη οικονομική βοήθεια αλλά και τις σωστότατες μεταρρυθμιστικές προβλέψεις του δεύτερου μνημονίου, τις οποίες είμαι βέβαιος ότι ελάχιστοι έχουν διαβάσει.

Όσοι ενδιαφέρονται για το ιστορικό μπορούν να επισκεφθούν την wikipedia:
http://en.wikipedia.org/wiki/2008–2012_Icelandic_financial_crisis

Sunday, June 03, 2012

Τα φαρμακεία ανθίζουν στην οδό Αλεξάνδρας

Σε ακτίνα πεντακοσίων μέτρων από τα ιατρεία του ΙΚΑ επί της οδού Αλεξάνδρας υπάρχουν τουλάχιστον δέκα φαρμακεία. Τα οποία ουδεμία σχέση έχουν από με τον συμπαθή φαρμακοτρίφτη της γειτονιάς αφού το μικρότερο είναι καμιά 150αριά τετραγωνικά ενώ το μεγαλύτερο πρέπει, με το «μάτι» να ξεπερνά τα 250. Συνολικά δηλαδή υπάρχουν πάνω από 1.000 τετραγωνικά μέτρα φαρμακείων στην περιοχή, το σύνολο των οποίων προφανώς ζει από τους προσερχόμενους στα ιατρεία του ΙΚΑ. Εάν μάλιστα λάβει υπ’όψη του κανείς ότι ο ΕΟΠΥΥ δεν πληρώνει τους φαρμακοποιούς αναρωτιέται κανείς πόσα φαρμακεία θα είχαν ανοίξει αν τους πλήρωνε κιόλας. Αναρωτιέται επίσης εάν θα είχε πτωχεύσει ο ΕΟΠΥΥ εάν αντί να στέλνει τους ασφαλισμένους του να αγοράζουν τα φάρμακα από το εμπόριο τους τα χορηγούσε ο ίδιος με ένα dispensing pharmacy, δηλαδή ένα δικό του εσωτερικό φαρμακείο που θα εκτελεί συγκεκριμένες συνταγές. Τα περιθώρια εξοικονόμησης χρημάτων είναι στην περίπτωση αυτή τεράστια αφού

- δεν θα χρειάζεται να πληρώνει ένα μεγάλο ποσοστό κέρδους στα φαρμακεία.

- Θα κάνει απευθείας συμφωνίες με τις φαρμακευτικές επιτυγχάνοντας τεράστιες εκπτώσεις σε σχέση με αυτά που πληρώνει για να τα αγοράσει το φαρμακείο

- Θα αγοράζει μεγάλες νοσοκομειακές συσκευασίες π.χ. με 500 χάπια το κουτί και θα χορηγεί ακριβώς τον αριθμό των σκευασμάτων που απαιτούνται με βάση τις οδηγίες του γιατρού με αποτέλεσμα να μην πετιούνται φάρμακα.

Σε ένα ιδανικό σενάριο με το που ο γιατρός εισάγει την συνταγή στο σύστημα το φαρμακείο αρχίζει να την ετοιμάζει ώστε να μην χρειάζεται να περιμένει ο ασφαλισμένος. Στη συσκευασία εκτυπώνεται το όνομα το ασθενή αλλά και η δοσολογία που έχει συστήσει ο γιατρός, τυχόν ειδικές οδηγίες κ.λ.π.. Σε περίπτωση επαναλαμβανόμενης θεραπείας μπορεί το φαρμακείο να αποστέλλει π.χ. κάθε μήνα τα φάρμακα με ειδικό courier στον ασφαλισμένο ώστε να μην ταλαιπωρείται ενώ η όλη διαδικασία μπορεί να ανατεθεί με διαγωνισμό σε εταιρεία third party logistics στελεχωμένη, όπου απαιτείται, με πιστοποιημένους- πτυχιούχους φαρμακοποιούς.

Στην σκληρή ερώτηση του τι θα κάνουν οι φαρμακοποιοί στην περίπτωση που ο ΕΟΠΥΥ τους παρακάμψει και χορηγεί, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τα φάρμακα απευθείας στους ασφαλισμένους η απάντηση είναι ότι θα αρχίσουν να βγάζουν, όσοι αντέξουν, ένα τίμιο μεροκάματο αντί να απομυζούν σαν παράσιτα τον Έλληνα φορολογούμενο. Είμαι βέβαιος δε, ότι σε αυτή την περίπτωση θα σταματήσει η αθλιότητα της εφημερίας κατά τις ημέρες και ώρες που όλα τα εμπορικά καταστήματα είναι ανοικτά με αποτέλεσμα το Σάββατο να μπορείς να βρεις π.χ. ένα κόκκινο στρινγκάκι σε δεκάδες μαγαζιά αλλά εάν χρειάζεται επειγόντως ένα αντιβιοτικό να σου βγαίνει η πίστη να βρεις το «εφημερεύον»