Η Παναγιά βοήθα

Παραθέτω αποσπάσματα από τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών της 15ης Αυγούστου.

Ο Καρατζαφέρης ξεπέρασε και τον ακρο-λαϊκιστή εαυτό του λέγοντας ότι  «Η Υπέρμαχος Στρατηγός πάντα βοηθούσε το έθνος σε στιγμές κρίσης. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα πρέπει να δεηθούμε για την εκ νέου βοήθειά της, από τη στιγμή που υπάρχει μία πλήρης ανεπάρκεια από τους κυβερνώντες. Η Παναγία να μας βοηθήσει »

O Σαμαράς , ιδιοπαθώς ποιητικός, κινήθηκε κάπου στη μέση:“Η πατρίδα, πράγματι, δοκιμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά, αλλά θα τα βγάλει πέρα. Υπό τη σκέπη, υπό τη δύναμη της Παναγιάς”

Ακόμη και ο μάλλον γκιαούρης  (σ.τ.σ. τουρκιστί “’άπιστος”) GAP έκανε την, έστω προσεκτική, αναφορά του χάριν των ψήφων του χριστεπώνυμου ΠΑΣΟΚ:  “Γιορτάζουμε σήμερα την Παναγία, την Κοίμηση της Θεοτόκου (…) Εμπνεόμαστε, αντλούμε δύναμη από την ιστορία και την παράδοσή μας. Και ξέρουμε ότι οι κόποι του Ελληνικού λαού σήμερα πιάνουν τόπο» (το τελευταίο δεν μας είπε πως το ξέρει).

Προσωπικώς δεν αμφισβητώ το πνευματικό μέγεθος του Θωμά Ακινάτη που έγραψε τον θαυμάσιο ύμνο Panis angelicus fit panis hominum (δηλαδή το αγγελικό ψωμί γίνεται ψωμί των ανθρώπων). Ο μηχανισμός του ανωτέρω μετασχηματισμού όμως δεν έχει μέχρι σήμερα δοκιμαστεί εμπειρικά και ως εκ τούτου η, από πλευράς των πολιτικών αρχηγών, επίκληση της Μεγαλόχαρης με τρομοκρατεί (πλην του Καρατζαφέρη ο οποίος συνεχώς προεκτείνει τα όρια της έννοιας του γραφικού). Εκτός εάν π.χ. η Παναγία, όπως ο υιός της στον γάμο της Κανά, πάρει  τα έσοδα από την πρόσφατη έκδοση εντόκων γραμματίων του δημοσίου (δηλαδή την εκβιαστική απορρόφηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών που σπρώχνει την οικονομία αλλά και τις ίδιες κοντύτερα στον γκρεμό) και τα πολλαπλασιάσει δια της αμώμου χρηματογεννήσεως. Στην αντίθετη περίπτωση αντί της Υπερμάχου Στρατηγού καλύτερα θα ήταν να προχωρούσαν οι περίφημες μεταρρυθμίσεις (δηλ. το ξήλωμα του ελληνικού ημι-σοβιετικού μοντέλου) οι οποίες θα έδιναν αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία και θα μας βοηθούσαν να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας χωρίς την οποία δεν θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε ξένες άμεσες επενδύσεις  που αποτελούν τη μόνη διέξοδο που θεωρητικώς έχουμε σήμερα.