Πώς είμαστε;

Προ ολίγων μηνών έκανα μια αξονική καρδιάς στο Ωνάσειο μετά το πέρας της οποίας η νοσοκόμα με ρώτησε «Πώς είμαστε;» και της απάντησα «Εγώ καλά, εσείς δεν γνωρίζω». Σε ένα καφέ στο Κολωνάκι η γκαρσόνα με ρώτησε «Τί θα πιούμε;» και της απάντησα «Εγώ ένα καφέ, εσύ κοπέλα μου δεν ξέρω τι πίνεις συνήθως». Προχθές έκανα φυσιοθεραπεία (τενοντίτιδα) και η θεραπεύτρια με ρώτησε «Πονάμε;» και της απάντησα «Εγώ πολύ, δεν μπορώ να ξέρω για εσάς». Το αποκορύφωμα ήταν χθες σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου με ρώτησαν «Έχουμε 1 ευρώ και 40 λεπτά;» για να δεχθούν (κλασικά) την απάντηση «Εγώ να δω, εσάς το ταμείο πάντως φαίνεται γεμάτο ψιλά». Μαζί με τα υποκοριστικά («να σα πω μια τιμούλα», «θα μου βάλετε μια υπογραφούλα» κ.λ.π.) το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο έχει πλέον καθιερωθεί στην αγράμματη Ελλάδα ως νεωτερική μορφή ευγένειας αντί του ορθού δεύτερου πληθυντικού (πώς είστε, πονάτε, έχετε 1,4 ευρώ, τι θα πιείτε κλπ). Πέρα από το ότι είναι αντιαισθητικό και ενδεικτικό ελλιπούς παιδείας, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο είναι και λογικά λάθος αφού είναι προφανές π.χ. ότι μια γκαρσόνα δεν νοείται να ρωτάει τον πελάτη (και) για το τι θα πάρει η ίδια.  'Ετσι την επόμενο φορά που θα με ρωτήσουν «Τι θα πάρουμε;» θα πώ «Των ομματιών μας» (ή καλύτερα κάτι που δεν γράφεται).