Η Ελληνική κυβέρνηση στη Φουκουσίμα

Η βιβλική καταστροφή του σεισμού στο Σεντάϊ και το τσουνάμι που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα, ως γνωστόν, και ένα σοβαρότατο ατύχημα στους πυρηνικούς αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή της Φουκουσίμα.  Ο κίνδυνος από αυτό παραμένει μεγάλος ενώ περισσότεροι από 300 υπάλληλοι της Tepco (ικανοποιημένος πελάτης της οποίας υπήρξα επί διετία) εργάζονται με αυτοθυσία προκειμένου να αποτραπούν τα χειρότερα. Ήδη αρκετοί έχουν νοσηλευθεί λόγω της έκθεσής τους στη ραδιενέργεια ενώ δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η προσδοκώμενη ζωή των υπολοίπων έχει περιορισθεί σε σχέση με την αντίστοιχη πριν το ατύχημα. Για τους Ιάπωνες η αυτοθυσία, για τους ομοφύλους τους και για τον Αυτοκράτορα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Η περίπτωση των καμικάζε που πραγματοποιούσαν επιθέσεις αυτοκτονίας με αεροπλάνα και υποβρύχια-νάνους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γνωστή σε όλους. Με αφορμή λοιπόν τους ήρωες της Φουκουσίμα σκέφθηκα εάν την κρίση στο εργοστάσιο χειριζόταν η σημερινή μας κυβέρνηση (η δική μας κρίση, παρουσιάζει κατ’ αναλογία μεγάλες ομοιότητες με αυτήν της Φουκουσίμα : ιδιαίτερα σοβαρή, απρόβλεπτη, με πιθανώς ολέθριες συνέπειες για το σύνολο του πληθυσμού απαιτεί αυταπάρνηση, σθένος και ενδεχομένως και αυτοθυσία από αυτούς που κλήθηκαν να τη χειρισθούν).

Εάν λοιπόν ήταν εκεί, αντί των Ιαπώνων, η δική μας κυβέρνηση εκτιμώ ότι η κατάσταση θα είχε ως ακολούθως:

Κατ’ αρχήν ο επικεφαλής του εργοστασίου λείπει, τόσο πριν όσο και μετά την κρίση, πέντε μέρες την εβδομάδα στα πλαίσια διεθνούς εκστρατείας του για καλύτερη πυρηνική ασφάλεια. Στόχος του είναι να κάνει διεθνή καριέρα όταν φύγει από την Tepco. Οι ανώτατοι διευθυντές καταβάλουν προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης αλλά τους δυσκολεύει το γεγονός ότι δεν είχαν –ούτε πριν την κρίση- ξεκάθαρες αρμοδιότητες. Μεταξύ αυτών υπάρχουν τόσο έμπειροι όσο και καλών προθέσεων πλην άπειροι. Ο τεχνικός διευθυντής διαθέτει καλή κατάρτιση και πτυχία αλλά το μέγεθος της κρίσης τον ξεπερνά αφού δεν έχει σημαντική πείρα και ανέλαβε τη θέση λίγο πριν το ατύχημα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι διευθυντές οι οποίοι κατά τα πλείστον παλεύουν να πάρουν μετάθεση από το εργοστάσιο για να σώσουν το τομάρι τους και το μόνο τους  μέλημα είναι να διατηρήσουν τη δουλειά τους. Δεν καταλαβαίνουν προφανώς ότι άμα σκάσει το εργοστάσιο δεν θα υπάρχει δουλειά για κανέναν. Δύο-τρεις διευθυντές, μαζί και ο τεχνικός διευθυντής. κάνουν φιλότιμες προσπάθειες οι οποίες όμως υπονομεύονται τόσο από την έλλειψη σωστής καθοδήγησης όσο και από την συμπεριφορά των άλλων διευθυντών.  Οι απλοί υπάλληλοι τώρα έχουν τρομοκρατηθεί και πλην ελαχίστων παλληκαριών σκέφτονται μόνο πως θα σώσουν το τομάρι τους. Εάν δεν γίνει κάτι σύντομα θα δούμε live το έργο “The Day After”.