9/11 - δώδεκα μέρες μετά

Δώδεκα μέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου βρέθηκα στη Νέα Υόρκη συνοδεύοντας συγγενή μου που θα υποβαλλόταν σε προγραμματισμένη από καιρό θεραπεία στη Βαλτιμόρη. Μετά από πολύ σκέψη αποφασίσαμε τότε να μην ακυρώσουμε το σχετικό ραντεβού δεδομένου ότι αυτό θα ήταν λάθος από ιατρικής πλευράς αλλά και με το σκεπτικό ότι η πιθανότητα δεύτερης επίθεσης σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ήταν απειροελάχιστη. Έτσι πριν περάσουν δύο εβδομάδες από την επίθεση προσγειώθηκα στο JFK όπου, πέρα από την σαστιμάρα των υπαλλήλων, δεν είχε αλλάξει τίποτε. Εάν κάποιος δεν γνώριζε ότι μόλις δέκα μέρες πριν είχε γίνει η φρικτότερη τρομοκρατική ενέργεια στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών δύσκολα θα το υποπτευόταν φθάνοντας στο αεροδρόμιο. Το «9/11» ήταν τόσο πρόσφατο που τα μέτρα ασφαλείας παρέμεναν όπως ήταν πριν την επίθεση, δηλαδή εξόχως χαλαρά σε σχέση με τα σημερινά που δυστυχώς ταλαιπωρούν πολύ τους ταξιδιώτες.


Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο δεκάδες αυτοκίνητα και ταξί έφεραν μεγάλες αμερικανικές σημαίες. Πολλά από αυτά είχαν οδηγούς αραβικής καταγωγής που με αυτόν τον τρόπο μάλλον προσπαθούσαν να προστατευθούν από την μήνη των Αμερικανών οι οποίοι ακόμη και πριν το συμβάν δεν ήταν γνωστοί για τις πολιτισμικές τους ευαισθησίες. Φθάνοντας στο Manhattan η πρώτη εμπειρική επιβεβαίωση του φονικού ήταν η απουσία των δίδυμων πύργων από το skyline της πόλης αν και δεν είμαι βέβαιος ότι θα το πρόσεχα εάν δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Ακόμη και τότε η τεράστια αυτή καταστροφή ήταν στο μυαλό μου σαν σκηνές μιας κινηματογραφικής ταινίας και όχι σαν κάτι πραγματικό. Η δύσκολη συνειδητοποίηση ήρθε όταν έφθασα στο Penn Station για να πάρω το τραίνο για την Βαλτιμόρη. Ο συγκεκριμένος σταθμός έχει μια μεγάλου μήκους και πλάτους υπόγεια διάβαση πεζών που οδηγεί στην είσοδο της 7ης Λεωφόρου. Κάθε σπιθαμή τοίχου δεξιά και αριστερά του διαδρόμου ήταν καλυμμένη από φωτοτυπίες με τις φωτογραφίες και τα ονόματα των αγνοουμένων που είχαν φτιάξει πρόχειρα οι πανικοβλημένοι συγγενείς και φίλοι τους. Βλέποντάς τις συνειδητοποιούσε κανείς ότι οι χιλιάδες αγνοούμενοι –η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων ήταν, δεδομένης της έκτασης της καταστροφής, προφανών νεκροί- είχαν ονοματεπώνυμο και ήταν αγαπημένα πρόσωπα κάποιων. Όταν αργότερα άκουσα την τερατώδη ανοησία που κυκλοφόρησε στη χώρα μας περί της μη ύπαρξης Εβραίων μεταξύ των θυμάτων, θυμήθηκα με μεγάλη θλίψη ότι πολλά από τα ονόματα ήταν Αμερικανοί εβραϊκής καταγωγής.

Επιστρέφοντας από την Βαλτιμόρη μείναμε δύο βράδια στη Νέα Υόρκη. Λόγω των συνθηκών τα ξενοδοχεία είχαν μειώσει σημαντικά τις τιμές τους και έτσι πλήρωσα 160 δολάρια τη βραδιά για ένα δωμάτιο το οποίο δύο βδομάδες πριν στοίχιζε πάνω από 700. Το ενδιαφέρον ήταν ότι λόγω τις κρίσης πολλά από τα τμήματα του ξενοδοχείου δεν λειτουργούσαν και οι αντίστοιχοι υπάλληλοι είχαν τεθεί σε προσωρινή διαθεσιμότητα κάτι που θα ήταν νομικά αδύνατον στην Ευρώπη.

Αν και είχαν πλέον περάσει δύο εβδομάδες η πόλη ήταν καλυμμένη ακόμη από ένα λεπτό στρώμα γκρι σκόνης και είχε μια απροσδιόριστη μυρωδιά. Η ανθρώπινη, πλην νοσηρή, περιέργειά μου να επισκεφθώ το σημείο μηδέν δεν ικανοποιήθηκε γιατί, πολύ σωστά, η τοπική αστυνομία είχε αποκλείσει τη γύρω περιοχή. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ακόμη και σήμερα είναι η δύναμη των κατοίκων της πόλης οι οποίοι παρά την απερίγραπτη τραγωδία –δεν υπήρχε κανείς που να μην είχε χάσει κάποιον συγγενή η φίλο- ήταν απολύτως αποφασισμένοι να την αντιμετωπίσουν. Οι συνήθως απότομοι Νεοϋορκέζοι έδειχναν μια συγκινητική και απρόσμενοι ανθρωπιά και αλληλεγγύη και στήριζαν ο ένας τον άλλον. Μπορεί το ταξίδι αυτό να μην ήταν μια ευχάριστη εμπειρία ήταν όμως οπωσδήποτε διδακτικό.