Επέστρεφα χθες από το Παρίσι και σκέφθηκα ότι το αεροδρόμιο των Σπάτων αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας. Η οποία σήμερα λειτουργεί κατά το πλείστον όπως το, περήφανα δημόσιο, αεροδρόμιο Ελληνικού το οποίο έχει κλείσει εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Η εικόνα του, πριν κλείσει, θύμιζε Αφρικανική χώρα. Προσθήκες επί προσθηκών στα κτίρια είχαν οδηγήσει σε ένα αισθητικό και λειτουργικό χάος και είχαν καταστρέψει ακόμη και το κτίριο-αριστούργημα του Έερο Σάαρινεν στο Ανατολικό αεροδρόμιο. Στο Δυτικό, κατά τα πρότυπα Λατινο-Αμερικανικής δικτατορίας στάθμευε παγίως μία αύρα (τανκ) της Αστυνομίας δημιουργώντας σοβαρές απορίες για την χρησιμότητά της αλλά και γιατί δεν υπήρχαν αντίστοιχα μέτρα και στο Ανατολικό. Τα νεότερα κτίρια του δυτικού είχαν κατασκευαστεί για να τοποθετηθούν “φυσούνες” οι οποίες όμως δεν μπήκαν ποτέ. Πέρα από το γενικό σκουπιδαριό, τις συνήθεις στο δημόσιο χειρόγραφες επιγραφές κολλημένες με σελοτέϊπ στην κολόνα κ.λ.π. και στα δύο αεροδρόμια δεν υπήρχε πτήση που να μην καθυστερεί. Για όσους ταξίδευαν συχνά καθυστέρηση έως μία ώρα δεν λογιζόταν έως τέτοια ενώ οι έμπειροι έπαιρναν τηλέφωνο πριν για να μην χάσουν χρόνο. Όποιος είχε κολλητούς και μέσα εξασφάλιζε upgrades, περισσότερες αποσκευές, πρόσβαση στο lounge (το μόνο καλό που είχε ήταν ότι με την παλιά χρυσή κάρτα ερχόταν και σε έπαιρνε πριβέ αυτοκίνητο από τη σκάλα). Η παράδοση των αποσκευών γινόταν σε τρία τέρμενα ωστόσο εάν δεν είχε κανείς αποσκευή ο χρόνος μεταξύ αποβίβασης από το αεροπλάνο και επιβίβασης στο αυτοκίνητο που ήταν σταθμευμένο στο ανεπαρκές και τριτοκοσμικό πάρκινγκ δεν ξεπερνούσε τα 10 λεπτά (στο Ελ.Βελ. είναι στην καλύτερη περίπτωση διπλάσιος). Το Ελληνικό είχε φθάσει να είναι ντροπή για τη χώρα και πηγή μεγάλης ταλαιπωρίας για τον επιβάτη. Το νέο αεροδρόμιο, πέρα από το έξοχο όνομά του, λειτουργεί ιδιαίτερα αποτελεσματικά. Με εξαίρεση την φορά που πιάστηκαν ανέτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον χιονιά, οι καθυστερήσεις, που είναι έτσι και αλλιώς ελάχιστες, οφείλονται παγίως σε προβλήματα των εταιρειών ή σε απεργίες των (ακόμη δημόσιων) ελεγκτών εναερίου κυκλοφορίας. Το πάρκινγκ είναι επαρκές όπως και η σύνδεση με το μετρό και τον προαστειακό. Η τάξη, η καθαριότητα και η νοικοκυροσύνη εξαιρετική. Το Ελευθέριος Βενιζέλος είναι το μόνο μέρος στην Ελλάδα όπου οι ιθαγενείς μετατρέπονται μαγικά σε νομοταγείς πολίτες και π.χ. περιμένουν να περάσουν οι πεζοί από τις διαβάσεις αντί να τους κυνηγούν και πάνω στο πεζοδρόμιο όπως κάνουν στην Αθήνα (ιδιαίτερα τα μηχανάκια). Η επένδυση αποτελούσε μέρος συνολικού σχεδίου που απασχολεί χιλιάδες εργαζόμενους σε παράλληλες εμπορικές δραστηριότητες. Οι εγκαταστάσεις του εμπορευματικού σταθμού είναι σύγχρονες σε αντίθεση με τις συνθήκες Ουγκάντας που επικρατούσαν στο Ελληνικό. Εκεί για παράδειγμα μια μεταφορική εταιρεία, ελλείψει χώρου γραφείων, στεγαζόταν σε ένα παλαιό βαν VW ενώ ποτέ δεν αφήναμε εμπορεύματα εξαγωγής να διανυκτερεύσουν γιατί δεν τα έβρισκε όλα το ξημέρωμα. Το νέο αεροδρόμιο δεν είναι τέλειο. Θα έπρεπε πολύ περισσότερες πτήσεις να εξυπηρετούνται με φυσούνες. Ο σχεδιασμός του θα μπορούσε να είναι φιλικότερος προς τον επιβάτη. Ο διάδρομος που ενώνει το πάρκινγκ με το κτίριο του αεροσταθμού δεν κλιματίζεται ενώ το ίδιο το πάρκινγκ θα έπρεπε να ήταν στεγασμένο ή να είχε πολύ περισσότερα δέντρα. Το ίδιο το κτίριο είναι αρχιτεκτονικά κακό, χάσαμε δηλαδή την ευκαιρία να φτιάξουμε ένα τοπόσημο (landmark). Παρ’ όλα αυτά είναι ασύγκριτα καλύτερο από το χαλικουταριό του Ελληνικού. Το οποίο χαρακτηρίζει και σήμερα την πλειονότητα των οργανισμών του δημοσίου στη χώρα μας.
Το στοίχημα είναι εάν μπορούμε να μεταβούμε, ως χώρα, από το Ελληνικό στο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η εμπειρία του τελευταίου έχει δείξει ότι, υπό τις κατάλληλες συνθήκες, οι πολίτες συμμορφώνονται με τους κανόνες. Η έκβαση θα εξαρτηθεί τελικά από τις άθλιες, πελατειακές, κομματικές συντεχνίες που σαμποτάρουν συστηματικά κάθε προσπάθεια προόδου.
