Δικαίωμα στην αξιοπρέπεια ή στην επιδίωξη αυτής;

Χθες βρέθηκα στα γραφεία της Εμπορική Τράπεζας επί της Πλατείας Κλαυθμώνος την ίδια στιγμή με τους διαμαρτυρόμενους συμβασιούχους που θα εθίγοντο από την τροπολογία που ο ανεκδιήγητος Υπουργός Ρουπακιώτης αποκάλεσε «τερατούργημα» (στην προκειμένη περίπτωση ισχύει το “speak for yourself”). Το δικό μου γραφείο βρίσκεται στην άλλη πλευρά της πλατείας αλλά πλέον προστατεύεται ηχητικά από το, αισθητικής χιτλερικού μπούνκερ, κτήριο του ΤΣΜΕΔΕ με αποτέλεσμα να είχα καιρό να απολαύσω τη δωρεάν μουσική. Δεν ίσχυε ωστόσο το ίδιο για τους ταλαίπωρους, σκληρά εργαζόμενους, υπαλλήλους της Εμπορικής αφού η ένταση στην οποία έπαιζε το επαναστατικό ρεπερτόριο των συμβασιούχων ήταν τέτοια που δυσκολευόμασταν να μιλήσουμε. Μετά το πέρας της ουβερτούρας το μικρόφωνο έλαβε κάποιος συνδικαλιστής ο οποίος αναφέρθηκε στο «δικαίωμα στη δουλειά» και στο «δικαίωμα στην αξιοπρέπεια». Με αφορμή αυτά τα λόγια σκέφθηκα πρώτον ότι το εν λόγω δικαίωμα, όπως του εννοούσε εν προκειμένω ο ποιητής, χρηματοδοτείται από τους φόρους των εργαζομένων Ελλήνων οι οποίοι δεν απολαμβάνουν την μονιμότητα ή την προσδοκία μονιμοποίησης στην περίπτωση των συμβασιούχων. Οι οποίοι απολύονται εντός ολίγων λεπτών από τη στιγμή που θα προκύψει θέμα αδικοπραξίας δηλαδή από τη στιγμή που θα ενταχθούν στην κατηγορία που το δημόσιο αποκαλεί «επίορκους». Η ακόμη και χωρίς να προκύψει τέτοιο θέμα, ακόμη και εάν καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες».

Σκέφθηκα επίσης την τεράστια σημασία που έχει σημειολογικά η σχετική μνεία στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα «επιδίωξης της ευτυχίας» (the pursuit of happiness) και όχι στο «δικαίωμα στην ευτυχία». Ομοίως κάθε κοινωνία πρέπει να εξασφαλίζει πλήρως το δικαίωμα επιδίωξης της αξιοπρέπειας, δηλαδή κανόνες που να ισχύουν για όλους ανεξαιρέτως (το ευστόχως αποκαλούμενο level playing field) και συνθήκες που ανταμείβουν την προκοπή. Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια όπως το θέτουν οι δημόσιοι υπάλληλοι τσαλακώνει το αντίστοιχο δικαίωμα των υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα και των ανέργων οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως πολίτες δεύτερης (αν όχι τρίτης) κατηγορίας από τους «αριστερούς» κυρίους Μανιτάκη & Ρουπακιώτη αλλά και από τον μη αριστερό κύριο Βρούτση ο οποίος αποπειράθηκε νύχτα να πετσοκόψει της συντάξεις του ΟΑΕΕ παρά το γεγονός ότι η κρατική στήριξη ανά συνταξιούχο στον τελευταίο είναι το 1/6 της αντίστοιχης προς το ταμείο του ΟΤΕ!

Η ειρωνεία είναι ότι αυτοί που σήμερα διεκδικούν το “δικαίωμα την αξιοπρέπεια” είναι στην πραγματικότητα οι πρώτοι αναξιοπρεπείς αφού απολαμβάνουν απαράδεκτα προνόμια σε σχέση με τα υποζύγια που καταστρέφονται από την φορολογία ώστε να τους μισθοδοτούν.