Μια απο τις πολύ αγαπημένες μου ιστορίες (θα λέγαμε "παραβολές") ζεν είναι αυτή που θέλει έναν σκορπιό και έναν βάτραχο να βρίσκονται παγιδευμένοι σε νησίδα στο μέσον ενός φουσκωμένου ποταμού. Τα νερά ανέβαιναν συνεχώς με βέβαιο αποτέλεσμα τον πνιγμό του σκορπιού. Ο σκορπιός ζήτησε τότε από τον βάτραχο να τον μεταφέρει στην πλάτη του μέχρι την απέναντι όχθη για να σωθεί. Ο βάτραχος του είπε ότι φοβάται ότι θα τον δαγκώσει και ο σκορπιός του απάντησε ότι κάτι τέτοιο θα ήταν βλακώδες από μέρους του δεδομένου ότι εάν το έκανε θα πνίγονταν και ο ίδιος. Ο βάτραχος συμφώνησε, αλλά περίπου στο μέσο της διαδρομής δέχθηκε το θανατηφόρο χτύπημα του σκόρπιου. Όντας στα τελευταία του, τον ρωτά: "τι κατάλαβες; Τώρα θα πνιγείς και εσύ". Και ο σκορπιός του απαντά "Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Είναι στη φύση μου."
Είναι βέβαιο ότι έχει σημειωθεί σοβαρή πρόοδος στην εικόνα της Ελλάδος μεταξύ των εταίρων μας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Η επιτυχία της κυβέρνησης στην υλοποιηση, έστω και την τελευταία στιγμή, των δεσμευσεων μας και, κυρίως, η εμπέδωση της θέσης ότι το κόστος της παραμονής μας στο Ευρώ είναι μικρότερο αυτού της εξόδου άλλαξαν προς το θετικό την σχετική με την Ελλάδα ρητορική. Τι γίνεται όμως με την αξιοπιστία στο εσωτερικό; Εδώ η εικόνα είναι εξόχως απογοητευτική.
Οι νέες, απερίγραπτης αθλιότητας, φορολογικές ρυθμίσεις αυξάνουν την πολυπλοκότητα, εντείνουν την αδικία, ωθούν τους πολίτες στην φοροδιαφυγή και συνθλίβουν μια ακόμη φορά τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης. Αντί για μια απλήκαι ενίαια κλίμακα φορολογίας εισοδήματος, ασχέτως της πηγής του και της ιδιότητας του φορολογούμενου , προκρίθηκε εκ νέου μια φόρμουλα που παραδέχεται την ανικανότητα της διοίκησης και κατανέμει ασσύμετρα τα βάρη με τροπο που μας σπρώχνει βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος των ελαχίστων χρημάτων που μένουν από την δόση για να τονωθεί η οικονομία στην καταβολή κατα μέσο όρο 28.500 ευρώ σε 42000 δημόσιους υπαλλήλους που δικαιούνται εφάπαξ, αντί π.χ. της εξόφλησης των παρόχων του συστήματος υγείας, της επιστροφής ΦΠΑ στις επιχειρήσεις κλπ.
Στο μέτωπο της Παιδείας, παρά τα πολύ καλά νέα από την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, ο νυν Υπουργός δεν μείωσε σημαντικά, ως όφειλε, τον αριθμό των εισακτέων συνεχίζοντας, με δυσβάσταχτο κόστος για τους φορολογουμένους, την δημιουργική απασχόληση χιλιάδων "τούβλων".
Η χαριστική βολή στην αξιοπιστία στο εσωτερικό έρχεται από τη σχεδιαζόμενη τοποθέτηση αποτυχημένων πολιτευτών σε θέσεις κλειδιά δημοσίων επιχειρήσεων και Οργανισμών. Και αυτό από μια κυβέρνηση της οποίας ηγείται ένα κόμμα το οποίο είχε στο παρελθόν το θάρρος να τοποθετήσει τον Π. Βουρλούμη στον ΟΤΕ και τον Τ.Αθανασοπουλο στη ΔΕΗ.
Παρά τα εύσημα των εταίρων μας στη πραγματικότητα δεν έχει υπαρξει μέχρι σήμερα βιώσιμη δημοσιονομική προσαρμογή. Οι άσχετοι με το εισόδημα φόροι ήδη δεν πληρώνονται σε σημαντικό βαθμό ενώ η "προσαρμογή" αναποφευκτα θα τελειώσει όταν στερέψουν οι καταθέσεις των κατόχων ακίνητης περιουσίας και της μεσαίας τάξης. Πραγματική προσαρμογή μπορεί να γίνει μόνο εάν απελευθερωθεί η οικονομία μέσω πραγματικών μεταρρυθμίσεων. Αντ´αυτών βλέπουμε ένα εντελώς αδιόρθωτο και απροσάρμοστο, σχεδόν αυτιστικό, πολιτικό σύστημα.
Μήπως τελικά είναι στη φύση του;
Είναι βέβαιο ότι έχει σημειωθεί σοβαρή πρόοδος στην εικόνα της Ελλάδος μεταξύ των εταίρων μας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε. Η επιτυχία της κυβέρνησης στην υλοποιηση, έστω και την τελευταία στιγμή, των δεσμευσεων μας και, κυρίως, η εμπέδωση της θέσης ότι το κόστος της παραμονής μας στο Ευρώ είναι μικρότερο αυτού της εξόδου άλλαξαν προς το θετικό την σχετική με την Ελλάδα ρητορική. Τι γίνεται όμως με την αξιοπιστία στο εσωτερικό; Εδώ η εικόνα είναι εξόχως απογοητευτική.
Οι νέες, απερίγραπτης αθλιότητας, φορολογικές ρυθμίσεις αυξάνουν την πολυπλοκότητα, εντείνουν την αδικία, ωθούν τους πολίτες στην φοροδιαφυγή και συνθλίβουν μια ακόμη φορά τις όποιες προοπτικές ανάπτυξης. Αντί για μια απλήκαι ενίαια κλίμακα φορολογίας εισοδήματος, ασχέτως της πηγής του και της ιδιότητας του φορολογούμενου , προκρίθηκε εκ νέου μια φόρμουλα που παραδέχεται την ανικανότητα της διοίκησης και κατανέμει ασσύμετρα τα βάρη με τροπο που μας σπρώχνει βαθύτερα στον φαύλο κύκλο της ύφεσης.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος των ελαχίστων χρημάτων που μένουν από την δόση για να τονωθεί η οικονομία στην καταβολή κατα μέσο όρο 28.500 ευρώ σε 42000 δημόσιους υπαλλήλους που δικαιούνται εφάπαξ, αντί π.χ. της εξόφλησης των παρόχων του συστήματος υγείας, της επιστροφής ΦΠΑ στις επιχειρήσεις κλπ.
Στο μέτωπο της Παιδείας, παρά τα πολύ καλά νέα από την εφαρμογή του νόμου Διαμαντοπούλου, ο νυν Υπουργός δεν μείωσε σημαντικά, ως όφειλε, τον αριθμό των εισακτέων συνεχίζοντας, με δυσβάσταχτο κόστος για τους φορολογουμένους, την δημιουργική απασχόληση χιλιάδων "τούβλων".
Η χαριστική βολή στην αξιοπιστία στο εσωτερικό έρχεται από τη σχεδιαζόμενη τοποθέτηση αποτυχημένων πολιτευτών σε θέσεις κλειδιά δημοσίων επιχειρήσεων και Οργανισμών. Και αυτό από μια κυβέρνηση της οποίας ηγείται ένα κόμμα το οποίο είχε στο παρελθόν το θάρρος να τοποθετήσει τον Π. Βουρλούμη στον ΟΤΕ και τον Τ.Αθανασοπουλο στη ΔΕΗ.
Παρά τα εύσημα των εταίρων μας στη πραγματικότητα δεν έχει υπαρξει μέχρι σήμερα βιώσιμη δημοσιονομική προσαρμογή. Οι άσχετοι με το εισόδημα φόροι ήδη δεν πληρώνονται σε σημαντικό βαθμό ενώ η "προσαρμογή" αναποφευκτα θα τελειώσει όταν στερέψουν οι καταθέσεις των κατόχων ακίνητης περιουσίας και της μεσαίας τάξης. Πραγματική προσαρμογή μπορεί να γίνει μόνο εάν απελευθερωθεί η οικονομία μέσω πραγματικών μεταρρυθμίσεων. Αντ´αυτών βλέπουμε ένα εντελώς αδιόρθωτο και απροσάρμοστο, σχεδόν αυτιστικό, πολιτικό σύστημα.
Μήπως τελικά είναι στη φύση του;
No comments:
Post a Comment