Ελλάς έθνος εγκληματιών (σε ποσοστό 52,76%)

“Σε σημερινή του ανακοίνωση [το ΣΔΟΕ] επισημαίνει ότι στο πλαίσιο αυτό και για το χρονικό διάστημα από 10/8/2012 – 13/8/2012 πραγματοποιήθηκαν 707 έλεγχοι, κατά τους οποίους βρέθηκαν 373 παραβάτες και διαπιστώθηκαν 1631 παραβάσεις. Δηλαδή το μέσο ποσοστό παραβατικότητας διαμορφώθηκε στο 52,76%. Τα υψηλότερα ποσοστά παραβατικότητας σημειώθηκαν σε περιοχές όπως στην Λευκάδα όπου το ποσοστό στους συγκεκριμένους ελέγχους έφθασε το 100% (σε έξι ελέγχους), στην Βόρεια και Κεντρική Εύβοια με ποσοστό 86,3% (σε 22 ελέγχους), στη Ρόδο με 82% (σε 39 ελέγχους), στην Πάρο-Αντίπαρο με 80% (σε 26 ελέγχους) και στην Ζάκυνθο με 75% (σε 4 ελέγχους).” Καθημερινή 15.08.2012.

Διαβάζοντας τα παραπάνω έρχεται αμέσως στο νου η λαϊκή ρήση “ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε”. Κατ’ αρχήν τα συγκεκριμένα ποσοστά στοιχειοθετούν εξαιρετικά κακή επίδοση των ελεγκτικών μηχανισμών. Για παράδειγμα θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το 52,70% των πιλότων να αναχωρούν από το Ελ.Βενιζέλος τύφλα στο μεθύσι; Ταυτόχρονα είναι ενδεικτικά συστημικού προβλήματος για το οποίο στο σύνολο της ευθύνης φέρει αποκλειστικά το Υπουργείο Οικονομικών και οι πολιτικές του ηγεσίες κατά τα τελευταία τριάντα χρόνια.

Κατ’ αρχήν το ίδιο το φορολογικό σύστημα καθιστά εξαιρετικά δύσκολη τη συμμόρφωση αφού είναι αδιανόητα τυπολατρικό αλλά και άδικο. Σε μία μεσαία εταιρεία είναι αδύνατον το ΣΔΟΕ να μην βρει τίποτε ενώ συχνά οι “παραβάσεις” δεν σημαίνουν ότι η εταιρεία φοροδιέφυγε (μπορεί να έχει καθυστερήσει να τυπώσει θεωρημένα ισοζύγια, να μην έχει θεωρήσει το δελτίο συντήρησης του φορολογικού μηχανισμού, να μην έχει βάλει ώρα αναχώρησης ή αριθμό αυτοκινήτου σε ένα δελτίο κλπ). Το γεγονός ότι η φορολογία δεν συνδέεται πλέον με το εισόδημα (φόρος ακίνητης περιουσίας, τέλη επιτηδεύματος κλπ) το οποίο ενίοτε ξεπερνά, το ότι σε πολλές περιπτώσεις οι “παρακρατούμενοι φόροι” (π.χ. ΦΠΑ) αποδίδονται πολλούς μήνες πριν εισπραχθούν από τις εταιρείες (εάν τελικώς εισπραχθούν) αλλά και η πλήρης απορρόφηση της ρευστότητας από το κράτος (που εισπράττει μεν αλλά δεν πληρώνει κανέναν πλην τους σε σημαντικό βαθμό αργόσχολους υπαλλήλους του) καθιστούν την “παραβατικότητα” ανάγκη και όχι επιλογή.

Ταυτόχρονα το ΣΔΟΕ, κατά το παρελθόν τουλάχιστον, βασικό στόχο είχε την είσπραξη χαρτζηλικιού (και συχνά κάτι περισσότερο από χαρτζηλίκι) από τους ελεγκτές που τοποθετούντο εκεί με πολιτική παρέμβαση “για να κάνουν την καλή”. Εξ ου και η παρουσία οδηγών τρόλεϊ και τραυματιοφορέων στις τάξεις των αδιάφθορων (η σωστότερα των ντιπ διεφθαρμένων). Παρενθετικώς η παύση του εισαγγελέα Διώτη από την ηγεσία του ΣΔΟΕ και η τοποθέτηση εφοριακού-πολιτικού φίλου είναι εξόχως λυπηρή. Θυμηθείτε τον βίο και πολιτεία του Αδάμ –call me «Μάκη»- Ρεγκούζα. Η εγγενής διαφθορά τρέφει την φοροδιαφυγή διότι απλώς την καθιστά συμφέρουσα. Όταν ένα εποχιακό κατάστημα κλέψει 10.000 ευρώ και καθαρίσει δίνοντας ένα χιλιάρικο στους αδιάφθορους τότε προφανώς θα επιδοθεί στο σπορ. Το γεγονός ότι η υπηρεσία έκανε τον ιλιγγιώδη αριθμό των τεσσάρων (4) ελέγχων στη Ζάκυνθο και των έξι (6) στη Λευκάδα καθιστά την πιθανότητα να χρειαστεί το χιλιάρικο τόσο μικρή ώστε η φοροδιαφυγή (όσο κατακριτέα και εάν είναι - sed lex dura lex) να καθίσταται απολύτως ορθολογική επιλογή ενός homo economicus.

Εάν βεβαίως ο homo economicus βρισκόταν στον ΣΔΟΕ δεν θα ασχολείτο με τον ταβερνιάρη στην Ζάκυνθο και των ενοικιαστή ομπρελλών παραλίας στην Λευκάδα αλλά με τους κ.κ. Αναστασιάδη, Μαντέλη, Τσουκάτο και τους περίπου χίλιους φακέλλους μικρών και μεγάλων Τσοχατζόπουλων που είχε στα χέρια του ο κος Διώτης. Στις σοβαρές χώρες το serious fraud office κυνηγάει τις υποθέσεις όπου η σχέση ελεγκτικού κόστους/ωφέλειας είναι θετική. Αλλά βλέπετε στη χώρα μας η φοροδιαφυγή των πολιτικών προσώπων και των φίλων τους δεν θεωρείται τέτοια και κανείς δεν ασχολείται με αυτήν.