Αγάντα μία - γλυκά.

Με αφορμή πρόσφατη δήλωση συμπαθούς πολιτικού της πλειοψηφίας, του τύπου «τώρα που τελείωσαν οι διακοπές, σηκώνουμε τα μανίκια και δίνουμε τα πάντα χωρίς ηττοπάθεια» και χωρίς να σταθώ ιδιαίτερα στο ότι υπό τις παρούσες συνθήκες το γεγονός ότι η κυβέρνηση πήγε διακοπές μόνο αναισθησία δείχνει,  μοιράζομαι μαζί σας δύο ιστορίες.

Προ πολλών δεκαετιών ένας πλωτάρχης του Πολεμικού (Βασιλικού τότε) Ναυτικού, του μόνου ενδόξου όπλου μας που δεν έχει υποστείλει ποτέ τη σημαία,  υπηρετούσε ως κυβερνήτης αποβατικού. Σε μία άσκηση έπρεπε το εν λόγω σκάφος να πραγματοποιήσει τον σκοπό για τον οποίο ναυπηγήθηκε, δηλαδή να βγει στην άμμο και να κατεβάσει φαντάρους και οχήματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις το αποβατικό κατευθύνεται προς την ακτή και λίγο πριν φθάσει ρίχνει την άγκυρα ώστε κατ’ αρχήν να μπορεί να ελέγξει καλύτερα την ταχύτητά του κατά την προσέγγιση και στη συνέχεια να «κρατάει» την πρύμνη του.  Ο,  γνωστός για τις περιορισμένες ικανότητές του, κυβερνήτης υπολόγισε λάθος και έδωσε εντολή να πέσει η άγκυρα τουλάχιστον ένα μίλι ενωρίτερα από το σημείο όπου έπρεπε.  Αποτέλεσμα ήταν να ξετυλιχθεί το σύνολο της καδένας και λόγω των τεράστιων δυνάμεων να αποκολληθεί ο εργάτης μαζί με ένα καλό κομμάτι της πρύμνης. Ο απίστευτος πλωτάρχης της ιστορίας μας δεν κατάλαβε τίποτε από τη γέφυρα όπου βρισκόταν και λίγο αργότερα δίνει εντολή μέσω της ενδοσυνεννόησης σε ότι είχε μείνει από την πρύμνη «Αγάντα (κράτα) μία – γλυκά!».

Σε παρόμοια  περίπτωση ανικανότητας οι χειρούργοι του ΝΙΜΙΤΣ κυκλοφορούσαν το ακόλουθο ανέκδοτο για συνάδελφό τους. Εγχείριζε λέει ο συνάδελφος και ο ασθενής απεβίωσε κατά την διάρκεια της επέμβασης. Ανεβαίνει ο ασθενής στον Άγιο Πέτρο σκασμένος στα γέλια. Τέκνον μου το λέει ο Άγιος Πέτρος εσύ λέει μόλις πέθανες. Γιατί γελάς; Να λέει ο εκλιπών. Εγώ έχω πεθάνει ένα τέταρτο και αυτός ο [.....] με ράβει ακόμη.

Αφιερωμένες στο κυβερνητικό επιτελείο που αναζητά «αφήγηση» για τη ΔΕΘ.  

Παράλογη η αύξηση του ΦΠΑ στην εστίαση

AΠOΨH : Nα βελτιωθούν ή να κλείσουν*

Η αύξηση, υπό το κράτος του πανικού, του ΦΠΑ στην εστίαση στο πρωτοφανές 23%, μόνο σαν παραδοχή παταγώδους αποτυχίας του οικονομικού επιτελείου μπορεί να εκληφθεί.

Ορισμένοι σωστά θα αντιτείνουν ότι η φοροδιαφυγή ενδημεί στον συγκεκριμένο κλάδο, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Όμως κυριαρχούν και οι, επίσης αφορολόγητες, «αμοιβές» των ουκ ολίγων διεφθαρμένων κρατικών λειτουργών που αδειοδοτούν ή ελέγχουν τα «καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος» αλλά και οι παραλόγου ύψους νόμιμες επιβαρύνσεις όπως δημοτικά τέλη (2%-5% επί τζίρου), νυκτερινό ένσημο, δικαιώματα μουσικής κλπ. Στην προκειμένη περίπτωση οι εστιάτορες έχουν απόλυτο δίκιο που αγανακτούν.

Είναι βέβαιο ότι οι ίδιοι δεν είναι άμοιροι ευθυνών, αφού πολλοί εξ αυτών παρέχουν κακές και υπερτιμημένες υπηρεσίες, κυρίως στους τουριστικούς προορισμούς. Αυτό το φαινόμενο όμως σταδιακά περιορίζεται, αφού τουλάχιστον ο χτυπημένος από την κρίση Έλληνας πελάτης, δύσκολα ανέχεται πλέον τέτοιες πρακτικές.

Δυστυχώς, η άλογη αύξηση του ΦΠΑ θα βαρύνει από τη μία πλευρά μόνο τους συνεπείς εστιάτορες και από την άλλη κυρίως τους καταναλωτές με χαμηλό εισόδημα, προσφέροντας ταυτόχρονα στους ασυνεπείς ένα σημαντικό πλην άδικο πλεονέκτημα. Πέραν της προαγωγής του αθέμιτου ανταγωνισμού και της διαφθοράς, είναι αμφίβολο εάν η αύξηση θα αποδώσει εισπρακτικά, αφού στην πράξη δεν γίνονται ουσιαστικοί έλεγχοι. Το κλειδί είναι ακριβώς η πραγματοποίηση συστηματικών και αδιάβλητων ελέγχων σε όλα τα επίπεδα: φορολογικό, εργασιακό, υγιεινής κλπ. με στόχο όμως πρώτα τη συμμόρφωση και δευτερευόντως τα έσοδα.

Τα λοιπά μπορούν σήμερα ευχερώς να αφεθούν στον καταναλωτή, ο οποίος, όντας πλέον πολύ απαιτητικός και προσεκτικός, θέτει τους κακούς εστιάτορες προ του διλήμματος να βελτιωθούν ή να κλείσουν.

Το δε υπουργείο Οικονομικών θα πρέπει επιτέλους να ασχοληθεί με την περιστολή της διαφθοράς και της κρατικής σπατάλης αντί να καταδικάζει σε θάνατο δι’ ασφυξίας έναν ολόκληρο κλάδο. Γιατί το μόνο που θα πετύχει είναι να σπρώξει τη χώρα ακόμη βαθύτερα στην ύφεση, περιορίζοντας τελικά τα δημόσια έσοδα σε όρους καθαρής παρούσας αξίας.

*Φιλοξενήθηκε στην Καθημερινή του Σαββάτου 20.8.2011 http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_20/08/2011_453189

O Ηλίας Μόσιαλος πρωταγωνιστεί στο remake του Οther People’s Money παραγκωνίζοντας τον Ντάνι Ντε Βίτο.

Χθες παρουσιάστηκε το σενάριο του remake της επιτυχημένης ταινίας «Με τα λεφτά των άλλων» το οποίο διαδραματίζεται στην Ελλάδα με επίκεντρο την κρατική ραδιοφωνία και τηλεόραση.  Ο πρωταγωνιστής Ηλίας Μόσιαλος (παίζει τον εαυτό του) σκαρφίζεται, στα πρότυπα του συμπαθούς Ιταλοαμερικανού ηθοποιού, διάφορα ευφάνταστα κόλπα, πάντα με τα δικά μας λεφτά.  Έτσι προχωρεί σε ανακατατάξεις, αναδιαρθρώσεις, αξιοποίηση ακινήτων και επενδύσεις τα οποία βεβαίως θα ήταν θαυμάσια εάν επρόκειτο π.χ. για ένα ιδιωτικό κανάλι και ο πρωταγωνιστής μας «έπαιζε» τα χρήματα των μετόχων και όχι, όπως θα έλεγε η Αλέκα -η οποία παρενθετικώς εδώ παίζει έναν μικρό πλην λίαν προβλέψιμο και υστερικό ρόλο- «του λαού». Έτσι ο συμπαθής, πλην πανούργος, πρωταγωνιστής μας δεν ασχολείται καθόλου με το λεγόμενο «πάπλωμα». Κάνει όσα θαυμάσια κάνει στο όνομα του λαού χωρίς να έχει κατ’αρχήν ρωτήσει τον λαό εάν θέλει να πληρώνει 50 ευρώ ετησίως (και πολύ περισσότερα εμμέσως) for the privilege (σ.τ.σ. πρωταγωνιστής μας είναι Αγγλοσπουδασμένος παραβλέπει όμως ότι στην Αγγλία το BBC το πληρώνει μόνο όποιος το βλέπει). Και επειδή όπως επίσης λεν οι Αγγλοσάξωνες «ο διάβολος είναι στις λεπτομέρειες», το ετήσιο υποχρεωτικό χαράτσι της ΕΡΤ πλην των καταναλωτών (που το πληρώνουν και στο εξοχικό) το καταβάλλουν και όλες οι επιχειρήσεις για κάθε μετρητή ΔΕΗ παρά το ότι οι περισσότερες εξ αυτών δεν έχουν τηλεόραση [η ημετέρα μετριότης πληρώνει ετησίως 600 ευρώ στην  ΕΡΤ χωρίς να έχει τηλεόραση προκειμένου να παίζει ο κύριος Μόσιαλος]. Οι εταιρείες προσθέτουν το σχετικό ποσό (μαζί με τα άλλα δεκάδες χαράτσια υπέρ διαφόρων τρίτων) στην τιμή και τελικώς το μάρμαρο πληρώνει, για μια ακόμη φορά, ο καταναλωτής.  Είναι μια από τις ελάχιστες φορές που το εναλλακτικό σενάριο του γραφικού κύριου Καρατζαφέρη είναι πολύ καλύτερο (και ελπίζω να επικρατήσει ως happy end). Ο λίαν ευλύγιστος (παρά το μέγεθός του) αυτός σεναριογράφος προτείνει την ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ και την κατάργηση των play money του κυρίου Μόσιαλου δηλαδή του υποχρεωτικού χαρατσιού μέσω της ΔΕΗ. Εν προκειμένω η ιδιωτική πρωτοβουλία παρέχει, με πόρους που προέρχονται κυρίως από την ιδιωτική διαφήμιση, πρόγραμμα για κάθε γούστο. Από το απερίγραπτο δελτίο ειδήσεων του  Star έως το πολιτισμένο του ΣΚΑΙ και τα τηλεκαφενεία Αντέννα & Μέγκα. Η ιδιωτικοποίηση της ΕΡΤ (με μόνη υποχρέωση τη διατήρηση του πολύτιμου αρχείου της) θα απελευθερώσει σχεδόν μισό δις ευρώ στην οικονομία με ευεργετικές επιδράσεις. Ακόμη και το πλήρες κλείσιμο με την εκποίηση των περιουσιακών της στοιχείων είναι προτιμότερο. Και αυτό το πιστεύω όντας ταυτόχρονα φανατικός ακροατής του τρίτου προγράμματος στο ραδιόφωνο. Αλλά και η, έχουσα τη συνείδηση αριστερά και την τσέπη δεξιά, «Ελληνοφρένεια» μου λείπει πολύ. Δεν την πλήρωσα όμως ποτέ με το στανιό.

Η Παναγιά βοήθα

Παραθέτω αποσπάσματα από τις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών της 15ης Αυγούστου.

Ο Καρατζαφέρης ξεπέρασε και τον ακρο-λαϊκιστή εαυτό του λέγοντας ότι  «Η Υπέρμαχος Στρατηγός πάντα βοηθούσε το έθνος σε στιγμές κρίσης. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα πρέπει να δεηθούμε για την εκ νέου βοήθειά της, από τη στιγμή που υπάρχει μία πλήρης ανεπάρκεια από τους κυβερνώντες. Η Παναγία να μας βοηθήσει »

O Σαμαράς , ιδιοπαθώς ποιητικός, κινήθηκε κάπου στη μέση:“Η πατρίδα, πράγματι, δοκιμάζεται και δοκιμάζεται σκληρά, αλλά θα τα βγάλει πέρα. Υπό τη σκέπη, υπό τη δύναμη της Παναγιάς”

Ακόμη και ο μάλλον γκιαούρης  (σ.τ.σ. τουρκιστί “’άπιστος”) GAP έκανε την, έστω προσεκτική, αναφορά του χάριν των ψήφων του χριστεπώνυμου ΠΑΣΟΚ:  “Γιορτάζουμε σήμερα την Παναγία, την Κοίμηση της Θεοτόκου (…) Εμπνεόμαστε, αντλούμε δύναμη από την ιστορία και την παράδοσή μας. Και ξέρουμε ότι οι κόποι του Ελληνικού λαού σήμερα πιάνουν τόπο» (το τελευταίο δεν μας είπε πως το ξέρει).

Προσωπικώς δεν αμφισβητώ το πνευματικό μέγεθος του Θωμά Ακινάτη που έγραψε τον θαυμάσιο ύμνο Panis angelicus fit panis hominum (δηλαδή το αγγελικό ψωμί γίνεται ψωμί των ανθρώπων). Ο μηχανισμός του ανωτέρω μετασχηματισμού όμως δεν έχει μέχρι σήμερα δοκιμαστεί εμπειρικά και ως εκ τούτου η, από πλευράς των πολιτικών αρχηγών, επίκληση της Μεγαλόχαρης με τρομοκρατεί (πλην του Καρατζαφέρη ο οποίος συνεχώς προεκτείνει τα όρια της έννοιας του γραφικού). Εκτός εάν π.χ. η Παναγία, όπως ο υιός της στον γάμο της Κανά, πάρει  τα έσοδα από την πρόσφατη έκδοση εντόκων γραμματίων του δημοσίου (δηλαδή την εκβιαστική απορρόφηση της ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών που σπρώχνει την οικονομία αλλά και τις ίδιες κοντύτερα στον γκρεμό) και τα πολλαπλασιάσει δια της αμώμου χρηματογεννήσεως. Στην αντίθετη περίπτωση αντί της Υπερμάχου Στρατηγού καλύτερα θα ήταν να προχωρούσαν οι περίφημες μεταρρυθμίσεις (δηλ. το ξήλωμα του ελληνικού ημι-σοβιετικού μοντέλου) οι οποίες θα έδιναν αναπτυξιακή ώθηση στην οικονομία και θα μας βοηθούσαν να ανακτήσουμε την αξιοπιστία μας χωρίς την οποία δεν θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε ξένες άμεσες επενδύσεις  που αποτελούν τη μόνη διέξοδο που θεωρητικώς έχουμε σήμερα. 

Ο οδοντίατρος που τα έβαλε με τις αγορές

«...Όσο για την κρίση στη χώρα μας, αλλά και στην Ευρώπη και στον κόσμο, ο καλός αρθρογράφος σας πιστεύει ότι φταίει αυτός ο σοβιετισμός. Εγώ πάλι, χωρίς να παραγνωρίζω τη δημοσιονομική κρίση, πιστεύω ότι η ρίζα βρίσκεται στις ασύδοτες αγορές και στους κερδοσκόπους. Δεν συμφωνώ ούτε με τον σοβιετισμό – κρατισμό ούτε όμως και με τον αγοραίο νεοφιλελευθερισμό. Πιστεύω σε κανόνες που ρυθμίζουν τις αγορές και οργανώνουν την κοινωνία, απελευθερώνοντας δυνάμεις και προσφέροντας δυνατότητες και ευκαιρίες ισότιμα στους πολίτες, διασφαλίζοντας έτσι τη συνοχή….» 

Αυτά απάντησε ο οδοντίατρος και Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης (sic) κύριος Δημήτρης Π. Ρέππας, με αφορμή άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη, σε επιστολή του που φιλοξένησε η Καθημερινή στις 12.08.2011.  Δεν γνωρίζω εάν η οδοντιατρική σχολή παρέχει τις οικονομικές και χρηματοπιστωτικές γνώσεις που απαιτούνται για την κατανόηση της έννοιας και πολύ περισσότερο της λειτουργίας των «αγορών».  Κρίνοντας από το γεγονός ότι ελάχιστοι θα εμπιστεύονταν τα δόντια τους στον κύριο Ρέππα (ή στους κ.κ. Γιακουμάτο και Λαλιώτη), θεωρώ ότι οι πιθανότητες ευθυκρισίας σε ξένο προς την οδοντιατρική γνωστικό αντικείμενο είναι μικρές.

Εάν κατάλαβα καλά ο κύριος Ρέππας θεωρεί ως βασικούς υπεύθυνους για την κρίση τους δανειστές μας που σταμάτησαν να μας δίνουν χρήματα προκειμένου να απασχολούμε αέργους στο Δημόσιο, να δίνουμε συντάξεις πολλαπλάσιες των εισφορών, ακόμη, όπως μάθαμε σήμερα, για να πληρώνονται εγκαίρως οι μίζες των υποβρυχίων! Είναι βέβαιο ότι ζούμε σε μια πρωτόγνωρη αναταραχή των αγορών η οποία έχει τις ρίζες της στην οικονομική γιγάντωση της Κίνας και της Ασίας γενικότερα, στην έλλειψη ενιαίων διεθνών κανόνων που να ρυθμίζουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και στο έλλειμμα πολιτικής τόσο στην Ευρώπη όσο  και στις ΗΠΑ. Η αναταραχή δεν έχει σχέση με τα δομικά προβλήματα και τις αγκυλώσες της όντως ημι-σοβιετικού τύπου ελληνικής οικονομίας ούτε με το γεγονός ότι μετά την είσοδο στο Ευρώ και όσο διαρκούσαν τα «καλά χρόνια» οι έμπλεοι ρευστότητας δανειστές μας δεν πολυστεναχωριόντουσαν (και ενδεχομένως σωστά αφού τουλάχιστον μέχρι στιγμής πληρώνονται).

Κατά τα φαινόμενα ο κύριος Ρέππας όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το ότι την συντριπτική ευθύνη για την κατάντια μας, φέρει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και όχι οι «αγορές». Φοβάμαι ότι μπορεί «να μην παραγνωρίζει την δημοσιονομική κρίση» (παραγνωρίζεται άραγε;) παραγνωρίζει όμως τη δική του καίρια συνδρομή σε αυτήν με το συστηματικό «ξήλωμα» της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης του Τάσου Γιαννίτση.  Το τραγικό είναι το ότι βρίσκεται σήμερα σε μία θέση κλειδί απ'όπου καλείται να προωθήσει κρίσιμες για την επιβίωση της χώρας μεταρρυθμίσεις στις οποίες  προφανώς δεν πιστεύει.

Νόμος as you like it

And for mine too: when law can do no right,

Let it be lawful that law bar no wrong:

Law cannot give my child his kingdom here,

For he that holds his kingdom holds the law;

Therefore, since law itself is perfect wrong,

How can the law forbid my tongue to curse?

Shakespeare, King John, 3.1.190

Ο unlikely υφΥπουργός Οικονομικών κος Οικονόμου δήλωσε ότι ο πρόσφατος (ανόητος) νόμος που προβλέπει την αυτόφωρη διαδικασία για όσους χρωστούν άνω των 5.000 ευρώ στο Δημόσιο (το οποίο παρεπιπτώντως χρωστά σε χιλιάδες φορολογούμενους και προμηθευτές περισσότερα) δεν πρόκειται να εφαρμοστεί.  Συγκεκριμένα είπε «Δεν πρόκειται να πάνε στο αυτόφωρο όσοι οφείλουν στην Εφορία 5.000 και 10.000 ευρώ. Εμείς θα κυνηγήσουμε όσους οφείλουν από 150.000 ευρώ και πάνω. Αυτή είναι η δέσμευσή μας».

Με αυτά τα δεδομένα και λαμβάνοντας υπ’όψιν ότι το νομοσχέδιο ήταν του Υπουργείου Οικονομικών του οποίου μάλιστα προϊσταται πλέον διαπρεπής νομικός, αναρωτιέται κανείς γιατί δεν υιοθετήθηκαν ex ante οι «δεσμεύσεις» του κυρίου Οικονόμου.  Ο οποίος, ως βουλευτής, πρέπει να αντιλαμβάνεται ότι «νόμος δεν είναι άποψη, ή έστω η δέσμευση, του Οικονόμου» αλλά αυτό που ψήφισε ο ίδιος και οι συνάδελφοί του.

Όπως και να έχει το πράγμα κατά τα φαινόμενα ο νόμος στην Ελλάδα είναι όπως αρέσει στον καθένα. Κρίνοντας δε από την πράξη βλέπω κανένα κακομοίρη Γιάννη Αγιάννη που χρωστά 5.001 ευρώ να σέρνεται σιδηροδέσμιος στη φυλακή και μεγαλο-οφειλέτες όπως π.χ. τον κύριο Κουρή να κουνάει το πούρο του στον κύριο Οικονόμου από το απέναντι τραπέζι.

ΥΓ: Είχα προτείνει στον προκάτοχο του κυρίου Οικονόμου να εφαρμόσει κατ' αναλογία το αυτόφωρο και για τους Διευθυντές των ΔΟΥ που δεν επιστρέφουν τα οφειλόμενα από ΦΠΑ στις εταιρείες, ο οποίος απλώς κοκκίνησε (τουλάχιστον κάποιοι ντρέπονται ακόμη)