Κλεπτοκρατία - Λογική, σημειώσατε “1

To “BHMA” έγραφε στις 6.8.10: «Οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς είχαν πληροφορηθεί τι ζητούσαν τα κατώτερα στελέχη της τρόικας όλη την εβδομάδα και αποφάσισαν να λάβουν τα μέτρα τους. Χάραξαν τη «γραμμή άμυνας», τα επιχειρήματα με τα οποία θα απέκρουαν ενδεχόμενο αίτημα [της τρόικας για απολύσεις]. Η ελληνική πλευρά ανέφερε ότι σε συνθήκες ύφεσης, όταν ήδη καταγράφεται αύξηση της ανεργίας από τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα επιδεινώσουν το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας. Φάνηκε ωστόσο, ήδη από την πρώτη εβδομάδα, ότι οι ελεγκτές δεν είχαν πειστεί. Το αρχικό επιχείρημα, παρ' ότι στέρεο, στάθηκε ανεπαρκές.”

Αλήθεια πόσο “στέρεο” είναι το επιχείρημα;  Οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι μια διαδικασία προσαρμογής χωρίς την οποία τα πράγματα θα ήταν κατά πολύ χειρότερα. Π.χ. εάν ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούσε να απολύσει (σήμερα είναι απλώς δύσκολο και ακριβό) οι εταιρείες θα βούλιαζαν αύτανδρες και θα χάνονταν τελικώς τριάντα φορές περισσότερες θέσεις εργασίας.  Αντίστοιχα η διατήρηση στο Δημόσιο δεκάδων,  ίσων εκατοντάδων, χιλιάδων αμειβομένων ανέργων (με την έννοια ότι δεν παράγουν έργο) δημιουργεί τεράστια ελλείμματα με δραματικές επιπτώσεις στο σύνολο του πληθυσμού. Η διατήρηση των αχρήστων, μη παραγωγικών και υποπασχολούμενων κατά το πλείστον κομματικά διορισμένων δημοσίων υπαλλήλων δημιουργεί επίσης τεράστια πίεση στην ρευστότητα της πραγματικής οικονομίας αφού η κυβέρνηση, συνήθως εκβιαστικά, αναγκάζει τις τράπεζες να χρηματοδοτούν τις χοάνες-ΔΕΚΟ. 

Η διατήρηση υπεράριθμων υπαλλήλων τόσο στην κεντρική κυβέρνηση όσο και στις ΔΕΚΟ; στους ΟΤΑ δημιουργεί σοβαρά προσκόμματα στην ανάπτυξη και αποτελεί τη βάση της διαφθοράς και του “τοξικού” για τις επιχειρήσεις κράτους. Η λύση που προέκρινε η κυβέρνηση, αυτή δηλαδή της συνταξιοδότησης, δεν αλλάζει κάτι πέρα από τον λογαριασμό από τον οποίο θα εκταμιεύεται το αντίστοιχο κόστος.  Το ζητούμενο όμως τελικώς είναι η μείωση του κόστους και η προσαρμογή στην πραγματικότητα. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να δανείζονται επ’ αόριστον για να καλύπτουν ζημιές με αποτέλεσμα να προσαρμόζονται κατ’ ανάγκην στις εκάστοτε συνθήκες . Εάν η προστιθέμενη αξία που παράγουν είναι συστηματικά μικρότερη από τα κόστη τους  τότε κλείνουν. Αυτό πρέπει να ισχύει και σε όλες τις ΔΕΚΟ τους, σε σοβαρό βαθμό αργόσχολους πλην καλοπληρωμένους, υπαλλήλους των οποίων πρακτικά κουβαλούν στην πλάτη οι σκληρά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. 

Το επιχείρημα περί ύφεσης θα ήταν στέρεο εάν οι “διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς” ζητούσαν από την τριμερή να απολυθούν όλοι οι υπεράριθμοι στις ΔΕΚΟ & στις αμαρτωλές εταιρείες των ΟΤΑ και να κλείσουν όλες οι εκατοντάδες περιττές δημόσιες υπηρεσίες με ταυτόχρονη απομάκρυνση των υπηρετούντων σε αυτές προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία.  Τότε δεν θα χρειαζόταν να περικοπούν οι συντάξεις των πάντων, πλην των μη ανταποδοτικών συντάξεων που εξασφάλισαν από καιρού εις καιρόν διάφορες συντεχνίες και των χιλιάδων μαϊμού αναπηρικών συντάξεων. Τότε η αποκατάσταση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και μόνο θα έσωζε πολλές χιλιάδες, κατά τα άλλα βιώσιμες, θέσεις στον ιδιωτικό τομέα. Θέσεις στις οποίες οι εργαζόμενοι είχαν προσληφθεί με την αξία τους και όχι συνεπεία πελατειακής συναλλαγής, θέσεις στις οποίες εργάζονταν σκληρά. Το επιχείρημα να διατηρηθεί εν ζωή ένα παράσιτο προκειμένου να απαλυνθούν οι συνέπειες της ύφεσης, ενός φαινομένου που οφείλεται στο ίδιο το παράσιτο, δεν αντέχει στη λογική.