Να σε κάψω Γιάννη να σ'αλείψω λάδι

Το να αναρωτιούνται τα οικονομικά Υπουργεία ως προς το τί πρέπει να κάνουν για την ανάπτυξη και στήριξη των επιχειρήσεων, κυρίως των μικρών και των μεσαίων, είναι μάλλον αστείο. Είναι σαν δύο γονείς που σαπίζουν καθημερινά το παιδί τους στο ξύλο και όταν αυτό, όπως άλλωστε θα ήταν αναμενόμενο, παρουσιάσει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, αναζητούν λύση ρωτώντας τους φίλους τους εάν ξέρουν κανένα καλό ψυχολόγο. ‘Οπως και στην παροιμία του τίτλου, το οικονομικό επιτελείο έχει κάνει τα πάντα για να καταστρέψει τα λίγα δυναμικά κύτταρα της ελληνικής οικονομίας. Όλοι αντιλαμβανόμαστε την κρισιμότητα της κατάστασης αλλά και το γεγονός ότι με τον έναν ή το άλλο τρόπο η ύφεση θα ήταν αναπόφευκτη. Θα αντιμετωπίζαμε στωικά τον γολγοθά της ύφεσης εάν αυτή ήταν αποτέλεσμα βαθειών τομών εξυγίανσης όπως π.χ. μαζικές απολύσεις των υπεράριθμων υπαλλήλων στην κεντρική κυβέρνηση, στους ΟΤΑ και στις ΔΕΚΟ και σημαντική περιστολή των περιττών κρατικών δαπανών, κυρίως σε νοσοκομεία, ΟΤΑ, στην ανώτατη εκπαίδευση (αντί να τα κλείσουν, ανέστησαν τα άχρηστα ΤΕΙ ως κέντρα δημιουργικής απασχόλησης χιλιάδων τούβλων που δεν έπιασαν ούτε τη βάση του "10") κ.τ.λ.. Οι πάντες πιστεύω ότι θα έβαζαν “πλάτη” εάν έβλεπαν σοβαρές κινήσεις για τη σύλληψη των φοροφυγάδων αντί κούφιων επικοινωνιακών τρυκ με ταυτόχρονη εκδορά των μη φοροφυγάδων, των χαμηλών εισοδημάτων (μέσω του ΦΠΑ) και των κατεχόντων ακίνητη περιουσία ασχέτως του εισοδήματός τους. Σήμερα η άφρωνα αυτή οικονομική πολιτική έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφεση  διατηρώντας πάση θυσία, έστω και με κάποιες γραμμικές περικοπές, τον κρατικό οικονομικό καρκίνο που σκοτώνει τη χώρα. Μια γραμμική μείωση 10% ή ακόμη και 20% στις μέσες αποδοχές του ΗΣΑΠ (>70.000 ευρώ ετησίως) ή στους 2.500 υπεράριθμους χασομέρηδες του ΟΣΕ δεν είναι λύση. Είναι μια παρανοϊκή χημειοθεραπεία που σκοτώνει τα υγιή κύτταρα για να διατηρήσει εν ζωή, έστω και ελαφρώς μειωμένα, τα καρκινικά. Το οικονομικό επιτελείο θυμίζει πανεπιστημιακό εργαστήριο οικονομικής πολιτικής όπου οι ευφυείς πλην άπειροι φοιτητές που το στελεχώνουν δοκιμάζουν διάφορες “συνταγές”. Δεδομένου δε ότι μέχρι τώρα καμία σχεδόν από αυτές δεν έχει πετύχει (βλ. το φιάσκο της αύξησης των φόρων που σκότωσαν την οικονομία χωρίς να αποφέρουν ουσιαστικά έσοδα) η αναζήτηση των αιτίων και αιτιών της αποτυχίας παρουσιάζει πολύ μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι το όλο εγχείρημα δεν πρόκειται για άσκηση επί χάρτου αλλά για πόλεμο  με πραγματικά πυρά και χιλιάδες θύματα.  Όπως ο γάιδαρος του Χότζα που απάνω που έμαθε να μην τρώει του πέθανε. Όσο δε συμβαίνουν αυτά στο χαλιφάτο του Γιουνανιστάν η κυβέρνηση ανεβαίνει στην κόστους εκατομμυρίων ευρώ ζωοπανήγυρη της ΔΕΘ και προκυρήσσει διαγωνισμό για σποτάκια εναντίων της φοροδιαφυγής χωρίς ίσως να αντιλαμβάνεται για την ώθηση που δίνει έτσι στις S&M παραγωγές (σ.τ.σ. σποτάκια σαδομαζοχιστικού χαρακτήρα) αλλά και στην φαρσοκωμωδία. Είμαστε έτσι η μόνη χώρα στην οποία το Υπουργείο Οικονομικών στηρίζει, άθελά του έστω, την τέχνη.

Περί (της υποχρεωτικής δημοσίευσης των) ισολογισμών (στον Τύπο)

Προς τιμήν της, η «Καθημερινή» επανήλθε, στις 14.8, στο ζήτημα της δημοσίευσης των ισολογισμών Α.Ε. και ΕΠΕ στον Τύπο, παρά το γεγονός ότι ως εφημερίδα έχει έσοδα από την ξεπερασμένη αυτή υποχρέωση. Το άρθρο αναφέρει ότι αναζητείται «λύση» προκειμένου να αναρτώνται οι ισολογισμοί στο Διαδίκτυο, πιθανόν σε συνδυασμό με το σχεδιαζόμενο «Γενικό Εμπορικό Μητρώο». Το ίδιο άκουσα προ διμήνου και από τα χείλη του αρμόδιου υφυπουργού κατά τη γενική συνέλευση του Συνδέσμου μας. Ομως μετά τη θέσπιση, επιτέλους, της ελεύθερης πρόσβασης των πολιτών στην ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου, το σύνολο των ισολογισμών είναι ήδη απολύτως διαθέσιμο σε οποιονδήποτε ενδιαφερόμενο. Και μάλιστα μέσω μιας καλοφτιαγμένης και λειτουργικής ιστοσελίδας. Σημειωτέον ότι η διαδικασία υποβολής των ισολογισμών στο Ε.Τ. έχει επιπλέον κόστος για τις επιχειρήσεις δεδομένου ότι αυτοί συνυποβάλλονται με σχετικό παράβολο. Δεν υπάρχει άρα καμία απολύτως ανάγκη αναζήτησης «λύσης» σε ένα ήδη λυμένο θέμα, ιδιαίτερα εάν η «λύση» συνεπάγεται επενδύσεις και πρόσθετο κόστος. Αυτό που θα είχε ενδεχομένως ενδιαφέρον να γίνει, πάντα στην ιστοσελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου, είναι η ηλεκτρονική υποβολή των ισολογισμών με βάση το ανοικτό πρότυπο XBRL (eXtensible Business Reporting Language) ώστε αυτοί να επιδέχονται αυτόματη επεξεργασία για εξαγωγή δεικτών κ.λπ. Η δημοσίευση των ισολογισμών στον Τύπο δημιουργεί κόστος στις εταιρείες χωρίς καμία προστιθέμενη αξία γι’ αυτές ή για το κοινωνικό σύνολο, πέραν της συντήρησης με τεχνητά μέσα, κάποιων τίτλων εφημερίδων. Με άλλα λόγια, οι ανώνυμες εταιρείες και οι ΕΠΕ καταβάλλουν στην πράξη «φόρο υπέρ αναξιο(;)παθούντων εκδοτών» και εις βάρος των καταναλωτών όπου αυτός αναγκαστικά μετακυλίεται ως στοιχείο κόστους. Πέραν αυτού η δημοσίευση των ισολογισμών αποτελεί μια τεράστια πληγή για το περιβάλλον τόσο σε όρους αποτυπώματος άνθρακα όσο και ως προς τους χιλιάδες τόνους, κυρίως εισαγόμενου, δημοσιογραφικού χάρτου που καταλήγουν στις κατά τόπους χωματερές. Για μια κυβέρνηση που έχει ως βασικούς άξονες πολιτικής την «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» και την «πράσινη ανάπτυξη» η κατάργηση της υποχρέωσης δημοσίευσης των ισολογισμών είναι κάτι το οποίο θα έπρεπε να είχε κάνει την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων της. Ποτέ δεν είναι αργά.

*δημοσιεύθηκε ευγενώς στην στήλη Γράμματα Αναγνωστών της Καθημερινής στις 25.8.2010

Επιτέλους ας αναλάβει ένας υδραυλικός το Υπουργείο Οικονομικών

Οι υδραυλικοί είναι ίσως οι πλέον καλοπληρωμένοι, δυσκολόβρετοι & temperamental τεχνίτες. Όπως και οι καρδιοχειρουργοί, η επέμβασή τους έχει συχνά τον χαρακτήρα του επείγοντος με ολέθριες συνέπειες σε περίπτωση καθυστέρησης.  Η τιθάσευση του νερού (ή στην περίπτωση του καρδιοχειρουργού η αιμοδυναμική σταθεροποίηση του ασθενούς) είναι δύσκολη υπόθεση διότι το πολύτιμο αυτό αγαθό ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες φυσικής συμπεριφοράς, η έλλειψη γνώσης των οποίων οδηγεί στην καταστροφή. Ο υδραυλικός γνωρίζει καλά ότι η πίεση του νερού στο δίκτυο πρέπει να κινείται εντός συγκεκριμένων ορίων. Κάτω από αυτά το νερό δεν τρέχει και πάνω από αυτά βρίσκει διέξοδο στο πλέον αδύνατο σημείο του δικτύου μετατρέποντας το σπίτι σε (αφορολόγητη) πισίνα.  Δεδομένου ότι και το χρήμα στην οικονομία παρουσιάζει υδραυλική συμπεριφορά ανάλογη με αυτή του νερού, ίσως η λύση στα δεινά μας είναι η τοποθέτηση ενός πεπειραμένου υδραυλικού στη θέση του Υπουργού των Οικονομικών, ακόμη και εάν δεν μας κόψει απόδειξη για τις καλές του υπηρεσίες. Ο νέος Υπουργός- Υδραυλικός θα αντιλαμβανόταν ότι μια ελληνική επιχείριση που αντιμετωπίζει σήμερα πολύ μεγάλη μείωση του τζίρου της και ταυτόχρονα τεράστια αύξηση των φορολογικών της υποχρεώσεών της θα αναγκαστεί να προχωρήσει σε κινήσεις αποκατάστασης της χρηματοοικονομικής της σταθερότητας. Και επειδή οι κανόνες των χρηματοροών είναι όπως προείπα εξίσου άκαμπτοι με αυτούς της υδραυλικής, οι εταιρείες προχωρούν στη μόνη δυνατότητα που τους απομένει, αυτό που στην Ιαπωνική αποδίδεται κομψά  & εύηχα ως «κάτα-τατάκι» όπου «κάτα» είναι ο ώμος και «τατάκι» το χτύπημα, δηλαδή σε απολύσεις. Έτσι ο νέος Υπουργός θα φρόντιζε αντί να φορολογήσει μέχρις θανάτου τις επιχειρήσεις, να τις ανακουφίσει δεδομένου ότι η καθαρά παρούσα αξία των μελλοντικών φορολογικών εσόδων και ασφαλιστικών εισφορών από ένα ανοικτό μαγαζί είναι σαφώς μεγαλύτερη από την πρόσκαιρη εξοντωτική φορολόγηση η οποία μετά βεβαιότητος θα το κλείσει. Σε απλούστερους όρους εάν θανατώσουμε μια νεαρή αγελάδα για το κρέας της θα χάσουμε πολλούς τόνους γάλα στο μέλλον. Ο καλός μας Υδραυλικός-Υπουργός θα γνώριζε επίσης ότι δεν έχει νόημα να τροφοδοτήσεις με νερό το δίκτυο εάν πρώτα δεν έχεις αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις διαροές. Το να φορολογείς μέχρις εξοντώσεως τους πάντες (και κυρίως τους μη φοροφυγάδες) είναι δώρον άδωρον  όσο τα χρήματα πηγαίνουν για την μισθοδοσία εκατοντάδων χιλιάδων αχρήστων στις ΔΕΚΟ, στους ΟΤΑ αλλά και στην κεντρική κυβέρνηση και για τεράστιες περιττές δαπάνες ων ουκ έστιν αριθμός. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πραγματικότητα οι έγκριτοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ και της Επιτροπής έπεσαν επικίνδυνα έξω στις προβλέψεις τους. Και θα πέσουν ακόμη περισσότερο όσο τα φορολογικά έσοδα από την πραγματική οικονομία θα στερεύουν και το Υπουργείο Οικονομικών υπό το κράτος του πανικού θα επιβάλλει νέους φόρους προσπαθώντας εις μάτην να διατηρήσει την πίεση στο δίκτυο-σουρωτήρι. 

Γιατί δεν υπάρχουν πολλές μεγάλες επιχειρήσεις εις το Γιουνανιστάν

Σε άρθρο του στην “Καθημερινή” της 13ης Αυγούστου ο Πάσχος Μανδραβέλης επεσήμανε τον μικρό αριθμό μεγάλων επιχειρήσεων στην Ελλάδα . Γεγονός το οποίο δημιουργεί σοβαρά ζητήματα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και προσκόμματα στη δυνατότητα της χώρας να παράγει πλούτο. Δεν νομίζω, ωστόσο, ότι το φαινόμενο αυτό εξηγείται, όπως φρονεί ο αρθρογράφος,  από τις “πρακτικές προστασίας των μικρομεσαίων” οι οποία δεν επιτρέπουν τη μεγένθυση των επιχειρήσεων. Σε αφιέρωμά του στην Ελλάδα, ο Economist είχε επισημάνει εδώ και πολλά χρόνια το φαινόμενο, το οποίο απέδιδε στην αδυναμία των Ελλήνων να συγκροτούν μεγάλους οργανισμούς εξ αιτίας της εγγενούς δυσπιστίας της φυλής σε οποιονδήποτε θεσμό ή εξουσία. Το κενό κάλυπτε παραδοσιακά η, μάλλον λαθεμένη, εμπιστοσύνη στην οικογένεια με αποτέλεσμα οι δυνατότες ανάπτυξης να περιορίζονται π.χ. από τον αριθμό των συγγενών πρώτου βαθμού.  Η πρακτική αυτή παρατηρείται ακόμη και σε μεγάλες επιχειρήσεις όταν π.χ. επικεφαλής προμηθειών ενός από τους μεγαλύτερους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας μας είναι συγγενής του βασικού μετόχου.  Αν και η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς θεωρείται κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας (στην οποία άλλωστε αποδίδουμε άλλωστε όλα μας τα δεινά) δεν νομίζω ότι πολλοί θεσμοί στη σημερινή Ελλάδα είναι άξιοι της εμπιστοσύνης των πολιτών. Οι επιχειρήσεις, όπως και τα φυτά, χρειάζονται τις κατάλληλες συνθήκες για να μεγαλώσουν.  Πάμπολλες δε μεγάλες επιχειρήσεις ξεπήδησαν από ένα μικρό μαγαζάκι (π.χ. Procter & Gamble) ή to γκαράζ του σπιτιού ( π.χ. Microsoft & Apple). Δεν βρήκαν όμως μπροστά τους έναν φορολογικό νόμο που προεισπράτει από τα μελλοντικά κέρδη χωρίς να ξέρουμε εάν αυτά θα υφίστανται και έναν εφοριακό-λαμόγιο που εκβιάζει για να λαδωθεί, συχνά χωρίς να υπάρχει πραγματική φοροδιαφυγή. Δεν βρήκαν μπροστά τους ένα θεσμικό πλαίσιο το οποίο πρακτικά απαγορεύει τις απολύσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις. Ακόμη και με τις πρόσφατες βελτιώσεις, οι περιορισμοί, αν και ανεκτοί σε περιόδους ομαλότητας, καθιστούν αδύνατη την αναδιάρθρωση και την, συχνά απαραίτητη για την επιβίωση μιας εταιρείας, βίαιη προσαρμογή στις νέες συνθήκες. Δεν βρήκαν έναν εργασιακό νόμο ο οποίος καθιστά στην πράξη αδύνατη τη σύνδεση αμοιβής με την παραγωγικότητα αφού οι μισθοί στην Ελλάδα εξαρτώνται αποκλειστικά από τα έτη προϋπηρεσίας και ουδόλως από την απόδοση του εργαζόμενου. Δεν βρήκαν μια κοινή γνώμη στην οποία έχει εντέχνως καλλιεργηθεί η βαθειά πεποίθηση ότι μια μεγάλη επιχείρηση αποτελεί την χειρότερη μορφή διαβολής σε τούτη την πλάση. Δεν αντιμετώπισαν αφόρητες πιέσεις από λούμπεν πολιτικούς για να προσλάβουν τα «δικά τους παιδιά». Δεν αντιμετώπισαν εκβιασμούς, συνήθως αστήρικτους πλην όμως λίαν επικίνδυνους, από «μαχόμενους δημοσιογράφους» και ανώνυμα blogs.  Δεν χρειάστηκαν δέκα χρόνια για να «δικαιωθούν» στα δικαστήρια και άλλα τόσα για να εξασφαλίσουν τις εκατοντάδες άδειες που χρειάζεται ακόμη και μια μικρή επένδυση στο Γιουνανιστάν. Σε ότι αφορά τώρα την προστασία των «μικρομεσαίων» αυτή περιορίζεται σε μικρό αριθμό συντεχνιών και στα λεγόμενα «κλειστά επαγγέλματα» και δεν αφορά τα δεκάδες χιλιάδες μικρομάγαζα. Αυτά όχι μόνον δεν απολαμβάνουν προστασίας αλλά αποτελούν το βασικό στόχο όλων των ειδικοτήτων των διεφθαρμένων λειτουργών του κράτους. Ενός κράτους που αφήνει λίγα μέτρα μπροστά από κάθε κατάστημα παράνομους πλανόδιους πωλητές οι οποίοι κυρίως πωλούν απομιμήσεις.  Ενός κράτους που κατάφερε να  διώξει π.χ. ακόμη και τις μεγάλες επιχειρήσεις πετρελαιοειδών οι οποίες λόγω της γεωγραφικής διασποράς της παραγωγής τους έχουν αποτελεσματικούς μηχανισμούς προσαρμογής ακόμη και στις πλέον επιχειρηματικά αφιλόξενες χώρες. Τουλάχιστον κυνηγάμε με αξιώσεις μια από της πρώτες θέσεις από πλευράς τοξικότητας του επιχειρηματικού μας περιβάλλοντος. Το οποίο είναι σήμερα , για διαφορετικούς λόγους, εξίσου τοξικό για τους μικρούς, τους μεσαίους και τους μεγάλους.

Κλεπτοκρατία - Λογική, σημειώσατε “1

To “BHMA” έγραφε στις 6.8.10: «Οι διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς είχαν πληροφορηθεί τι ζητούσαν τα κατώτερα στελέχη της τρόικας όλη την εβδομάδα και αποφάσισαν να λάβουν τα μέτρα τους. Χάραξαν τη «γραμμή άμυνας», τα επιχειρήματα με τα οποία θα απέκρουαν ενδεχόμενο αίτημα [της τρόικας για απολύσεις]. Η ελληνική πλευρά ανέφερε ότι σε συνθήκες ύφεσης, όταν ήδη καταγράφεται αύξηση της ανεργίας από τις απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, οι απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα θα επιδεινώσουν το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας. Φάνηκε ωστόσο, ήδη από την πρώτη εβδομάδα, ότι οι ελεγκτές δεν είχαν πειστεί. Το αρχικό επιχείρημα, παρ' ότι στέρεο, στάθηκε ανεπαρκές.”

Αλήθεια πόσο “στέρεο” είναι το επιχείρημα;  Οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι μια διαδικασία προσαρμογής χωρίς την οποία τα πράγματα θα ήταν κατά πολύ χειρότερα. Π.χ. εάν ο ιδιωτικός τομέας αδυνατούσε να απολύσει (σήμερα είναι απλώς δύσκολο και ακριβό) οι εταιρείες θα βούλιαζαν αύτανδρες και θα χάνονταν τελικώς τριάντα φορές περισσότερες θέσεις εργασίας.  Αντίστοιχα η διατήρηση στο Δημόσιο δεκάδων,  ίσων εκατοντάδων, χιλιάδων αμειβομένων ανέργων (με την έννοια ότι δεν παράγουν έργο) δημιουργεί τεράστια ελλείμματα με δραματικές επιπτώσεις στο σύνολο του πληθυσμού. Η διατήρηση των αχρήστων, μη παραγωγικών και υποπασχολούμενων κατά το πλείστον κομματικά διορισμένων δημοσίων υπαλλήλων δημιουργεί επίσης τεράστια πίεση στην ρευστότητα της πραγματικής οικονομίας αφού η κυβέρνηση, συνήθως εκβιαστικά, αναγκάζει τις τράπεζες να χρηματοδοτούν τις χοάνες-ΔΕΚΟ. 

Η διατήρηση υπεράριθμων υπαλλήλων τόσο στην κεντρική κυβέρνηση όσο και στις ΔΕΚΟ; στους ΟΤΑ δημιουργεί σοβαρά προσκόμματα στην ανάπτυξη και αποτελεί τη βάση της διαφθοράς και του “τοξικού” για τις επιχειρήσεις κράτους. Η λύση που προέκρινε η κυβέρνηση, αυτή δηλαδή της συνταξιοδότησης, δεν αλλάζει κάτι πέρα από τον λογαριασμό από τον οποίο θα εκταμιεύεται το αντίστοιχο κόστος.  Το ζητούμενο όμως τελικώς είναι η μείωση του κόστους και η προσαρμογή στην πραγματικότητα. Οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν μπορούν να δανείζονται επ’ αόριστον για να καλύπτουν ζημιές με αποτέλεσμα να προσαρμόζονται κατ’ ανάγκην στις εκάστοτε συνθήκες . Εάν η προστιθέμενη αξία που παράγουν είναι συστηματικά μικρότερη από τα κόστη τους  τότε κλείνουν. Αυτό πρέπει να ισχύει και σε όλες τις ΔΕΚΟ τους, σε σοβαρό βαθμό αργόσχολους πλην καλοπληρωμένους, υπαλλήλους των οποίων πρακτικά κουβαλούν στην πλάτη οι σκληρά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. 

Το επιχείρημα περί ύφεσης θα ήταν στέρεο εάν οι “διαπραγματευτές της ελληνικής πλευράς” ζητούσαν από την τριμερή να απολυθούν όλοι οι υπεράριθμοι στις ΔΕΚΟ & στις αμαρτωλές εταιρείες των ΟΤΑ και να κλείσουν όλες οι εκατοντάδες περιττές δημόσιες υπηρεσίες με ταυτόχρονη απομάκρυνση των υπηρετούντων σε αυτές προκειμένου να σταματήσει η αιμορραγία.  Τότε δεν θα χρειαζόταν να περικοπούν οι συντάξεις των πάντων, πλην των μη ανταποδοτικών συντάξεων που εξασφάλισαν από καιρού εις καιρόν διάφορες συντεχνίες και των χιλιάδων μαϊμού αναπηρικών συντάξεων. Τότε η αποκατάσταση της ρευστότητας στην πραγματική οικονομία και μόνο θα έσωζε πολλές χιλιάδες, κατά τα άλλα βιώσιμες, θέσεις στον ιδιωτικό τομέα. Θέσεις στις οποίες οι εργαζόμενοι είχαν προσληφθεί με την αξία τους και όχι συνεπεία πελατειακής συναλλαγής, θέσεις στις οποίες εργάζονταν σκληρά. Το επιχείρημα να διατηρηθεί εν ζωή ένα παράσιτο προκειμένου να απαλυνθούν οι συνέπειες της ύφεσης, ενός φαινομένου που οφείλεται στο ίδιο το παράσιτο, δεν αντέχει στη λογική.

Κορμοράνοι στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής

Σε μια προφανή, πλην …πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα κίνηση το Υπουργείο Οικονομικών αναρωτήθηκε πόσοι εκ των υπαλλήλων του έχουν υποβάλλει φορολογική δήλωση. Σύμφωνα με δημοσιεύματα περίπου πεντακόσιοι, κυρίως ελεγκτές, είτε δεν υπέβαλαν δήλωση είτε  οι δηλώσεις τους εμπεριείχαν έντονα στοιχεία δημιουργικότητας, από αυτά που στέλνουν τους κοινούς φορολογούμενους  (πρόκειται για κάτι αντίστοιχο των “νεοδάρτων βόων” του Ξενοφώντα) στον εισαγγελέα. Οι υπάλληλοι αυτοί με την διπλή ιδιότητα του ελεγκτή και του φοροφυγά υπέβαλλαν ή θα υποβάλλουν συμπληρωματικές δηλώσεις . Το μέγα ερώτημα είναι εάν, πέρα από την καταβολή εκ μέρους τους των προβλεπόμενων φόρων και προστίμων, θα απολυθούν από την υπηρεσία τους και θα υποστούν τις ποινικές συνέπειες των ανομημάτων τους. Διότι ο ανωτέρω αριθμός είναι ιδιαίτερα υψηλός σε σχέση με το σύνολο των υπηρετούντων με αποτέλεσμα, εάν παραμείνουν, να υπάρχει σημαντική πιθανότητα σε επόμενη φάση να σας ελέγξει ένας αποδεδειγμένα φοροφυγάς! Εάν δε σήμερα άνοιγαν οι τραπεζικοί λογαριασμοί και όσων υπέβαλαν δηλώσεις  χωρίς ψεύτικες δαπάνες ο αριθμός των φοροφυγάδων και μάλιστα με έσοδα από εγκληματικές δραστηριότητες (όπως η δωροληψία από κρατικό λειτουργό) θα ήταν ακόμη μεγαλύτερος. Το Υπουργείο Οικονομικών ίσως πρέπει να αναζητήσει τη λύση στη φύση! Αναφέρομαι στην περίπτωση των παραδοσιακών αλιέων στην Νοτιοανατολική Ασία οι οποίοι χρησιμοποιούν εκπαιδευμένους κορμοράνους για ψάρεμα. Επειδή τα συγκεκριμένα πτηνά είναι αδηφάγα οι ψαράδες τους τοποθετούν ένα κολάρο στο λαιμό ώστε να μην μπορούν να καταπιούν το αλίευμα.  Μάλιστα τους δίνουν ένα ψάρι κάθε οκτώ ως ανταμοιβή με αποτέλεσμα τα πουλιά να μετρούν τα ψάρια και να αρνούνται να συνεχίσουν να ψαρεύουν εάν μετά το όγδοο αλίευμα δεν λάβουν την ανταμοιβή τους. Το πρόβλημα στην περίπτωση των αδηφάγων κορμοράνων του Υπουργείου Οικονομικών είναι ότι  είναι αχαλίνωτοι. Χωρίς χαλκά στο λαιμό αντί να φέρνουν οκτώ ψάρια για κάθε ένα που πιάνουν, τρώνε οκτώ για κάθε ένα που φέρνουν στον κρατικό κορβανά. Και επειδή η τοποθέτηση χαλκά στους εφοριακούς δεν θα ήταν αποδοτική (αν και δεν θα ήμουν αντίθετος στην τοποθέτηση χαλκάδων στους απολυμένους επίορκους εν είδει κοινωνικού στιγματισμού) η οικονομική ηγεσία θα πρέπει να αναζητήσει θεσμικούς χαλκάδες. Τέτοια εργαλεία υπάρχουν δεδάδες αλλά για να λειτουργήσουν πρέπει πρώτα να μπουν χαλκάδες στα ταμεία των κομμάτων και στις τσέπες των πολιτικών.