Υπήρξα γενικώς επικριτικός στον προσφάτως εξαναγκασθέντα (άραγε πώς;) σε παραίτηση Γενικό Γραμματέα Δημοσίων Εσόδων. Αν και ικανός στο αντικείμενό του -θα μπορούσε να είναι ένας πολύ καλός Γραμματέας Πληροφοριακών Συστημάτων- δεν διέθετε την ωριμότητα, την εμπειρία, την ευρύτητα σκέψης και το gravitas για την θέση. Υπήρξε ιδιαίτερα αποτελεσματικός αλλά προς τη λάθος κατεύθυνση (χωρίς να φταίει) ενώ έκανε λίγα ώστε να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά διαρθρωτικά και οργανωτικά προβλήματα του οργανισμού που του ανατέθηκε, λειτουργώντας αποκλειστικά με κριτήριο τις βραχυπρόθεσμες εισπράξεις. Υπερεκτέθηκε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γεγονός το οποίο συνέβαλε τελικώς στην καρατόμησή του αφού δάνεισε το πρόσωπό του στην άθλια κυβερνητική φορολογική πολιτική.
Τον περασμένο Αύγουστο είχα γράψει στην Καθημερινή έναν άρθρο με αφορμή την ακόλουθη δήλωση που είχε κάνει: «Με την έμπρακτη βοήθεια των πολιτών, θα ξεπεράσουμε ως φορολογικές αρχές της χώρας τα όποια προβλήματα και θα ολοκληρώσουμε με επιτυχία το βαρυσήμαντο έργο που μας έχει ανατεθεί. Κλειδί στην προσπάθεια αυτή είναι η εμπέδωση φορολογικής συνείδησης απ όλους μας». Φαίνεται ότι το διάβασε αφού δεν χρησιμοποίησε έκτοτε τον όρο "φορολογική συνείδηση".
Το πρόβλημα δεν ήταν ο αποπεμφθείς, παρά το ότι μάλλον ήταν κατώτερος των απαιτήσεων της θέσης του. Κλήθηκε να εφαρμόσει μία άθλια φορολογική πολιτική η οποία συνέθλιψε τη μεσαία τάξη, έκλεισε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις -αρκετές από τις οποίες θα ήταν βιώσιμες παρά την κρίση- και οδήγησε το 1/3 του πληθυσμού σε αδυναμία πληρωμής φόρων και ενδεχομένως οριστικά εκτός οικονομικής δραστηριότητας. Αντί να καταργήσει π.χ. την παράλογη δυνατότητα συνταξιοδότησης των 50χρονων μητέρων ανήλικων τέκνων οι οποίες κοστίζουν περισσότερο από 250.000 ευρώ το κεφάλι στους φορολογούμενους, να εξορθολογίσει της συντάξεις της ΔΕΗ, ΟΤΕ, των δικαστικών, τις παροχές σε άγαμες θυγατέρες, να απολύσει αντί να συνταξιοδοτήσει τους περιττούς υπαλλήλους στο Δημόσιο, και να επανιδρύσει το κράτος η κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε να φορολογήσει μέχρι θανάτου την ιδιωτική οικονομία προκειμένου να συντηρήσει τους πελάτες (οι οποίοι μάλιστα για να τον ευχαριστήσουν ψήφισαν όλοι τον Τσίπρα). Ο Θεοχάρης ήταν απλώς ο δήμιος που εκτελούσε την αποστολή του. Οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στους εντολείς του.
Τον περασμένο Αύγουστο είχα γράψει στην Καθημερινή έναν άρθρο με αφορμή την ακόλουθη δήλωση που είχε κάνει: «Με την έμπρακτη βοήθεια των πολιτών, θα ξεπεράσουμε ως φορολογικές αρχές της χώρας τα όποια προβλήματα και θα ολοκληρώσουμε με επιτυχία το βαρυσήμαντο έργο που μας έχει ανατεθεί. Κλειδί στην προσπάθεια αυτή είναι η εμπέδωση φορολογικής συνείδησης απ όλους μας». Φαίνεται ότι το διάβασε αφού δεν χρησιμοποίησε έκτοτε τον όρο "φορολογική συνείδηση".
Το πρόβλημα δεν ήταν ο αποπεμφθείς, παρά το ότι μάλλον ήταν κατώτερος των απαιτήσεων της θέσης του. Κλήθηκε να εφαρμόσει μία άθλια φορολογική πολιτική η οποία συνέθλιψε τη μεσαία τάξη, έκλεισε εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις -αρκετές από τις οποίες θα ήταν βιώσιμες παρά την κρίση- και οδήγησε το 1/3 του πληθυσμού σε αδυναμία πληρωμής φόρων και ενδεχομένως οριστικά εκτός οικονομικής δραστηριότητας. Αντί να καταργήσει π.χ. την παράλογη δυνατότητα συνταξιοδότησης των 50χρονων μητέρων ανήλικων τέκνων οι οποίες κοστίζουν περισσότερο από 250.000 ευρώ το κεφάλι στους φορολογούμενους, να εξορθολογίσει της συντάξεις της ΔΕΗ, ΟΤΕ, των δικαστικών, τις παροχές σε άγαμες θυγατέρες, να απολύσει αντί να συνταξιοδοτήσει τους περιττούς υπαλλήλους στο Δημόσιο, και να επανιδρύσει το κράτος η κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε να φορολογήσει μέχρι θανάτου την ιδιωτική οικονομία προκειμένου να συντηρήσει τους πελάτες (οι οποίοι μάλιστα για να τον ευχαριστήσουν ψήφισαν όλοι τον Τσίπρα). Ο Θεοχάρης ήταν απλώς ο δήμιος που εκτελούσε την αποστολή του. Οι ευθύνες πρέπει να αναζητηθούν στους εντολείς του.
No comments:
Post a Comment