Ο πρώτος μου μαραθώνιος

Όταν με παρέσυρε, στα μέσα Αυγούστου, ένας φίλος μου να αρχίζουμε μαζί προπόνηση για τον Μαραθώνιο είπα ναι πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι οι πιθανότητες να τερματίσω ήταν συγκρίσιμες με αυτές του να πάω περπατώντας στο φεγγάρι. Αν και τρέχω αρκετά χρόνια, είχα ξεπεράσει τα 120 κιλά και δυσκολευόμουν να κάνω ακόμη και πέντε χιλιόμετρα χωρίς δύο-τρεις στάσεις για να ανασάνω. Απάντησα θετικά γιατί με το παραλυτικό στρες που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι λόγω της κρίσης, ένας μεγάλος στόχος σε συνδυασμό με μία ιδιαίτερα επωφελή για την υγεία –ψυχική και σωματική- διαδικασία επίτευξης έμοιαζε καλή ιδέα. Ήδη από τον πρώτο μήνα ο βαθμός προόδου ήταν τέτοιος που άρχισα να πιστεύω ότι είχα ελπίδες να τερματίσω. Μετά από περισσότερα από 600 χιλιόμετρα προπόνησης, 20 κιλά απώλειας βάρους, 5 ιδιαίτερα επίπονες φυσιοθεραπείες επισκευής της πλατειάς περιτονίας (να μην σας τύχει) και μία εβδομάδα ειδικής διατροφής προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το αποθηκευμένο γλυκογόνο στο σώμα βρέθηκα στην εκκίνηση του Μαραθωνίου. Ο αφέτης δεν άκουσε ευτυχώς την παρότρυνση του διπλανού μου δρομέα να βάλει το πιστόλι στο στόμα και η εκκίνηση έγινε κανονικά. Ο επιρρεπής στο μαύρο χιούμορ δρομέας δεν ήταν ο μόνος «πυροβολημένος». Στα πέντε χιλιόμετρα με προσπέρασε ένας ξυπόλυτος συναθλητής ντυμένος με χλαμύδα και περικεφαλαία ο οποίος προκαλούσε ενθουσιασμό στους θεατές. Τα πρώτα τριάντα χιλιόμετρα, απόσταση που είχα καλύψει και κατά τη διάρκεια της προπόνησης, «βγήκαν» σχετικά εύκολα. Ενώ περίμενα ότι η συνεχής κατηφόρα μετά τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής θα ήταν εύκολη, η μυϊκή κόπωση μου μείωσε σημαντικά τη μέση ταχύτητα προχώρησης. Τελικώς έφτασα σε πέντε ώρες ακριβώς βάζοντας σχεδόν τα κλάματα μόλις διάβασα τη λέξη «τερματισμός». Χωρίς να αισθάνομαι ότι έκανα άθλο, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής τόσο για τη διαδρομή όσο και για το αποτέλεσμα. Δοκιμάστε το και εσείς.

*δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Κ" της Καθημερινής στις 18.11.2012