ΣΔΟΕ: (Not Very) Serious Fraud Office

Σε σημερινή ανταπόκριση του Θανάση Γκαβού από το Λονδίνο το www.skai.gr γράφει：”Το Γραφείο Σοβαρών Οικονομικών Απατών (Serious Fraud Office) στη Βρετανία αποφάσισε να μην κινήσει διαδικασία για την επιστροφή μεταξύ άλλων από το Συντηρητικό Κόμμα των δωρεών που είχε λάβει από τον καταδικασθέντα για απάτη Τουρκοκύπριο επιχειρηματία, Ασίλ Ναδίρ στα τέλη της δεκαετίας του 1980.Η υπηρεσία αποφάσισε ότι τυχόν προσπάθειες να εντοπιστούν και να επιστραφούν τα 146 εκατομμύρια λίρες που είχε κλέψει από την εταιρεία του ο Τουρκοκύπριος επιχειρηματίας θα συνοδεύονταν από υπερβολικά μεγάλο κόστος για τους Βρετανούς φορολογούμενους".

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί μία σκαναρισμένη απόφαση του ΣΔΟΕ με την οποία επιβάλλεται στέρηση πινακίδων για 15 μέρες σε αρτοποιό ο οποίος «μετέφερε στις 7.4.2012 [….] τέσσερις τυρόπιτες συνολικής αξίας 4,00 ευρώ (sic), χωρίς συνοδευτικό φορολογικό στοιχείο, κατά παράβαση των διατάξεων του Κ.Β.Σ. Το ΣΔΟΕ Θεσσαλίας συνέταξε στις 20.6.2012 έκθεση ελέγχου η οποία εστάλη στην Δ.Ο.Υ. Α’ Λάρισας η οποία επέβαλε πρόστιμο ΚΒΣ με την υπ’ αριθμόν 452/22-8-2012 απόφασή της. Στη συνέχεια εξέδωσε απόφαση δυνάμει του άρθρου 13 παρ.6 του Ν.2523 για αφαίρεση των πινακίδων κυκλοφορίας του οικονομικώς εγκληματίσαντα φούρναρη η οποία κοινοποιήθηκε στο οικείο Αστυνομικό Τμήμα από το οποίο ζητείται να συνταχθεί σχετική έκθεση η οποία θα κοινοποιηθεί στην Δ.Ο.Υ. Λάρισας και στη Διεύθυνση Συγκοινωνιών. Μ’άλλα λόγια το ελληνικό κράτος δαπάνησε τουλάχιστον 2.000 ευρώ σε απασχόληση, χαρτί, ταχυδρομικά κλπ για τέσσερις (4) τυρόπιτες αδιαφορώντας για τα 5.000.000 ευρώ του Θέμου, για τον κύριο Τσουκάτο και παίζοντας πινγκ πονγκ με τη περιβόητη λίστα Λαγκάρντ.

Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει το ΣΔΟΕ, ο οποίος καθημερινά επιβεβαιώνει την ρήση του αείμνηστου αρχιτέκτονα και Ακαδημαϊκού Φαίδωνα Κυδωνιάτη ότι ΄’στην Ελλάδα τα πράγματα διαφέρουν μόνον ως προς τον βαθμό του γελοίου», να μετονομαστεί σε ΣΔΟΨ ήτοι σε Σώμα Δίωξης Οικονομικού Ψιλοπαραπτώματος.

Η επικίνδυνη αγραμματοσύνη του κυρίου Κουβέλη

Με αφορμή τις διαπραγματεύσεις με την τριμερή ο κ. Κουβέλης τόνισε «Δεν είναι διαρθρωτική αλλαγή να αξιώνει η τρόικα την ισοπέδωση των εργασιακών δικαιωμάτων», συμπληρώνοντας πως τα αιτήματα της τριμερούς «υπερβαίνουν τις αντοχές της κοινωνίας» και «κάθε αναγκαίο μέτρο» και ισοδυναμούν με «περαιτέρω τροφοδότηση της ύφεσης» και της «καλπάζουσας ανεργίας».

Λίγο πριν είχε διαμηνύσει ότι θα καταψηφίσει την τροπολογία του κου Βρούτση σχετικά με την κατάργηση των εισφορών εργοδότη στην Εργατική Εστία και Εργατική Κατοικία παρότι δεν λειτουργούν πλέον! Το γιατί βεβαίως ο Υπουργός Εργασίας κατέθεσε τέτοια τροπολογία όταν οι εισφορές είχαν ήδη καταργηθεί με τον μνημονιακό νόμο του Φεβρουαρίου και το ΙΚΑ είχε ήδη σταματήσει να τις εισπράττει από τον Σεπτέμβριο είναι ένα από τα πολλά ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Το ΙΚΑ μάλιστα, μετά την άρνηση Βενιζέλου-Κουβέλη, επανήλθε στις 18.10 και ζητά τις μη καταβληθείσες εισφορές του Σεπτεμβρίου αναδρομικά από τις επιχειρήσεις σε ένα όργιο ασυνεννοησίας και ανοησίας.

Παρά τις επικοινωνιακές ανάγκες του σαθρού, τόσο από πλευράς πολιτικής όσο και από πλευράς προσώπων, μορφώματος του οποίου ηγείται, πιστεύω ότι κύριος Κουβέλης εν προκειμένω πιστεύει αυτά που λέει. Δεν αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι στην πράξη ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Τα μέτρα που πρότεινε η τρόικα και συγκεκριμένα η μείωση των αποζημιώσεων απόλυσης, η κατάργηση των τριετιών και η μεγαλύτερη ευελιξία στον καθορισμό του ωραρίου θα έχουν οικονομικά ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που νομίζει ο συμπαθής, πλην θλιβερά ανεπαρκής πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς.

Στην οικονομική επιστήμη δεν υπάρχει κανείς που να υποστηρίζει ότι μία αγκυλωμένη και δυσλειτουργική αγορά εργασίας λειτουργεί ανασχετικά στην ύφεση. Αντιθέτως όσο μεγαλύτερη είναι η “προστασία” τόσο βαθαίνει και ύφεση. Στην περίπτωση των υπέρογκων αποζημιώσεων οι εταιρείες οδηγούνται αύτανδρες στο κλείσιμο ακόμη και στην περίπτωση που θα ήταν βιώσιμες σε περίπτωση μείωσης του προσωπικού τους. Πράγμα αδύνατον σήμερα αφού δύσκολα βρίσκει κανείς 28 μισθούς όταν δεν έχει να δώσει ούτε έναν στο τέλος του μήνα. Ταυτόχρονα οι υψηλές αποζημιώσεις αποτελούν αντικίνητρο μέγα για επενδύσεις στην Ελλάδα, χωρίς τις οποίες είμαστε απολύτως καταδικασμένοι.

Σε ότι αφορά τις τριετίες αυτές αποσυνδέουν πλήρως την αμοιβή με την παραγωγικότητα αφού η πρώτη εξαρτάται απόλυτα από την βιολογική ηλικία και όχι από την αξία που παράγει ο εργαζόμενος. Αυτή η ρύθμιση είναι που σε μεγάλο βαθμό προκαλεί την ανεργία των νέων (αξίζει για παράδειγμα να δείτε την ανεργία στις νέες γυναίκες τις οποίες δεν προσλαμβάνει κανείς φοβούμενος ότι θα εγκυμονήσουν γεγονός που συνεπάγεται δυσβάσταχτο κόστος και υποχρεώσεις για μια μικρή επιχείριση) αλλά και καταρρακώνει την παραγωγικότητα αφού ο εργαζόμενος θα εισπράξει, εργασθεί δεν εργασθεί, προσφέρει δεν προσφέρει, την τριετία του.

Ο ακραίος συντηρητισμός και η ασχετοσύνη του κου Κουβέλη προσφέρει δυστυχώς πολύ κακές υπηρεσίες στη χώρα. Το λυπηρό είναι ότι ο ίδιος πιστεύει το αντίθετο.

Η Μεγάλη Σφραγίδα του (μικρού και αποτυχημένου) Κράτους

Δεν εξέπληξε κανέναν ο Υπουργός Εργασίας κος Βρούτσης όταν ανακοίνωσε ότι θα αναθέσει στους συμβολαιογράφους μία επιπλέον εργασία, αυτή της καταχώρισης των ληξιαρχικών πράξεων (γάμου, θανάτου) στο σύστημα “Αριάδνη”. Οι προθέσεις του ήταν καλές αφού τα ασφαλιστικά ταμεία, παρά τις αλλεπάλληλες “απογραφές” που ταλαιπωρούν φρικτά χιλιάδες υπερήλικες, εξακολουθούν να δίνουν πολλά εκατομμύρια σε νεκρούς και γενικώς μη δικαιούχους. Όπως έκαναν στο παρελθόν εκατοντάδες άλλοι πολιτικοί προϊστάμενοι, ο κος Βρούτσης παραδέχθηκε ότι στην πραγματικότητα η δημόσια διοίκηση είναι χαλασμένη και ανέθεσε ορισμένες διαδικασίες σε ένα παραμάγαζο. Η μόνη διαφορά ήταν ότι αντί να το ιδρύσει (π.χ. Οργανισμός Πληροφοριακού Συγχρονισμού & Ενσωμάτωσης Δεδομένων Κοινωνικής Ασφάλισης”) φοβούμενος ότι θα τον κρεμάσει η τρόικα στο Σύνταγμα, το ανέθεσε σε υφιστάμενη παρασιτική συντεχνία.

Οι ευεργετηθέντες Συμβολαιογράφοι, το επάγγελμα των οποίων παραμένει κλειστότατο παρά τα μνημόνια επί μνημονίων εξέδωσαν ανακοίνωση με ύφος παπικής εγκυκλίου στην οποία υπογράμμισαν ότι, κλήθηκαν από το υπουργείο Εργασίας να βοηθήσουν «σε μια πανεθνική εκστρατεία για να απαλειφθεί το φαινόμενο της παραβατικότητας στις συντάξεις «μαϊμού»[…]. και πράγματι ανταποκρίθηκαν (σ.τ.σ. με το αζημίωτο) στο κάλεσμα αυτό”. Είπαν επίσης ότι οι πολίτες δεν θα επιβαρυνθούν υπονοώντας ότι το κόστος της πράξης θα επιστρέφεται από τα ταμεία (σε όσους έχουν το κουράγιο να περιμένουν ώρες στην ουρά) λες και τα έσοδα των ταμείων προέρχονται από εισφορές Γερμανών εργαζομένων

Ο κος Βρούτσης θα μπορούσε σε πρώτη φάση να υποχρεώσει τα αρμόδια ληξιαρχεία των δήμων (οι υπάλληλοι τους εργάζονται κατά μέσο όρο λίγες ώρες την ημέρα), η μηχανογράφηση των οποίων έχει καταπιεί εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρώ από το ΕΣΠΑ, να συνδεθούν με το "Αριάδνη" και να εκδώσουν μέσω αυτού την όποια πράξη. Χωρίς κόστος και επιπλέον ταλαιπωρία για τον πολίτη (επίσκεψη στον Συμβολαιογράφο και στο ταμείο για την επιστροφή του ποσού). Σε δεύτερη φάση θα μπορούσε το κράτος να αναθέσει σε μία εξειδικευμένη εταιρεία (όπως η Αγγλική Autonomy) την κατάρτιση ενός ενιαίου μητρώου (registry) όλων των πολιτών το οποίο θα συγχρονίζεται αυτόματα με όλα τα επιμέρους επίσημα αρχεία (ασφαλιστικά ταμεία, ταυτότητες, διαβατήρια, κτηματολόγιο, διπλώματα οδήγησης, εφορία κλπ). Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην εξοικονόμηση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ με ελάχιστο κόστος και πολύ γρήγορα π.χ. σε πρώτη φάση με την αγοράς υπηρεσίας αντί της αγοράς λογισμικού & εξοπλισμού). Αλλά το ελληνικό κράτος αναθέτει σε τρίτους (outsourcing) αυτά που δεν πρέπει, όπως θέλει να κάνει ο κος Βρούτσης με τη συντεχνία των συμβολαιογράφων και κάνει εσωτερικά αυτά που πρέπει να κάνει outsourcing όπως συνέβη με την ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

Αλλά βλέπετε οι συμβολαιογράφοι έχουν την «Μεγάλη Σφραγίδα του Κράτους». Ακόμη και εάν το κράτος αυτό είναι μικρό και αποτυχημένο η Σφραγίδα, όπως και η ανοησία των πολιτικών, παραμένει Μεγάλη.

Φάτε λιγούρια μα εσείς τα πληρώνετε

Περνούσα μπροστά από το νοσοκομείο του ΙΚΑ στα Πατήσια το οποίο κοσμούσε χαρακτηριστικό κακοφτιαγμένο πανό με αίτημα την “δωρεάν δημόσια υγεία για όλους”. Είμαι βέβαιος ότι εάν ερωτηθεί ο λαός επί του θέματος η συντριπτική πλειοψηφία θα ταχθεί υπέρ της δωρεάν δημόσιας υγείας. Αυτό που θα είχε ενδιαφέρον είναι να εξετασθεί δημοσκοπικά, π.χ. η περίπτωση του δωρεάν δημόσιου ηλεκτρικού ρεύματος για όλους ώστε να δούμε εάν ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι το “δωρεάν” σημαίνει ότι πληρώνουν κάποιοι άλλοι μέσω της φορολογίας ή, μέχρι προσφάτως, των δανεικών.

Τα αιτήματα περί δωρεάν δημόσιων αγαθών μου θύμισαν έναν άξεστο πλην πολύ επιτυχημένο βιοτέχνη ο οποίος προ 40 ετών οργάνωσε δεξίωση για τους καταστηματάρχες-πελάτες του στο Μακεδονία Παλλάς. Ο μπουφές ήταν πολύ εντυπωσιακός και πλουσιοπάροχος αλλά μόλις άνοιξε εδέχθη τέτοια επιδρομή από την πελατεία που τα γκαρσόνια είχαν κάτσει από την εσωτερική πλευρά και αγαντάρανε για να μην καταρρεύσει κάτω από την πίεση και το σπρωξίδι. Ο βιοτέχνης ενθουσιάστηκε με το θέαμα και ανέκραξε εις επήκοον όλων το κλασσικό πλέον “φάτε λιγούρια μα εσείς τα πλερώνετε”.

Η δημόσια δωρεάν παιδεία, υγεία, παιδικοί σταθμοί (όταν δεν τους πληρώνουν οι Ευρωπαίοι φορολογούμενοι μέσω ΕΣΠΑ) κ.λ.π. κάθε άλλο παρά δωρεάν είναι αφού επιβαρύνουν του φορολογούμενους και εξυπηρετούν κυρίως του φοροφυγάδες. Η φορολογία έχει νόημα όταν χρησιμοποιείται για την ενίσχυση των αδυνάτων ώστε αυτοί να έχουν πρόσβαση σε βασικά αγαθά όπως η υγεία και η παιδεία ενώ ο πάροχος των σχετικών υπηρεσιών δεν χρειάζεται να είναι δημόσιος (μπορεί βεβαίως να είναι ιδιωτικός αλλά μη κερδοσκοπικός φορέας, μοντέλο πολύ επιτυχημένο στην ανώτατη Παιδεία διεθνώς).

Σήμερα ο Έλληνας φορολογούμενος πληρώνει για άθλιες κατά κανόνα “δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες” ενώ συχνά ξαναπληρώνει μέσω της συμμετοχής ή της προσφυγής σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, πανεπιστήμια του εξωτερικού κ.λ.π. σε αντίθεση με το φαγητό του Μακεδονία Παλλάς που έτρωγαν τα λιγούρια του παραδείγματός μας, που τότε ήταν πολύ καλό.