Πατριωτισμός ή Απιστία

Στο σημερινό κύριο άρθρο της η Καθημερινή γράφει, με αφορμή την μεταφορά της έδρας της Βιοχάλκο στο Βέλγιο ότι "η ελληνική επιχειρηματική τάξη θα έπρεπε να επιδείξει πιο σοβαρό όραμα και περισσότερο πατριωτισμό αυτές τις δύσκολες ώρες". Σε ότι αφορά στο όραμα κανείς δεν μπορεί να έχει αντίθετη γνώμη αφού η καινοτομία, η παραγωγή πλούτου, η εξέλιξη και η ευημερία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από αυτό. Βέβαια όταν ο τόπος στον οποίο δραστηριοποιείται μία επιχείρηση παρουσιάζει συνθήκες ασφυξίας (π.χ. με υπέρογκο κόστος χρήματος και ενέργειας εξ αιτίας του αδηφάγου ελληνικού κράτους-τέρατος), πλήρη αστάθεια οικονομικού περιβάλλοντος (στην φορολογία όχι μόνο δεν ξέρει κανείς τι του ξημερώνει - καθημερινά, με πλείστες αναδρομικές ρυθμίσεις, αλλάζει και του τί του είχε ξημερώσει στο παρελθόν), η πραγματοποίηση ενός οράματος καθίσταται δύσκολη, εάν όχι αδύνατη. Ως προς το όραμα λοιπόν δύσκολα μπορεί να κατηγορήσει κανείς την διοίκηση μιας εταιρείας που αποφασίζει να μεταφέρει την έδρα της σε μία χώρα όπου μπορεί να πραγματοποιήσει το όραμά της.

Αυτό που είναι όμως εξόχως επικίνδυνο και ανόητο είναι να μιλάμε για πατριωτισμό. Η ευθύνη της διοίκησης μίας εταιρείας είναι αποκλειστικά προς στους μετόχους αυτής. Προφανώς οι όποιες αποφάσεις πρέπει να κινούνται στο σημείο ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων των εργαζομένων, των πιστωτών, των πελατών της και σε περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνο πλαίσιο. Ο πατριωτισμός όμως δεν υφίσταται σε έναν νομικό πρόσωπο με πολυεθνική παρουσία, πολυεθνική μετοχική σύνθεση και εν πάσει περιπτώσει ο πατριωτισμός αφορά εξ ορισμού σε φυσικά και όχι νομικά πρόσωπα.

Οι βασικοί μέτοχοι μίας εταρείας που προκαλούν ή έστω συναινούν στην μεταφορά της έδρας της είναι πατριώτες; Εάν η τύχη της εταιρείας και των εργαζομένων της εξαρτάται από μία τέτοια κίνηση τότε είναι θερμοί πατριώτες. Γιατί παρέχουν πολύ καλύτερες υπηρεσίες στην πατρίδα διασφαλίζοντας τις θέσεις εργασίας στην Ελλάδα και την βιωσιμότητα της εταιρείας έστω συνεισφέροντας λιγότερο στο φαύλο ελληνικό κράτος ώστε να χρηματοδοτούν μεταξύ άλλων τις στρατοσφαιρικές μίζες του κου Τσοχατζόπουλου και τους υπέρογκους μισθούς των ΔΕΚΟ.

Ταυτόχρονα η παιδαριώδης επίκληση του πατριωτισμού από την Καθημερινή είναι εξόχως επικίνδυνη και τελικά αντιπατριωτική. Επειδή τα "πατριωτικά" κεφάλαια είναι μάλλον περιορισμένα η οικονομική επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από την προσέλκυση διεθνών "μη πατριωτικών" επενδύσεων για της οποίες διαγκωνίζονται πολλές άλλες χώρες. Για αυτό χρειάζεται σταθερό και ελκυστικό φορολογικό σύστημα, περιστολή της διαφθοράς, ανταγωνιστικό κόστος ενέργειας, πολιτική σταθερότητα, γρήγορη και αποτελεσματική δικαιοσύνη. Η επίκληση του "πατριωτισμού" θολώνει τα νερά αποπροσανατολίζοντας από το πραγματικό πρόβλημα.