Τα κλισέ περί "ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής" και των "κοινωνικών αγώνων" ακούγονται και γράφονται συχνά στα ελληνικά ΜΜΕ. Στην πρώτη περίπτωση η βουλευτική ασυλία και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών προστατεύουν υπέρμετρα τους πολιτικούς από διώξεις για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Αντίστοιχα, στην περίπτωση των συνδικαλιστών, υφίσταται μία de facto ασυλία η οποία τους επιτρέπει να παρακωλύουν την κυκλοφορία, να εμποδίζουν την είσοδο σε εργαζομένους που θέλουν να εργασθούν και να βιαιοπραγούν (θυμηθείτε την περίπτωση του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη) χωρίς κανείς τους να έχει τιμωρηθεί. Αντί λοιπόν να διαμαρτύρονται οι πολλοί για το ιδιότυπο αυτό, θεσμοθετημένο και μη, καθεστώς προστασίας των λίγων, εν προκειμένω φωνάζουν προκλητικά οι λίγοι ώστε να διατηρήσουν αυτά τα προνόμια. Σε αντίθεση όμως με την, ανύπαρκτη στην πραγματικότητα, "ποινικοποίηση" της πολιτικής και του συνδικαλισμού, η πολιτεία έχει προχωρήσει σε μία απολύτως υπαρκτή ποινικοποίηση της επιχειρηματικής αποτυχίας και μάλιστα σε μία περίοδο κατά την οποία η συχνότητά αυτής έχει αυξηθεί εκρηκτικά εξ αιτίας της πρωτοφανούς ύφεσης.
Η ύπαρξη ληξιπρόθεσμης οφειλής προς το Δημόσιο δεν είναι σε καμία πολιτισμένη χώρα αφεαυτή ποινικό αδίκημα, εκτός εάν αποδεικνύεται δόλος. Στην Ελλάδα οι Αρχές έχουν προχωρήσει περισσότερο δεδομένου ότι π.χ. η μη απόδοση Φόρου Προστιθέμενης Αξίας άνω των 75.000 Ευρώ, συνιστά κακούργημα δηλαδή βαρύτατο έγκλημα. Αν και η μη απόδοση ως έννοια λογικά προϋποθέτει την είσπραξη του όποιου ποσού, η εφορία θεωρεί εισπραχθέντα τον ΦΠΑ με την έκδοση του παραστατικού πώλησης, ασχέτως του εάν ή πότε πλήρωσε ο λήπτης/πελάτης. Σε χιλιάδες μάλιστα περιπτώσεις ο "μπαταχτσής" είναι το ίδιο το κράτος το οποίο διοχέτευσε σε επιστροφές ΦΠΑ ένα μικρό μόνο μέρος από τα χρήματα που έστειλε η τρόικα προκειμένου να καλυφθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του προς τρίτους. Την ίδια στιγμή η ύφεση και η εξοντωτική φορολογία που επιβάλλεται, ασχέτως του ύψους του εισοδήματος, στην ακίνητη περιουσία, πέρα από τις καταστροφικές συνέπειες στην οικονομία, έχει οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και σχεδόν δύο εκατομμύρια φορολογουμένους στη μη καταβολή φόρων εν πολλοίς λόγω αδυναμίας, χωρίς δηλαδή να υπάρχει πρόθεση. Έτσι περίπου το ένα τέταρτο των Ελλήνων πολιτών που έχουν χρέη μεγαλύτερα ή ίσα του ιλιγγιώδους ποσού των 5.000 ευρώ, έχουν τελέσει ποινικό αδίκημα και μάλιστα διαρκές αφού καταχρηστικά θεσπίστηκε προ διετίας σαν τέτοιο, ώστε να θεωρείται αυτόφωρο έγκλημα. Κατά το τελευταίο έτος οι Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες έχουν κάνει χρήση αυτής της διάταξης σε εκατοντάδες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα οι "συλλήψεις για χρέη στον δημόσιο" να αντιμετωπίζονται από τον τύπο όπως το δελτίο καιρού. Η μόνη διαφορά είναι ότι το "δελτίο συλλήψεων" εκδίδεται, αντί της ΕΜΥ, από το Υπουργείο Οικονομικών και μάλιστα με τρόπο που επιτυγχάνει ταχυδακτυλουργικά τον διασυρμό των συλληφθέντων χωρίς να τους κατονομάζει. Με αυτό τον τρόπο ο επιχειρηματίας στην Ελλάδα πέρα από το δεδομένο κοινωνικό στίγμα της πτώχευσης (δόλιας ή μη) σύρεται σιδηροδέσμιος ως εγκληματίας στα δικαστήρια, μέτρο το οποίο Πρωτοδικείο της Θεσσαλονίκης έκρινε ορθά ως "δυσανάλογα επαχθές" και αντισυνταγματικό. Στην πράξη μάλιστα η εφαρμογή αυτών των νομοθετικών ρυθμίσεων έχει επεκταθεί αυθαίρετα και στα ανεξάρτητα μη εκτελεστικά μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων Ανωνύμων Εταιρειών καταργώντας έτσι κάθε έννοια εταιρικής διακυβέρνησης.
Είναι προφανές ότι στην αγωνιώδη του προσπάθεια να εξασφαλίσει έσοδα, έχοντας να αντιμετωπίσει ανεπαρκείς υπηρεσίες και εκτεταμένη διαφθορά, το Υπουργείο Οικονομικών νομοθέτησε ευρισκόμενο σε κατάσταση πανικού χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες των πράξεών του. Όταν η οικονομική επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από τις όποιες επενδύσεις γίνουν στο εξής, η ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας αποτρέπει τους ξένους επενδυτές οι οποίοι προφανώς θα προτιμήσουν να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε μία χώρα που δεν θα τους συλλάβει, διασύρει και ενδεχομένως φυλακίσει εάν δεν πάει καλά η δουλειά τους. Το ίδιο κάνουν και οι Έλληνες επενδυτές οι οποίοι, μαζί με χιλιάδες ταλαντούχους νέους εγκαταλείπουν τη χώρα. Έως ότου αλλάξει ριζικά η εξόχως εχθρική προς την επιχειρηματικότητα στάση της ελληνικής πολιτείας ο Πρωθυπουργός, που προσπαθεί ειλικρινώς να προσελκύσει επενδυτές από το εξωτερικό, θα θυμίζει την ευτραφή Ελληνίδα μάνα στην παραλία που φώναζε στο γιο της που κολυμπούσε: "Γιαννάκη, έβγα τώρα αμέσως έξω να σε δείρω".
No comments:
Post a Comment