Η μάστιγα του αφορολόγητου καρκίνου

Σε μία σατανικής εμπνεύσεως κίνηση η εταιρεία Παπαστράτος έπεισε τα Υπουργεία Οικονομικών, Ανάπτυξης και Δικαιοσύνης να στηρίξουν επίσημα την εκστρατεία “Όχι στον παράνομα χύμα καπνό” και “Όχι στα παράνομα τσιγάρα”. Το εικαστικό, που χρηματοδοτήθηκε, όπως άλλωστε και η όλη προσπάθεια, από την ίδια την εταιρεία δείχνει δύο “παράνομα” τσιγάρα σε σχήμα νεκροκεφαλής και από πάνω ένα όμορφο και αθώο πράσινο περιπτεράκι με το σλόγκαν “Εμπιστευθείτε (sic) το νόμιμο σημείο πώλησης”. Για τον Παπαστράτο πρόκειται για μία τεράστια επιτυχία αφού κατάφερε να διαφημίσει το είδος του παρακάμπτοντας τους νόμους περί διαφήμισης τσιγάρων και να προωθήσει τα δολοφονικά προϊόντα του ως τέτοια τα οποία κανείς μπορεί να εμπιστευθεί, πράγμα το οποίο δεν ισχύει για τον ατύπως διακινούμενο χύμα καπνό. Δεδομένου ότι τόσο το φορολογηθέν όσο και το αφορολόγητο (“παράνομο”) κάπνισμα προκαλούν καρκίνο, χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, στεφανιαία νόσο και γενικά σοβαρές βλάβες στο κυκλοφοριακό και μειώνουν το προσδόκιμο ζωής κατά μία δεκαετία είναι να απορεί κανείς πως ίδιο το κράτος στηρίζει μία τέτοια καμπάνια. Η μόνη εξήγηση, πέραν της εγγενούς ανοησίας του συστήματος, είναι ότι το Υπουργείο Οικονομικών είναι εθισμένο στα έσοδα σα ναρκομανής και δεν σταματά σε τίποτε προκειμένου να τα εξασφαλίσει. Βλέπεται γι’αυτούς ο αφορολόγητος καρκίνος είναι “παράνομος” και ο φορολογημένος “νόμιμος”.

Ο μεγάλος κίνδυνος της ποινικοποίησης της επιχειρηματικότητας

Τα κλισέ περί "ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής" και των "κοινωνικών αγώνων" ακούγονται και γράφονται συχνά στα ελληνικά ΜΜΕ. Στην πρώτη περίπτωση η βουλευτική ασυλία και ο νόμος περί ευθύνης υπουργών προστατεύουν υπέρμετρα τους πολιτικούς από διώξεις για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Αντίστοιχα, στην περίπτωση των συνδικαλιστών, υφίσταται μία de facto ασυλία η οποία τους επιτρέπει να παρακωλύουν την κυκλοφορία, να εμποδίζουν την είσοδο σε εργαζομένους που θέλουν να εργασθούν και να βιαιοπραγούν (θυμηθείτε την περίπτωση του Γερμανού προξένου στη Θεσσαλονίκη) χωρίς κανείς τους να έχει τιμωρηθεί. Αντί λοιπόν να διαμαρτύρονται οι πολλοί για το ιδιότυπο αυτό, θεσμοθετημένο και μη, καθεστώς προστασίας των λίγων, εν προκειμένω φωνάζουν προκλητικά οι λίγοι ώστε να διατηρήσουν αυτά τα προνόμια. Σε αντίθεση όμως με την, ανύπαρκτη στην πραγματικότητα, "ποινικοποίηση" της πολιτικής και του συνδικαλισμού, η πολιτεία έχει προχωρήσει σε μία απολύτως υπαρκτή ποινικοποίηση της επιχειρηματικής αποτυχίας και μάλιστα σε μία περίοδο κατά την οποία η συχνότητά αυτής έχει αυξηθεί εκρηκτικά εξ αιτίας της πρωτοφανούς ύφεσης.

Η ύπαρξη ληξιπρόθεσμης οφειλής προς το Δημόσιο δεν είναι σε καμία πολιτισμένη χώρα αφεαυτή ποινικό αδίκημα, εκτός εάν αποδεικνύεται δόλος. Στην Ελλάδα οι Αρχές έχουν προχωρήσει περισσότερο δεδομένου ότι π.χ. η μη απόδοση Φόρου Προστιθέμενης Αξίας άνω των 75.000 Ευρώ, συνιστά κακούργημα δηλαδή βαρύτατο έγκλημα. Αν και η μη απόδοση ως έννοια λογικά προϋποθέτει την είσπραξη του όποιου ποσού, η εφορία θεωρεί εισπραχθέντα τον ΦΠΑ με την έκδοση του παραστατικού πώλησης, ασχέτως του εάν ή πότε πλήρωσε ο λήπτης/πελάτης. Σε χιλιάδες μάλιστα περιπτώσεις ο "μπαταχτσής" είναι το ίδιο το κράτος το οποίο διοχέτευσε σε επιστροφές ΦΠΑ ένα μικρό μόνο μέρος από τα χρήματα που έστειλε η τρόικα προκειμένου να καλυφθούν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του προς τρίτους. Την ίδια στιγμή η ύφεση και η εξοντωτική φορολογία που επιβάλλεται, ασχέτως του ύψους του εισοδήματος, στην ακίνητη περιουσία, πέρα από τις καταστροφικές συνέπειες στην οικονομία, έχει οδηγήσει δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις και σχεδόν δύο εκατομμύρια φορολογουμένους στη μη καταβολή φόρων εν πολλοίς λόγω αδυναμίας, χωρίς δηλαδή να υπάρχει πρόθεση. Έτσι περίπου το ένα τέταρτο των Ελλήνων πολιτών που έχουν χρέη μεγαλύτερα ή ίσα του ιλιγγιώδους ποσού των 5.000 ευρώ, έχουν τελέσει ποινικό αδίκημα και μάλιστα διαρκές αφού καταχρηστικά θεσπίστηκε προ διετίας σαν τέτοιο, ώστε να θεωρείται αυτόφωρο έγκλημα. Κατά το τελευταίο έτος οι Δημόσιες Οικονομικές Υπηρεσίες έχουν κάνει χρήση αυτής της διάταξης σε εκατοντάδες περιπτώσεις, με αποτέλεσμα οι "συλλήψεις για χρέη στον δημόσιο" να αντιμετωπίζονται από τον τύπο όπως το δελτίο καιρού. Η μόνη διαφορά είναι ότι το "δελτίο συλλήψεων" εκδίδεται, αντί της ΕΜΥ, από το Υπουργείο Οικονομικών και μάλιστα με τρόπο που επιτυγχάνει ταχυδακτυλουργικά τον διασυρμό των συλληφθέντων χωρίς να τους κατονομάζει. Με αυτό τον τρόπο ο επιχειρηματίας στην Ελλάδα πέρα από το δεδομένο κοινωνικό στίγμα της πτώχευσης (δόλιας ή μη) σύρεται σιδηροδέσμιος ως εγκληματίας στα δικαστήρια, μέτρο το οποίο Πρωτοδικείο της Θεσσαλονίκης έκρινε ορθά ως "δυσανάλογα επαχθές" και αντισυνταγματικό. Στην πράξη μάλιστα η εφαρμογή αυτών των νομοθετικών ρυθμίσεων έχει επεκταθεί αυθαίρετα και στα ανεξάρτητα μη εκτελεστικά μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων Ανωνύμων Εταιρειών καταργώντας έτσι κάθε έννοια εταιρικής διακυβέρνησης.

Είναι προφανές ότι στην αγωνιώδη του προσπάθεια να εξασφαλίσει έσοδα, έχοντας να αντιμετωπίσει ανεπαρκείς υπηρεσίες και εκτεταμένη διαφθορά, το Υπουργείο Οικονομικών νομοθέτησε ευρισκόμενο σε κατάσταση πανικού χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες των πράξεών του. Όταν η οικονομική επιβίωση της Ελλάδας εξαρτάται από τις όποιες επενδύσεις γίνουν στο εξής, η ποινικοποίηση της επιχειρηματικότητας αποτρέπει τους ξένους επενδυτές οι οποίοι προφανώς θα προτιμήσουν να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε μία χώρα που δεν θα τους συλλάβει, διασύρει και ενδεχομένως φυλακίσει εάν δεν πάει καλά η δουλειά τους. Το ίδιο κάνουν και οι Έλληνες επενδυτές οι οποίοι, μαζί με χιλιάδες ταλαντούχους νέους εγκαταλείπουν τη χώρα. Έως ότου αλλάξει ριζικά η εξόχως εχθρική προς την επιχειρηματικότητα στάση της ελληνικής πολιτείας ο Πρωθυπουργός, που προσπαθεί ειλικρινώς να προσελκύσει επενδυτές από το εξωτερικό, θα θυμίζει την ευτραφή Ελληνίδα μάνα στην παραλία που φώναζε στο γιο της που κολυμπούσε: "Γιαννάκη, έβγα τώρα αμέσως έξω να σε δείρω".

IMF’s useless politicians

The IMF released yesterday its 2013 Article IV consultation Concluding Statement i.e. the “report” of its Mission to Greece. As politics supersede sound judgement the IMF report leaves a lot unsaid.

In point 3 the report discusses insufficient structural reforms particularly in the tax system where “Very little progress has been made in tackling Greece’s notorious tax evasion. The rich and self-employed are simply not paying their fair share, which has forced an excessive reliance on across-the-board expenditure cuts and higher taxes on those earning a salary or a pension”. The real problem, however, is not tax evasion but the tax system itself that heavily relies on heavy property and indirect taxes irrespectively of income. A system whose very high rates and burden practically force those who can evade taxes, to do so in order to survive. A system under which shipowners, the richest of the Greeks, are constitutionally shielded from any taxation. With 30% of taxpayers currently unable to meet their tax burden and with taxation practically killing the economy there is no mention in the report of the urgent need to reform the tax system itself and not just the tax collection mechanism, which is the only priority for the IMF.

In order to reform the tax system the government should streamline expenditure and improve the dismal productivity of the public sector. The IMF report stresses the need for “limited mandatory redundancies” in the public sector noting that “while projections suggest that attrition will be just about enough to meet medium-term staffing targets, the provision of important public services is already hampered by lack of qualified staff in key areas, like banking supervision and tax administration. Mandatory redundancies that provide room to hire new, well-qualified and motivated staff will thus need to be a key component of the plan for modernization of the public sector, and in the process lend credibility to the policy of relying primarily on attrition. The taboo against mandatory dismissals must be overcome.”

This would have been an excellent idea if the word “limited” was changed with “extensive” in regards to mandatory redundancies. With more that 1.500.000 unemployed in the private sector the IMF is afraid to tell the truth. While it says that the “taboo” should be overcome it dampens its own conclusions by asking for “limited” redundancies while everyone knows that sweeping redundancies are needed.

Similarly the report contains the following politically correct statement about improving the business environment “The government’s welcome public commitment to improving the business environment and accelerating privatization now needs to be matched with results.” This is the IMF way of saying that the government has does absolutely nothing to improve the business environment even in cases where reforms would be revenue neutral. And that is simply because the government does not care about the private sector as its’ priority is to protect the bloated inefficient public sector that is dragging us down.

Also, one of the biggest problems lies with the tragically inefficient justice system that scares away all potential investors and, with them, any hope of recovery. This critical issue does not appear anywhere in IMF's report and is only casually mentioned in other EU reports on Greece.

The current fiscal “progress” is based on non sustainable taxation and any future hopes of growth are killed by the lack of structural reforms.

Greece is very sick and in need of a doctor. This is the role the IMF should play and not that of a politician. We already have too many of those.