Ο τροχός της τύχης στην υπηρεσία της δικαιοσύνης

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ για την αθώωση της Ελένης Τεγοπούλου, μη εκτελεστικού μέλους του Δ.Σ. της Ελευθεροτυπίας η «Κ» γράφει «Αντίθετος στην αθώωση της Ελένης Τεγοπούλου ήταν ο Εισαγγελέας Έδρας, ο οποίος ζήτησε την ενοχή της, κρίνοντας ότι οι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων συνήθως εμφανίζονται ως μη εκτελεστικά μέλη του ΔΣ "για να γλυτώνουν τις ποινές"».

Για την περίπτωση του Ανδρέα Κουρή η Ιωάννα Μάνδρου, σε άλλο άρθρο, αναφέρει «Αντίθετα για τον Ανδρέα Κουρή και ο εισαγγελέας ήταν αθωωτικός, ενώ πριν από ενάμιση περίπου μήνα άλλη σύνθεση δικαστηρίου για το ίδιο αδίκημα, μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, είχε αποφασίσει εντελώς διαφορετικά. Είχε κρίνει ότι και ως αντιπρόεδρος έχει ευθύνη για τα χρέη και τη μη καταβολή ασφαλιστικών εισφορών και του είχε επιβάλει ποινή φυλακίσεως 4 ετών και χρηματικό πρόστιμο 11 χιλιάδων ευρώ, με τριετή μάλιστα αναστολή».

Τα μη εκτελεστικά μέλη (non executive directors) ενός Διοικητικού Συμβουλίου αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους θεσμούς εταιρικής διακυβέρνησης διεθνώς. Μή εμπλεκόμενα στην διοίκηση της εταιρείας προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες, ιδέες και εξασφαλίζουν ισσορροπίες. Δεν δεσμεύουν την εταιρεία με την υπογραφή τους και δεν ευθύνονται ποινικά για λογαριασμό της εταιρείας, εκτός από τις περιπτώσεις που μπορεί να αποδειχθεί δόλος ή άμεση εμπλοκή σε ποινικό αδίκημα. Μ’άλλα λόγια δεν ευθύνονται για πράξεις τρίτων, εν προκειμένω της διοίκησης της εταιρίας στο ΔΣ της οποίας μετέχουν.

Δεν αρκεί το γεγονός ότι στην Ελλάδα που π.χ. η μή καταβολή ΦΠΑ (ο οποίως σπανιότητα έχει εισπραχθεί κατά την πληρωμή του με αποτέλεσμα να πρόκειται για «προκαταβολή» και όχι «απόδοση») είναι κακούργημα δηλαδή πράξη που εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με τον φόνο, τον βιασμό, την πλαστογραφία, την ένοπλη ληστεία. Ο συνδυασμός ασχετοσύνης και ιδεοληψίας έχει οδηγήσει σε μία μεγάλη διεύρυνση όσων κινδυνεύουν να κατηγορηθούν ενώ οι σχετικές δίκες θυμίζουν το τηλεπαιχνίδι «τροχός της τύχης» με τα δικαστήρια να αποφασίζουν όπου φυσάει (εκείνη την ημέρα) ο άνεμος.

Εάν συνέβαινε σε άλλη χώρα θα ήταν αστείο. Στην παρούσα οικονομική τραγωδία στη χώρα μας όπου δεκάδες χιλιάδες επιχειρηματίες έχουν βρεθεί σε πραγματική οικονομική αδυναμία η ποινική εμπλοκή και μάλιστα με εντελώς απρόβλεπτα αποτελέσματα δεν εξυπηρετεί, πρωτίστως το ίδιο το κράτος. Αν μη τι άλλο ένας ξένος επενδυτής δεν θα τοποθετήσει αχυρανθρώπους ως μη εκτελεστικά μέλη σε ένα ΔΣ , φοβούμενος μία αδικαιολόγητη ποινική δίωξη. Απλώς θα επενδύσει σε μία άλλη χώρα.

Αλλού είναι η αμαρτία του κου Μέργου

Δε νομίζω ότι ο κος Μέργος θα φανταζόταν το σούσουρο που θα δημιουργούσε μία τεχνοκρατική του ομιλία στα μέσα μαζικής ενημέρωσης της διαπλοκής και της αγραμματοσύνης αλλά και στους ατάκτους του Τσίπρα που μπούκαραν στο γραφείο του.

Ο τρόπος καθορισμού των μισθών παραμένει στην πράξη δύσκαμπτος παρά τις προσπάθειες της τρόικας. Ακόμη και σήμερα, η πλειονότητα των συμβάσεων εργασίας χαρακτηρίζονται ατομικές και απαιτείται συμφωνία του εργαζομένου προκειμένου να υπάρξει δυσμενής μεταβολή από το προηγούμενο καθεστώς. Ένα καθεστώς το οποίο αντάμειβε πλουσιοπάροχα τη φυσική γήρανση -μέσω των μισθολογικών ωριμάνσεων- οδηγώντας σε πλήρη αποσύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, στον δρόμο δηλαδή που χάραξε ο δημόσιος τομέας. Με την ανεργία των νέων στο πρωτοφανές διεθνώς επίπεδο του 60% δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, μεταξύ άλλων, το υφιστάμενο εργασιακό πλαίσιο είναι δυσλειτουργικό. Η ιστορία έχει δείξει ότι όσο πιο δύσκαμπτη είναι η αγορά εργασίας σε περιόδους ύφεσης τόσο αυξάνονται οι επιπτώσεις, το βάθος και η διάρκεια της τελευταίας.

Δυστυχώς το αγράμματο ασκέρι στηρίχθηκε σε μία αποστροφή του κου Μέργου για να φέρει αυτόν τον αξιοπρεπή, χαμηλών τόνων γραφειοκράτη στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Στα πλαίσια της επίθεσης που δέχθηκε κατηγορήθηκε ότι εισπράττει δύο μισθούς ενώ ο ίδιος απάντησε ότι έχει παραιτηθεί των απολαβών του από το Πανεπιστήμιο όσο βρίσκεται στη θέση του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Οικονομικών. Αντιθέτως εισπράττει κανονικά τις αμοιβές μέλους Διοικητικού Συμβουλίου του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στο οποίο εκπροσωπεί το Υπουργείο.

Προσωπικά θεωρώ ότι ο κος Μέργος, τον οποίο γνωρίζω και εκτιμώ, είχε απόλυτο δίκιο στην ομιλία του και ότι η επίθεση που δέχθηκε ήταν άθλια και χαμερπής. Ομοίως όμως πιστεύω ότι θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί και των αμοιβών του από το ΤΧΣ διότι η συγκεκριμένη θέση αποτελεί μέρος των καθηκόντων του Γενικού Γραμματέα αλλά και για να διασφαλίσει τυχόν ασυμβίβαστο. Το ίδιο ισχύει και για τον εκπρόσωπο της Τραπέζης της Ελλάδος στο ΔΣ κο Γκατζώνα.

Στην Ελλάδα είθισται να αμείβονται π.χ. οι εκπρόσωποι των εργαζομένων και διάφοροι συνδικαλιστές-παράσιτα που υπηρετούν στα Δ.Σ. διαφόρων ΔΕΚΟ, κάτι το οποίο θέτει σοβαρό ηθικό ζήτημα πέραν του ασυμβιβάστου. Το ίδιο ισχύει κατά τη γνώμη μου και στην περίπτωση των εκπροσώπων του Δημοσίου στο ΤΧΣ οι οποίοι εισπράττουν για τον κόπο τους 30.000 Ευρώ ετησίως (μείον τους αναλογούντες φόρους). Ποσό λίαν συμβολικό αφού ο Ιούδας επώλησε τον Υιό του Θεού προς 30 αργύρια.

Τέλος στα επιμελητήρια-παράσιτα

Η τρόικα απαίτησε, σωστότατα, την κατάργηση των υποχρεωτικών εισφορών των επιχειρήσεων στα επιμελητήρια η οποία υλοποιήθηκε τον περασμένο Δεκέμβριο. Έτσι με πράξη νομοθετικού περιεχομένου κατέστη προαιρετική η εγγραφή στα επιμελητήρια από την 1η Ιανουαρίου 2015 (και δυστυχώς όχι 2013).

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διάβασα την αντίδραση, υπό μορφήν ψηφίσματος, του ΒΕΑ η οποία αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα ακόλουθα:

“Πλέον είναι αδύνατη η λειτουργία τους χωρίς θεσμοθετημένους οικονομικούς πόρους. Μία τεράστια (sic) συμβολή ενός θεσμού στην υπηρεσία της Εθνικής Οικονομίας και των επιχειρήσεων παύει (sic) να υφίσταται“

Αναρωτήθηκαν οι συντάκτες του ψηφίσματος εάν οι επιχειρήσεις μέλη τους, που εξαναγκάζονται να πληρώνουν ετήσια συνδρομή, έχουν οι ίδιες “θεσμοθετημένους οικονομικούς πόρους”. Η μήπως αναγκάζονται καθημερινά να πείσουν τον πελάτη να αγοράσει (και κυρίως να πληρώσει) το προϊόν η την υπηρεσία που πωλούν; Από την άλλη εάν η συμβολή του θεσμού στις επιχειρήσεις είναι «τεράστια» γιατί αυτές θα την απαρνηθούν και δεν θα συνεχίσουν να πληρώνουν και μάλιστα περισσότερα; Δεν είναι προφανές ότι η «τεράστια συμβολή» δικαιολογεί εκ των πραγμάτων και μία αντιστοίχως τεράστια οικονομική συνδρομή;

«Γίνεται ακατόρθωτη (sic) ή άσκηση από τα Επιμελητήρια των αρμοδιοτήτων όπως η τήρηση του Γενικού Εμπορικού Μητρώου, η έκδοση των πιστοποιητικών μεταβολών των επιχειρήσεων, η αδειοδότηση των επιχειρήσεων, Υπηρεσία μίας Στάσης κ.α.»

Εκτός από τις εκδόσεις πιστοποιητικών -που σε όλες τις προηγμένες χώρες μπορούν να γίνουν μέσω διαδικτύου- καμία από τις άλλες υπηρεσίες δεν λειτουργεί αποτελεσματικά στην πράξη. Το μέγα φιάσκο του ΓΕΜΗ στην πραγματικότητα αύξησε τον χρόνο ίδρυσης μίας επιχείρισης. (βλ. «Γενικό Εμπορικό Μητρώο: ταλαιπωρία πολλών στάσεων»)

«Οι συνδρομές των 5 έως 12 ευρώ το μήνα ανταποδίδονται με έργο στο πολλαπλάσιο (sic) προς τις επιχειρήσεις. Προφανώς η κατάργηση της συνδρομής κάπου αλλού στοχεύει και όχι στην οικονομική ελάφρυνση των επιχειρήσεων όπως ισχυρίζονται»

Το γεγονός ότι ο αγράμματος συντάκτης του «ψηφίσματος» επέλεξε να σαλαμοποιήσει τη συνδρομή σε μηνιαία βάση μαρτυρά φόβο. Εάν το Επιμελητήριο ήταν σίγουρο ότι ανταποδίδει «στο πολλαπλάσιο» αυτά που εισπράττει δεν θα είχε τίποτε να φοβηθεί. Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική αφού όχι μόνο τα επιμελητήρια δεν προσφέρουν απολύτως τίποτε στις επιχειρήσεις αλλά τις ταλαιοπωρούν κιόλας π.χ με έκδοση πιστοποιητικών οικονομικής ενημερότητας προκειμένου να θεωρήσουν βιβλία και στοιχεία στην εφορία. Η εν λόγω υποχρέωση θεσπίστηκε προκειμένου οι τελευταίες να εξαναγκάζονται στην πληρωμή της συνδρομής τους.

«Οι θέσεις εργασίας του υπηρετούντος προσωπικού καθίστανται επισφαλείς (sic) και δεν αποκλείεται να πολλαπλασιαστεί ο αριθμός των ανέργων».

Οι σχεδόν 1.500.000 άνεργοι σήμερα έχουν σε μεγάλο βαθμό προκύψει από την δυσβάσταχτη για τους πραγματικά εργαζομένους φορολογία που χρησιμοποιείται για να συντηρούνται χιλιάδες χαραμοφάηδες στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που στοιχίζουν, χωρίς να προσφέρουν καμία προστιθέμενη αξία, τα επιμελητήρια στις επιχειρήσεις και κατ’επέκταση στους καταναλωτές όπου αυτές μετακυλίουν το κόστος, θα δημιουργήσουν πολύ περισσότερες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα από την 1.1.2015.

«Φορείς όπως η Κ.Ε.Ε.Ε., η Γ.Σ.Ε.Β.Ε.Ε. η Ε.Σ.Ε.Ε. κλπ που στηρίζονται οικονομικά από τα επιμελητήρια οδηγούνται σε σταδιακή αποσύνθεση και υποβάθμιση»

Όσο περισσότερες παρασιτικές οργανώσεις κλείσουν τόσο το καλύτερο. Επιτέλους ας αναγκαστούν οι συνδικαλιστές να παρέχουν πραγματικές υπηρεσίες σε όσους επιθυμούν να πληρώσουν και να γίνουν μέλη τους.

Τα Επιμελητήρια πρακτικά εξυπηρετούν αποκλειστικά τους σκοπούς, κυρίως πολιτικούς & οικονομικούς, των «παραγόντων» τους. Μάλιστα το συγκεκριμένο επιμελητήριο προσέλαβε πέρσι, μετά από πιέσεις, έναν εκ των απολυμένων του ΕΟΜΜΕΧ με την ειδικότητα του οδηγού. Επειδή όμως δεν διέθετε όχημα η Διοικούσα Επιτροπή του αποφάσισε να αγοράσει αυτοκίνητο! (Βλ, “Βρήκα αυτή τη βίδα. Μπορείτε να μου βρείτε ένα αυτοκίνητο που να ταιριάζει;”). Αυτό είναι ένα μικρό παράδειγμα από τις «τεράστιες» υπηρεσίες που παρέχει «στο πολλαπλάσιο» το ΒΕΑ στις επιχειρήσεις-μέλη του.

Ούτε σε τρία τέρμενα δεν θα έχουμε ανάπτυξη

Ο Αναπληρωτής (sic) Υπουργός Οικονομικών Σταϊκούρας έδωσε αυτάρεσκα στη δημοσιότητα τον ακόλουθο πίνακα από τον οποίον προκύπτουν οι διενεργηθείσες και προγραμματισμένες εξοφλήσεις οφειλών του κράτους προς «τρίτους».

Αρκεί μία μόνο ματιά για να διαπιστώσει κανείς ότι από τα πρώτα 962 εκατομμύρια ευρώ μόλις τα 234 εκ. δόθηκαν για επιστροφές φόρων ποσό που δεν αντιπροσωπεύει ούτε το 6-7% των σημερινών (και συνεχώς αυξανόμενων) οφειλών του κράτους. Άλλα 164 εκατομμύρια δόθηκαν στους φαρμακοποιούς συμπεριλαμβανομένης της εγγενούς σπατάλης αυτής της κατηγορίας δαπανών (βλ. "Tα φαρμακεία ανθίζουν στη Λεωφ. Αλεξάνδρας"). Το μεγαλύτερο μέρος των διαθεσίμων διοχευτεύθηκε (εγκληματικά) στην καταβολή εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων, στους ΟΤΑ και γενικώς στο ίδιο το κράτος. Μισό εκατομμύριο δόθηκε στην Ηλεκτρομηχανική Κύμης μία εταιρεία η ίδρυση της οποίας αποτελεί σκάνδαλο μέγα και κατ’εξοχήν δείγμα γραφής του άθλιου πελατειακού κράτους (βλ. «Τα ρούχα του στρατού ράβονται στην Κίνα και εμείς εδώ πεθαίνουμε από την πείνα»).


Από την δεύτερη δόση μόλις 200 εκ.ευρώ κατευθύνονται σε επιστροφές ΦΠΑ (συν 350 για την Εγνατία οδό) ενώ ό όγκος των καταβολών θα καλύψει πάλι δαπάνες του ίδιου του κράτους.

Το θλιβερό είναι ότι τουλάχιστον ο κος Στουρνάρας, που είναι ευφυέστερος του Υφυπουργού του, είμαι βέβαιος ότι αντιλαμβάνεται την αθλιότητα και το μέγεθος της ανοησίας των ανωτέρω επιλογών.

Η S&P σε πρόσφατη έκθεσή της αναφέρει ότι ‎"με αξιοσημείωτη εξαίρεση την Ελλάδα, οι εξαγωγές αποτελούν τον κινητήριο μοχλό αυτής της προσαρμογής". Πώς όμως να έχουμε εξαγωγές όταν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις κλείνουν επειδή το κράτος αντί να τους επιστρέψει τον οφειλόμενο ΦΠΑ προκρίνει την πληρωμή του εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων και την διατήρηση της οικονομικής μαύρης τρύπας του ευρύτερου δημόσιου τομέα; Στην απέλπιδα προσπάθεια αυτοσυντήρησής του το κράτος-τέρας συνεχίζει να συνθλίβει τον ιδιωτικό τομέα και να σπρώχνει τους εργαζόμενους σε αυτόν στην ανεργία με αμείωτους ρυθμούς.

Παρά το όντως υπαρκτό «παραγωγικό κενό» το οποίο επικαλέσθηκε ο κος Στουρνάρας σε πρόσφατη συνέντευξή του, αυτό δεν θα φέρει ανάπτυξη όσο δεν περιορίζεται η μαύρη τρύπα του δημοσίου η οποία απορροφά το σύνολο της ρευστότητας από την οικονομία και εξανεμίζει κάθε ελπίδα ανάπτυξης.


ΥΓ: Στην αστρονομία μόλις αρχίσει η βαρυτική κατάρρευση (διαδικασία σχηματισμού της μαύρης τρύπας), δεν φαίνεται να μπορεί να διακοπεί από καμία φυσική δύναμη.

Τα ρούχα του στρατού ράβονται στην Κίνα και εμείς εδώ πεθαίνουμε απ΄την πείνα

Αυτό ήταν το σύνθημα των υπό απόλυση εργαζομένων μίας από τις τελευταίες βιομηχανίες ενδυμάτων που διατηρεί την παραγωγή της στην Ελλάδα. Υπό την πίεση της ύφεσης, της πτώσης των πωλήσεων η εταιρεία, η οποία με τεχνικο-οικονομικούς όρους θα έπρεπε να είχε διακόψει την εγχώρια παραγωγική της διαδικασία εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία, αποφάσισε να την μεταφέρει στην Ρουμανία όπου διατηρεί εργοστάσιο.

Προσωπικά βρέθηκα στην ίδια θέση το 2001 όταν αναγκάστηκα, προκειμένου να μην πτωχεύσουμε, να κλείσω τα εργαστήριά μας στην Ελλάδα και να απολύσω εργαζόμενους σε μας για πολλά χρόνια από τους οποίους η εταιρεία δεν είχε το παραμικρό παράπονο. Σας διαβεβαιώ ότι δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα από το να απολύεις κάποιον, όχι λόγω ανεπάρκειας αλλά επειδή μία Κινεζούλα (ή ένας Κινέζος – στα εργοστάσια της Κίνας θα δείτε πολλούς άνδρες να ράβουν), πέντε χιλιάδες μίλια μακρυά κάνει την ίδια δουλειά με εννέα φορές χαμηλότερο κόστος.

Η συζήτηση όμως περί του θέματος ανήκει σε αυτό που οι Αγγλοσάξωνες αποκαλούν “don’t cry over spilt milk”. Όταν δρομολογήθηκε, πριν από περισσότερα από 20 χρόνια, η πλήρης κατάργηση της πολυϊνικής συμφωνίας και η ενσωμάτωση των κλωστοϋφαντουργικών στην GATT οι Ευρωπαίοι πολιτικοί στηρίχθηκαν στην παραδοχή ότι εμείς θα παράγουμε τα δύσκολα (και ακριβά) και οι Κινέζοι τα εύκολα (και φθηνά) και ταυτόχρονα θα τους πουλάμε Airbus, μηχανήματα, τεχνολογία, μυαλό και …”μούρη”.  Εκ των υστέρων η πρόβλεψη αυτή αποδείχθηκε λαθεμένη.

Με την είσοδο της Κίνας στον ΠΟΕ και την πλήρη απελευθέρωση του εμπορίου το 2005 δόθηκε η χαριστική βολή στην βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής παραγωγής, με εξαίρεση ορισμένες από τις χώρες που εισήλθαν τελευταίες στην Ε.Ε. Κατά το παρελθόν η Ευρώπη έχασε μία ευκαιρία να ενδυναμώσει τις χώρες της λεκάνης της Μεσογείου (Αίγυπτος, Μάγκρεμπ κλπ) η παραγωγή στις οποίες έχει μεγάλη πολιτική και οικονομική σημασία για αυτήν. Η συγκεκριμένη ιδέα υπήρξε βασικός στρατηγικός άξονας του Σαρκοζί αλλά δυστυχώς το τραίνο είχε πλέον αναχωρήσει.

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα μη αναστρέψιμο δεδομένο ενώ η οικονομική δύναμη της Κίνας, και της κεντρικής & Ν.Α. Ασίας γενικότερα, είναι τέτοια που η επιστροφή στον προστατευτισμό, ακόμη και εάν είχε νόημα, δεν είναι εφικτή. Όμως όσο και αν καταλαβαίνω την αγωνία των 80 περίπου ανθρώπων του κλάδου μας που θα βγουν στο δρόμο, τόσο θεωρώ ατυχέστατο και ανόητο το σύνθημά τους.

Ειδικά σε ότι αφορά τον στρατό είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον πολιτισμένο κόσμο όπου αυτός διαθέτει το δικό του εργοστάσιο (την Ηλεκτρομηχανική Κύμης, θυγατρική της “Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα”) – απόδειξη του σοβιετικού χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας (στο τέως σοβιετικό Καζαχστάν που επισκέφθηκα ο στρατός αγοράζει από τις τοπικές βιοτεχνίες). Το ς να πληρώνει ο Έλληνας φορολογούμενος τέσσερις ή πέντε φορές περισσότερο για μία στολή ώστε αυτή να παράγεται στην Ελλάδα στερείται λογικής. Ο ίδιος φορολογούμενος, μέσω της μείωσης της επιβάρυνσής του από το κράτος, θα δαπανούσε τα χρήματα αυτά στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών και θα δημιουργούσε ζήτηση η οποία θα εξασφάλιζε την απασχόληση των αντίστοιχων εργαζομένων με ανταγωνιστικούς όρους. Το Υπουργείο Οικονομικών μάλιστα κατέβαλλε προ ολίγων ημερών, από τα ελάχιστα χρήματα που έχει, 500.000 ευρώ για "οφειλές" στην Ηλεκτρομηχανική Κύμης αντί να επιστρέψει τον ΦΠΑ σε βιώσιμες και εξωστρεφείς βιομηχανίες του κλάδου τις οποίες έχει γονατίσει με την αφερεγγυότητά του.

Εμείς εδώ πεθαίνουμε στην πείνα ακριβώς επειδή τα ρούχα του στρατού δεν ράβονται (επισήμως τουλάχιστον) στην Κίνα. Εάν οι άτυχοι εργαζόμενοι που θα χάσουν τη δουλειά τους έπρεπε να ζητήσουν κάτι, αυτό θα ήταν η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, ο περιορισμός της επιδότησης των συντάξεων των ΔΕΚΟ και ο περιορισμός της παρανοϊκής σπατάλης στο στρατό.

Οι Κινέζοι δεν φταίνε. Αντιθέτως φέρνουν πολύτιμες επενδύσεις και δουλειές στη χώρα μας.