Αντί να επιστρέψουν τον ΦΠΑ στις επιχειρήσεις πληρώνουν το εφάπαξ στους δημοσίους υπαλλήλους

Στο αρχικό, καλοφτιαγμένο σχέδιο, του δεύτερου μνημονίου, το οποίο δεν πρόκανε να εφαρμόσει ο Παπαδήμος γιατί η μαμά του Αντώνη θα έσκαγε εάν δεν γινόταν ο μονάκριβός της πρωθυπουργός, προβλεπόταν η τακτοποίηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών του κράτους προς τρίτους. Έτσι, εάν δεν είχαν προκηρυχθεί εκλογές θα είχαν ήδη εισρεύσει τουλάχιστον 5 δις ευρώ στην οικονομία και ενδεχομένως περισσότερα εάν είχε ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα. Παρενθετικώς οι Τράπεζες δεν έχουν ακόμη δημοσιεύσει ισολογισμούς ακολουθώντας μία ακραιφνώς στρουθοκαμηλική πρακτική λες και δεν ξέρουν οι πάντες ότι έχουν πτωχεύσει.

Μετά από τις εκλογικές περιπέτειες και την εκλογίκευση του Αντώνη περιμένουμε, επτά μήνες μετά, την περίφημη δόση μέρος της οποίας θα κατευθυνθεί στην εξόφληση των οφειλών του κράτους. Το αρχικό ποσό των 7 δις ευρώ δεν "παίζει" πλέον διότι τα μισά περίπου θα κατευθυνθούν σε τρέχουσες ανάγκες δηλαδή σε μισθούς χρησίμων και αχρήστων και σε συντάξεις ανταποδοτικές και μη. Από τα 3,5 δις που μένουν ο πάνσοφος κύριος Στουρνάρας προτίθεται να διοχετεύσει τα περισσότερα στα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή για την κάλυψη "υποχρεώσεων" του κράτους προς την κομματική του πελατεία, οι οποίες κατά κανόνα είναι μη ανταποδοτικές, μ'άλλα λόγια πολύ μεγαλύτερες από τις αντίστοιχες εισφορές. Ακόμη και εάν δεν βιώναμε μία οικονομική καταστροφή οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα έσπρωχνε στο τέλος του καταλόγου προτεραιοτήτων την καταβολή των ποσών αυτών που λίγο θα βοηθήσουν την οικονομία σε σχέση π.χ. με την εξόφληση υποχρεώσεων προς τους συμβαλλομένους γιατρούς, φυσιοθεραπευτές του ΕΟΠΠΥ, την επιστροφή ΦΠΑ στις επιχειρήσεις που θα διασώσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και την εξόφληση των εταιρειών που προμηθεύουν προϊόντα και υπηρεσίες στο δημόσιο.

Με τις παρούσες οικονομικές συνθήκες τα εφάπαξ θα έπρεπε να είχαν περικοπεί στα επίπεδα που δικαιολογούν οι εισφορές αποκαθιστώντας την ανταποδοτικότητα και την δικαιοσύνη σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα και να είχαν καταβληθεί με κουρεμένα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου σαν και αυτά που αγόρασαν οι ανόητοι συμπολίτες μας που εμπιστεύθηκαν το ελληνικό κράτος.

Δεν υπάρχει ελπίς.

Ο βασιλιάς (η δικαιοσύνη) είναι γυμνός

Σε ποια πολιτισμένη χώρα καταθέτει κανείς μία αγωγή τον Δεκέμβριο του 2008 η συζήτηση της οποίας προσδιορίζεται στις 21.10.2009 και μετά από αναβολή στις 1.12.2010 και μετά από νέα αναβολή συζητείται τελικώς στις 21.9.2011, η απόφαση δημοσιεύεται στις 6.12.2012 και υπογράφεται τελικώς (και άρα μπορεί να κοινοποιηθεί) στις 22.11.2012 δηλαδή, παρά έναν μήνα, τέσσερα χρόνια μετά; Στην –εξόχως πιθανή- μάλιστα περίπτωση που ο αντίδικος υποβάλλει έφεση η διαδικασία ξεκινά εκ νέου με χρονικό ορίζοντα άλλα δύο χρόνια ήτοι σύνολο περισσότερο από έξι (6) χρόνια για μια απλή εμπορική οφειλή.

Σήμερα στην πράξη κανείς δεν μπορεί να διεκδικήσει νομικά μία οφειλή εκτός εάν έχει μεγάλη υπομονή και κατιόντες οι οποίοι θα εισπράξουν –εάν ποτέ εισπράξουν- κάτι. Αποτέλεσμα των αδιανόητων καθυστερήσεων είναι η επικράτηση του νόμου της ζούγκλας, η επιβάρυνση των συνεπών και, ακόμη χειρότερα, η παντελής αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων. Η μόνη πρόσφατη εξαίρεση, η περίπτωση της κρατικής κινεζικής εταιρείας Cosco, οφείλεται την τεράστια πολιτικοοικονομική ισχύ του κράτους-ιδιοκτήτη με την οποία ξεπερνά τα προβλήματα της δικαιοσύνης τα οποία συνθλίβουν όποιον ιδιώτη επενδυτή χρειάζεται να προσφύγει σε αυτήν.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το πρόβλημα, τουλάχιστον στην προκειμένη περίπτωση, δεν ήταν ποιοτικό αλλά οργανωτικό. Η απόφαση πήρε μεν τέσσερα χρόνια να εκδοθεί αλλά ήταν εξαιρετικά διατυπωμένη και εμπεριστατωμένη με τρόπο που μαρτυρά μεταξύ άλλων σε βάθος μελέτη των λεπτομερειών της δικογραφίας. Το χρονικό διάστημα αυτό όμως ακυρώνει στην πράξη την όποια «δικαίωση»

Στη φημισμένη πραγματεία, «Περί Εγκλημάτων και Ποινών» που δημοσίευσε το 1764, ο Τσέζαρε Μπεκαρία υποστήριξε ορθώς ότι προκειμένου να είναι αποτελεσματική, η τιμωρία πρέπει να είναι άμεση. Όταν πρόσφατα το ΣτΕ επιδίκασε σε δικηγόρο αποζημίωση πέντε χιλιάδων ευρώ περίπου γιατί υπόθεσή του χρειάστηκε εκατό (100) μήνες για να τελεσιδικήσει εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει το σύστημα απονομής δικαιοσύνης για τη σημερινή μας κατάντια.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες τα δικόγραφα κατατίθενται και παρακολουθούνται ηλεκτρονικά από το 1999. Στην Ελλάδα οι δικαστές εκτελούν χρέη γραμματέων, δακτυλογράφων κλπ και χάνουν απίθανο χρόνο λόγω έλλειψης σωστής υποδομής σε τεχνολογίες πληροφορικής, προκαλώντας ολέθριες καθυστερήσεις με αποτέλεσμα η δουλειά τους να ακυρώνεται στην πράξη.

Ο πρώτος μου μαραθώνιος

Όταν με παρέσυρε, στα μέσα Αυγούστου, ένας φίλος μου να αρχίζουμε μαζί προπόνηση για τον Μαραθώνιο είπα ναι πιστεύοντας ταυτόχρονα ότι οι πιθανότητες να τερματίσω ήταν συγκρίσιμες με αυτές του να πάω περπατώντας στο φεγγάρι. Αν και τρέχω αρκετά χρόνια, είχα ξεπεράσει τα 120 κιλά και δυσκολευόμουν να κάνω ακόμη και πέντε χιλιόμετρα χωρίς δύο-τρεις στάσεις για να ανασάνω. Απάντησα θετικά γιατί με το παραλυτικό στρες που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι λόγω της κρίσης, ένας μεγάλος στόχος σε συνδυασμό με μία ιδιαίτερα επωφελή για την υγεία –ψυχική και σωματική- διαδικασία επίτευξης έμοιαζε καλή ιδέα. Ήδη από τον πρώτο μήνα ο βαθμός προόδου ήταν τέτοιος που άρχισα να πιστεύω ότι είχα ελπίδες να τερματίσω. Μετά από περισσότερα από 600 χιλιόμετρα προπόνησης, 20 κιλά απώλειας βάρους, 5 ιδιαίτερα επίπονες φυσιοθεραπείες επισκευής της πλατειάς περιτονίας (να μην σας τύχει) και μία εβδομάδα ειδικής διατροφής προκειμένου να μεγιστοποιηθεί το αποθηκευμένο γλυκογόνο στο σώμα βρέθηκα στην εκκίνηση του Μαραθωνίου. Ο αφέτης δεν άκουσε ευτυχώς την παρότρυνση του διπλανού μου δρομέα να βάλει το πιστόλι στο στόμα και η εκκίνηση έγινε κανονικά. Ο επιρρεπής στο μαύρο χιούμορ δρομέας δεν ήταν ο μόνος «πυροβολημένος». Στα πέντε χιλιόμετρα με προσπέρασε ένας ξυπόλυτος συναθλητής ντυμένος με χλαμύδα και περικεφαλαία ο οποίος προκαλούσε ενθουσιασμό στους θεατές. Τα πρώτα τριάντα χιλιόμετρα, απόσταση που είχα καλύψει και κατά τη διάρκεια της προπόνησης, «βγήκαν» σχετικά εύκολα. Ενώ περίμενα ότι η συνεχής κατηφόρα μετά τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής θα ήταν εύκολη, η μυϊκή κόπωση μου μείωσε σημαντικά τη μέση ταχύτητα προχώρησης. Τελικώς έφτασα σε πέντε ώρες ακριβώς βάζοντας σχεδόν τα κλάματα μόλις διάβασα τη λέξη «τερματισμός». Χωρίς να αισθάνομαι ότι έκανα άθλο, είμαι ιδιαίτερα ευτυχής τόσο για τη διαδρομή όσο και για το αποτέλεσμα. Δοκιμάστε το και εσείς.

*δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "Κ" της Καθημερινής στις 18.11.2012