Το εκλογικό αποτέλεσμα μου έχει προκαλέσει σοκ μέγα. Όχι μόνο για το γεγονός ότι φέρνει τη χώρα στο χείλος του γκρεμού (εάν δεν έχει ήδη πέσει) αλλά και γιατί περίμενα ότι ο Έλληνας ψηφοφόρος θα επέλεγε, τουλάχιστον, βάσει των συμφερόντων του. Για όσους γνωρίζουν στοιχειώδη οικονομικά η πλήρης απομόνωση της χώρας αλλά και οι γενικότερες συνέπειες που θα έχει η έξοδός μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση –γιατί μόνο έτσι μπορεί να βγει μια χώρα από την Ευρωζώνη- θα μας οδηγήσουν σε πλήρη εξαθλίωση, ακόμη και των σήμερα μερικώς εξαθλιωμένων.
Ορισμένοι ερμηνεύουν τον μαζικό αυτοκτονικό ιδεασμό που κατέλαβε τους ψηφοφόρους με το σκεπτικό ότι πολλοί εκ των συμπολιτών μας “δεν έχουν τίποτε να χάσουν”. Και με δεδομένο το ίδιον του λαού που προτιμά να δει την κατσίκα του γείτονα να ψοφά από το να αποκτήσει μία και αυτός, η ψήφος ικανοποιεί το ακραίο Schadenfreude, την φρικτή χαιρεκακία του Έλληνα η οποία φουντώνει σε περιόδους ανέχειας όπως η σημερινή.
Η άλλη εξήγηση άπτεται στην πίστη των ψηφοφόρων ότι καταγγέλοντας τη δανειακή σύμβαση διώχνουμε από επάνω μας το άχθος του χρέους με αποτέλεσμα την επομένη να επανέλθουν οι μισθοί & οι συντάξεις στα προηγούμενα επίπεδα, να ακυρωθούν οι ρυθμίσεις περί τα εργασιακά οι οποίες γκρέμισαν τις κατακτήσεις (με αγώνες) δεκαετιών (οι οποίες ώθησαν π.χ. την ανεργία των νέων στο 55%) και να προσληφθούν 100.000 ακόμη άχρηστοι στο Δημόσιο. Το όλο σκεπτικό μου θύμισε τα εκατοντάδες παιδιά που έστελνε ο Χομεϊνί για να καθαρίσουν, με αυτοθυσία, τα ναρκοπέδια στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ. Γνώριζαν ότι θα μαρτυρήσουν αλλά έπαιρναν ένα ειδικό πλαστικό κλειδί (made in Taiwan) το οποίο τους εξασφάλιζε την είσοδο στον Ισλαμικό παράδεισο (πολύ καλύτερος από τον Χριστιανικό γιατί υπόσχεται ηδονές θαυμάσιες) αφού η νάρκη τους έκανε χίλια κομμάτια. Αν και δεν ενθυμούμαι οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος, Μιχαλολιάκος, ΚΚΕ και οι λοιπές γραφικές δυνάμεις να έδιναν στους ψηφοφόρους τους πλαστικά κλειδάκια, η συμπεριφορά τους δεν απέχει από αυτήν του αλήστου μνήμης Αγιατολάχ. Το μόνο που προκαλεί απορία αλλά και ανησυχία μεγάλη είναι ότι στην Ελλάδα πρέπει να είσαι άνω των 18 ετών για να αποκτήσεις δικαίωμα ψήφου.
Ορισμένοι ερμηνεύουν τον μαζικό αυτοκτονικό ιδεασμό που κατέλαβε τους ψηφοφόρους με το σκεπτικό ότι πολλοί εκ των συμπολιτών μας “δεν έχουν τίποτε να χάσουν”. Και με δεδομένο το ίδιον του λαού που προτιμά να δει την κατσίκα του γείτονα να ψοφά από το να αποκτήσει μία και αυτός, η ψήφος ικανοποιεί το ακραίο Schadenfreude, την φρικτή χαιρεκακία του Έλληνα η οποία φουντώνει σε περιόδους ανέχειας όπως η σημερινή.
Η άλλη εξήγηση άπτεται στην πίστη των ψηφοφόρων ότι καταγγέλοντας τη δανειακή σύμβαση διώχνουμε από επάνω μας το άχθος του χρέους με αποτέλεσμα την επομένη να επανέλθουν οι μισθοί & οι συντάξεις στα προηγούμενα επίπεδα, να ακυρωθούν οι ρυθμίσεις περί τα εργασιακά οι οποίες γκρέμισαν τις κατακτήσεις (με αγώνες) δεκαετιών (οι οποίες ώθησαν π.χ. την ανεργία των νέων στο 55%) και να προσληφθούν 100.000 ακόμη άχρηστοι στο Δημόσιο. Το όλο σκεπτικό μου θύμισε τα εκατοντάδες παιδιά που έστελνε ο Χομεϊνί για να καθαρίσουν, με αυτοθυσία, τα ναρκοπέδια στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ. Γνώριζαν ότι θα μαρτυρήσουν αλλά έπαιρναν ένα ειδικό πλαστικό κλειδί (made in Taiwan) το οποίο τους εξασφάλιζε την είσοδο στον Ισλαμικό παράδεισο (πολύ καλύτερος από τον Χριστιανικό γιατί υπόσχεται ηδονές θαυμάσιες) αφού η νάρκη τους έκανε χίλια κομμάτια. Αν και δεν ενθυμούμαι οι κ.κ. Τσίπρας, Καμμένος, Μιχαλολιάκος, ΚΚΕ και οι λοιπές γραφικές δυνάμεις να έδιναν στους ψηφοφόρους τους πλαστικά κλειδάκια, η συμπεριφορά τους δεν απέχει από αυτήν του αλήστου μνήμης Αγιατολάχ. Το μόνο που προκαλεί απορία αλλά και ανησυχία μεγάλη είναι ότι στην Ελλάδα πρέπει να είσαι άνω των 18 ετών για να αποκτήσεις δικαίωμα ψήφου.
No comments:
Post a Comment