Πώς είμαστε;

Προ ολίγων μηνών έκανα μια αξονική καρδιάς στο Ωνάσειο μετά το πέρας της οποίας η νοσοκόμα με ρώτησε «Πώς είμαστε;» και της απάντησα «Εγώ καλά, εσείς δεν γνωρίζω». Σε ένα καφέ στο Κολωνάκι η γκαρσόνα με ρώτησε «Τί θα πιούμε;» και της απάντησα «Εγώ ένα καφέ, εσύ κοπέλα μου δεν ξέρω τι πίνεις συνήθως». Προχθές έκανα φυσιοθεραπεία (τενοντίτιδα) και η θεραπεύτρια με ρώτησε «Πονάμε;» και της απάντησα «Εγώ πολύ, δεν μπορώ να ξέρω για εσάς». Το αποκορύφωμα ήταν χθες σε ένα ζαχαροπλαστείο όπου με ρώτησαν «Έχουμε 1 ευρώ και 40 λεπτά;» για να δεχθούν (κλασικά) την απάντηση «Εγώ να δω, εσάς το ταμείο πάντως φαίνεται γεμάτο ψιλά». Μαζί με τα υποκοριστικά («να σα πω μια τιμούλα», «θα μου βάλετε μια υπογραφούλα» κ.λ.π.) το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο έχει πλέον καθιερωθεί στην αγράμματη Ελλάδα ως νεωτερική μορφή ευγένειας αντί του ορθού δεύτερου πληθυντικού (πώς είστε, πονάτε, έχετε 1,4 ευρώ, τι θα πιείτε κλπ). Πέρα από το ότι είναι αντιαισθητικό και ενδεικτικό ελλιπούς παιδείας, το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο είναι και λογικά λάθος αφού είναι προφανές π.χ. ότι μια γκαρσόνα δεν νοείται να ρωτάει τον πελάτη (και) για το τι θα πάρει η ίδια.  'Ετσι την επόμενο φορά που θα με ρωτήσουν «Τι θα πάρουμε;» θα πώ «Των ομματιών μας» (ή καλύτερα κάτι που δεν γράφεται).

Ποσοστά

Σε πρόσφατη ανακοίνωσή του το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας ανέφερε ότι το 25% των απασχολουμένων στις εγκαταστάσεις που ελέγχθηκαν ήταν ανασφάλιστοι. Η/Ο ΥΠΕΔΑ-ΣΔΟΕ-ΥΠΕΕ-ΣΔΟΕ ανεβάζει τα αντίστοιχα ποσοστά φορολογικής παραβατικότητας σε επίπεδα ανώτερα του 40%.  Αναρωτιέμαι εάν οι, επιδιδόμενοι στην περίφημη  «επικοινωνιακή διαχείριση», αρμόδιοι αντιλαμβάνονται ότι τέτοια ποσοστά μαρτυρούν κυρίως τη δική τους τραγική αποτυχία.  Θα φανταζόταν ποτέ κανείς το 40% των οδηγών να οδηγούσε αυτοκίνητο χωρίς δίπλωμα; Το 25% των πιλότων να πετάει αεροπλάνο χωρίς πτυχίο;  Όταν, σε μια θεωρητικώς τουλάχιστον ευνομούμενη χώρα τα ποσοστά μη συμμόρφωσης φθάνουν σε δυσθεώρητα επίπεδα, υπάρχει πλέον συστημικό πρόβλημα. Με απλά λόγια το κύριο βάρος της ευθύνης για το ξεχαρβάλωμα φέρει το κράτος και όχι ο “παραβάτης”. Υπάρχει δηλαδή ουσιώδες πρόβλημα είτε στους κανόνες καθαυτούς ή/και στις διαδικασίες ελέγχου. Αντί λοιπόν οι διάφοροι φερέλπιδες γραμματείς να εκδίδουν αυτάρεσκα τέτοιες ανακοινώσεις θα ήταν καλύτερα να ασχοληθούν με τη λύση του προβλήματος. Η οποία, περιέργως, απαιτεί εσωστρέφεια αφού αυτό εντοπίζεται κατ' αρχήν στους κανόνες και στις υπηρεσίες του κράτους.

Η Ελληνική κυβέρνηση στη Φουκουσίμα

Η βιβλική καταστροφή του σεισμού στο Σεντάϊ και το τσουνάμι που ακολούθησε είχε σαν αποτέλεσμα, ως γνωστόν, και ένα σοβαρότατο ατύχημα στους πυρηνικούς αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην περιοχή της Φουκουσίμα.  Ο κίνδυνος από αυτό παραμένει μεγάλος ενώ περισσότεροι από 300 υπάλληλοι της Tepco (ικανοποιημένος πελάτης της οποίας υπήρξα επί διετία) εργάζονται με αυτοθυσία προκειμένου να αποτραπούν τα χειρότερα. Ήδη αρκετοί έχουν νοσηλευθεί λόγω της έκθεσής τους στη ραδιενέργεια ενώ δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι η προσδοκώμενη ζωή των υπολοίπων έχει περιορισθεί σε σχέση με την αντίστοιχη πριν το ατύχημα. Για τους Ιάπωνες η αυτοθυσία, για τους ομοφύλους τους και για τον Αυτοκράτορα, δεν είναι κάτι καινούργιο. Η περίπτωση των καμικάζε που πραγματοποιούσαν επιθέσεις αυτοκτονίας με αεροπλάνα και υποβρύχια-νάνους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι γνωστή σε όλους. Με αφορμή λοιπόν τους ήρωες της Φουκουσίμα σκέφθηκα εάν την κρίση στο εργοστάσιο χειριζόταν η σημερινή μας κυβέρνηση (η δική μας κρίση, παρουσιάζει κατ’ αναλογία μεγάλες ομοιότητες με αυτήν της Φουκουσίμα : ιδιαίτερα σοβαρή, απρόβλεπτη, με πιθανώς ολέθριες συνέπειες για το σύνολο του πληθυσμού απαιτεί αυταπάρνηση, σθένος και ενδεχομένως και αυτοθυσία από αυτούς που κλήθηκαν να τη χειρισθούν).

Εάν λοιπόν ήταν εκεί, αντί των Ιαπώνων, η δική μας κυβέρνηση εκτιμώ ότι η κατάσταση θα είχε ως ακολούθως:

Κατ’ αρχήν ο επικεφαλής του εργοστασίου λείπει, τόσο πριν όσο και μετά την κρίση, πέντε μέρες την εβδομάδα στα πλαίσια διεθνούς εκστρατείας του για καλύτερη πυρηνική ασφάλεια. Στόχος του είναι να κάνει διεθνή καριέρα όταν φύγει από την Tepco. Οι ανώτατοι διευθυντές καταβάλουν προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης αλλά τους δυσκολεύει το γεγονός ότι δεν είχαν –ούτε πριν την κρίση- ξεκάθαρες αρμοδιότητες. Μεταξύ αυτών υπάρχουν τόσο έμπειροι όσο και καλών προθέσεων πλην άπειροι. Ο τεχνικός διευθυντής διαθέτει καλή κατάρτιση και πτυχία αλλά το μέγεθος της κρίσης τον ξεπερνά αφού δεν έχει σημαντική πείρα και ανέλαβε τη θέση λίγο πριν το ατύχημα. Το μεγάλο πρόβλημα είναι οι διευθυντές οι οποίοι κατά τα πλείστον παλεύουν να πάρουν μετάθεση από το εργοστάσιο για να σώσουν το τομάρι τους και το μόνο τους  μέλημα είναι να διατηρήσουν τη δουλειά τους. Δεν καταλαβαίνουν προφανώς ότι άμα σκάσει το εργοστάσιο δεν θα υπάρχει δουλειά για κανέναν. Δύο-τρεις διευθυντές, μαζί και ο τεχνικός διευθυντής. κάνουν φιλότιμες προσπάθειες οι οποίες όμως υπονομεύονται τόσο από την έλλειψη σωστής καθοδήγησης όσο και από την συμπεριφορά των άλλων διευθυντών.  Οι απλοί υπάλληλοι τώρα έχουν τρομοκρατηθεί και πλην ελαχίστων παλληκαριών σκέφτονται μόνο πως θα σώσουν το τομάρι τους. Εάν δεν γίνει κάτι σύντομα θα δούμε live το έργο “The Day After”.