In which we call a rose

Ο Βάρδος είχε γράψει το περίφημο «αυτό που ονομάζουμε ρόδο θα εξακολουθεί να μυρίζει εξίσου γλυκά, καλούμενο με οποιοδήποτε άλλο όνομα». Στην Ελλάδα οι γνώστες του έργου του προφανώς σπανίζουν αφού συνήθως περιοριζόμαστε στην αλλαγή του ονόματος χωρίς να ασχολούμεθα καθόλου με την όζουσα σήψη του οργανισμού που μετονομάζουμε. Έτσι παρά το ότι σήμερα έχουμε Υπουργείο «προστασίας του πολίτη» το οικείο αστυνομικό μου τμήμα εξακολουθεί να αρνείται αυθαιρέτως να θεωρεί γνήσια υπογραφής και να μου κλείνει καθημερινά την είσοδο με παρανόμως σταθμευμένα υπηρεσιακά οχήματα. Η ΑΣΟΕΕ στην οποία σπούδασα μάλλον δεν βελτιώθηκε με την μετονομασία της σε ΟΠΑ, εκτός εάν θεωρούμε τον πρόσφατο ξυλοδαρμό καθηγητού ως μεταβολή επί τα βελτίω. Οι υπάλληλοι του ΣΔΟΕ παρά την μεταβολή του σε ΥπΕΕ, εξακολουθούν να χρησιμοποιούν το προηγούμενο ισχυρό brand για να τρομοκρατούν τον κόσμο (στην αρχή οι περισσότεροι επιτηδευματίες ακούγοντας το «ΥΠΕΕ» νόμιζαν ότι επρόκειτο για κλιμάκιο της ΕΥΔΑΠ). Μπορεί κάθε αλλαγή ονόματος να εξυπηρετεί μια βραχύβια επικοινωνιακή σκοπιμότητα δεν βοηθά όμως καθόλου στην πραγματική βελτίωση της υποκείμενης κατάστασης. Αντιθέτως δημιουργεί σημαντικά και μάλιστα μη ανταποδοτικά κόστη (όταν οι αεροπορικές εταιρείες αλλάζουν εταιρική ταυτότητα προγραμματίζουν την αλλαγή σε ορίζοντα πενταετίας για να μην επιβαρύνουν δυσανάλογα τα αποτελέσματά τους) αλλά και παρανοήσεις αφού π.χ., είκοσι χρόνια μετά, το ΟΠΑ, προς αποφυγήν αυτών, εξακολουθεί να αναφέρεται ως «πρώην ΑΣΟΕΕ». Πότε τελικά θα συνειδητοποιήσουμε ότι όταν το προϊόν έχει χαλάσει δεν βοηθά η αλλαγή συσκευασίας και θα αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την μυρωδιά (η εν προκειμένω τη δυσοσμία) του ρόδου αντί του ονόματός του.
Βασίλης Μασσέλος