Περί στόχων

Το Υπουργείο Οικονομικών προτίθεται να θέσει στόχους είσπραξης στις εφορίες. Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζουμε κάτι τέτοιο στα ρεπορτάζ από τους οικονομικούς εγκεφάλους που χειρίζονται –τόσο επιτυχημένα- τα δημόσια οικονομικά. Η έννοια των στόχων λειτουργεί εδώ και πολλές δεκαετίες στις πωλήσεις συνδέοντας πχ τις αμοιβές & τα bonus των πωλητών με την απόδοση τους . Έτσι εάν ένας πωλητής καταβάλλει σημαντική προσπάθεια, μεγιστοποιώντας τον τζίρο της περιοχής του και «πιάνοντας» τον στόχο του, εισπράττει και ανάλογη ανταμοιβή. Βέβαια το εάν θα κλείσει πωλήσεις η όχι εξαρτάται από την προετοιμασία που θα κάνει, από την ικανότητα του να πείσει τον πελάτη κλπ. Μ’ άλλα λόγια οι πωλητές –με ελάχιστες εξαιρέσεις αγορών ατελούς ανταγωνισμού- δεν μπορούν να εξαναγκάσουν τον πελάτη να αγοράσει. Παρενθετικώς στην Ιαπωνία μέλη των γκάνγκστερ της «Γιάκουζα» (ελληνιστί «Γιακουζιάρηδες») πωλούν δια της βίας μπανάνες στους περαστικούς τις οποίες χρεώνουν 30-50 φορές ακριβότερα το κιλό. Σε αντίθεση όμως με τους εμπορικούς πωλητές η «σημαδεμένη τράπουλα» με την οποία παίζουν οι εφοριακοί (δηλαδή το γεμάτο παγίδες φορολογικό σύστημα στις οποίες πέφτουν συλλήβδην φοροδιαφεύγοντες και μη) τους δίνει τη δυνατότητα να κυνηγούν τους στόχους με την ίδια μέθοδο που οι Γιακουζιάρηδες διαθέτουν τις μπανάνες. Εάν πρόκειται δε για στόχους βεβαίωσης –και όχι είσπραξης- φόρων τότε οι παρ’ ημίν Γιακουζιάρηδες βρίσκουν εταιρίες η επιτηδευματίες στο χείλος του γκρεμού και τους βεβαιώνουν φόρους και πρόστιμα για αρκετές γενιές (τα οποία βέβαια όλοι γνωρίζουν ότι δεν θα εισπραχθούν ποτέ). Αντί λοιπόν των αριθμητικών στόχων στις εφορίες είναι καλύτερα το Υπουργείο Οικονομικών να μοιράσει αυτοκόλλητους στόχους τους οποίους κάθε φορολογούμενος θα υποχρεούται να κολλά στην πλάτη του. Αντίστοιχα θα δίδονται αεροβόλα τύπου paintball στους εφοριακούς και για κάθε φορολογούμενο που πετυχαίνουν ο τελευταίος θα δίνει ένα συγκεκριμένο ποσό στο κρατικό ταμείο. Το σύστημα αυτό έχει επίσης το επιπρόσθετο πλεονέκτημα να αποκαθιστά σημειολογικώς την ισορροπία μεταξύ της μεθόδου είσπραξης και του τρόπου διάθεσης των κρατικών πόρων αφού πλέον και οι δυο διαδικασίες θα είναι εξίσου παρανοϊκές.