Quick and Dirty Benny

Το Υπουργείο Οικονομικών, μέσα στην απελπισία του για την δραματική κατάσταση των δημοσίων εσόδων, φαίνεται να εμπνέεται από τη “Ζούγκλα” του κυρίου Τριανταφυλλόπουλου.  Επειδή η διοικητική δικαιοσύνη έχει πέσει πλέον σε μη αναστρέψιμο κώμα, με περισσότερες από 160.000 υποθέσεις να λιμνάζουν σε συνθήκες που παραπέμπουν στη Δίκη του Κάφκα, το πάνσοφο Υπουργείο κατέφυγε σε είδος λύσης που οι Αμερικανοί ονομάζουν “quick and dirty”.  Θέσπισε ένα νόμο που καθιστά (κατά τρόπο  που στερείται λογικής) την οφειλή χρημάτων στο Δημόσιο στιγμιαίο αδίκημα το οποίο αντιμετωπίζεται με την αυτόφωρη διαδικασία, θέτοντας μάλιστα και το σχετικό  κατώτατο όριο σε αστεία επίπεδα (5.000 Ευρώ βλ. "Νόμος as you like it"). Κάποιος ξένος παρατηρητής βεβαίως θα απορούσε πως το δημόσιο είναι τόσο σκληρό όταν την ίδια στιγμή το ίδιο χρωστάει 6,5 δις ευρώ σε πολίτες και επιχειρήσεις, πολλοί από τους οποίους μάλιστα αντιμετωπίζουν την αυτόφωρη διαδικασία για χρέη προς το δημόσιο τα οποία οφείλονται σε φέσια του ευρύτερου δημόσιου τομέα προς αυτούς! Ο αφελής ξένος βεβαίως δεν γνωρίζει όμως ότι η αρχή λειτουργίας του Ελληνικού Δημοσίου συμπυκνώνεται στην γνωστή φράση “τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας”.  Και σαν να μην αρκεί η ακραία, ασχέτως αιτίας, ποινικοποίηση της οφειλής προς το (διεφθαρμένο, σπάταλο, αναποτελεσματικό και γενικώς απαράδεκτα άθλιο) ελληνικό δημόσιο οι φωστήρες του Υπουργείου Οικονομικών φροντίζουν να φιλοξενούνται καθημερινά στον Τύπο εκτενή ρεπορτάζ για την σύλληψη του Α & Β, κατά κανόνα μη διαπλεκόμενου πλην επώνυμου, επιχειρηματία με συγκεκριμένες αναφορές τόσο σε ονόματα όσο και σε ποσά. Ποσά η διαδικασία βεβαίωσης των οποίων είναι λογικά και ηθικά διάτρητη εξ αιτίας της τυπολατρίας και αμετροέπειας του νομοθέτη αλλά και της μεγάλης διάβρωσης των υπηρεσιών από τη διαφθορά. Αυτό διαπίστωσε και η Ομάδα Δράσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σημειώνοντας χαρακτηριστικά στην πρώτη της έκθεση: «...το ίδιο το μέγεθος των [ανεξόφλητων] φόρων γεννά υπόνοιες όσον αφορά την αποτελεσματικότητα της συνολικής φορολογικής διαχείρισης». Η σύλληψη και ο διασυρμός των οφειλετών, ασχέτως του εάν πρόκειται για περιπτώσεις απάτης & δόλου ή για περιπτώσεις τιμίως πτωχευσάντων εξ αιτίας επιχειρηματικής αποτυχίας, αμαυρώνει το σύνολο των επιχειρηματιών. Η έννοια της επιχείρισης είναι συνυφασμένη με την ανάληψη επιχειρηματικού κινδύνου η επέλευση του οποίου φέρνει την επιχείρηση ή/και τον φορέα της σε κατάσταση αδυναμίας καταβολής των οφειλομένων στο δημόσιο. Ειδικά στην περίπτωση του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας, οι επιχειρήσεις σήμερα όταν τον πληρώνουν δεν πρόκειται περί απόδοσης φόρου αλλά περί δωρεάν χρηματοδότησης του δημοσίου, στο οποίο πρακτικά προκαταβάλουν ποσά τα οποία θα εισπράξουν πολύ αργότερα (και συχνά ποτέ) από τους πελάτες τους. Μπορεί να ακούγεται τετριμμένο αλλά η ποινικοποίηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας το μόνο που θα πετύχει είναι την αποεπένδυση δεδομένου ότι άλλο είναι να χάσεις τα χρήματά σου και άλλο την υπόληψή σου και την ελευθερία σου και μάλιστα με διαβλητές διαδικασίες «εξπρές». Μ’άλλα λόγια το μόνο που θα καταφέρει ο Μπένι με την κατάπτυστη αυτή καμπάνια δημοσίων σχέσεων (η οποία δεν αγγίζει πραγματικά λαμόγια τα οποία κάνουν prime time εκπομπές στην τηλεόραση ή πολιτικούς με real estate που θα ζήλευε και ο Donald Trump) είναι να ψάχνει επιχειρήσεις να φορολογήσει στο μέλλον. Και μη χειρότερα.

Ο κομμωτής και το αυτόφωρo

Οι διεφθαρμένες και αναποτελεσματικές ως προς τα δημόσια έσοδα ελεγκτικές υπηρεσίες έχουν επιδοθεί, προφανώς κατ’ εντολήν της πολιτικής ηγεσίας, σε μια εκτεταμένη καμπάνια δημοσιότητος με εργαλείο την αυτόφωρη διαδικασία που προβλέπεται για χρέη από ΦΠΑ. Πρώτα συνελήφθη γνωστή επιχειρηματίας εμπορίας ενδυμάτων από τη Θεσσαλονίκη η οποία αφέθηκε αμέσως ελεύθερη αφού εξήγησε στους ανακριτές τους λόγους για τους οποίους είναι σε αντικειμενική αδυναμία εξόφλησης των οφειλών της. Ακολούθησαν μεγαλοκατασκευαστής και υπεύθυνος επώνυμου κομμωτηρίου.

Σήμερα οι περισσότεροι επιχειρηματίες βρίσκονται σε κατάσταση απόγνωσης λόγω της κατακόρυφης μείωσης της ζήτησης, της επιβολής φόρων ασχέτων του εισοδήματος/κέρδους, της μεγάλης δυσκολίας πιστοδότησης και της στάσης πληρωμών που έχει κηρύξει το δημόσιο προς τρίτους. Σε αυτό το περιβάλλον οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν αντικειμενική αδυναμία να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας είναι απαιτητός εντός μηνός από το κράτος αλλά δεν εισπράττεται πριν περάσουν 8-10 μήνες στη χονδρική και άλλοι τόσοι στη λιανική όταν γίνεται χρήση πιστωτικής κάρτας με δόσεις. Στην πράξη δηλαδή δεν πρόκειται για μη απόδοση εισπραχθέντος φόρου αλλά για αδυναμία προεξόφλησης του φόρου, δηλαδή αδυναμία της επιχείρισης να χρηματοδοτήσει το κράτος. Οι περιπτώσεις δόλου και απάτης, όπως π.χ. η είσπραξη επιστροφών (όταν γίνονταν επιστροφές) βάσει πλαστών παραστατικών πρέπει πράγματι να αντιμετωπίζονται με τη μέγιστη αυστηρότητα. Ο διασυρμός ωστόσο επιχειρηματιών που παλεύουν να κρατήσουν την επιχείρησή τους εν ζωή το μόνο που θα πετύχει είναι να αποθαρρύνει οποιονδήποτε από το να επενδύσει σε επιχειρηματική δραστηριότητα στη χώρα μας. Όταν οι –ανύπαρκτες προς το παρόν- επενδύσεις, κυρίως οι άμεσες ξένες επενδύσεις, είναι η μόνη διέξοδος. Μέχρι τώρα ο ξένος επενδυτής αντιμετώπιζε μόνο τον κίνδυνο να χάσει τα λεφτά του – πλέον αντιμετωπίζει και τον κίνδυνο να χάσει την προσωπική του ελευθερία. Πιστεύετε ότι θα έρθει κανείς;