Παρατηρήσεις του ΣΕΠΕΕ επί του νέου (παρανοϊκού) φορολογικού νομοσχεδίου.

Η ακόλουθη επιστολή εστάλη στον κο Παπακωνσταντίνου ο οποίος, παρά το δυτικό του προσωπείο, θα ακολουθήσει μετά βεβαιότητος την ανατολίτικη παράδοση των προκατόχων του και δεν πρόκειται να απαντήσει. Η συγγραφή της επιστολής ωστόσο έχει ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα (κατά το "του τάπα και ξαλάφρωσα")...

Ο Σύνδεσμός μας εκφράζει την ανησυχία του για τις σχεδιαζόμενες ρυθμίσεις του νέου φορολογικού νόμου οι οποίες εκτιμά ότι πιθανότατα θα έχουν αποτελέσματα αντίθετα των επιθυμητών. Το πρόβλημα της φοροδιαφυγής δεν οφείλεται στην έλλειψη αυστηρών νόμων αλλά στην αδυναμία του ελεγκτικού μηχανισμού και της δικαιοσύνης να τους εφαρμόσουν. Η εγγενής διαφθορά, η έλλειψη οργάνωσης και η, εδώ και δεκαετίες, στελέχωση με μη επιχειρησιακά κριτήρια συνθέτουν ένα πρόβλημα που, κατά τη γνώμη του Συνδέσμου μας, δεν επιλύεται με την ψήφιση ενός ακόμη σκληρότερου φορολογικού νόμου.


Η αδυναμία της Διοικητικής δικαιοσύνης να ανταπεξέλθει στο έργο της, με αποτέλεσμα την πολυετή –πέραν των ορίων της αρνησιδικίας – καθυστέρηση, δύσκολα αντιμετωπίζεται με την αύξηση του ποσού που πρέπει να καταβάλλει ο προσφεύγων στο ήμισυ των βεβαιωμένων φόρων και προστίμων. Αυτό καθιστά απαγορευτική την προσφυγή στερώντας έτσι στις επιχειρήσεις και τους φορολογούμενους ένα θεμελιώδες δικαίωμα, παρέχοντας όμως ταυτόχρονα ένα ισχυρό μέσο εκβιασμού στους, όχι λίγους, διεφθαρμένους και επίορκους ελεγκτές. Το ζητούμενο εν προκειμένω είναι η ταχύτατη εκδίκαση των υποθέσεων, αξιοποιώντας π.χ. τις τεχνολογίες πληροφορικής και το διαδίκτυο (π.χ. κατάθεση & παρακολούθηση υποθέσεων ηλεκτρονικά), και όχι η όρθωση ανυπέρβλητων εμποδίων στους πολίτες και στις επιχειρήσεις που επιθυμούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη.

Επίσης μας προβληματίζει το γεγονός ότι επιχειρείται η ίδρυση μιας νέας υπηρεσίας εσωτερικών υποθέσεων αντί να ενισχυθούν οι υφιστάμενες δομές της Ελληνικής Αστυνομίας η οποία έχει σήμερα τη σχετική αρμοδιότητα αλλά και το σημαντικό πλεονέκτημα ότι ο ελεγκτής δεν είναι, εν προκειμένω, και ελεγχόμενος.

Η απαλοιφή της διάταξης που προέβλεπε την παραπομπή στη δικαιοσύνη με την αυτόφωρη διαδικασία όσων δεν έχουν καταβάλλει Φόρο Προστιθέμενης Αξίας, ασχέτως του εάν υπάρχει δόλος ή όχι, είναι θετική δεδομένου ότι ένα τέτοιο μέτρο δεν θα βοηθούσε, κατά τη γνώμη μας, σ τον περιορισμό της φοροδιαφυγής. Ακόμη και τα καταστήματα λιανικής πληρώνουν τον ΦΠΑ στο κράτος πολύ πριν τον εισπράξουν λόγω των ατόκων δόσεων. Στη βιομηχανία και στο χονδρικό εμπόριο ο ΦΠΑ εισπράττεται από τους πελάτες των εταιρειών πολλούς μήνες μετά την απόδοσή του στο κράτος ενώ, λόγω της βαθύτατης ύφεσης, είναι πολλές οι περιπτώσεις κατά τις οποίες δεν εισπράττεται ποτέ. Το πιθανότερο είναι ότι το εν λόγω μέτρο θα οδηγούσε τους επιχειρηματίες που βρίσκονται σε αντικειμενική αδυναμία προεξόφλησης μελλοντικών εισπράξεων ΦΠΑ στο κράτος, σε μη υποβολή δήλωσης η σε υποβολή ανειλικρινούς δήλωσης. Μεσοπρόθεσμα ο αυξημένος κίνδυνος που θα προέκυπτε από την ιδιότητα και μόνο του υποκειμένου σε ΦΠΑ επιχειρηματία θα κατέφερε σημαντικό πλήγμα στην επιχειρηματικότητα, στις επενδύσεις, στην ανάπτυξη και τελικώς στα φορολογικά έσοδα καθαυτά. Επίσης εάν λάβει κανείς υπ’ όψιν ότι το κράτος είναι απολύτως ασυνεπές στις δικές του υποχρεώσεις επιστροφής ΦΠΑ προς τις επιχειρήσεις –υπάρχουν δεκάδες μέλη μας με εκκρεμείς επιστροφές πολλών εκατομμυρίων ευρώ μέρος των οποίων χρονολογούνται από το 2006!- είναι απορίας άξιο το που αντλούσε την ηθική νομιμοποίηση για μια τόσο ακραία ρύθμιση.

Όπως κάθε Έλληνας πολίτης τα μέλη και η Διοίκηση του Συνδέσμου μας αντιλαμβάνονται ότι το μέλλον της χώρας εξαρτάται απολύτως από την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής. Φοβούμαστε όμως ότι οι προτεινόμενες ρυθμίσεις θα μετατρέψουν τη χώρα σε φορολογική κόλαση για τους συνεπείς χωρίς να αγγίξουν ιδιαίτερα όσους σήμερα δεν συνεισφέρουν τα προβλεπόμενα στον δημόσιο κορβανά.

Στις πρώτες θέσεις του καταλόγου των κρατών “φορολογικών κολάσεων” η Ελλάδα

Σε αντίθεση με τον γνωστό κατάλογο των κρατών “φορολογικών παραδείσων” δεν υπάρχει επίσημος κατάλογος κρατών τα οποία αποτελούν φορολογική κόλαση. Εάν υπήρχε η Ελλάδα θα είχε πιθανότατα μία από τις τρεις πρώτες θέσεις. Η εγγενής διαφθορά και η ανικανότητα σύλληψης της φοροδιαφυγής μετατρέπει το φορολογικό σύστημα σε θάλαμο αερίων για την υγιή επιχειρηματικότητα και σε “τείχος του Βερολίνου” για τους υποψήφιους επενδυτές. Η διαδικασία είναι απλή.  Κάθε φορά που ο κρατικός μηχανισμός βρίσκεται σε αδυναμία διαχείρισης ή αντιμετώπισης ενός προβλήματος, εξ αιτίας της αποσύνθεσης στην οποία έχει ο ίδιος περιέλθει, προσπαθεί να το λύσει με νομοθετικές παρεμβάσεις. Προκειμένου π.χ. να αντιμετωπίσει το πρόβλημα που προκύπτει εκ του γεγονότος ότι απαιτείται σχεδόν μια δεκαετία προκειμένου να τελεσιδικήσει υπόθεση στο, ευρισκόμενο τεχνολογικά στη λίθινη εποχή, Διοικητικό Πρωτοδικείο αύξησε το ποσοστό των καταλογισθέντων που πρέπει να καταβάλει κανείς προκειμένου να προσφύγει σε αυτό από 10% σε 25% (και μάλιστα αναδρομικά) και τώρα σε 50%! Έτσι καθιστά ακόμη ευκολότερο τον εκβιασμό από κάθε λαμόγιο εφοριακό (υπενθυμίζω ότι προ ημερών συνελήφθη ο διευθυντής της ΔΟΥ Αμφιλοχίας να οδηγεί πολυτελέστατο αυτοκίνητο περιέχον μεταξύ άλλων ένα πιστόλι, ένα Καλάσνικοφ, ένα οπλοπολυβόλο και μπόλικη κοκαϊνη) ενώ είναι αμφίβολο εάν θα αυξηθούν οι εισπράξεις του κράτους.  Ακόμη σουρεαλιστικότερη είναι η περίπτωση των «μη συνεργαζόμενων κρατών» όπου κανένα παραστατικό το οποίο έχει εκδοθεί σε αυτά δεν γίνεται αποδεκτό φορολογικά. Ο φορολογικός νόμος (γκεμπελικά τιτλοφορούμενος "αποκατάσταση της φορολογικής αδικίας")ψηφίστηκε τον Απρίλιο με αναδρομική ισχύ από τον Ιανουάριο του 2010 αλλά η λίστα κρατών εξεδόθη τον Νοέμβριο του 2010! Μεταξύ άλλων περιλαμβάνει κράτη όπως το Χόνγκ Κόνγκ, η Σιγκαπούρη και τα Σκόπια όπου δραστηριοποιούνται νομίμως χιλιάδες εταιρείες. Η φοροδιαφυγή με χρήση τεχνικών transfer pricing μπορεί να ελεγχθεί από την Υπηρεσία Αξιών του τελωνείου ή κατά περίπτωση από τον ελεγκτή της εφορίας. Σε σχετική μου ερώτηση οι υπεύθυνοι του Υπουργείου απάντησαν «μα εμείς δεν έχουμε τα στοιχεία της Γερμανίας η οποία τηρεί εκτεταμένη βάση δεδομένων τιμών προκειμένου να εντοπίζει τέτοιες περιπτώσεις». Μ’άλλα λόγια επειδή έχουμε τριτοκοσμικές και ανίκανες δημόσιες υπηρεσίες μεταθέτουμε το πρόβλημα στον πολίτη και στις επιχειρήσεις (απορώ ειλικρινά γιατί εξεμάνη το πανελλήνιο με τις δηλώσεις Πάγκαλου περί κοπριτών όταν όλοι μας ιδιωτικώς, και ορισμένοι δημοσίως, λέμε το αυτό). Το πρόβλημα με την δημιουργία συνθηκών πραγματικής φορολογικής κολάσεως είναι ότι έτσι ουδείς επενδύει με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ανάπτυξη (ή έστω μερική ανάσχεση της ύφεσης) και τελικά να μην εισπράττονται φόροι! Οι λίαν εξυπνότεροι υμών Κύπριοι αδελφοί μας όταν  αναγκάστηκαν να καταργήσουν τις εξωχώριες εταιρίες, λόγω της εισόδου της μαρτυρικής νήσου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απλώς μείωσαν το επίπεδο φορολογίας των εγχώριων εταιρειών στα ίδια με των –τέως- εξωχώριων τις οποίες και νομιμοποίησαν εισπράττοντας έναν ωραίο 10% από αυτές χωρίς να κάνουν τίποτα. Εμείς αντιθέτως έχουμε μετατρέψει τη χώρα σε κόλαση, φορολογική & otherwise. Το τι εισπάττουμε δεν το χαρακτηρίζω για λόγους κοσμιότητος.

Όλοι στο αυτόφωρο!

Μετά από την γνωστή ανακοίνωση του ΣΕΠΕ περί ενεργοποίησης του αυτοφώρου σε περιπτώσεις που ο εκάστοτε (sic) εργοδότης δεν καταβάλει το δώρο Χριστουγένων το οποίο δεν είναι είδος πολυτέλειας (sic) διάβασα πρόσφατα ότι η κυβέρνηση προτίθεται να υιοθετήσει (δεν λέω εφαρμόσει γιατί αυτό βρίσκεται στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας) την ίδια διαδικασία και στην περίπτωση μη απόδοσης ΦΠΑ!. Δεν είναι λίγοι οι επιχειρηματίες οι οποίοι χωρίς ίχνος δόλου έχουν βρεθεί σε απόλυτη αδυναμία πληρωμής του ΦΠΑ. Εν προκειμένω η λέξη απόδοση είναι αδόκιμη γιατί προκειμένου να αποδώσεις κάτι πρέπει να το έχεις εισπράξει. Στο χονδρικό εμπόριο, αλλά και στο λιανικό λόγω των δόσεων, οι επιχειρήσεις εισπράττουν τον ΦΠΑ πολλούς μήνες μετά την έκδοση των τιμολογίων ή των αποδείξεων.  Με τον τρόπο αυτό πρακτικά προκαταβάλλουν ατόκως στο κράτος  μελλοντικές τους εισπράξεις. Συνήθως για να το πετύχουν προσφεύγουν σε ακριβό τραπεζικό δανεισμό, ο οποίος γίνεται όλο και δυσκολότερος. Στις δε περιπτώσεις που ο πελάτης τελικώς δεν πληρώσει, το κράτος δεν αναγνωρίζει στην πράξη το «φέσι» (οι προϋποθέσεις που θέτει το Υπουργείο είναι παρανοϊκές) με αποτέλεσμα ο επιχειρηματίας, πέραν του ΦΠΑ ο οποίος δεν επιστρέφεται, να φορολογείται και επ’ αυτού με τον σχετικό φόρο και προσαυξήσεις.  Σε απλά ελληνικά δηλαδή «και κερατάς και δαρμένος». Εάν κάπου πρέπει να εφαρμοστεί το αυτόφωρο είναι στον Υπουργό Οικονομικών που είναι ο πρώτος τη τάξη μπαταχτσής όταν πρόκειται για τις υποχρεώσεις επιστροφής ΦΠΑ του κράτους προς τις επιχειρήσεις τις οποίες κουτοπόνηρα αντιμετωπίζει ως πηγή άτοκου δανεισμού. Έτσι στραγγαλίζει τις εξαγωγικές επιχειρήσεις στις οποίες εναποτίθενται οι τελευταίες ελπίδες μας για έξοδο από την κρίση. Προσωπικά θα ήμουν απολύτως υπέρ της θέσπισης του αυτοφώρου, ακόμη και του λιθοβολισμού στην Πλατεία Συντάγματος, στην περίπτωση που η υποχρέωση απόδοσης ΦΠΑ γεννάτο κατά την είσπραξη αυτού και όχι κατά την έκδοση του παραστατικού. Και βεβαίως με την σχετική διάταξη να ισχύει αντίστοιχα και για τον διευθυντή της ΔΟΥ ο οποίος δεν επιστρέφει τον ΦΠΑ στις επιχειρήσεις (με τις παρούσες συνθήκες θα ήταν όλοι μέσα).