To Invalides του Βιοτέχνη

Αφού έκοψε βάναυσα μισθούς και συντάξεις και φορολόγησε ό,τι κινείται και ότι δεν κινείται, το ανέκαθεν και νυν και αεί πάνσοφο Ελληνικόν Κράτος επενδύει 2,5 εκ ευρώ από το υστέρημα του συνταξιούχου στο “Στρατηγείο του βιοτέχνη” στην ΒΙ.ΠΕ. Σίνδου. Το κτίριο θα ανεγερθεί σε οικόπεδο 17 στρεμμάτων και θα καλύπτει αρχικά 1.800 τ.μ. με προοπτική αυτά να φθάσουν τα 6.000. Θα καλύψει την επιτακτική ανάγκη της περιοχής για “χώρους φιλοξενίας συνεδρίων, ημερίδων και εκδηλώσεων” ενώ θα χρησιμοποιηθεί και σαν “μόνιμο εκθετήριο καινοτόμων (sic) προϊόντων». Η μεγαλοψυχία δε του βιοτέχνη (ο Μόζαρτ θα έγραφε  την La Clemenza de l’artigiano εάν ζούσε σήμερα) είναι τέτοια που οι υπηρεσίες του «ναού» τούτου της βιοτεχνίας θα «απευθύνονται σε κάθε επιχείριση της Θεσσαλονίκης η και γειτονικών (ουδείς λόγος βεβαίως για χαμουτζήδες) επιχειρήσεων» και θα αποτελέσει «έρεισμα για την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας”. Η κυβερνητική διπολική διαταραχή καλά κρατεί. Από τη μία το Υπουργείο Οικομικών υποβάλλει τη χώρα και τους πολίτες σε μία τρομακτική δημοσιονομική χημειοθεραπεία, η οποία προς το παρόν σκοτώνει περισσότερα υγιή απο νοσούντα κύτταρα και από την άλλη επιμένει να πετάει χρήματα στη χωματερή των παρωχημένων και αναποτελεσματικών θεσμών όπως τα πολυκλαδικά επιμελητήρια. Η υποχρεωτικότητα της συνδρομής των επιχειρήσεων σε αυτά και η μονιμότης του προσωπικού τους ,τα έχουν μετατρέψει σε άχρηστους στην πράξη θεσμούς αφού η ύπαρξή τους δεν συνδέεται ούτε κατ’ ελάχιστον με την ποιότητα ή την αξία των υπηρεσιών που παρέχουν στα μέλη τους. Μια που το μνημόνιο μας έφερε, επιτέλους, σε επαφή με την πραγματικότητα είναι καιρός να απαλλάξουμε τις επιχειρήσεις από τα περιττά κόστη και την κοινωνία από παρασιτικούς οργανισμούς η οποίοι έχουν καταλήξει στην πράξη φυτώρια πολιτικών, όπως αυτοί που ευθύνονται για το σημερινό αδιέξοδο. Ας γίνει επιτέλους προαιρετική η συνδρομή στα επιμελητήρια. Εάν οι υπηρεσίες που αυτά παρέχουν είναι πράγματι τόσο χρήσιμες για τις επιχειρήσεις είμαι βέβαιος ότι αυτές  θα συνεχίσουν να τις αγοράζουν. Σε ότι αφορά τέλος στο στρατηγείο του βιοτέχνη νομίζω ότι προέχει η δημιουργία ενός καλαίσθητου ομαδικού επαγγελματικού τάφου βιοτεχνών μια που η προαναφερθείσα δημοσιονομική χημειοθεραπεία δεν θα αφήσει, κατά το κοινώς λεγόμενο, ρουθούνι. Το νέο λοιπόν ταφικό μνημείο μπορεί να στηριχθεί στις γραμμές του Invalides (οφείλει το όνομά του στο γεγονός ότι ήταν η εκκλησία του νοσοκομείου των αναπήρων πολέμου πριν φυτέψουν εκεί το Ναπολέοντα ο οποίος είχε τα μάλα φροντίσει δια την πληρότητα του ιδρύματος κατά το παρελθόν) τιμώντας το αθάνατο μεγαλείο του βιοτέχνη. 

Trusted Third Party

Οι αποφάσεις δημοσιονομικής προσαρμογής που ελήφθησαν ήταν γενναίες χωρίς όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις, να ακουμπούν στην καρδιά του προβλήματος. Επρόκειτο για βίαιες, ισοπεδωτικές κινήσεις αντίστοιχες αυτών που κάνει ένας γιατρός στο πεδίο της μάχης για να σταθεροποιήσει έναν αιμοδυναμικά ασταθή τραυματία. Για πρώτη φορά όμως, με ιδιαίτερη ικανοποίηση, διάβασα για μια απόφαση η οποία δημιουργεί ελπίδες ότι κάτι ίσως αλλάξει. Συγκεκριμένα το Υπουργείο Οικονομικών ανέθεσε σε τρίτους τον οικονομικό έλεγχο ορισμένων αμαρτωλών νοσοκομείων και δήμων. Η ετήσια έκθεση του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης επαναλαμβάνει, μονότονα πλέον, την πλήρη αδυναμία –και απροθυμία- του Δημοσίου να βάλει τάξη στα του οίκου του. Έτσι ιδιώτης που χρωστά 1.500 ευρώ στο ΙΚΑ καταλήγει στα ποινικά δικαστήρια ενώ υπάλληλος του Υπουργείου Οικονομικών που καταχράστηκε 116.000 Ευρώ δέχεται την εξοντωτική ποινή της επίπληξης! Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι οι απαιτήσεις του Δημοσίου από τις επιχειρήσεις ως προς την τήρηση βιβλίων, υποβολή αναφορών είναι τόσο αυστηρές και πολύπλοκες που δεν νομίζω ότι υπάρχει ούτε ένας δημόσιος οργανισμός που θα μπορούσε πραγματικά να συμμορφωθεί σε αντίστοιχο πλαίσιο υποχρεώσεων. Είναι προφανές ότι η εκκαθάριση της κόπρου του Δημοσίου είναι ένας  σύγχρονος Ηράκλειος άθλος ο οποίος προϋποθέτει κατ’ αρχήν την κατάργηση της μονιμότητας και κατά δεύτερον την ανάθεση της εποπτείας, ελέγχου και, κατά περίπτωση, της διαχείρισης σε έμπιστους τρίτους. Διότι όσο οι αιματηρές περικοπές των εισοδημάτων καταλήγουν στις τσέπες  π.χ. επιτήδειων του χώρου της Υγείας, αργόμισθων του Δημοσίου η τα golden boys του ΟΣΕ & του ΗΣΑΠ χαϊρι δεν θα ιδούμε.

Τα μέτρα ασφαλείας είναι για το hoi polloi μόνον

Το άνανδρο, τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ανέδειξε για μια ακόμη φορά την κατά κανόνα πλημμελή εφαρμογή των μέτρων ασφαλείας στη χώρα μας. Και μου θύμισε δύο περιστατικά. Στο πρώτο, πριν από μια δεκαετία περίπου, ταξίδευα αεροπορικώς για την Κρήτη. Επιβιβάστηκα κανονικά στο αεροπλάνο το οποίο όμως δεν απογειωνόταν χωρίς να μας εξηγεί κανείς τον λόγο της καθυστέρησης. Μετά από μια ώρα εμφανίσθηκε ο κος Τσοβόλας που δεν επιβιβαζόταν γιατί ηρνείτο να υποβληθεί στον προβλεπόμενο για το σύνολο των επιβατών έλεγχο ασφαλείας. Προφανώς ο συνώνυμος του «δώστα όλα», αν και διακεκριμένος νομικός, θεωρούσε εαυτόν υπεράνω ελέγχου. Μάλιστα όταν τελικώς επιβιβάστηκε αποπειράθηκε να μας παράσχει εξηγήσεις αλλά το «Κάτσε κάτω [διαγράφονται δύο λέξεις] να φύγουμε»,  τον συνέτισε και τελικώς απογειωθήκαμε μετά από μία ώρα άσκοπης ταλαιπωρίας. Στο δεύτερο περιστατικό, ταξίδευα από την Αθήνα στην Θεσσαλονίκη. Στο λεωφορείο επιβιβάστηκε ο τότε Υφυπουργός κος Ιωαννίδης συνοδευόμενος από παρατρεχάμενο ο οποίος κουβαλούσε ένα τεράστιο καλάθι με ποτά. Όταν επιβιβαστήκαμε ρώτησα ευγενικά την αεροσυνοδό εάν σκοπεύει να αφήσει τον κύριο να επιβιβαστεί με όλες αυτές τις φιάλες κατά παράβαση του σχετικού κανονισμού. Η ορντινάντζα μου αντέτεινε με αυστηρό ύφος ότι «μα πρόκειται για το καλάθι του Υπουργού» χωρίς να διευκρινίζει για ποιόν Υπουργό αφού στο αεροπλάνο βρισκόταν και ο αρμόδιος, τότε, για τις μεταφορές κος Μιχάλης Λιάπης ο οποίος όμως έδινε την εντύπωση ότι βρισκόταν ήδη στα 30.000 πόδια. Όταν επεσήμανα ότι ο κανονισμός της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν διαχωρίζει τα Υπουργικά υγρά από αυτά των κοινών θνητών μου εξήγησε ότι πρόκειται για σπιτικό τσίπουρο.  Επειδή είχαμε διολισθήσει στη σφαίρα του σουρεαλισμού γνωστοποίησα στον κυβερνήτη την άρνησή μου να πετάξω με το «σπιτικό τσίπουρο» στην καμπίνα. Οπότε και παρενέβη με σημαντική καθυστέρηση ο κος Ιωαννίδης, ο οποίος εμφανώς δεν συμμεριζόταν την άποψή μου ότι τα καλάθια των Υπουργών δεν εξαιρούνται του κανονισμού, και έδωσε εντολή να παραμείνει το πεσκέσι στη Θεσσαλονίκη. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για μέτρα ασφαλείας όταν πρώτοι οι πολιτικοί θεωρούν την περιφρόνηση αυτών επιβεβλημένη για λόγους status. Κάτι που δεν μπορεί να διορθωθεί ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα, ακόμη και από έναν κατά τεκμήριο ικανό και αποτελεσματικό Υπουργό όπως ο κος Χρυσοχοϊδης.