Η αγορά είναι γεμάτη φήμες ότι οι φορολογικοί έλεγχοι προσεγγίζουν πλέον τα επίπεδα του μεσαιωνικού φοροεισπράκτορα που έμπαινε στο σπίτι και έπαιρνε όλο το βιος της οικογένειας χωρίς να νοιάζεται ιδιαίτερα για το πώς θα ζήσουν στη συνέχεια. Οι “στόχοι” ανά εφορία, η αβεβαιότητα των ελεγκτών για τη θέση τους και η ατυχής αναβολή πολύ σημαντικών μεταρρυθμίσεων έχουν δημιουργήσει [σε συνδυασμό με την παρανοϊκή απαίτηση να καταβάλλει η επιχείριση το 50% των (συχνότατα παρατύπως) καταλογισθέντων φόρων και προστίμων προκειμένου να προσφύγει στα διοικητικά δικαστήρια] συνθήκες που θυμίζουν τις τελευταίες μέρες της Πομπηίας. Ταυτόχρονα οι έλεγχοι του ΣΔΟΕ αποκαλύπτουν δυσθεώρητα ποσοστά παραβατικότητας που θέλουν σχεδόν τις μισές (και ενίοτε περισσότερες) επιχειρήσεις να έχουν υποπέσει σε φορολογικό παράπτωμα. Είναι προφανές ότι τίποτε δεν έχει αλλάξει στα “core values”
του φορολογικού συστήματος το οποίο στην πραγματικότητα αδιαφορεί εντελώς για το εάν οι επιχειρήσεις συμμορφώνονται ή όχι στις κείμενες διατάξεις. Στόχος του συστήματος ήταν πάντα τα "έσοδα", τόσο αυτά που φθάνουν στα ταμεία του κράτους αλλά και αυτά που χάνονται στη διαδρομή. Μάλιστα φρονώ ότι το “σύστημα” δεν επιθυμεί πραγματικά να συμμορφώνονται οι επιχειρήσεις γιατί αυτό περιορίζει κυρίως το μέρος των εσόδων που δεν φθάνει στα ταμεία του κράτους. Έτσι πολλές φορές, ακόμη και στις περιπτώσεις που υπάρχει συμμόρφωση, κάτι πολύ δύσκολο δεδομένου ότι η συχνότητα αλλαγής του φορολογικού πλαισίου αλλά και η πολυπλοκότητά του δυσκολεύουν απίστευτα τις επιχειρήσεις που θέλουν να είναι καθ’όλα εντάξει, ο ελεγκτικός μηχανισμός καταφεύγει σε παρατυπίες προκειμένου να καταλογίσει π.χ. λογιστικές διαφορές για να πιάσει τον στόχο (και την άτυπη quota). Έτσι οι συνεπείς επιχειρήσεις όχι μόνο δεν επιβραβεύονται αλλά στην πράξη τιμωρούνται σε σχέση με όσες έχουν κλέψει πολύ περισσότερα από αυτά που τους στοιχίζει το κάθε μορφής συγχωροχάρτι. Το δε Υπουργείο Οικονομικών δεν κάνει καμία απολύτως θετική ενέργεια προκειμένου να εξασφαλίσει την συμμόρφωση. Τέτοιες ενέργειες θα ήταν η απλοποίηση των διαδικασιών και των υποχρεώσεων ώστε να είναι ευκολότερη και διαχειριστικά φθηνότερη η συμμόρφωση, η ενεργή υποστήριξη επιχειρήσεων και επιχειρηματιών & η γρήγορη και αποτελεσματική λειτουργία της διοικητικής δικαιοσύνης. Σε ότι αφορά την τελευταία είναι προφανές ότι εάν, όπως στο εξωτερικό, υπήρχε πλήρης αξιοποίηση της πληροφορικής (ηλεκτρονική υποβολή προσφυγών, ηλεκτρονική παρακολούθηση & υποβολή υπομνημάτων κλπ) δεδομένου ότι το 90% των περιπτώσεων παρουσιάζουν πολύ μεγάλή ομοιότητα η ταχύτητα απονομής της διοικητικής δικαιοσύνης θα ήταν γεωμετρικά καλύτερη, Και δεν θα χρειαζόταν η κατάπτυστη διάταξη του 50% που δεν είναι τίποτε άλλο από βροντερή ομολογία αποτυχίας. Τις τελευταίες δεκαετίες (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις) η κυβέρνηση καταφεύγει παγίως στην ατελέσφορη καταστολή και ποινικοποίηση. Κάτι μάλλον αστείο όταν σήμερα 18 από τους 194 οικονομικούς της επιθωρητές (η κορυφαία ελεγκτική βαθμίδα) έχουν περάσει πρόσφατα το κατώφλι της εισαγγελίας ως κατηγορούμενοι για διαφορά.
