Brand equity: ΥΠΕΔΑ -> ΣΔΟΕ -> ΥΠΕΕ -> ΣΔΟΕ

Η κυβέρνηση επανέφερε την παλαιά ονομασία του ΣΔΟΕ (αν και η ταμπέλα στην είσοδο εξακολουθεί να λέει ΥΠΕΕ) και προχώρησε σε μια εκτεταμένη καμπάνια μάρκετινγκ below the line για να τονώσει το brand (οι κακόμοιροι επί ΥΠΕΕ εξακολουθούσαν να λένε ΣΔΟΕ γιατί οι επιχειρηματίες νόμιζαν ότι ήταν από την ΕΥΔΑΠ). Σε όλα μάλιστα τα σχετικά δημοσιεύματα επαναλαμβάνονται οι λέξεις “αδιάφθοροι” και “Ράμπο” ενισχύοντας έτι περαιτέρω το brand equity.  Στο μάρκετινγκ είναι θεμιτό να υπερβάλλει κανείς για τις ιδιότητες του προϊόντος ή της υπηρεσίας του. Υπάρχουν όμως κάποια όρια πέρα από τα οποία η υπερβολή είναι αντιπαραγωγική γιατί έρχεται καθημερινά  σε αντίθεση με αυτό που βιώνει ο καταναλωτής ενώ από καιρού εις καιρόν έρχονται στο φως της δημοσιότητας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις πραγματικές ιδιότητες του προϊόντος ή της υπηρεσίας.  Όποιος έχει έρθει λοιπόν σε επαφή με τους υπαλλήλους του famous brand θα συνειδητοποιήσει κατ’αρχήν ότι από πλευράς εικόνας και φυσικής κατάστασης έχουν τα ίδια κοινά με  τον Ράμπο με αυτά  που έχει ο Θεόδωρος Πάγκαλος με τον αείμνηστο Rudolf Nureyef. Ενδεχομένως βεβαίως η ονοματοδοσία να οφείλεται στην ομοιότητα σε άλλους τομείς.  Ο δεύτερος επιθετικός προσδιορισμός, αυτός του «αδιάφθορου», φέρνει το νου τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη  ο οποίος αναζητούσε τον τίμιο άνθρωπο.  Καμιά φορά βεβαίως, ακόμη και εάν δεν βρεις αυτό που ψάχνεις, η αναζήτηση και μόνο σε αποζημιώνει.  Και επειδή τόσο ο «Ράμπο» όσο και οι  «Αδιάφθοροι» είναι κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη και τα δεκάχρονα ξέρουν ότι δεν πρέπει να πιστεύουν ότι βλέπουν στο σινεμά. Όταν, τώρα, κάποιος "αδιάφθορος" συλλαμβάνεται in flagrante delicto (ελληνιστί "στα πράσα")  η δικαιοσύνη, στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης και της μπιρμπιλοικολογίας, ενεργοποιεί το catch-and-release-policy (πολιτική "αφήνω ότι πιάνω") που ισχύει επί ερασιτεχνικής αλιείας στις πολιτισμένες χώρες (είμαστε και σε κάτι πολιτισμένοι) και τον αμολάει.

Περαίωση = πτώχευση

Η αποφυγή της πτώχευσης της Ελληνικής Δημοκρατίας (σε οικονομικούς όρους˙ θεσμικά έχει πτωχεύσει προ πολλού) αποτελεί, απλουστευτικά έστω, τον κύριο στόχο του οικονομικού επιτελείου. Κατά τη δική μου γνώμη η αποφυγή της προσφάτως ανακοινωθείσης περαίωσης είναι σημαντικότερη της αποφυγής της πτώχευσης. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας και πτώχευσης αξιών από την ανακοίνωση μιας νέας περαίωσης η οποία, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την πλήρη ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα του κράτους αλλά και την έλλειψη θάρρους, πυγμής, καθώς και αυτού που λαϊκώς αποκαλείται “τσίπα” από πλευράς πολιτικής ηγεσίας. Η περαίωση είναι, κατά περίπτωση, είτε συγχωροχάρτι το οποίο επιβραβεύει τους κλέφτες κατά τρόπο απολύτως ανάλογο του μεγέθους της κλοπής είτε μια ιδιότυπη μορφή “προστασίας” που επιβαρύνει άδικα τους συνεπείς, σε ύψος επίσης ανάλογο του βαθμού συνεπείας. Μ’ άλλα λόγια το κόστος της συγχώρεσης μικραίνει όσο πιο πολύ έχει κλέψει κανείς και αυξάνεται γεωμετρικά όσο συνεπέστερος είναι. Ο αλγόριθμος υπολογισμού του ποσού, με τη είσπραξη του οποίου το κράτος αμνηστεύει τους φορολογούμενους, στηρίζεται στο εισόδημα ή στον κύκλο εργασιών και στα κέρδη και αυξάνεται ανάλογα όσο αυξάνονται τα δύο αυτά μεγέθη (αρχίζει και μειώνεται μόνο στις περιπτώσεις που κάποιος έχει δηλώσει τους εξωπραγματικούς συντελεστές κερδών που έχει καθορίσει η εφορία κατά τα Σοβιετικά πρότυπα). Με τον τρόπο αυτό ένας γιατρός που έχει δηλώσει 30.000 ευρώ και έχει στην πραγματικότητα εισόδημα 400.000 ευρώ θα αποκτήσει το πολυπόθητο συγχωροχάρτι με καμιά τρακοσαριά ευρώ. Αντίθετα ένας συνάδελφός του που έχει εισόδημα 400.000 ευρώ και το έχει δηλώσει στο σύνολό του, πληρώνοντας πάνω από 130.000 ευρώ φόρο, θα κληθεί να πληρώσει περίπου 5.000 ευρώ επιπλέον για τη συγχώρεση. Πράγμα το οποίο πιθανότατα θα κάνει προκειμένου να αποφύγει την επίσκεψη του, κατά πάσα πιθανότητα διεφθαρμένου, ελεγκτή ο οποίος έχει άτυπη πλην σαφή εντολή να τιμωρεί όσους δεν αποδέχονται την περαίωση ακριβώς όπως οι μπράβοι των νονών της νύχτας σπάνε τα καταστήματα όσων δεν πληρώνουν προστασία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η περαίωση στηρίζεται στο δηλωμένο εισόδημα με αποτέλεσμα να επιβραβεύει έμπρακτα με ισχυρά οικονομικά ανταλλάγματα την απόκρυψη εισοδήματος, δηλαδή την φοροδιαφυγή. Πρόκειται δηλαδή για το αποτελεσματικότερο μέτρο καλλιέργειας φορολογικής ασυνειδησίας, η εφαρμογή του οποίου ακυρώνει στην πράξη κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της “φορολογικής δικαιοσύνης” όπως λίαν παραπλανητικά τιτλοφορείται το φετινό φορολογικό νομοσχέδιο. Επειδή δε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην Ελλάδα (μετά “το έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη”) είναι το “αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται περαίωση” οι φοροκλέφτες θα γλυκαθούν και στον επόμενο γύρο θα αποκρύψουν περισσότερα. Με την τρόπο αυτό η περαίωση στερεί στην πραγματικότητα μελλοντικά έσοδα από το κράτος φαινόμενο το οποίο ενισχύει και η αμνήστευση καθαυτή αφού ο ελεγκτικός μηχανισμός (sic) δεν θα έχει πλέον τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα κλεμμένα από όσους σπεύσουν να ενταχθούν στη ρύθμιση. Είναι πράγματι θλιβερό ότι τόσο Υπουργείο Οικονομικών όσο και, κατά τα φαινόμενα, η τριμερής της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι η φορολογία δεν λειτουργεί αλγεβρικά αλλά εξηγείται καλύτερα με την μαθηματική θεωρία των παιγνίων. Το ίδιο το ΔΝΤ όσο και η World Bank έχουν στο αρχείο τους δεκάδες δημοσιεύσεις και επιστημονικές μελέτες πρακτικής εφαρμογής της θεωρίας των παιγνίων στον σχεδιασμό της φορολογικής πολιτικής. Ωστόσο υπό το κράτος του πανικού υιοθετούν “δοκιμασμένες λύσεις” του παρελθόντος η εφαρμογή των οποίων θα στερήσει από το κράτος πολλαπλάσια έσοδα σε όρους καθαρής παρούσης αξίας σε σχέση με αυτά που θα εισρεύσουν άμεσα στα ταμεία του (και τα οποία θα είναι πολύ λιγότερα από τα προσδοκώμενα συνεπεία της αρχής “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”). Ταυτόχρονα η ήδη βαρύτατα άρρωστη οικονομία θα δεχθεί νέο πλήγμα δεδομένου ότι η περαίωση θα στερήσει ρευστότητα από τους συνεπείς και σχετικά υγιείς (οι κλέφτες θα πληρώσουν ελάχιστα διατηρώντας εν πολλοίς ανέπαφη τη λεία τους) ενώ θα έχει ολέθριες συνέπειες και στα έσοδα από ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος κ.λ.π.. Κρίνοντας δε από το ότι στο παρελθόν κάθε “περαίωση” προσέθετε περίπου ένα μήνα στον μέσο χρόνο αποπληρωμής προς τους προμηθευτές από τους οποίους αντλούσαν οι υπόχρεοι ρευστότητα, αφού οι τράπεζες δεν δανείζουν τις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις, στην παρούσα φάση είναι πολύ πιθανό η εφαρμογή του μέτρου να καταλήξει κυριολεκτικώς σε περαίωση, εν προκειμένω της επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Επιτέλους νέα μέτρα για την τόνωση της φοροδιαφυγής

Επιτέλους ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε μέτρα για την τόνωση της φοροδιαφυγής, η ανάπτυξη της οποίας αποτελεί αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για να μην βγούμε ποτέ από την κρίση. Χτίζοντας πάνω στην παρακαταθήκη του κ. Αδάμ (γνωστό στους φίλους του ως “Μάκη”) Ρεγκούζα υιοθέτησε τη δοκιμασμένη συνταγή της περαίωσης η οποία ιστορικά αποτελεί την αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη και γιγάντωση της φοροδιαφυγής. Το μέτρο της περαίωσης είναι σχεδιασμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να επιβραβεύει και να αμνηστεύει τους φοροκλέφτες ενώ ταυτόχρονα επιβαρύνει βάναυσα και ληστεύει τους συνεπείς οι οποίοι, φοβούμενοι τον έλεγχο (ο οποίος εκτελείται από ελεγκτή ο οποίος, βάσει στοιχείων της Διεθνούς Διαφάνειας, στο 57% των περιπτώσεων τα πιάνει), υπάγονται σε αυτήν. Ο σχεδιασμός μάλιστα είναι τέτοιος που η ανταμοιβή του φοροφυγά αυξάνει όσο μεγαλύτερο είναι το ποσό των φόρων που έχει αποκρύψει ή καταχραστεί πράγμα που αναλόγως ισχύει και στην τιμωρία του συνεπούς. Είναι παρήγορο ότι ο Πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν εργαλεία στα οποία είχαν προσφύγει οι προκάτοχοί τους και τα οποία η σημερινή κυβέρνηση είχει αποκυρήξει μετα βδελυγμίας όταν ανέλαβε τα ηνία του τόπου.  Η πρόσφατη ανακοίνωση αποτελεί κορυφαίο δείγμα πολιτικού θάρους αλλά και τον θεμέλιο λίθο για την καλλιέργεια της, τόσο απαραίτητης για την προκοπή του τόπου, φοροκλεπτικής συνείδησης.  

Fast Track στο διάβολο

O γαμισαφτοφόρος (σ.τ.σ. “γαμισάφτι” στην αργκό των δημοσιογράφων της τηλεόρασης είναι το ενδώτιο ακουστικό γνωστό στην αγγλική ως “earpiece”  και επί κινητού τηλεφώνου ως “bluetooth”) κύριος Παμπούκης παρουσίασε στο, αποτελούμενο πλέον επί το πλείστον από ρετάλια, Υπουργικό Συμβούλιο το νόμο περί θέσπισης ειδικών-γρήγορων διαδικασιών (fast track) προσέλκυσης και αδειοδότησης επενδύσεων. Στόχος τους είναι μεταξύ άλλων η παράκαμψη των ατέρμωνων γραφειοκρατικών διαδικασιών του Ελληνικού Δημοσίου οι οποίες, στην περίπτωση του περιβάλλοντος για παράδειγμα, δεν βελτιώθηκαν με την τοποθέτηση της αντιαισθητικής κυρίας Μπιρμπίλη (γιατί άραγε οι φανατικές/οι οικολόγες/οι είναι συνήθως αποκρουστικές/οι;). Χωρίς να το αναφέρει, στόχος της «γρήγορης λωρίδας» είναι να προστατέψει τους επενδυτές και από την απερίγραπτη διαφθορά η οποία έχει μολύνει όλα τα στρώματα των κρατικών υπηρεσιών.  Η θεσμοθέτηση ειδικών όρων ή προνομίων στην περίπτωση μεγάλων επενδύσεων και η ίδρυση ειδικών φορέων διαχείρισής τους (όπως το ΕΛΚΕ) δεν αποτελεί εθνική πρωτοτυπία. Χώρες, ομόσπονδες πολιτείες, περιοχές και πόλεις διαγκωνίζονται διεθνώς για να προσκελκύσουν επενδυτικά κεφάλαια, πολύτιμο δηλαδή οξυγόνο για την ανάπτυξη και ευημερία τους. Δεν χρειάζονται όμως, πλην λίγων εξαιρέσεων, “fast track” για περιβαλλοντική, χωροταξική κ.λ.π. αδειοδότηση. Αυτές δίδονται από τις αρμόδιες υπηρεσίες οι οποίες έτσι και αλλιώς κάνουν τη δουλειά τους σωστά, γρήγορα και με πλήρη  διαφάνεια ανεξαρτήτως του ύψους της επένδυσης.  Για μια ακόμη φορά οι κυβερνώντες, αρνούμενοι να δουν κατάματα το πρόβλημα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το σύμπτωμα. Αυτό γίνεται παγίως με δύο τρόπους : είτε με τη θεσμοθέτηση παράλληλου πλαισίου ή την ίδρυση υπηρεσίας είτε με την μετάθεση του προβλήματος στον πολίτη ή την επιχείριση.  Έτσι αντί να προχωρήσει σε μια ριζική αναδιάρθρωση του κράτους, το οποίο έχουν διαλύσει τα δύο κόμματα εξουσίας κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες πρωτοστατούντος του κόμματος του κυρίου Παμπούκη, προσπαθεί να το παρακάμψει. Ακόμη όμως και εάν, στην προκειμένη περίπτωση, το επιτύχει και ο επενδυτής περάσει μέσα από το fast track και ολοκληρώσει γρήγορα την επένδυση τι θα γίνει μετά; Δεν θα αντιμετωπίσει τον διεφθαρμένο εφοριακό, τον ταλιμπάν του ΙΚΑ και της επιθεώρησης εργασίας, την κινούμενη άμμο του φορολογικού νομοσχεδίου, την απροθυμία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να τηρήσει το νόμο απέναντι π.χ. στην αυθαιρεσία του Π.Α.Μ.Ε., όλα όσα δηλαδή αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά του οι ελληνικές επιχειρήσεις του slow track? Είδαμε τα αποτελέσματα του fast track στους Ολυμπιακούς Αγώνες: ολυμπιακές μίζες και υπερτιμολογήσεις και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ επενδύσεων που σαπίζουν στην εγκατάλειψη.