Περί κεκτημένων

Η έννοια της “κατάκτησης” είτε πρόκειται για ερωτική, αθλητική, οικονομική, θεσμική, κορυφών ή εδαφών κατά κανόνα γεννά στον κατακτητή και στο περιβάλλον του ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα. Από την –κατ’αρχήν θετική- έννοια της κατάκτησης διαφοροποιείται η έννοια του “κεκτημένου”. Ένας αθλητής που κατακτά ένα ρεκόρ το διατηρεί ως «κεκτημένο» έως ότου ένας άλλος, νεότερος και καλύτερος, θα το σπάσει. Στην περίπτωση της κατάκτησης εδαφών η ιστορία έχει δείξει ότι η διατήρησή τους είναι δύσκολη υπόθεση γεγονός που ισχύει, με φωτεινές εξαιρέσεις βεβαίως, και στις ερωτικές κατακτήσεις. Δεν υπάρχει όμως πιό ρευστή κατάκτηση από την οικονομική δεδομένου ότι το οικονομικό, επιχειρηματικό, τεχνολογικό περιβάλλον εξελίσσεται με αποτέλεσμα π.χ. η επιτυχημένη επιχειρηματική ιδέα του σήμερα να είναι ο μεγάλος χαμένος του αύριο (και σπανιότερα τανάπαλιν). Για το λόγο αυτό στις οικονομίες με υψηλή ανταγωνιστικότητα κάθε οικονομική «κατάκτηση» συνδέεται άρρηκτα με την πραγματική απόδοση κάθε επιχείρισης ή εργαζομένου. Έτσι η «κατάκτηση» του εργαζόμενου εξαρτάται από τις «κατακτήσεις» της εταιρείας στην οποία εργάζεται, την ανάπτυξή της, τα κέρδη της και γενικότερα την ικανότητά της να παράγει πλούτο. Πλούτος ο οποίος στη συνέχεια χρηματοδοτεί την «κατάκτηση» των εργαζομένων που μόχθησαν για την παραγωγή του. Στην Ελλάδα τόσο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως στο Δημόσιο, η κατάκτηση δεν συνδέεται ούτε κατ’ ελάχιστον με την συνεισφορά κάθε εργαζόμενου στην παραγωγή πλούτου. Αντιθέτως λόγω των κομματικών στρεβλώσεων, ομάδες πίεσης, οι οποίες κατά κανόνα δεν συνεισφέρουν ιδιαίτερα στην κοινωνία, έχουν «κατακτήσει» υπέρογκα προνόμια εις βάρος πρακτικά των υπολοίπων. Προνόμια τα οποία ακόμη και η εξοντωτική φορολόγηση των πραγματικά εργαζομένων δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει με αποτέλεσμα να καταφεύγουμε σε δανεικά. Φθάνοντας στο σημείο να μην μας δανείζουν πλέον. Πρέπει επιτέλους, όπως κάθε αθλητής, να αντιληφθούμε –κυρίως στο δημόσιο- ότι η κατάκτηση δεν εξασφαλίζει επ ‘αόριστον τα «κεκτημένα» αλλά γι’ αυτά πρέπει να κοπιάζουμε καθημερινά. Ώστε να αποτελούν πραγματικές κατακτήσεις και όχι ληστεία εις βάρος των συνανθρώπων μας και της κοινωνίας.

Η ένδυση έχει μέλλον

Τα δημόσια οικονομικά βρίσκονται σε οριακά διαχειρίσιμη –ορισμένοι θα έλεγαν ακόμη και μη διαχειρίσιμη- κατάσταση η οποία επιβάλλει εξαιρετικά προσεκτική κατανομή των πολύ περιορισμένων πόρων. Για τον λόγο αυτό προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι συζητείται η περαιτέρω στήριξη κλωστοϋφαντουργικού ομίλου ο οποίος έχει πρακτικά παύσει τις εργασίες του χωρίς ταυτόχρονα να υπάρχει καμία απολύτως δυνατότητα βιώσιμης επαναλειτουργίας του. Η προηγούμενη κυβέρνηση του παρείχε εγγυήσεις για πιστώσεις δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, το μόνο αποτέλεσμα των οποίων θα είναι η ισόποση αύξηση του ήδη ανεξέλεγκτου δημοσίου χρέους μόλις αυτές καταπέσουν. Επίσης η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ελέγχει την νομιμότητα των ανωτέρω ενεργειών στα πλαίσια των κανόνων περί κρατικών ενισχύσεων με ορατό τον κίνδυνο να κριθεί ότι παραβαίνουν το κοινοτικό δίκαιο. Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγήσει στην επιβολή προστίμου αφού υπό τις παρούσες συνθήκες είναι ανέφικτη η ανάκτηση των ποσών.

Η πλήρως απελευθερωμένη διεθνής αγορά κλωστοϋφαντουργικών σε συνδυασμό με το ιδιαίτερα υψηλό κόστος παραγωγής στη χώρα μας, καθιστούν μη βιώσιμη την ελληνική παραγωγή έστω με ορισμένες, μη ποσοτικά σημαντικές, εξαιρέσεις. Η προστιθέμενη αξία στα είδη κλωστοϋφαντουργίας-ένδυσης δεν προκύπτει πλέον από την παραγωγή καθαυτή αλλά από το design, την ανάπτυξη ισχυρών brands, αποτελεσματικών δικτύων διανομής και από τον πλήρη ολοκλήρωση και αξιοποίηση της πληροφορίας σε όλο το μήκος της εφοδιαστικής αλυσίδας. Η παραγωγή αντιμετωπίζεται ως πόρος (resource) τον οποίο κάθε εταιρεία προμηθεύεται από τους υπεργολάβους που κρίνει ότι προσφέρουν την καλύτερη σχέση ποιότητας τιμής με περισσότερες από τις μισές παραγγελίες να κατευθύνονται στην Ασία. Το πεδίο του ανταγωνισμού έχει εδώ και δεκαετίες μεταφερθεί από το μέτωπο της ποιότητας σε αυτό του design, του brand equity και της διανομής. Στο μέλλον αναμένεται να παίξει ρόλο η περιβαλλοντική και κοινωνική υπευθυνότητα μιας εταιρείας, χωρίς όμως προς το παρόν να είναι διατεθειμένος ο καταναλωτής να πληρώσει το κόστος που προκύπτει.

Η ελληνική βιομηχανία ένδυσης έχει σε σημαντικό βαθμό προσαρμοστεί στις εξελίξεις αναπτύσσοντας τον προϊoντικό της σχεδιασμό, χτίζοντας δίκτυα διανομής κ.λ.π. Για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις χρειάζεται συστηματική δουλειά για την ενίσχυση του design, την βελτίωση του επιπέδου εκπαίδευσης των στελεχών, την ανάπτυξη της λεγόμενης μη τεχνολογικής καινοτομίας και την στροφή προς τις διεθνείς αγορές. Οι σημερινές ωστόσο αγκυλώσεις της διοίκησης, υπό την πίεση του περίφημου πολιτικού κόστους, κατευθύνουν, πόρους σε καταδικασμένες εκ των πραγμάτων επιχειρήσεις. Πόροι οι οποίοι, όπως και στην περίπτωση του προγράμματος ΚΕΥΔ στο παρελθόν, θα είχαν ιδιαίτερα θετικές επιδράσεις στην οικονομική δραστηριότητα του κλάδου εάν είχαν επενδυθεί σωστά.

Η δράση των Ταλιμπάν στην Ελλάδα

Οι Ταλιμπάν υπό τον Μουλά Ομάρ δεν περιορίζονται δυστυχώς στα στενά γεωγραφικά όρια της Βακτριανής (αυτό που ονομάζουμε σήμερα Αφγανιστάν) αλλά ζουν και δρουν σε θύλακες ακόμη και στο Γιουνανιστάν. Σημαντικές συγκεντρώσεις Ταλιμπάν εμφανίζονται στις Πολεοδομίες, στις Εφορίες, στην Αστυνομία και εν γένει στον ευρύτερο δημόσιο τομέα του Γιουνανιστάν. Στατιστικά σημαντική συσχέτιση παρατηρείται δε μεταξύ της ιδιότητας του ελεγκτή (ασχέτως τομέως) και της πίστεως στα ιδανικά των Ταλιμπάν. Η επιστήμη, αναγνωρίζοντας τις σημαντικές φυλετικές, θρησκευτικές και εθνοτικές διαφορές που χωρίζουν τους Ταλιμπάν του Αφγανιστάν από αυτούς του Γιουνανιστάν χαρακτήρισε τους δεύτερους, χωρίς βεβαίως καμία διάθεση μείωσης της προσωπικότητος αυτών, ως «μικρούς Ταλιμπάν». Το ενδιαφέρον είναι ότι οι μικροί Ταλιμπάν αποκτούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους σε μεγαλύτερη ηλικία, με μία αργή και σταθερή διεργασία η οποία άρχεται από την πρόσληψη αυτών σε θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα του Γιουνανιστάν. Αντιθέτως οι «βέροι Ταλιμπάν» γαλουχούνται από μικρή ηλικία με μεθόδους θρησκευτικού προσηλυτισμού. Ορισμένοι Ταλιμπανολόγοι¹ θεωρούν τους «μικρούς» Ταλιμπάν αυθεντικότερους των «βέρων» αφού μυήθηκαν όντας ενήλικες και εν πλήρη συνειδήσει. Παρά την σημαντική αυτή διαφορά και οι δύο τύποι Ταλιμπάν παρουσιάζουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά, με βασικό εξ αυτών τον ρατσισμό. Διαφωτιστικό παράδειγμα τέτοιας δράσης είναι αυτό ελεγκτή του ΗΛΠΑΠ – Ταλιμπάν ο οποίος συνέλαβε νεαρή γαλλίδα που εργάζεται στην Ελλάδα να μετακινείται άνευ εισιτηρίου. Ήταν η μέρα που απεργούσε το μετρό και ταυτόχρονα η ΕΣΗΕΑ είχε απαγορεύσει την μετάδοση της σχετικής πληροφορίας από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα. Αποτέλεσμα ήταν να ταλαιπωρηθεί ο κόσμος, μεταξύ αυτού και η νεαρή γαλλίδα της ιστορίας μας. Αφού προσπάθησε απεγνωσμένα να βρει εισιτήριο επιβιβάστηκε χωρίς αυτό στο τρόλεϊ για να μην καθυστερήσει περισσότερο στη δουλειά της. Ο μικρός Ταλιμπάν που την συνέλαβε όχι μόνο δεν έδειξε επιείκεια αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες συνθήκες της ημέρας αλλά την «στόλισε» αγρίως και της είπε ότι «αφού δεν μιλάει καλά ελληνικά να γυρίσει από εκεί που ήρθε». Εδώ σημειώνει κανείς ακόμη μία ιδιαιτερότητα των Ταλιμπάν του Γιουνανιστάν οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι είναι, μεταξύ άλλων, και πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης². Ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση Ταλιμπάν παρατηρείται στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του Υπουργείου Οικονομικών όπου και ανήκει το διαβόητο άντρο των Ταλιμπάν γνωστό και ως Υπηρεσία Ειδικών Ελέγχων. Η εκάστοτε κυβέρνηση με στρουθοκαμηλική διάθεση προσπαθεί ανεπιτυχώς αλλάζοντας το όνομα του οχυρού να πείσει ότι έχει και τον έλεγχό του. Οι παλαιότεροι θα γνωρίζουν την συγκεκριμένη τοποθεσία ως ΥΠΕΔΑ αν και οι μεγαλύτερες δόξες των Ταλιμπάν ενεγράφησαν ανεξίτηλα στη συνείδηση των πολιτών όταν το λημέρι λεγόταν «ΣΔΟΕ». Τέτοια είναι η δύναμη του εν λόγω brand name που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα από τους Ταλιμπάν κατά τις επιδρομές τους με στόχο να σπείρουν τον πανικό στα θύματά τους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που στο άκουσμα και μόνο του ονόματος διεκπεραιώνεται με συνοπτικές διαδικασίες η συναλλαγή. Οι υπηρετούντες στην ΥΠ.Ε.Ε.,ΣΔΟΕ,ΥΠΕΔΑ Ταλιμπάν είναι κατά γενική ομολογία των περισσότερων ταλιμπανολόγων οι θρασύτεροι όλων. Παρά το ότι έχουν εξασφαλίσει και εν πολλοίς διαμορφώσει ένα νομικό και κανονιστικό πλαίσιο το οποίο τους επιτρέπει να ληστεύουν νομίμως και ευχερώς ακόμη και τίμιους βιοπαλαιστές, υπάρχουν λίγες περιπτώσεις κατά τις οποίες αδυνατούν να εντοπίσουν παράβαση/εις . Ο εντοπισμός παραβάσεων αποτελεί ουσιώδες ζητούμενο για τους Ταλιμπάν του συγκεκριμένου χώρου, διότι αυτές αποτελούν αναγκαία συνθήκη διαπραγμάτευσης, η οποία βεβαίως απώτερο στόχο έχει την δωροληψία. Το θράσος αυτής της ιδιαίτερα εξτρεμιστικής πτέρυγας των Ταλιμπάν του Γιουνανιστάν είναι τέτοιο που, ελλείψει παραβάσεων, δεν διστάζουν να εκστομίσουν, με ιδιαίτερα πειστικό τρόπο, ασύστολα ψεύδη προκειμένου να τρομοκρατήσουν το ανυποψίαστο θύμα. Έχουν δε την ικανότητα να μετατρέπουν το ελάχιστο των θεμάτων σε μέγα ζήτημα και στη συνέχεια να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως σωτήρες. Είναι βέβαια περιττό να σημειώσουμε ότι το σχετικό συγχωροχάρτι, όπως και κατά τον Μεσαίωνα, δεν παρέχεται δωρεάν. Ο προαναφερθείς ρατσισμός των Ταλιμπάν δεν περιορίζεται σε αλλόθρησκους και αλλόφυλους. Σε αυτούς πρέπει να προσθέσει κανείς και τους εργοδότες οι οποίοι είναι για τους απανταχού Ταλιμπάν ότι και το κόκκινο πανί για τον Ταύρο. Ας δούμε ένα δείγμα γραφής «μικρού Ταλιμπάν» ο οποίος δραστηριοποιείται στο ΙΚΑ: Επισκεπτόμενος εταιρεία διαπίστωσε ότι εννέα χρόνια πριν αυτή δεν είχε γράψει το όνομα υπαλλήλου στο περίφημο «βιβλίο νεοπροσλαμβανόμενου προσωπικού». Ο εν λόγω υπάλληλος απασχολείτο ακόμη στην εταιρεία, είχε προσληφθεί κανονικά και του είχαν καταβληθεί στο ακέραιο ο μισθός και οι αναλογούσες εισφορές. Εκμεταλλευόμενος το νομικό πλαίσιο ο Ταλιμπάν βεβαίωσε με εμφανή χαιρεκακία πρόστιμο 500 Ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κύριοι αυτοί κυνηγούν τα εύκολα και αθώα θύματα αφού αποφεύγουν τις «κακοτοπιές» όπου υπάρχει και η πραγματική παραβατικότητα. Παρά δε τις φιλότιμες προσπάθειες των «δυτικού τύπου» κατοίκων του Γιουνανιστάν αλλά και διάφορες πολιτικές μεγαλοστομίες η μάστιγα των Ταλιμπάν εξακολουθεί να ταλανίζει την καθημερινότητα των πτωχών πλην τιμίων κατοίκων της ιστορικής αυτής χώρας.

[1] Templeton, Gryshernvski

[1] Η Ε.Ε. δεν έχει αναγνωρίσει, σε αντίθεση με τους ΡΟΜ, τις ιδιαιτερότητες των Ταλιμπάν του Γιουνανιστάν