"Αληθινό γεγονός που διαδραματίστηκε πριν από λίγους μήνες με πρωταγωνιστή ομογενή επιχειρηματία που αποφάσισε να επενδύσει στην Ελλάδα. Ο στόχος του ήταν να παράγει τζιν παντελόνια, με την ένδειξη Made In Greece, και να τα εισάγει στην αμερικανική ήπειρο προς πώληση. Αναζήτησε λοιπόν τοπικό partner για να πραγματοποιήσει την παραγγελία. Και κάπου εδώ αρχίζει η παράνοια της ελληνικής επιχειρηματικότητας. Αφού ζήτησε τη βοήθεια υψηλόβαθμων στελεχών του υπ. Οικονομικών, συναντήθηκε με την ένωση κλωστοϋφαντουργών αλλά και με αντίστοιχες ενώσεις της Βορείου Ελλάδος για να βρεθεί εταιρεία. Η απάντηση ήταν η εξής: Μπορούμε να εκτελέσουμε την παραγγελία σας, αλλά μέσω των μονάδων μας που έχουν μετεγκατασταθεί στη Βουλγαρία. Ο ομογενής τα παράτησε και στράφηκε στην παραγωγή κάππαρης..."
Νομίζω ότι η επιλογή του ομογενούς ήταν άριστη δεδομένου ότι η ελληνική κάππαρη έχει ιδιαίτερα θετικά οργανοληπτικά χαρακτηριστικά λόγω του terroir και, με το κατάλληλο μάρκετινγκ, μπορεί να εξασφαλίσει υψηλές τιμές. Αντιθέτως το ελληνικής ραφής τζιν δεν έχει καμία απολύτως ποιοτική διαφορά από το ραμμένο στη Βουλγαρία (ή σε οποιαδήποτε άλλη χώρα) όπου το εργατικό κόστος είναι το 1/5 του ελληνικού. Η παραγωγή ενδυμάτων στην Ελλάδα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει καταστεί οικονομικά ασύμφορη εδώ και τουλάχιστον μία δεκαετία και παραμένει απαγορευτικά ακριβή παρά την μείωση του βασικού μισθού. Αυτό με το οποίο ενδεχομένως θα έπρεπε να ασχοληθεί o "δήκτης" είναι το ότι πλέον δεν παράγουμε ούτε ένα μέτρο ύφασμα τζιν παρά το ότι κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, εάν το υψηλό ενεργειακό κόστος και η ασυνέπεια του Υπουργείου Οικονομικών στην επιστροφή ΦΠΑ δεν είχαν κλείσει πρόσφατα και την τελευταία εταιρεία του κλάδου.
Εδώ λοιπόν τόσο οι ενώσεις του κλάδου όσο και οι επιχειρήσεις έδωσαν στον ομογενή την καλύτερη δυνατή συμβουλή και τον προστάτευσαν από μία βεβαία αποτυχία. Εν προκειμένω πρέπει να αναζητήσουμε το στοιχείο του παρανοϊκού όχι στην ελληνική επιχειρηματικότητα αλλά στην δημοσιογραφία.
No comments:
Post a Comment