Brand equity: ΥΠΕΔΑ -> ΣΔΟΕ -> ΥΠΕΕ -> ΣΔΟΕ

Η κυβέρνηση επανέφερε την παλαιά ονομασία του ΣΔΟΕ (αν και η ταμπέλα στην είσοδο εξακολουθεί να λέει ΥΠΕΕ) και προχώρησε σε μια εκτεταμένη καμπάνια μάρκετινγκ below the line για να τονώσει το brand (οι κακόμοιροι επί ΥΠΕΕ εξακολουθούσαν να λένε ΣΔΟΕ γιατί οι επιχειρηματίες νόμιζαν ότι ήταν από την ΕΥΔΑΠ). Σε όλα μάλιστα τα σχετικά δημοσιεύματα επαναλαμβάνονται οι λέξεις “αδιάφθοροι” και “Ράμπο” ενισχύοντας έτι περαιτέρω το brand equity.  Στο μάρκετινγκ είναι θεμιτό να υπερβάλλει κανείς για τις ιδιότητες του προϊόντος ή της υπηρεσίας του. Υπάρχουν όμως κάποια όρια πέρα από τα οποία η υπερβολή είναι αντιπαραγωγική γιατί έρχεται καθημερινά  σε αντίθεση με αυτό που βιώνει ο καταναλωτής ενώ από καιρού εις καιρόν έρχονται στο φως της δημοσιότητας ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τις πραγματικές ιδιότητες του προϊόντος ή της υπηρεσίας.  Όποιος έχει έρθει λοιπόν σε επαφή με τους υπαλλήλους του famous brand θα συνειδητοποιήσει κατ’αρχήν ότι από πλευράς εικόνας και φυσικής κατάστασης έχουν τα ίδια κοινά με  τον Ράμπο με αυτά  που έχει ο Θεόδωρος Πάγκαλος με τον αείμνηστο Rudolf Nureyef. Ενδεχομένως βεβαίως η ονοματοδοσία να οφείλεται στην ομοιότητα σε άλλους τομείς.  Ο δεύτερος επιθετικός προσδιορισμός, αυτός του «αδιάφθορου», φέρνει το νου τον κυνικό φιλόσοφο Διογένη  ο οποίος αναζητούσε τον τίμιο άνθρωπο.  Καμιά φορά βεβαίως, ακόμη και εάν δεν βρεις αυτό που ψάχνεις, η αναζήτηση και μόνο σε αποζημιώνει.  Και επειδή τόσο ο «Ράμπο» όσο και οι  «Αδιάφθοροι» είναι κινηματογραφικές ταινίες, ακόμη και τα δεκάχρονα ξέρουν ότι δεν πρέπει να πιστεύουν ότι βλέπουν στο σινεμά. Όταν, τώρα, κάποιος "αδιάφθορος" συλλαμβάνεται in flagrante delicto (ελληνιστί "στα πράσα")  η δικαιοσύνη, στα πλαίσια της πράσινης ανάπτυξης και της μπιρμπιλοικολογίας, ενεργοποιεί το catch-and-release-policy (πολιτική "αφήνω ότι πιάνω") που ισχύει επί ερασιτεχνικής αλιείας στις πολιτισμένες χώρες (είμαστε και σε κάτι πολιτισμένοι) και τον αμολάει.