Περαίωση = πτώχευση

Η αποφυγή της πτώχευσης της Ελληνικής Δημοκρατίας (σε οικονομικούς όρους˙ θεσμικά έχει πτωχεύσει προ πολλού) αποτελεί, απλουστευτικά έστω, τον κύριο στόχο του οικονομικού επιτελείου. Κατά τη δική μου γνώμη η αποφυγή της προσφάτως ανακοινωθείσης περαίωσης είναι σημαντικότερη της αποφυγής της πτώχευσης. Δεν νομίζω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ομολογία αποτυχίας και πτώχευσης αξιών από την ανακοίνωση μιας νέας περαίωσης η οποία, αν μη τι άλλο, επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά την πλήρη ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα του κράτους αλλά και την έλλειψη θάρρους, πυγμής, καθώς και αυτού που λαϊκώς αποκαλείται “τσίπα” από πλευράς πολιτικής ηγεσίας. Η περαίωση είναι, κατά περίπτωση, είτε συγχωροχάρτι το οποίο επιβραβεύει τους κλέφτες κατά τρόπο απολύτως ανάλογο του μεγέθους της κλοπής είτε μια ιδιότυπη μορφή “προστασίας” που επιβαρύνει άδικα τους συνεπείς, σε ύψος επίσης ανάλογο του βαθμού συνεπείας. Μ’ άλλα λόγια το κόστος της συγχώρεσης μικραίνει όσο πιο πολύ έχει κλέψει κανείς και αυξάνεται γεωμετρικά όσο συνεπέστερος είναι. Ο αλγόριθμος υπολογισμού του ποσού, με τη είσπραξη του οποίου το κράτος αμνηστεύει τους φορολογούμενους, στηρίζεται στο εισόδημα ή στον κύκλο εργασιών και στα κέρδη και αυξάνεται ανάλογα όσο αυξάνονται τα δύο αυτά μεγέθη (αρχίζει και μειώνεται μόνο στις περιπτώσεις που κάποιος έχει δηλώσει τους εξωπραγματικούς συντελεστές κερδών που έχει καθορίσει η εφορία κατά τα Σοβιετικά πρότυπα). Με τον τρόπο αυτό ένας γιατρός που έχει δηλώσει 30.000 ευρώ και έχει στην πραγματικότητα εισόδημα 400.000 ευρώ θα αποκτήσει το πολυπόθητο συγχωροχάρτι με καμιά τρακοσαριά ευρώ. Αντίθετα ένας συνάδελφός του που έχει εισόδημα 400.000 ευρώ και το έχει δηλώσει στο σύνολό του, πληρώνοντας πάνω από 130.000 ευρώ φόρο, θα κληθεί να πληρώσει περίπου 5.000 ευρώ επιπλέον για τη συγχώρεση. Πράγμα το οποίο πιθανότατα θα κάνει προκειμένου να αποφύγει την επίσκεψη του, κατά πάσα πιθανότητα διεφθαρμένου, ελεγκτή ο οποίος έχει άτυπη πλην σαφή εντολή να τιμωρεί όσους δεν αποδέχονται την περαίωση ακριβώς όπως οι μπράβοι των νονών της νύχτας σπάνε τα καταστήματα όσων δεν πληρώνουν προστασία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η περαίωση στηρίζεται στο δηλωμένο εισόδημα με αποτέλεσμα να επιβραβεύει έμπρακτα με ισχυρά οικονομικά ανταλλάγματα την απόκρυψη εισοδήματος, δηλαδή την φοροδιαφυγή. Πρόκειται δηλαδή για το αποτελεσματικότερο μέτρο καλλιέργειας φορολογικής ασυνειδησίας, η εφαρμογή του οποίου ακυρώνει στην πράξη κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της “φορολογικής δικαιοσύνης” όπως λίαν παραπλανητικά τιτλοφορείται το φετινό φορολογικό νομοσχέδιο. Επειδή δε το μεγαλύτερο ανέκδοτο στην Ελλάδα (μετά “το έχω εμπιστοσύνη στην Ελληνική Δικαιοσύνη”) είναι το “αυτή είναι η τελευταία φορά που γίνεται περαίωση” οι φοροκλέφτες θα γλυκαθούν και στον επόμενο γύρο θα αποκρύψουν περισσότερα. Με την τρόπο αυτό η περαίωση στερεί στην πραγματικότητα μελλοντικά έσοδα από το κράτος φαινόμενο το οποίο ενισχύει και η αμνήστευση καθαυτή αφού ο ελεγκτικός μηχανισμός (sic) δεν θα έχει πλέον τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα κλεμμένα από όσους σπεύσουν να ενταχθούν στη ρύθμιση. Είναι πράγματι θλιβερό ότι τόσο Υπουργείο Οικονομικών όσο και, κατά τα φαινόμενα, η τριμερής της ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι η φορολογία δεν λειτουργεί αλγεβρικά αλλά εξηγείται καλύτερα με την μαθηματική θεωρία των παιγνίων. Το ίδιο το ΔΝΤ όσο και η World Bank έχουν στο αρχείο τους δεκάδες δημοσιεύσεις και επιστημονικές μελέτες πρακτικής εφαρμογής της θεωρίας των παιγνίων στον σχεδιασμό της φορολογικής πολιτικής. Ωστόσο υπό το κράτος του πανικού υιοθετούν “δοκιμασμένες λύσεις” του παρελθόντος η εφαρμογή των οποίων θα στερήσει από το κράτος πολλαπλάσια έσοδα σε όρους καθαρής παρούσης αξίας σε σχέση με αυτά που θα εισρεύσουν άμεσα στα ταμεία του (και τα οποία θα είναι πολύ λιγότερα από τα προσδοκώμενα συνεπεία της αρχής “ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος”). Ταυτόχρονα η ήδη βαρύτατα άρρωστη οικονομία θα δεχθεί νέο πλήγμα δεδομένου ότι η περαίωση θα στερήσει ρευστότητα από τους συνεπείς και σχετικά υγιείς (οι κλέφτες θα πληρώσουν ελάχιστα διατηρώντας εν πολλοίς ανέπαφη τη λεία τους) ενώ θα έχει ολέθριες συνέπειες και στα έσοδα από ΦΠΑ, φόρο εισοδήματος κ.λ.π.. Κρίνοντας δε από το ότι στο παρελθόν κάθε “περαίωση” προσέθετε περίπου ένα μήνα στον μέσο χρόνο αποπληρωμής προς τους προμηθευτές από τους οποίους αντλούσαν οι υπόχρεοι ρευστότητα, αφού οι τράπεζες δεν δανείζουν τις μικρές εμπορικές επιχειρήσεις, στην παρούσα φάση είναι πολύ πιθανό η εφαρμογή του μέτρου να καταλήξει κυριολεκτικώς σε περαίωση, εν προκειμένω της επιχειρηματικής δραστηριότητας.