Αυτός που δεν τιμωρεί το κακό, το προκαλεί

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι είχε πει «αυτός που δεν τιμωρεί το κακό, το προκαλεί». Εάν δεχθούμε τη θέση του σπουδαίου αυτού αναγεννησιακού ανθρώπου, η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι μια από τις βασικές πηγές του κακού στη χώρα μας. Οι τεράστιες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης αποσυνδέουν συναισθηματικά και ψυχικά το έγκλημα από την τιμωρία. Ο Cesare Beccaria έγραψε στο περίφημο «περί εγκλημάτων και τιμωρίας» (1764) ότι η τιμωρία για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι βεβαία και άμεση. Στη χώρα μας δεν ισχύει τίποτε από τα δύο. Ας δούμε ένα ενδιαφέρον παράδειγμα. Μια ιδιοκτήτρια καταστήματος «φέσωσε» έναν προμηθευτή της με χρέος υψηλότερο των 100.000€. Πριν «βαρέσει το κανόνι» φρόντισε μεθοδικά να προστατεύσει την περιουσία της με εικονικές προσημειώσεις τρίτων και με μεταβιβάσεις ακινήτων σε συγγενικά της πρόσωπα, μια εξόφθαλμη δηλαδή περίπτωση καταδολίευσης πιστωτή. Χρειάστηκε περισσότερο από πέντε (5) χρόνια ανακρίσεων και διαδοχικών αναβολών προκειμένου να εισαχθεί, σε δικαστήριο της επαρχίας, η υπόθεση προς συζήτηση. Μόνο που δεν συζητήθηκε διότι η το απόσπασμα απόφασης Διοικητικού Συμβουλίου βάσει της οποίας υπεβλήθη η μήνυση δεν έγραφε τα ονόματα των μελών του αλλά ανέφερε απλώς «τα μέλη». Το δικαστήριο απεφάνθη ότι δεν είναι σε θέση να κρίνει το σύννομο της απόφασης υποβολής έγκλησης και την απέρριψε ως απαράδεκτη με αποτέλεσμα την ατιμωρησία της πονηρής μπαταχτσούς. Κανείς δεν γνωρίζει εάν πρόκειται για μια περίπτωση τυφλής τυπολατρίας η εάν υπάρχει θέμα συναλλαγής η τοπικιστικής εύνοιας των δικαστών. Σε ότι αφορά την τυπολατρία αξίζει να σημειωθεί ότι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ έχει στο παρελθόν δεχθεί προς συζήτηση χειρόγραφο αίτημα πολίτη το οποίο δεν πληρούσε καμία από τις τυπικές προϋποθέσεις για να εισαχθεί στο κορυφαίο αυτό όργανο. Αντιθέτως στην Ελλάδα η δικαιοσύνη τυφλώνεται από τον τύπο (και με τις δύο έννοιες) και προκαλεί το κακό, αφού δεν το τιμωρεί.