Επιστολές αναγνωστών "Καθημερινή" 25.03.09

"Περί παρανομιών"
Κύριε διευθυντά
Πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια το μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα στη Μοζαμβίκη δεν ξεπερνούσε τα εκατό δολάρια. Για τις μετακινήσεις χρησιμοποιούσαν παμπάλαια Land Rover ειδικά διαμορφωμένα για να χωρούν 20-30 άτομα, γνωστά ως «τσάπας», ήτοι λαμαρίνες στα πορτογαλικά. Είδα μάλιστα το απίθανο θέαμα οδηγού λεωφορείου που φορούσε κράνος μοτοσυκλετιστή για να προστατευθεί από τις πέτρες, που είχαν ήδη στοιχίσει τη ζωή του παρμπρίζ. Σε αυτό το κυκλοφοριακά χαώδες περιβάλλον, μας σταμάτησε ιθαγενής χωροφύλαξ και μας έγραψε, γιατί δεν είχαμε τρίγωνο! Το πρόστιμο, γνωστό ως «μούλτα», αντιστοιχούσε στο 20% του προαναφερθέντος ετησίου κατά κεφαλήν εισοδήματος, το δε ποσό πιθανότατα κατέληξε στην τσέπη του αστυνομικού. Την ιστορία αυτή θυμήθηκα όταν, την ημέρα του blitzkrieg των αλητών στο Κολωνάκι, δημοτικός αστυνομικός συνεπικουρούμενος από υπάλληλο του δήμου ήρθε στο γραφείο μου και με απείλησε με πρόστιμο γιατί βρήκε, πριν από τις τέσσερις μετά μεσημβρίας, ένα κιβώτιο με το όνομα της εταιρείας στον χώρο όπου η γειτονιά εναποθέτει τα απορρίμματα. Eπειτα από λεκτική επίθεση που δέχθηκαν από την καθαρίστριά μας, η οποία εξανέστη από την άδικη κατηγορία, απεχώρησαν ευτυχώς άπρακτοι. Δεν θα σταθώ στη νομικά έωλη διαδικασία βεβαίωσης προστίμου με μόνη προϋπόθεση την ύπαρξη ονόματος ή λογοτύπου στα ενοχλητικά απορρίμματα. Θα αναρωτηθώ απλώς εάν η δημοτική αστυνομία και οι χιλιάδες ανεπρόκοποι υπάλληλοι του δήμου δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν και δεν εννοώ, προφανώς, την προσφιλή στον κύριο δήμαρχο ενδοαστική υλοτομία. Και αυτό όταν η δημοτική αρχή δεν δημιουργεί τις προϋποθέσεις και απαιτούμενες υποδομές για ανακύκλωση σε μια περιοχή όπου το 100% σχεδόν των απορριμμάτων είναι ανακυκλώσιμα αφού υπάρχουν ελάχιστες οικίες. Οταν λίγα μέτρα μακρύτερα, στην Πλατεία Κλαυθμώνος, εξαρτημένα άτομα χρησιμοποιούν τα καθρεφτάκια σταθμευμένων μοτοσυκλετών για να καρφώσουν τη βελόνα στον λαιμό τους. Οταν, δυστυχώς, στην ίδια πλατεία διαβιούν σε αθλιότατες συνθήκες δεκάδες άστεγοι. Οταν δεν έχω δει τα τελευταία δέκα χρόνια οδοκαθαριστή στους γύρω δρόμους και όταν κανείς δεν ασχολείται με τα δεκάδες παρανόμως σταθμευμένα αυτοκίνητα, με πρώτο στην παρανομία το ίδιο το αστυνομικό τμήμα. Οταν ο μόνος που δεν μπορεί να βαδίσει στα πεζοδρόμια είναι τελικά ο πεζός. Οταν ο δήμος αρνήθηκε να με βοηθήσει και βρήκα μόνος μου, μέσω του «Οίκο» της «Καθημερινής», εταιρεία παραγωγής στουπιών για να δώσω αρκετούς τόνους άχρηστου στοκ υφασμάτων προκειμένου να μην καταλήξουν στη χωματερή. Οταν η ανταποδοτικότητα για τα 15.000 χιλιάδες ευρώ που δίνει η εταιρεία μου ως δημοτικά τέλη ετησίως, δεν αντιστοιχεί ούτε στο 10% του ποσού αυτού. Οταν ο δήμος δεν έχει κάνει κανένα έργο και καμιά προσπάθεια να αναστείλει την ερήμωση και γκετοποίηση του ιστορικού κέντρου, αντιθέτως την προωθεί, υποστηρίζοντας σθεναρά ένα ακόμη τερατώδες εμπορικό κέντρο στον Βοτανικό. Φοβάμαι, τελικώς, ότι η μόνη μας ουσιώδης διαφορά με τη Μοζαμβίκη είναι ότι, ενώ αυτή καταβάλλει σοβαρές προσπάθειες να αναπτυχθεί, έχοντας μάλιστα πενταπλασιάσει κατά την τελευταία δεκαετία το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, το κέντρο της Αθήνας θυμίζει όλο και περισσότερο την εικόνα που είχε η αφρικανική αυτή χώρα όταν την επισκέφθηκα προ 15ετίας.
Βασιλης Μασσελος / Αθήνα