Με εξαιρετική ικανοποίηση διάβασα την απόφαση του Υπουργού Προστασίας του Πολίτη (sic) να καταργήσει το Αστυνομικό Τμήμα Ακροπόλεως, δυστυχής γείτονας του οποίου υπήρξα για περισσότερα από 15 χρόνια. Όταν εγκαταστάθηκε εκεί το τμήμα, σε ενοικιαζόμενο κτίριο, όλοι απορρήσαμε. Η οδός Λεωχάρους είναι εξαιρετικά στενή, διαθέτει συνολικά τρεις θέσεις στάθμευσης και γενικά είναι δύσκολα προσβάσιμη. Στη συνέχεια, όταν το τμήμα αποτέλεσε πολλάκις στόχο εμπρηστικών επιθέσεων συνειδητοποιήσαμε ότι η συγκεκριμένη θέση παρέχει σημαντικά πλεονεκτήματα στον επιτιθέμενο.
Ωστόσο η πρώτη αντίδραση όλων των γειτόνων ήταν θετική διότι θεωρούσαμε ότι έτσι βελτιώνεται η ασφάλεια της περιοχής. Δεν περιμέναμε ότι θα πνιγούμε στα ποντίκια και στη βρόμα από το εστιατόριο της Αστυνομίας το οποίο φιλοξενείται στο ισόγειο του τμήματος. Ή ότι δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας γιατί τα γαϊδούρια που στελεχώνουν την εν λόγω υπηρεσία θα πάρκαραν παράνομα πάνω στο πεζοδρόμιο δυσκολεύοντας την είσοδο και έξοδο. Ή ότι θα κινούντο ανάποδα, χωρίς σπουδαίο λόγο, στον πολύ στενό αυτό δρόμο πρακτική η οποία είχε και σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό πεζού. Η ότι δεν θα είχαν τη στοιχειώδη υπομονή και ευπρέπεια να περιμένουν ένα λεπτό για να ξεφορτώσει κάποιος ένα κιβώτιο από το αυτοκίνητό του.
Είπαμε ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να θεωρούμε το γνήσιο της υπογραφής, καθημερινή σχεδόν απαίτηση των καθυστερημένων κρατικών μας υπηρεσιών. Τουλάχιστον όμως τις μισές φορές που πήγαινα αρνούντο, παρανόμως, να το κάνουν επικαλούμενοι φόρτο εργασίας. Γενικά η συμπεριφορά τους ήταν από αδιάφορη έως ιδιαίτερα αγενής. Ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου είχε κάνει επιστολή στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως γιατί είχαν τότε κλείσει το δρόμο με ένα περιπολικό στην οροφή του οποίου είχαν αποθέσει και την απαραίτητη φραπεδιά, αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία που προκαλούσαν.
Στην αρχή θεωρήσαμε ότι χάρη στο τμήμα θα είμαστε ασφαλείς. Μετά την δέκατη εμπρηστική επίθεση αναρχικών καταλάβαμε τον κίνδυνο του να είσαι κοντά σε αστυνομικό τμήμα. Και για να μην τον ξεχνάμε το Υπουργείο φρόντισε να αφήσει την καμμένη σκοπιά στην είσοδο στα πλαίσια των γενικότερων ακούσιων αισθητικών παρεμβάσεων της Ελ.Ασ.
Είπαμε ότι θα έχουμε τη δυνατότητα να θεωρούμε το γνήσιο της υπογραφής, καθημερινή σχεδόν απαίτηση των καθυστερημένων κρατικών μας υπηρεσιών. Τουλάχιστον όμως τις μισές φορές που πήγαινα αρνούντο, παρανόμως, να το κάνουν επικαλούμενοι φόρτο εργασίας. Γενικά η συμπεριφορά τους ήταν από αδιάφορη έως ιδιαίτερα αγενής. Ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου είχε κάνει επιστολή στο Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως γιατί είχαν τότε κλείσει το δρόμο με ένα περιπολικό στην οροφή του οποίου είχαν αποθέσει και την απαραίτητη φραπεδιά, αδιαφορώντας για την ταλαιπωρία που προκαλούσαν.
Στην αρχή θεωρήσαμε ότι χάρη στο τμήμα θα είμαστε ασφαλείς. Μετά την δέκατη εμπρηστική επίθεση αναρχικών καταλάβαμε τον κίνδυνο του να είσαι κοντά σε αστυνομικό τμήμα. Και για να μην τον ξεχνάμε το Υπουργείο φρόντισε να αφήσει την καμμένη σκοπιά στην είσοδο στα πλαίσια των γενικότερων ακούσιων αισθητικών παρεμβάσεων της Ελ.Ασ.
Με την ευλογημένη αυτή απόφαση του Δένδια επιτέλους θα ξεβρομίσουμε. Στο καλό.
No comments:
Post a Comment