Περί κεκτημένων

Η έννοια της “κατάκτησης” είτε πρόκειται για ερωτική, αθλητική, οικονομική, θεσμική, κορυφών ή εδαφών κατά κανόνα γεννά στον κατακτητή και στο περιβάλλον του ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα. Από την –κατ’αρχήν θετική- έννοια της κατάκτησης διαφοροποιείται η έννοια του “κεκτημένου”. Ένας αθλητής που κατακτά ένα ρεκόρ το διατηρεί ως «κεκτημένο» έως ότου ένας άλλος, νεότερος και καλύτερος, θα το σπάσει. Στην περίπτωση της κατάκτησης εδαφών η ιστορία έχει δείξει ότι η διατήρησή τους είναι δύσκολη υπόθεση γεγονός που ισχύει, με φωτεινές εξαιρέσεις βεβαίως, και στις ερωτικές κατακτήσεις. Δεν υπάρχει όμως πιό ρευστή κατάκτηση από την οικονομική δεδομένου ότι το οικονομικό, επιχειρηματικό, τεχνολογικό περιβάλλον εξελίσσεται με αποτέλεσμα π.χ. η επιτυχημένη επιχειρηματική ιδέα του σήμερα να είναι ο μεγάλος χαμένος του αύριο (και σπανιότερα τανάπαλιν). Για το λόγο αυτό στις οικονομίες με υψηλή ανταγωνιστικότητα κάθε οικονομική «κατάκτηση» συνδέεται άρρηκτα με την πραγματική απόδοση κάθε επιχείρισης ή εργαζομένου. Έτσι η «κατάκτηση» του εργαζόμενου εξαρτάται από τις «κατακτήσεις» της εταιρείας στην οποία εργάζεται, την ανάπτυξή της, τα κέρδη της και γενικότερα την ικανότητά της να παράγει πλούτο. Πλούτος ο οποίος στη συνέχεια χρηματοδοτεί την «κατάκτηση» των εργαζομένων που μόχθησαν για την παραγωγή του. Στην Ελλάδα τόσο στον ιδιωτικό τομέα, αλλά κυρίως στο Δημόσιο, η κατάκτηση δεν συνδέεται ούτε κατ’ ελάχιστον με την συνεισφορά κάθε εργαζόμενου στην παραγωγή πλούτου. Αντιθέτως λόγω των κομματικών στρεβλώσεων, ομάδες πίεσης, οι οποίες κατά κανόνα δεν συνεισφέρουν ιδιαίτερα στην κοινωνία, έχουν «κατακτήσει» υπέρογκα προνόμια εις βάρος πρακτικά των υπολοίπων. Προνόμια τα οποία ακόμη και η εξοντωτική φορολόγηση των πραγματικά εργαζομένων δεν μπορούσε να χρηματοδοτήσει με αποτέλεσμα να καταφεύγουμε σε δανεικά. Φθάνοντας στο σημείο να μην μας δανείζουν πλέον. Πρέπει επιτέλους, όπως κάθε αθλητής, να αντιληφθούμε –κυρίως στο δημόσιο- ότι η κατάκτηση δεν εξασφαλίζει επ ‘αόριστον τα «κεκτημένα» αλλά γι’ αυτά πρέπει να κοπιάζουμε καθημερινά. Ώστε να αποτελούν πραγματικές κατακτήσεις και όχι ληστεία εις βάρος των συνανθρώπων μας και της κοινωνίας.