Κλείσιμο δρόμων α λα κάρτ

Επιτέλους η "Καθημερινή" ασχολήθηκε σε ένα εξαιρετικό leader (25/6) με το απαράδεκτο φαινόμενο των διαδηλώσεων στην Αθήνα. Εδώ και πολλά χρόνια έχει παγιωθεί το άτυπο δικαίωμα της κας Παπαρήγα και άλλων ομάδων που εκπροσωπούν την συντριπτική μειοψηφία των πολιτών, να κλείνουν την Αθήνα κατά το δοκούν. Αποτέλεσμα είναι η αστυνομία να λειτουργεί ως Φιλιπινέζα των επαγγελματιών διαδηλωτών και να κλείνει το κέντρο δι'ασήμαντον αφορμήν, προκαλώντας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ το χάος. Τις περισσότερες φορές οι Αστυνομικοί είναι περισσότεροι από τους "διαδηλωτές" (εδώ πρέπει να επέμβει το ΙΚΑ γιατί οι "διαδηλωτές" είναι εν τοις πράγμασι μόνιμοι). Το εξοργιστικό δε είναι ποτέ κανείς αστυνομικός δεν ασχολήθηκε με το να βοηθήσει τους δύσμοιρους οδηγούς που εκτρέπονται καθημερινά και περνούν αρκετές χαμένες ώρες εκνευρισμού. Αρκείται στο να κλείνει το δρόμο και άς κόψουν το λαιμό τους οι πολίτες. Όταν είχα θέσει το σχετικό ερώτημα στον κο Χρυσοχοϊδη μου απάντησε ότι χρειάζεται συναίνεση των κομμάτων (γιατί να τη δώσει το ΚΚΕ το οποίο με την παρούσα πρακτική αρκεί να στείλει 27 άτομα -τόσους είχα μετρήσει μία φορά στο Σύνταγμα- για να προκαλέσει το χάος) γιατί αλλιώς "θα υπάρξει προβοκάτσια και θα θρηνήσουμε θύματα". Κατά την γνώμη μου χρειάζεται κάτι άλλο: κότσια. Αυτά χρειάζονται ώστε να πάρει ο πρωθυπουργός μία απόφαση η οποία θα ανακουφίσει το 99,90% των Αθηναίων: να περιορίσει τις μικρές διαδηλώσεις στις πλατείες και στα πεζοδρόμια. Σε μία δημοκρατία δεν είναι αποδεκτό το δικαίωμα της μειοψηφίας να διαδηλώνει -το οποίο σέβομαι απόλυτα- όταν λειτουργεί εις βάρος του δικαιώματος της πλειοψηφίας να κινείται στην πόλη και να οδηγεί σε οικονομικό μαρασμό τους πάντες. Τα δύο αυτά δικαιώματα δεν είναι κατ'ανάγκην αμοιβαίως αποκλειόμενα. Τώρα όταν διαδηλώνει η πλειψηφία, ή έστω ένας μεγάλος αριθμός πολιτών, τότε ναι, επιβάλλεται κλείνουν οι δρόμοι.